Συνέντευξη: Δήμητρα Γαλάνη «Εκείνη που είναι τόσο ζωή…»!

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Δήμητρα Γαλάνη

Εκείνη που είναι τόσο ζωή…

Τη διακρίνω να περπατά κατά μήκος της πλατείας Αυδή στο Μεταξουργείο. Λιτή και απέριττη. Άλλωστε, έχει τόση ιστορία πάνω της που σε «στραβώνει» απ’ την πρώτη ματιά. Μεταξύ τυπικών συστάσεων και έντονης αμηχανίας, αρχίζει να ξετυλίγει το μίτο της σκέψης της, ατόφιο, πάνω στο τραπέζι. Χωρίς πρόλογο, από ‘κει που δεν το περιμένεις, ξεκινά να μιλά για την κρίση, την πολιτική και τις «μαύρες» μας σελίδες. Ανοίγει την πόρτα σ’ ένα ηδονικό παιχνίδι διαλόγου, χωρίς να κρατά τίποτα κρυφό. Όχι μόνο γιατί η ίδια είναι βιβλίο ανοιχτό σε κοινή θέα, αλλά κυρίως γιατί η κοσμοθεωρία που ακούει στο όνομα Δήμητρα Γαλάνη, είναι κάτι πιο βαθύ της αλήθειας. Σκέψου ένα αεράκι σοφίας και βαθιάς γνώσης, κρυμμένο στη φωλιά της τέχνης, με ταλέντο όχι μόνο φωνής αλλά και ζωής, που το συναντάς στην πιο ώριμη φάση της πορείας του στο σύμπαν. Στο σημείο εκείνο που καλείται να δει τον εαυτό του μέσα απ’ τα πράγματα που τον περιβάλλουν με άλλο μάτι. Υπό το πρίσμα του «Αλλιώς», η Δήμητρα Γαλάνη φέρνει τούμπα τον κόσμο της για να τον δει ξανά. Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πώς αυτή η γυναίκα καταφέρνει να είναι τόσο, μα τόσο ζωή…  

 

M.C: Επιλέγετε να βρίσκεστε στη σκηνή μόνη, έπειτα από αρκετό καιρό. Εντάσσεται κι αυτό μέσα στο γενικό μοτίβο διαφορετικότητας που χαράζετε φέτος με το «Αλλιώς»;

Δ.Γ: Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Όλα είναι «αλλιώς» πια, σε μένα, σε σένα, στους γύρω μας. Όλα αλλάζουν . Αυτές οι παραστασεις κυρίως ήταν κάτι που είχα υποσχεθεί στους φίλους μου ότι θα το κάνω, αλλά και στον εαυτό μου. Ήθελα όμως μια αφορμή. Και να που ήρθε ο Παρασκευάς Καρασούλος, ο άνθρωπος της ψυχής μου, και να μου δώσεις τους στίχους του να τους κάνω μουσική και να με κάνει ξανά ηρωίδα των ιστορημάτων του, μια ηρωίδα που επαναπροσδιορίζει τη ζωή της γιατί αισθάνεται πως έχει φτάσει σε τελμα. Και έτσι γεννήθηκε ο δίσκος μας ΑΛΛΙΩΣ

M.C: Το «Αλλιώς» ήταν η αφορμή. Η αιτία ποια ήταν;

Δ.Γ: Ξέρεις, αυτά που λέει το «Αλλιώς» τα έζησα κι εγώ στη ζωή μου, είναι κατά ένα τρόπο βιωματικό. Έζησα πολλές αλλαγές τον τελευταίο καιρό, σχεδόν συγκλονιστικές. Πρόσφατα έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο κι ήταν σα να έκλεισε ένας κύκλος, σα να κλήθηκα να αντιμετωπίσω νέα δεδομένα. Μπήκα σε άλλα μονοπάτια σκέψης και καθημερινότητας, έμεινα εγώ κι ο εαυτός μου. Αλλά όλες οι οδύνες της ζωής έχουν και την άλλη τους πλευρά. Κάθε αλλαγή φέρνει και μια καινούργια ανάγνωση των πραγμάτων, έχει κάτι το λυτρωτικό. Λες «θα ξαναδώ τον εαυτό μου μέσα απ' τα πράγματα με άλλο μάτι, χωρίς φόβο, με τόλμη και γενναιοδωρία και με βαθιά μνήμη στις αξίες και όχι στις νοσταλγίες». Το «Αλλιώς» δε νοσταλγεί κάτι που πέρασε, αλλά θυμάται, δεν ξεχνά τις αξίες και έτσι προχωράει στο μέλλον. Με αυτή τη διάθεση βγαίνω, λοιπόν, φέτος και στην καλοκαιρινή μου περιοδεία και νομίζω πως ο κόσμος αυτό το εισπράττει.

 

(Φωτογραφία: Λίλα Σωτηρίου)

M.C: Είναι εύκολο να δεις κάτι «αλλιώς», όταν αυτό το κάτι είναι βαθιά ριζωμένο και παγιωμένο στη συνείδηση σου;

Δ.Γ: Δεν είναι τίποτα παγιωμένο, τα πάντα αλλάζουν. Ο νόμος της αλλαγής είναι νόμος της φύσης, κάτι που συμβαίνει διαρκώς.

M.C: Αυτό που εννοώ είναι πως ό, τι καλούμαστε να δούμε «αλλιώς», μας έχει εντυπωθεί στο νου ως κάτι πολύ δεδομένο. Λόγου χάρη, η έννοια του χρήματος. Για πολλούς, μέχρι πρότινος, το χρήμα ήταν δείγμα ευμάρειας, δύναμης και εξουσίας. Τώρα, εν μέσω αλλαγών και επαναπροσδιορισμού, πώς ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να το δει ως ένα μέσο απλής εξυπηρέτησης των βασικών του αναγκών; Δεν υπάρχει δυσκολία σ' αυτή την πτυχή του «αλλιώς»;

Δ.Γ: Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες. Κοίταξε, έχουμε μια γλώσσα η οποία είναι σπουδαία και εξαιρετικά πλούσια και μας βοηθά να σκεφτόμαστε. Το χρήμα ερχεται απο τη λέξη χρήση. Άρα, δεν είναι το χρήμα αυτό καθαυτό αλλά το πώς εσύ το χειρίζεσαι. Ο σκοπός είναι τα χρήματα που έχω να τα χρησιμοποιώ σωστά, να κάνω ορθή χρήση. Άρα, σε μια καινούργια τάξη πραγμάτων, σ' ένα καινούργιο στάτους που δημιουργείται, μπορείς να ζήσεις και με λιγότερα χρήματα. Το βλέπεις στην κοινωνία, αν κοιτάξεις γύρω σου. Υπάρχει μια προσαρμοστικότητα στην αλλαγή. Δύσκολη, αλλά υπάρχει. Το ζητούμενο είναι πως αυτή η αλλαγή θα μετατραπεί από ατομική σε συλλογική.

M.C: Είναι δύσκολο όσο δε βοηθά η εξουσία σ' αυτό...

Δ.Γ: Θέλω να πιστεύωκαι πιστεύω ότι μπορεί να γίνει. Η εξουσία θέλει να μας πάει σ' έναν πολύ συγκεκριμένο δρόμο για να εξυπηρετηθεί. Εμείς, όμως, πρέπει να οδηγήσουμε τα πράγματα εκεί που πρέπει. Στο χέρι μας είναι. Η ζωή των ανθρώπων είναι δική τους, όχι του συστήματος.

M.C: Εσείς εντάσσεστε εντός ή εκτός του συστήματος;

Δ.Γ: Μέσα σ' αυτό είμαστε όλοι λίγο πολύ. Και δεν θα είχα τίποτα με αυτό αν δεν έβγαζε αυτό του το πρόσωπο. Είναι άρρωστο, βουλιμικό και αισθάνομαι ότι μας καταπίνει. Για να το πω πιο ωμά. Δυστυχως αυτό το άρρωστο σύστημα έχει βρει έναν τρόπομόνο να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους. Ξέρεις για πότε σε πετάει στα μπάζα; Μόλις κάνει τη δουλειά του σε πετάει στα σκουπίδια, σε διαγράφει απ' τον χάρτη χωρίς να το καταλάβεις. Αυτό το βάζω στο τραπέζι, γιατί υπάρχουν πολλοί που κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στην αθλιότητα. Είμαστε όλοι, μα όλοι, στον ίδιο παρανομαστή, μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι. Το ότι είμαι λοιπόν μέσα σ' αυτό, δε σημαίνει πως δε θα το δω κριτικά, ότι θα συναινώ σε μια νοσηρή κατάσταση, η οποία με εξαθλιώνει και εμένα και τους γύρω μου. Ό άνθρωπος που κανει πως δεν βλέπει , και δεν στέκεται απέναντι σε αυτή την νοσηρότητα είναι βαθιά νυχτωμένος. Γιατί οι ίδιοι που τον αγκάλιασαν κάποια μέρα, οι ίδιοι θα τον διαλύσουν με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό που εν ολίγοις βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά μας τώρα.

(Φωτογραφία: Μαρία Αθανασοπούλου)

M.C: Τι χαρακτηριστικά διακρίνετε σ' αυτό που βλέπετε να ξετυλίγεται δίπλα σας καθημερινά;

Δ.Γ: Υπάρχουν δύο αναγνώσεις. Η μία λέει, ότι το σύστημα έχει αποθρασυνθεί, ότι κάνει ό, τι του καπνίσει χωρίς να υπολογίζει τίποτα και κανέναν. Η δεύτερη λέει, πως είναι πολύ τρομαγμένο, ότι αισθάνεται να καταρρέει από κάτι καινούργιο που έρχεται. Εγώ είμαι υπέρ της δεύτερης άποψης. Νιώθω πως η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων έχει αναμασήσει τόσες πολλές φορές τον εαυτό της, έχει πάρει τόσες πολλές και διαφορετικές μορφές χωρις στην ουσία να αλλάζει, που πλέον εξαντλήθηκε και η τελευταία. Ε, και τώρα που πεθαίνει βγάζει το πιο σκληρό του πρόσωπο, το πιο αιμοσταγές. Σα να παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή. Αλλά ο λαός, ξέρετε, είναι πολύ σοφός όταν λέει «όπως έστρωσες, έτσι και θα κοιμηθείς».

M.C: Τη δύναμη για να δείτε τα πράγματα «αλλιώς» τη βρίσκεται στη ζωή ή στη σκηνή;

Δ.Γ: Στη ζωή που είναι σκηνή και στη σκηνή που είναι ζωή. Για μένα είναι το ίδιο και το αυτό. Πάντα έτσι ήταν.

M.C: Δεν διχάζει αυτό;

Δ.Γ: Καθόλου. Θα δίχαζε αν δεν ήμουν η ίδια. Πολλοί είναι άλλοι στη ζωή και άλλοι στη σκηνή κι αυτό, όντως, τους δημιουργεί έναν εσωτερικό διχασμό που τους κλονίζει σοβαρά. Κοίταξε, η τέχνη η ίδια είναι ζωή, είναι ένα κανάλι μεγάλο. Διευκολύνει τον άνθρωπο να βλέπει την πραγματικότητα όχι τόσο επώδυνα, πολλές φορές δε, του επιτρέπει να δει και να δεχτεί και την ίδια του τη μοίρα. Η τέχνη σου δείχνει ακόμα και τη θνητότητα σου, ότι θα περάσεις και θα φύγεις, αλλά με άλλο τρόπο, κάνοντάς σε να συμφιλιώνεσαι ακόμα και με τον μεγαλύτερο φόβο σου. Γι' αυτό είναι και σημαντική. Δεν είναι απλά η τέχνη του «θα περάσω καλά». Είναι μια βαθιά πολιτική πράξη. Γι' αυτό και την τέχνη θεωρεί σαν πρώτο της εχθρό η συντήρηση και την πολεμάει, γιατί η τέχνη ξέρει και ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου κάνοντας τον πιο ισχυρό και την ίδια στιγμή πιο ευαίσθητο.

M.C: Ή δημιουργεί μια ψευδεπίγραφη τέχνη πλάι στην πραγματική...

Δ.Γ: Ακόμα κι αυτό. Η πραγματική τέχνη, όμως, αποδεικνύεται από την αντοχή της στο χρόνο. Ο Ελύτης δεν θα πάψει ποτέ να είναι ο Ελύτης, ούτε ο Χατζιδάκις να είναι ο Χατζιδάκις, ό, τι και να σου πλασσάρουν σε αντικατάσταση υποτίθεται. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι και με το έργο τους πάντα παρόντες για να μας βοηθούν. Όσο και να κρύψεις την αξία, όση λάσπη κι αν της πετάξεις πάνω της, αυτή θα είναι διαχρονική και αιώνια. Αυτό είναι το μεγαλείο της τέχνης, αγαπητέ.

M.C: Η δική σας τέχνη βρέθηκε ποτέ στο στόχαστρο του συστήματος;

Δ.Γ: Να ξεκαθαρίσω κάτι. Εγώ προσπαθώ να κάνω τέχνη γιατί αυτό με δίδαξαν οι δάσκαλοι μου. Δεν ξέρω αν κάνω. Ο χρόνος θα το δείξει.

M.C: Τα 43 χρόνια συνεχούς μουσικής πορείας δε λένε κάτι;

Δ.Γ: Είναι μια ένδειξη. Κοίταξε, είχα την τύχη να μου δοθούν έργα τέχνης. Όταν τραγουδούσα Γκάτσο, τραγουδούσα τέχνη, όχι οτιδήποτε. Το αλησμόνητο εκείνο βράδυ στο Ηρώδειο μαζί με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο αφιέρωνα στον Νίκο Γκάτσο, τραγουδούσα κι ένιωθα τον πολιτισμό μου πάνω απ' το κεφάλι μου. 'Ηταν όλοι εκεί και τους τιμούσαμε. Όταν λοιπόν έχεις βαδίσει με τέτοια πρώτη ύλη, προσπαθείς να συνεχίσεις σ' αυτό το κανάλι, όντας όμως στο σήμερα, με άλλα όπλα.

M.C: Αναρωτιέμαι, πώς νιώθει ένας καλλιτέχνης σαν εσάς, που έχει αποκτήσει την υστεροφημία πριν το φυσικό του θάνατο;

Δ.Γ: Καταρχάς, αυτό που λες με τιμά πολύ. Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Αυτό εγώ δεν το αισθάνομαι. Οταν οι άλλοι το αισθάνονται, εγώ απλά το ακούω. Τώρα μου το λες εσύ και ναι, δε θα διαφωνήσω σ' αυτό γιατί υπήρξα και εγώ με έναν τρόπο κομμάτι αυτής της ιστορίας . Όταν όμως θα σηκωθούμε από δω και θα πάμε ο καθένας στη δουλειά του, πίστεψε με, θα το χω ήδη ξεχάσει.

M.C: Δεν κάνετε απολογισμό;

Δ.Γ: Όχι. Κάποια στιγμή η ζωή θα τα φέρει έτσι και θα κάνω. Προς το παρόν όχι.

M.C: Σας νιώθω σε κόντρα με το παρελθόν...

Δ.Γ: Το παρελθόν ήταν για το παρελθόν και το τώρα είναι για το τώρα. Όπως σου είπα και για το «Αλλιώς», δε νοσταλγώ. Απλά έχω μνήμη. Κι οι μεγάλοι δάσκαλοι της ζωής μου, που είχα την τύχη να γνωρίσω, δεν έκαναν ποτέ απολογισμό. Συμβάδιζαν με την υστεροφημία τους ζώντες, όπως το είπες.

M.C: Υπάρχει η «Δήμητρα» και η «Γαλάνη»;

Δ.Γ: Όχι, ένα πρόσωπο είναι και τα δύο. Ποτέ, μα ποτέ δεν αισθάνθηκα να είναι δύο οντότητες χωρισμένες. Κι αυτό γιατί είχα την ευτυχία η βιολογική μου ηλικία να συμβαδίζει με την καλλιτεχνική. Η «Δήμητρα» και η «Γαλάνη» μεγάλωσαν παρέα, βγαίνουν απ' το κοινό τους σπίτι και είναι οι ίδιες.

M.C: Μέσα σ' αυτά τα 43 χρόνια έχει επέλθει η ενηλικίωση κι αν ναι, πώς μεταφράζεται μέσα σας;

Δ.Γ: Μεταφράζεται στο ότι έχεις μάθει απ' τα λάθη σου, ότι έχεις καταλαγιάσει τους παρορμητισμούς σου και ακούς περισσότερο, ότι είσαι πιο δεκτικός, ότι ο παρορμητισμός σου δεν είναι πια αυτοκαταστροφικός κι ότι απολαμβάνεις αυτό που σου έχει δοθεί. Ξέρεις, κάθε ηλικία έχει μια απίστευτη γοητεία. Τα δώρα της ζωής είναι εδώ, αρκεί να μπορείς να τα δεις. Σκέψου ότι είσαι μια πολύ όμορφη γυναίκα και μεγαλώνεις. Ο καθρέφτης που κάποτε σε έδειχνε ωραία, τώρα σε δείχνει με ρυτίδες παραδομένη στη φθορά του χρόνου. Τι πρέπει να κάνεις; Να σταματήσεις και να πεις «ναι, αλλά εγώ κάποτε υπήρξα ωραία»; Όχι. Και τώρα είσαι ωραία. Μπορεί μάλιστα να είσαι ακόμα πιο ωραία, γιατί είναι πιο ωραία η ψυχή σου. Αν έρθεις στο σπίτι μου θα δεις ότι δεν έχω καθρέφτες. Κι αυτό όχι γιατί δεν μου αρέσει να με βλέπω να γερνάω, αλλά γιατί δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει να βλέπεις τον εαυτό σου σαν μια εικόνα. Δεν είναι το είδωλο μας αυτό που πρέπει να μας ικανοποιεί. Εμείς πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι από εμάς τους ίδιους . Ποτέ στη ζωή μου δεν είπα «αχ, τι ωραία που ήταν τότε με νοσταλγία »! Ναι, πολύ ωραία ήταν αλλά και τώρα είναι ωραία. Και ίσως και πιο ωραία. Το τώρα είναι εδώ μπροστά μας.
Έτσι δεν λέει 'άλλωστε και το τραγούδι μας με τον Παρασκευά;
«Πίσω μη κοιτάς ότι αγαπάς είναι εδώ μπροστά σου...Πίσω μη κοιτάς ότι πια χρωστάς είναι στη καρδιά σου.....»

M.C: Κάποιος θα μπορούσε να σας χαρακτηρίσει «καλλιτεχνικά χορτασμένη». Τι σας τροφοδοτεί στο να πηγαίνετε όλο και πιο πέρα;

Δ.Γ: Απαπα! Τον αχόρταγο έχω! Είμαι λαίμαργη με την τέχνη μου. Είναι μια απίστευτη δίψα η τέχνη, σε κινητοποιεί διαρκώς και από μόνη της. Για να σκεφτείς, τώρα που μιλάμε, έχω στο μυαλό μου και συζητάω για τρία μελλοντικά σχέδια.

M.C: Διχασμός στην εικόνα σας υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια;

Δ.Γ: Και διχασμός και λάθη και πισωγυρίσματα και σιωπές, μεγάλες σιωπές.

M.C: Τι έλεγαν αυτές οι σιωπές;

Δ.Γ: Ό, τι κάνω είναι αποτέλεσμα βαθιάς σκέψης και συζήτησης πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τους γύρω μου. Οι σιωπές είναι που μου καθαρίζουν το τοπίο που θέλω να δω για να συνεχίσω.

M.C: Υπάρχει ένας κοινός τόπος, ένα σημείο αναφοράς σ' αυτές τις σιωπές;

Δ.Γ: Ο κόσμος. Πάνω που λες «εγώ θα κάτσω στο σπίτι μου και θ' αγναντεύω τη θάλασσα», περπατάς στο δρόμο, σταματάει ένα ταξί κι ακούς τον ταξιτζή να σου φωνάζει από το παράθυρο «Γεια σου, ρε Δήμητρα!». Εκεί καταλαβαίνεις τι είσαι για τους άλλους άρα και για τον εαυτό σου . Και συνεχίζεις. Συναντώ ανθρώπους που μου λένε «Εμείς μ' αυτό το τραγούδι σου κάναμε τα παιδιά μας». Κι έπειτα συναντώ τα παιδιά τους και μου λένε για άλλα μου τραγούδια, πιο πρόσφατα, που έμαθαν και αγάπησαν μετά από μόνα τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

M.C: Πώς νιώθετε γι' αυτό;

Δ.Γ: Πολύ προνομιούχα. Είναι ευλογία αυτό το πράγμα, δεν ξέρω αν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να σου διατυπώσω το πόσο βαθιά υποχρεωμένη είμαι απέναντι τους κι απέναντι στη ζωή. Κι αυτό, ξέρεις, δεν είναι βάρος. Θα ήταν βάρος αν ήταν ένα δώρο που μου έκαναν και δεν ήξερα τι να το κάνω. Αν το κρατούσαμόνο για τον εαυτό μου και περιφερόμουν μ' αυτό άσκοπα και εγωκεντρικά. Το μόνο που σκέφτομαι διαρκώς είναι πώς θα το ανταποδώσω, πώς θα το γυρίσω πίσω ακόμα πιο ωραίο απ' ότι το πήρα.

M.C: Δεν είναι άγχος αυτό;

Δ.Γ: Όχι, είναι κάτι τόσο κανονικό αυτό για μένα. Είναι σα να σου λέω εσένα αν θα φας. Όπως εσύ ξέρεις πως θα ετοιμάσεις το φαγητό σου για να φας και το κάνεις ασυναίσθητα, έτσι το κάνω κι εγώ, χωρίς να το σκέφτομαι. Είναι κάτι που γίνεται από μόνο του.

M.C: Είναι τόσο ζωή...

Δ.Γ: Ακριβώς όπως το είπες. Είναι τόσο ζωή... Και ξέρεις, κάθε φορά θέλω να βάζω τον πήχη ακόμα και πιο ψηλά.

M.C: Αυτό είναι μια αλήθεια. Ποτέ δεν βασιστήκατε στα «σίγουρα», στην «ευκολία». Κάθε σας δουλειά είχε πάντα μέσα της κάτι το διαφορετικό.

Δ.Γ: Το επιδιώκω αυτό. Θέλω να βλέπω τα πράγματα «αλλιώς»...

M.C: Μια άλλη λέξη, πέρα απ' το «αλλιώς», που σας χαρακτηρίζει έντονα, είναι η λέξη επιτυχία...

Δ.Γ: Ναι ε; Με χαρακτηρίζει η επιτυχία;

M.C: Και μάλιστα η συνεχόμενη επιτυχία. Νιώσατε ποτέ τον ρατσισμό της επιτυχίας; Όπως οι όμορφες γυναίκες που βιώνουν το ρατσισμό της ομορφιάς...

Δ.Γ: Μπα ...δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο. Ότι υπάρχουν πάντα κάποιοι κακοπροαίρετοι ισχύει, όμως εμένα δεν με απασχολούν αυτοί. Έτσι κι αλλιώς για όλους μας ισχύει αυτό. Το να σε φθονούν κάποιοι δεν είναι περίεργο. Η μικρότητα και η στενομυαλιά υπάρχει πάντα. Αυτό όμως δεν θα το χαρακτήριζα ρατσισμό.

M.C: Αισθανθήκατε ποτέ τον καλλιτεχνικό εαυτό σας να είναι αυτό που λέμε «της μόδας»;

Δ.Γ: Έχω νιώσει ότι κάποια πράγματα που έκανα υπήρξαν της μόδας, αλλά εγώ ως άνθρωπος ποτέ. Κοίταξε, η μόδα που στηρίζεται σε ακριβά υλικά είναι καλοδεχούμενη. Υπάρχουν μόδες που είναι για τα μπάζα κι άλλες που έγραψαν ιστορία, στιγμάτισαν μια εποχή ολόκληρη. Αν μπορεί κάτι να λειτουργεί σαν μόδα και δεν γίνεται με ευτέλεια, τότε δεν καταλαβαίνω τι κακό υπάρχει σ' αυτό. Απλά οι μόδες συνήθως τελειώνουν γρήγορα. Μένουν διαχρονικά μόνο όταν είναι κι αυτές γεμάτες από πραγματική τέχνη

M.C: Πώς αντιδράτε στη φράση «Να, η νέα Γαλάνη» που μπορεί να πει κάποιος ακούγοντας μια νεαρή ερμηνεύτρια;

Δ.Γ: Θα ήθελα εδώ να απαντήσω για εκείνον για τον οποίο λένε ότι είναι η «νέα Γαλάνη». Σκέψου πόσο λάθος είναι αυτό το πράγμα για τον άνθρωπο αυτό!! Τι θα πει «νέα Γαλάνη»; Είναι αυτή, ο εαυτός της, το ταλέντο της. Το ότι μπορεί η Γαλάνη να έστρωσε έναν δρόμο για να πατήσει κάποιος καινούργιος, ναι αυτό ίσως και να συνέβη, όπως κι εγώ πάτησα κάπου για να βαδίσω όταν ξεκινούσα. Δε σημαίνει όμως ότι έγινα η νέα τάδε. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: η τέχνη στο σύνολο της και γενικώς όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, είναι τόσο σπουδαία και τόσο μεγάλα και έχουν προηγηθεί τόσο σημαντικά πράγματα πριν από εσένα που εσύ είσαι είσαι μια μικρή κουκίδα. Σαν μια σταγονίτσα στον ωκεανό. Αν μπορέσεις και εσύ να συμπληρώσεις κάτι σε αυτόν τον ωκεανό έχεις δικαιώσει την ύπαρξη σου.

M.C: Σημαντική αισθάνεστε;

Δ.Γ: Αυτό που νιώθω είναι ότι όλο αυτό που μου συνέβη είχε μόνο ένα σκοπό: να με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αισθάνομαι σημαντική γιατι σημαντικό ήταν αυτό που μου συνέβη στη ζωή μου. Όσο εξακολουθεί ο διάλογος που έχω με τον κόσμο θα αισθάνομαι σημαντική και ευτυχισμένη. Πιστεύω πως ο κόσμος με αγαπάει γι' αυτό που είμαι και όχι μόνο για τη μουσική μου. Κι αυτό νιώθω ότι είναι μια μεγάλη νίκη. Είναι μια στάση ζωής που νιώθεις να επιβραβεύεται.
Ήταν πολύ ωραίο αυτό που είπες πριν. Τόσο ζωή...

 

Περισσότερες πληροφορίες: Official website:http://www.galani.gr

Δήμητρα Γαλάνη «Αλλιώς»
Συναυλίες Καλοκαίρι 2014  Δείτε το πρόγραμμα..

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

video

Με την υποστήριξη μας:

Ανακοινώθηκαν πρόσφατα