Συνέντευξη: Γιάννης Κότσιρας «Η απογύμνωση είναι το ποθούμενο...»!

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Γιάννης Κότσιρας

Η απογύμνωση είναι το ποθούμενο...



                                                                                         
                   

Ο Γιάννης Κότσιρας είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες τους λίγους, τους μετρημένους στα δάχτυλα, που μας έχουν μάθει να βουτάμε στα πιο βαθιά μας ερωτηματικά και ακόμη κι αν η απάντηση δεν έρθει ποτέ, να μαθαίνουμε από τη διαρκή αναζήτησή της...
Είναι από αυτούς, που μας κάνουν να ανάβουμε αναπτήρες και να μην τους σβήνουμε ποτέ, να αναγνωρίζουμε τις σπίθες ακόμη κι αν σβήνουν, να μετράμε, να ξεχνάμε το μέτρημα, να σβήνουμε και μετά να θέλουμε να ξαναγράψουμε από την αρχή...
Με ένα «Μουσικό κουτί» στο χέρι και την ευλογία μιας επερχόμενης παράστασης- δοξολογίας στα λαϊκά του Θάνου Μικρούτσικου, ανταλλάξαμε απόψεις και ιδέες...

 

M.C: Είστε ο τραγουδιστής της ανενδοίαστης ψυχικής απογύμνωσης... Ποια ανάγκη κρύβεται πίσω από αυτή τη δύναμη;

Γ.Κ: Είναι η ίδια ανάγκη, που με οδήγησε στο να εμπλακώ στην περιπέτεια της μουσικής· η εξωτερίκευση όλων όσων συμβαίνουν μέσα μου, είτε αυτά ονομάζονται συναισθήματα και σκέψεις, είτε προβληματισμοί και αγωνίες. Η απογύμνωση, άλλωστε, είναι το ποθούμενο!

M.C: Είναι εύκολο να ταυτιστεί η ανάγκη του καλλιτέχνη με αυτή του κοινού;

Γ.Κ: Εάν ο καλλιτέχνης έχει διατηρήσει την επαφή με το κοινό και φυσικά με την κοινωνία, αυτό είναι κάτι φυσικό. Οι ανάγκες τους συμπίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εάν, όμως, με τα χρόνια έχει παρέλθει η προσωπική διάβρωση και έχει οδηγηθεί στην αποκοπή από το κοινωνικό περιβάλλον και στην οχύρωση γύρω από ένα γυάλινο τείχος, η ταύτιση της ανάγκης μεταξύ των δύο είναι απλώς αδύνατη.

 

M.C: Το κοινό λειτουργεί περισσότερο ως συνοδοιπόρος ή ως οδηγός;

Γ.Κ: Το κοινό είναι αδύνατον να λειτουργήσει ως οδηγός. Εάν συνέβαινε αυτό, η μονοτονία και η ανυπαρξία πρωτοτυπίας θα ήταν δεδομένες ιδέες. Το κοινό λειτουργεί ως συνοδοιπόρος και φυσικά, κατ’ αυτόν τον τρόπο, είτε σε στηρίζει, είτε σε απορρίπτει, χωρίς αυτή η θέση να είναι μόνιμη. Όπως ποτέ δεν είναι μόνιμη η επιτυχία, αντίστοιχα, ποτέ μόνιμη δεν είναι η αποτυχία.


M.C: Ανήκετε στους καλλιτέχνες, που συνέβαλαν στην οικοδόμηση μιας ολόκληρης σκηνής και μουσικής εποχής. Γιατί δε συμβαίνει κάτι ανάλογο και σήμερα; Ή, μήπως συμβαίνει και η ίδια η εποχή δεν το αφήνει να φανεί;

Γ.Κ: Ζούμε μια πολύ αμήχανη μουσική περίοδο. Η τελευταία τριακονταετία εκπαίδευσε ένα κοινό, το οποίο δεν έχει προσωπική εμπλοκή στην παραγωγή μουσικής, στην εξομοίωση της διασκέδασης με το σκυλάδικο και της ψυχαγωγίας με την εκτόνωση πάνω σε ένα τραπέζι. Αυτή η κατάσταση από μόνη της δημιουργεί μια αμηχανία στις νεότερες γενιές, οι οποίες καλούνται να πραγματοποιήσουν το συγκερασμό μιας κοινωνίας χωρίς πολιτισμό, χωρίς πολιτική και χωρίς όραμα. Αυτό το δεδομένο προκαλεί έναν τεράστιο βαθμό δυσκολίας στη δημιουργία νέων γενεών, οι οποίες θα χτίσουν νέες σκηνές. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη ομάδες νέων καλλιτεχνών, οι οποίοι με προσωπική και αβοήθητη προσπάθεια και χωρίς στήριξη από μέσα μαζικής ενημέρωσης και δισκογραφικά star systems, καταφέρνουν να οικοδομήσουν τη δική τους σχολή. Παιδιά όπως η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κωστής Μαραβέγιας, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Ραλλία Χρηστίδου είναι αξιοθαύμαστα, ιδιαιτέρως στη σημερινή εποχή.

M.C: Η τέχνη, ως ιδέα, μπορεί να περιοριστεί στα όρια μιας εποχής ή ο άνθρωπος είναι αυτός, ο οποίος την περιορίζει;

Γ.Κ: Δυστυχώς, κάθε εποχή, που ζούμε και δη η σημερινή, δεν έχει προηγούμενο. Όταν έρχεται κάτι καινούριο στη ζωή μας, δεν έχουμε πλέον τη σιγουριά της γνώσης της αντιμετώπισής του. Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι αυτός, ο οποίος θα διαμορφώσει τις νέες συνθήκες και τη νέα εποχή. Έχουμε μπροστά μας μια γενιά, η οποία μεγαλώνει σε μία χώρα ανέργων, σε μια χώρα, της οποίας η πολιτική κουλτούρα είναι καταρρακωμένη και πλήρως διεφθαρμένη. Έχοντας τη συγκεκριμένη κατάσταση ως δεδομένο, υπάρχουν κάποια νέα παιδιά άνεργα, τα οποία προσπαθούν να δημιουργήσουν όραμα. Πρόκειται για ανθρώπους- πραγματικά θαύματα και φωτεινά παραδείγματα, οι οποίοι θα δημιουργήσουν ένα νέο μέλλον, τελείως διαφορετικό από αυτό, που το πολιτικό κατεστημένο νομίζει!

 

M.C: Τελικά, όμως, μήπως πιο πολύ ασχολούμαστε με την ανάλυση και την παραφιλολογία, παρά με την ίδια την ουσία;

Γ.Κ: Αντιθέτως! Αυτό, που παρουσιάζεται από τα μέσα ως δράση, είναι ξεχωριστό από αυτό, που συμβαίνει στην κοινωνία. Μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, στις επαρχιακές πόλεις, σε χώρους λαϊκών συνελεύσεων, που άλλοτε, ονομάζονται παρανόμως καταλήψεις, αποδεικνύει πως η δράση είναι υπαρκτή! Απλώς, είναι κακό να φαίνεται πως πρόκειται για δράση μη ελεγχόμενη, αλλά αναπτυσσόμενη αποκλειστικά από το κοινό αίσθημα!

M.C: Μετά από τέσσερα χρόνια δισκογραφικής απουσίας, ανοίγετε ένα «Μουσικό κουτί»...

Γ.Κ: Μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια, επιστρέφω με το «Μουσικό κουτί» μου, ένα νέο δίσκο, που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα, εξ’ ολοκλήρου σε δική μου μουσική, με στίχους του Σταύρου Σταύρου, του Οδυσσέα Ιωάννου, του Άρη Δαβαράκη και δικούς μου, ενώ συμπεριλαμβάνεται κι ένα ποίημα της Όλγας Μοσχωρίτου. Παρ’ ότι η παρουσία μου στη σύνθεση του δίσκου είναι ισχυρή, δεν επιδιώκω με κανέναν τρόπο να καθιερωθώ ως δημιουργός. Είναι ένα ρίσκο, το οποίο πηγάζει από την προσωπική μου ανάγκη, να μοιραστώ περισσότερα με τον κόσμο. Πρόκειται για ένα δίσκο συγκυριακό, με πολλές αναφορές στο «σήμερα», χωρίς αυτό να σημαίνει πως ξεχνάω από πού προέρχομαι και πού θέλω να πάω και χωρίς να αφήνω το λαϊκό και το ερωτικό τραγούδι.

 

M.C: Παράλληλα, έχετε ξεκινήσει και περιοδεία...

Γ.Κ: Έχω ξεκινήσει μια περιοδεία, στην οποία έχω δώσει τον ίδιο τίτλο, με αυτόν του δίσκου. Για μένα πρόκειται για ένα μουσικό κουτί, που κρύβω μέσα μου και το αφήνω να ανοίξει και από μέσα του να «αναβλύσουν» όλες αυτές οι αγαπημένες μου μελωδίες. Τραγούδια δικά μου, από τον καινούριο δίσκο και παλαιότερους, τραγούδια άλλων, τραγούδια παλιά και νέα... Έχουμε ξεκινήσει εδώ και τέσσερις μήνες και η ανταπόκριση του κόσμου δείχνει τη μεγάλη του αγάπη ή, ίσως και μια περιέργεια για να ανακαλύψουν τι κρύβεται μέσα σ’ αυτό το μουσικό κουτί...!

 

M.C: «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι» στις 19 και 20 Ιανουαρίου, στο θέατρο «Παλλάς»...

Γ.Κ: Τρεις άντρες καλλιτέχνες, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Δημήτρης Μπάσης κι εγώ θα παρουσιάσουμε το λαϊκό έργο του Θάνου Μικρούτσικου, ο οποίος θα αποτελέσει και τον αρχηγό της ομάδας μας. Πρόκειται για το λαϊκό κομμάτι του, το οποίο μέσα στο πέρασμα των χρόνων απέδειξε πως δεν είναι καθόλου μικρό και καθόλου συγκυριακό. Αν και γράφτηκε με αφορμή συγκεκριμένες συγκυρίες, φαίνεται πως αυτές δε σταμάτησαν ποτέ να ισχύουν. Είναι τραγούδια πολύ δύσκολα και κυρίως πολύ μεγάλα. Άλλωστε, το στοίχημα είναι να καταφέρω να τα σηκώσω στις πλάτες μου, όπως τους αρμόζει.

M.C: Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Θ. Μικρούτσικου ως συνθέτη; Αυτό, που τον κάνει να φωτίζει το λόγο και να του χαρίζει τη διαχρονικότητα;

Γ.Κ: Η έμπνευση και η δημιουργία είναι ευλογία. Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι κάθε γενιάς, που καταφέρνουν να ανοίξουν τις καρδιές μας και να μπουν, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ασχέτως αν για πρακτικά συγκυριακούς λόγους κέρδισε τόσο συμπάθειες, όσο και αντιπάθειες. Η διαχρονικότητα είναι μια έννοια, την οποία δε γνωρίζεις, όταν δημιουργείς. Ο χρόνος, η εκάστοτε περίοδος και ο κόσμος είναι που θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για να επιτευχθεί. Μιλώντας για το έργο του Θάνου Μικρούτσικο, μου δημιουργείται η ανάγκη να μην το τοποθετώ σε μια προηγούμενη γενιά, να μπορώ να οραματιστώ και καινούρια πράγματα από εκείνον, ακόμη και μια νέα καριέρα. Ίσως, αυτή η αίσθηση, τελικά, είναι που προσδίδει στα τραγούδια του τη διαχρονικότητα...

 

M.C: Ποιο στίγμα αφήνει ο καθένας σας σε τραγούδια τόσο χαρακτηριστικά ερμηνευμένα;

Γ.Κ: Είναι αδύνατον να περιγράψω το προσωπικό στίγμα, γιατί δεν το γνωρίζω ούτε εγώ. Αυτό είναι κάτι, το οποίο θα κριθεί από τον κόσμο. Αν έστω κι ένας άνθρωπος ακούσει ένα τραγούδι, που δε θυμόταν ή, που δε γνώριζε και του εντυπωθεί στο μυαλό, αυτό θα είναι το μέγιστο κέρδος!

 

M.C: Τραγούδια λαϊκά... Ποια βαθύτερη σχέση κρύβεται πίσω από αυτήν τη βαθιά ριζωμένη σύνδεσή μας με αυτά;

Γ.Κ: Το λαϊκό τραγούδι, από την αρχή της δημιουργίας του, είναι αυτό που εκφράζει τα βαθύτερα συναισθήματα του απλού κόσμου. Όταν αυτό καταφέρνει να συνδυάζεται με λόγο ισχυρό κι όχι φθηνό και εφήμερο, ο οποίος απλώς στοχεύει στην εκτόνωση, τότε δημιουργείται αυτή η μαγική σχέση και φυσικά οδηγεί στα μεγάλα τραγούδια.

 

M.C: Και τελικά ποια αποτυπώματα μας έχουν αφήσει;

Γ.Κ: Το αποτύπωμα, που έχει εντυπωθεί στον κάθε άνθρωπο, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Πρόκειται για την προσωπική σχέση, που έχει αναπτύξει ο καθένας μας με αυτά, για τα βιώματα και τις ανάγκες, που έχει συνδυάσει, ακούγοντάς τα. Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να χορέψω ένα τραγούδι, το οποίο μιλάει για τα εσώρουχα μιας γυναίκας, θα μπορούσα, όμως, να χορέψω τη «Ρόζα» κι ας μην έχω ιδέα από χορό...

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

video

Με την υποστήριξη μας:

Ανακοινώθηκαν πρόσφατα