Συνέντευξη: Πάνος Παπαϊωάννου & Χρυσόστομος Καραντωνίου «Ένα μουσικό ταξίδι από φίλους για φίλους»

Πάνος Παπαϊωάννου & Χρυσόστομος Καραντωνίου

Ένα μουσικό ταξίδι από φίλους για φίλους

«Πρέπει να δουλεύεις όσο περισσότερο μπορείς. Δουλεύοντας θα 'ρθει κάτι. Αν αφοσιωθείς, δε, ολοκληρωτικά, σίγουρα κάποια στιγμή θα 'ρθει. Δεν είναι πάντα τύχη». Δέκα χρόνια πριν, μέρες σα σήμερα φθινοπωρινές, από Θεσσαλονίκη Αθήνα, με ένα σκοπό και μόνο: αυτό που έκαναν εκεί για δέκα ολόκληρα χρόνια να συνεχίσουν να το κάνουν εδώ. Να παίζουν στα μπαράκια για τον κόσμο, να τον ευχαριστούν και να το ευχαριστιούνται. Απόφαση στιγμής, βήμα μεγάλο. Βήμα δυνατό, γεμάτο βροχή και ένταση...

Βρισκόμαστε σ' ένα μαγαζί στο Μοναστηράκι. Στο ξύλινο τραπέζι μας, καταφτάνουν μπύρες και αγνό τσιπουράκι. Στην υγειά μας! Απλοί, ζεστοί και αυθεντικοί. Βλέμματα καθαρά. Όψεις ευγενικές που σου απευθύνονται και νιώθεις πως είναι «απόλυτα σε σένα». Δεν τρέχει ο λογισμός τους παραπέρα, παρακάτω. Δε βιάζονται. Είναι τόσο εδώ και το ζουν. Το «ποτέ» και το «πάντα» τους, τη φιλοσοφία της στιγμής, την άγρια εξελισσόμενη συζήτηση, την ίδια τη ζωή και τις νότες της. Πάνος Παπαϊωάννου και Χρυσόστομος Καραντωνίου, κυρίες και κύριοι.

Κοινές ερωτήσεις

M.C: Μας συστηθήκατε με τα «Μεροκάματα», ένα ιδιαίτερα αισθαντικό τραγούδι, το οποίο κέρδισε το βραβείο κοινού στους περσινούς Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Από τα τετρακόσια πενήντα συνολικά κομμάτια, τα είκοσι έλαβαν μέρος και το νικητήριο ήταν το δικό σας. Το περιμένατε; Ποια τα συναισθήματά σας στο άκουσμα της νίκης;

Χ.Κ: Η ιστορία όλη πάει λίγο πίσω. Ήταν η τρίτη χρονιά που έτρεχε ο διαγωνισμός. Την πρώτη χρονιά είχα κάνει μια απόπειρα να στείλω με πιο περίεργες μουσικές, αλλά δε μπήκα στην τελική φάση. Έκτοτε τον είχα στο μυαλό μου, καθώς αποτελεί ένα διαγωνισμό με κύρος. Πέρυσι γνώρισα το στιχουργό μας, Δημήτρη Παπαχαραλάμπους και μου έδωσε κάποια τραγούδια να μελοποιήσω. Από την αρχή κατάλαβα πως «εκπέμπουμε σε κοινό μήκος κύματος». Η φωνή του Πάνου είναι για μένα βασικό συστατικό όταν γράφω, οπότε ποιος άλλος θα μπορούσε να ερμηνεύσει με τον καλύτερο τρόπο τα τραγούδια μου; Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του να πάμε στο διαγωνισμό. Το άκουσμα της νίκης του βραβείου κοινού ήταν ανέλπιστο. Απερίγραπτο συναίσθημα. Τεράστια χαρά, ανακούφιση. Ένιωσα πως οι κόποι μιας -αρκετά μεγάλης- περιόδου ανταμείφθηκαν!

Π.Π: Αρχικά να πω πως «δέχτηκα» να συμμετάσχω γιατί άκουσα ωραία τραγούδια. Μουσική και στίχο. Στίχο και μουσική. Όταν άκουσα τα «Μεροκάματα», σκέφτηκα πως αν τ' άκουγα από κάποιον άλλον, θα τα ζήλευα. Στο στούντιο μπήκαμε 21 Νοεμβρίου για να ηχογραφήσουμε το δίσκο που θα κυκλοφορήσει τώρα και ύστερα προέκυψε ο διαγωνισμός. Θα την πω την αλήθεια μου, σχετικά με το διαγωνισμό ήμουν επιφυλακτικός. Δεν πίστευα ότι θα γίνει κάτι. Στο άκουσμα της νίκης, όσο δυνατά κι αν περιγράψω τα συναισθήματα μου, θα 'ναι λίγο. Για να μην πω για μετά που αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, από το ραδιόφωνο..

M.C: Σας άγχωσε καθόλου το γεγονός ότι στην προκριματική επιτροπή υπήρχαν ονόματα όπως αυτά του Μπάμπη Στόκα, του Νίκου Ξυδάκη ή του Χρήστου Νικολόπουλου, ονόματα δηλαδή ιδιαίτερα αξιόλογα, με τεράστια δυναμική στο μουσικό στερέωμα; Αν όχι, πώς λειτούργησε αυτό μέσα σας;

Π.Π: Στην αρχή δε γνωρίζαμε ποιοί είναι στην επιτροπή. Όταν έμαθα, όμως, ότι ήταν ο Νικολόπουλος, τον οποίο βρήκα και τον ευχαρίστησα προσωπικά, ένιωσα μεγάλη τιμή. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Είναι καταξιωμένοι, έχουν κάνει πραγματικά «έργο». Είναι ένα «γκάζι» παραπάνω η «ώθηση» τους, στο να κάνουμε αυτόν το δίσκο, να τον πάρουμε στην πλάτη μας και να τρέξουμε μαζί με αυτόν!

Χ.Κ: Όπως είπα και πριν, γνώριζα από τις προηγούμενες χρονιές, πως ο διαγωνισμός αυτός έχει κύρος. Ήμουν σίγουρος, λοιπόν, πως έτσι θα' ναι και οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν. Ο καθένας από αυτούς έχει τη δική του ιστορία στο χώρο και είναι μεγάλη μας τιμή που μας επιβράβευσαν με το να μας περάσουν στον τελικό. Στη συνέχεια ήρθε ο κόσμος, να μας δώσει τη μεγαλύτερη επιβράβευση, αυτή του «Βραβείου κοινού».

M.C: Ποιά επιτροπή θεωρείτε πως είχε τη μεγαλύτερη βαρύτητα; Οι άνθρωποι που σας πρότειναν για αυτό, ή οι άνθρωποι που σας ανέδειξαν μέσα από αυτό;

Π.Π: Σίγουρα το νιώθω πως στον κόσμο οφείλουμε αυτό που γίνεται. Το τραγούδι «έχει φύγει»... Έχει αγκαλιαστεί από αυτόν. Αυτό εισέπραξα, αυτό οφείλω να πω.

Χ.Κ: Είναι δεδομένο πως για να καταλήξει το κομμάτι να συμμετέχει στον τελικό, το «πέρασε» η επιτροπή και αυτό έχει τη δική του βαρύτητα. Και είναι μεγάλη βαρύτητα αυτή. Απο 'κει και πέρα, όπως γνωρίζεις, πήραμε το βραβείο του «κοινού» του κόσμου δηλ. Τα τραγούδια απευθύνονται στον κόσμο. Θεωρώ λοιπόν πως ο κόσμος είναι... η μεγαλύτερη επιτροπή!

M.C: Η «νίκη» σας στο διαγωνισμό φυσικά δεν παρέμεινε εκεί. Τα «μεροκάματα» γνώρισαν σχεδόν κατευθείαν μεγάλη επιτυχία στο ελληνικό ραδιόφωνο. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το δυνατό σας χαρτί; Η μουσική; Ο στίχος; Η ερμηνεία; Όλα αυτά μαζί, ή και κάτι ακόμα;

Π.Π: Εγώ ταυτίστηκα κατευθείαν με το στίχο και για μένα όλα ξεκινούν από εκεί. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω πως τα τραγούδια του Παπαχαραλάμπους, αυτοί οι στίχοι, είναι όλα αυτά που νιώθω και δε θα μπορούσα ποτέ να πω. Είναι απίστευτο πράγμα! Τα «Μεροκάματα» δε, είναι όλα αυτά που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε με το Χρυσόστομο σε όλο μας το κοινό ταξίδι μέχρι σήμα.

Χ.Κ: Το ότι βρήκαμε αυτόν το στίχο και γεννήθηκαν αυτά τα τραγούδια, μας αναπτέρωσε το ηθικό. Σίγουρα, η μουσική πιστεύω σου δημιουργεί την πρώτη εντύπωση. Μπορεί να κάνω και λάθος. Σ' εμένα τουλάχιστον αυτό συμβαίνει. Στην περίπτωση του τραγουδιού μας πάντως, μουσική, στίχος, ερμηνεία, μίλησαν στην καρδιά του κόσμου εξίσου και αυτό είναι το σπουδαίο.

M.C: Σε μια εποχή, όπου αυτό που πουλάει είναι το «εμπορικό», κατά πόσο εύκολο είναι ανερχόμενοι νέοι καλλιτέχνες να στερεωθούν, να αφομοιωθούν και κατ' επέκταση να διαπρέψουν στην ελληνική μουσική σκηνή; Για εσάς κατά πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν;

Π.Π: Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα και πάντα αυτό πουλούσε, όμως το παραμύθι τελείωσε. Οι συνθήκες, σίγουρα, δεν είναι εύκολες για τους νέους, αλλά δεν ήταν και ποτέ. Θέλει βήματα καλά, μετρημένα. Όχι βιασύνη. Για μένα δεν υπάρχει «lifestyle». Ποτέ δεν υπήρχε... Υπάρχει απλά η «σαχλαμάρα» και το «καλό τραγούδι». Όποιος θέλει να το ψάξει σε βάθος, το κάνει.

Χ.Κ: Συμπληρώνοντας, να πω ότι ανέκαθεν υπήρχε αυτό το «lifestyle» το λεγόμενο. Το ζούμε γύρω μας κι εμένα μάλιστα με απασχολεί αρκετά η φυσιολογία του. Γιατί άραγε όλο αυτό, το «εμπορικό», έχει τόση πέραση τελικά; Ένας βασικός λόγος για μένα, είναι η εύκολη τροφή, η εύκολη κατανάλωση, κάτι το οποίο είναι πραγματικά σημαντικό για τις εταιρίες, φέρνει κέρδος. Αλλά για αυτό χρειάζονται και «καταναλωτές». Ένα κοινό το οποίο καταναλώνει χωρίς κρίση και χωρίς «γούστο» κατευθυνόμενο από τα μέσα. Πολλοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν αυτήν την τάση αλλά για εμένα, ο κύριος και σημαντικότερος είναι η έλλειψη παιδείας. Θεωρώ αδιανόητο, άτομα της γενιάς μου και νεότερα να μην γνωρίζουν τον Μάνο Χατζιδάκι, που δυστυχώς αυτό δεν είναι ούτε σπάνιο πια, αλλά ούτε και το μοναδικό παράδειγμα. Όμως όπως και παλιότερα, έτσι και τώρα, ο κόσμος που θέλει να ψάξει το «καλό», θα το ψάξει, θα το φιλτράρει και θα το αναδείξει. Αυτό, όμως, δε γίνεται σε μεγάλο βαθμό παρά την ευκολία του διαδικτύου -που ίσως να μην είναι ευκολία τελικά- και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που πολλά ταλαντούχα παιδιά δεν αναδεικνύονται. Στην δικιά μας την περίπτωση θεωρώ ότι δεν υπήρξε τίποτα εύκολο ή δύσκολο. Το μόνο που υπήρχε και υπάρχει είναι αγάπη, πίστη και σκληρή δουλειά και παρά την επιτυχία του τραγουδιού μας, είμαστε ακόμη στην αρχή.

M.C: Έχετε προγραμματίσει live εμφανίσεις σας σε κάποια μουσική σκηνή, ώστε να σας γνωρίσει καλύτερα ο κόσμος και να σας απολαύσει; Ποια τα επόμενά σας βήματα στο χώρο;

Π.Π: Παίζουμε την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου στο Bookabar στο Μαρούσι και στις 31 του Οκτώβρη στο «Παραμύθι ας Είναι» στο Γκάζι με ελεύθερη είσοδο. Σύντομα θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε και μια πολύ όμορφη συνεργασία που «γεννιέται» αυτές τις μέρες καθώς και κάποια live στην επαρχία. Για μας, σκοπός δεν είναι τα μεγάλα μεροκάματα. Για μας, σκοπός δεν είναι τα μεγάλα μεροκάματα. Σκοπός είναι να κάνουμε, αυτό που κάναμε τότε, στη Θεσσαλονίκη. Να παίζουμε και να τραγουδάμε από «φίλους για φίλους», οι δυο μας.

Χ.Κ: Αυτό θέλω να το τονίσω. Εμείς ξεκινήσαμε μαζί, πορευτήκαμε μαζί κι έτσι συνεχίζουμε. Είμαστε ομάδα. Να πούμε επίσης πως θα κάνουμε εμφανίσεις και στην επαρχία.

M.C: Στον επόμενο δίσκο σας που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο φθινόπωρο, θα συμμετέχουν κάποιοι «εκλεκτοί» καλεσμένοι. Πόσο σημαντικές είναι για εσάς οι συνεργασίες σας με άλλους καλλιτέχνες;

Π.Π: Σε λίγες μέρες θα βγει το νέο single. Αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να «χτίσουμε», να ορθοποδήσουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι σημαντικές οι καλλιτεχνικές συνεργασίες, είναι μια βοήθεια από ανθρώπους που έρχονται με όλη τους την καλή διάθεση και είναι ιδιαίτερα τιμητική η προσφορά τους.

Χ.Κ: Είναι σημαντικό να σε βοηθούν άνθρωποι που έχουν ήδη μια ιστορία στο χώρο, αν και νομίζω ότι πια είναι σημαντικό να αναδείξουμε και νέους ανθρώπους όπως είμαστε εμείς. Η στήριξη, λοιπόν, συνοψίζοντας, χρειάζεται από τους μεγάλους, αλλά πλέον πιστεύω ότι πρέπει και νέοι άνθρωποι να παίρνουν τη σκυτάλη.

Πάνος Παπαϊωάννου

M.C: Για αρχή θα ήθελα να μας συστηθείτε, παρουσιάζοντας μας κάποια από τα βασικά σας χαρακτηριστικά. Ποιος είναι ο Πάνος σε γενικές γραμμές στην καθημερινότητα του και πως αυτός ο "εαυτός" ξεπηδάει μέσα απ' τα τραγούδια που επιλέγει να ερμηνεύσει;

Π.Π: Ως άνθρωπος διακατέχομαι από μια ευαισθησία και επιλέγω να τραγουδάω κομμάτια που κατά κύριο λόγο αγγίζουν εμένα. Είμαι αρκετά κλειστός χαρακτήρας, αλλά βρίσκω τρόπο και εκτονώνομαι με τη μουσική. Αυτό που πλέον συνειδητοποιώ είναι ότι αυτό το έκανα από παιδί. Μέσα από τη μουσική και το τραγούδι, εκτόνωνα έναν εαυτό αληθινό. Μέσα από τα τραγούδια που λέω τώρα στα προγράμματα, θέλω να νιώσω πως «έχω κάτι να πω», να «ανοίξω», να σε κοιτάξω και να σου τραγουδήσω και να ανταποδώσεις.

M.C: Ό, τι εκπέμπετε, αυτό και λαμβάνετε, δηλαδή;

Π.Π: Σίγουρα! Καλά θα κάνεις να εκπέμπεις μόνο αγάπη και ειλικρίνεια και να' σαι πάντα αυθεντικός. Θεωρώ πολύ κουτό και ανόητο ο άνθρωπος να εξωτερικεύει το θυμό του. Δεν κερδίζει τίποτα. Και μιλάω για το θυμό και τη βία οποιασδήποτε μορφής. Είναι σίγουρο, λοιπόν πως, εάν κοιτάξεις τον άλλο μέσα στα μάτια και του δώσεις απλόχερα αγάπη, αυτό και θα εισπράξεις πίσω!

M.C: Σπουδάσατε στο Πολιτιστικό ΙΕΚ Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Τεχνών και Γραφιστικής. Η μουσική και το πάθος σας για αυτή υπήρχε πάντα μέσα σας; Πως «ταίριαξε» μετέπειτα με τις σπουδές σας;

Π.Π: Αρχικά, «δόξα τω Θεώ» να λέμε που σπουδάσαμε κι αυτό που σπουδάσαμε, γιατί έχουμε και ένα μεροκάματο και επιβιώνουμε! Η μουσική ναι, υπήρχε πάντα μέσα μου. Δε γινόταν να μην υπάρχει άλλωστε. Θυμάμαι από παιδί, τον πατέρα μου, ερασιτέχνη μουσικό, αλλά γεμάτο με πάθος, να γεμίζει το σπίτι με σαράντα- πενήντα ανθρώπους, φίλους δηλαδή και να τραγουδούν Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Λοΐζο... Όχι, δεν είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν στο σπίτι με «πικάπ». Όχι. Εγώ, τα τραγούδια τα ζούσα. Το μικρόβιο ήρθε σίγουρα από εκείνον! Μετέπειτα, σπούδασα Γραφιστική. Δεν είναι πως «ταίριαξαν» το ένα με το άλλο, η μουσική δηλαδή με τη γραφιστική. Απλά, ξαφνικά ήρθαν και συνέκλιναν στο ίδιο σημείο. Στην ηλικία των 17-18, όσο μεγάλο ήταν αυτό το σαράκι που με έτρωγε να τραγουδάω, άλλο τόσο μεγάλη ήταν και η φαντασία μου για να φτιάξω ένα εξώφυλλο του δίσκου του Σωκράτη Μάλαμα, για παράδειγμα, πράγμα το οποίο και έγινε! Πρόκειται για δύο ξεχωριστές αγάπες, που «στεγάζονται» κάτω από την ίδια στέγη...

M.C: Κάθε αρχή και δύσκολη λένε... Πείτε μας κάποια πράγματα για την πρώτη σας συνεργασία. Πώς προέκυψε;

Π.Π: Κάθε αρχή και δύσκολη, μα και κάθε τέλος και αρχή! Η πρώτη μου συνεργασία, πολύ καθοριστική. Ακούει στο όνομα Κώστας Πρατσινάκης, ο οποίος με φώναξε να τραγουδήσω σε ηλικία 18 χρονών. Το ίδιο βράδυ εκεί ήταν ο Γιώργος Σταυριανός, ο οποίος την επόμενη ημέρα μου τηλεφώνησε για να πω τραγούδια του... Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μου επαγγελματική πρόταση να τραγουδήσω. Με το Γιώργο Σταυριανό μοιραστήκαμε γύρω στα έξι- εφτά χρόνια, μετά βέβαια όλα σιγά σιγά πήρανε το δρόμο τους..

M.C: Στο ιστορικό σας έχετε συνεργαστεί με πολλά καταξιωμένα ονόματα του χώρου. Τι αύρα σας έχουν αφήσει έως τώρα οι συνεργασίες σας; Με ποιόν καλλιτέχνη θα θέλατε κάποια στιγμή να συμπράξετε;

Π.Π: Είναι αλήθεια πως έχω συνεργαστεί με έναν κύκλο ανθρώπων που με βοήθησαν, με πίστεψαν και με εμπιστεύτηκαν. Ονόματα όπως ο Σταυριανός, ο Ζήκας, ο Θεοχαρίδης και άλλοι. Αυτοί οι άνθρωποι μου έδειξαν μεγάλη αγάπη και πίστη. Έμαθα πολλά και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη γι' αυτό. Ευγνωμοσύνη όμως αισθάνομαι και για όσους μου «έμαθαν» μουσική.. Και πάω πάλι πολύ πίσω, στο συναίσθημα που είχα ως παιδί, που ήμουν στο κασετοφωνάκι με το αυτί κολλημένο και άκουγα τη Χαρούλα Αλεξίου. Σίγουρα θα ήθελα κάποια στιγμή να συνεργαστώ με τη Χαρούλα! Με την Αρβανιτάκη! Με την Τσανακλίδου! Είναι πολλοί αυτοί με τους οποίους θα' θελα να συνεργαστώ και οπωσδήποτε θα ξεχάσω κάποιους.. Μακάρι πραγματικά η ζωή να τα φέρει έτσι και να συναντήσω κάποιους ανθρώπους, όχι τόσο για να συμπράξω μαζί τους, αρκεί να τους γνωρίσω. Πώς να στο πω... Θα' θελα να συναντήσω τους «παιδικούς μου ήρωες» και να τους πω πόσο πολύ τους έχω λατρέψει!

M.C: Κάναμε μια μεγάλη νύξη στη Χάρις Αλεξίου. Φαντάζεστε τον εαυτό σας να ερμηνεύει τα «Μεροκάματα» με τη Χαρούλα;

Π.Π: Αυτό θα ήταν πραγματικά το κάτι άλλο! Θα ξεπερνούσε την έννοια «χαρά».. Μακάρι!

M.C: Κάθε φορά που ερμηνεύετε τα "Μεροκάματα" τι συναισθήματα σας δημιουργούνται;

Π.Π: Εκείνη τη στιγμή νιώθω πως «πάω και εγώ» μαζί με το τραγούδι. Όσο εκείνο παίρνει το δρόμο του, παίρνω κι εγώ μαζί του το δικό μου. Κάθε φορά που το τραγουδάω live εισπράττω πολύ καλή ενέργεια, είτε το παίζουμε με μία κιθάρα, είτε το παίζουμε με μπάντα ολόκληρη...

M.C: Θα μπορούσε για εσάς το συγκεκριμένο κομμάτι να έχει έναν άλλον τίτλο, ή θεωρείτε πως αυτός είναι ο ιδανικός για αυτό που «θέλει να περάσει»;

Π.Π: Δε θα μπορούσα να σκεφτώ άλλο τίτλο για το τραγούδι αυτό. Με κυριέυει το συναίσθημα αυτό που ένιωσα την πρώτη φορά. Άκουσα ένα στίχο ο οποίος ταίριαζε απόλυτα στην εποχή μας και ταυτόχρονα κάθε στίχος δημιουργούσε και τη δική του ιστορία. Νιώθω πως τα «Μεροκάματα», είναι ο ιδανικός τίτλος γι' αυτό το κομμάτι.

Χρυσόστομος Καραντωνίου

M.C: Ποιος είναι, λοιπόν, ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου; Πείτε μας λίγα πράγματα για εσάς. Τι θα έπρεπε να γνωρίζει για εσάς το κοινό στο οποίο απευθύνεστε;

Χ.Κ: Βασικά είμαι πατέρας! Έχω έναν γιο 18 μηνών και είμαι πολύ περήφανος για αυτόν. Είναι μια φρέσκια ιδιότητα, την οποία και προσπαθώ να διαχειριστώ και, πίστεψέ με, ειδικά στην εποχή που ζούμε, δεν είναι καθόλου εύκολο! Όσον αφορά στη μουσική. Κύρια μουσική μου ιδιότητα είναι αυτή του κιθαριστή. Οι μουσικές μου σπουδές ήταν πάνω στην κλασική κιθάρα και γενικότερα στην κλασική μουσική. Υπήρξα βασικός κιθαριστής του αξέχαστου δασκάλου μου Νίκου Μαμαγκάκη τα τελευταία 16 χρόνια, με συμμετοχές σε πάνω από 30 δίσκους και με 2 προσωπικούς για σόλο κιθάρα, ενώ με τη σύνθεση και το τραγούδι, η σχέση μου ξεκινάει τον πρώτο χρόνο της συνεργασίας μας με τον μαέστρο και ο λόγος είναι προφανής. Και παλιότερα έκανα απόπειρες να γράψω τραγούδια, μα εκεί το «σπούδασα». Συνθέτω μόνο βράδυ ενώ παράλληλα διδάσκω σε ωδεία και κάνω ιδιαίτερα μαθήματα... Μεγάλη μου αγάπη είναι η κινηματογραφική μουσική και ο κινηματογράφος γενικότερα, Διαβάζω ποίηση και στο έργο μου με έχουν επηρεάσει πολύ έως τώρα ο Καρυωτάκης, ο Καβάφης, ο Μπρέχτ, ο Μπλέικ... Όμως το σημαντικότερο όλων, είναι πως δεν έχω «κλισέ», σε ό, τι αφορά στα ακούσματά μου, ή στις ενορχηστρώσεις που κάνω. Είθισται να λένε πως οι άνθρωποι που ξεκίνησαν με την κλασική μουσική έχουν παρωπίδες και μένουν εκεί. Εγώ αποτελώ εξαίρεση και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό.

M.C: Για πολλούς συνθέτες, η μουσική είναι πηγή και αφορμή εξωτερίκευσης συναισθημάτων. Ισχύει κάτι τέτοιο για εσάς; Από πού εμπνέεστε συνήθως;

Χ.Κ: Ο στίχος είναι το μεγαλύτερο κομμάτι που αφορά την έμπνευση, τουλάχιστον, για μένα. Διαβάζεις κάτι και σκέφτεσαι... «αυτά τα λόγια πρέπει να μελοποιηθούν». Δε ξέρω πώς να το εξηγήσω... Θέλω τα καλά πράγματα που βλέπω και ανακαλύπτω εγώ, να μπορώ με το δικό μου τρόπο να τα περάσω, να τα δείξω στους άλλους. Η μουσική είναι εξωτερίκευση. Το βλέπω και από εμένα. Κάποιες στιγμές, όταν μπορεί κάτι να με ενοχλεί, δε θα το συζητήσω με κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά θα προσπαθήσω το βράδυ να κάτσω μόνος μου να το αποτυπώσω στις νότες.

M.C: Ακούμε από πολλούς «αυτό είναι ροκ, εγώ ακούω μόνο έντεχνα, αυτός ο dj παίζει mainstream, εκείνου του αρέσουν τα εναλλακτικά» . Υπάρχουν ταμπέλες στη μουσική και αν ναι, ποιος είναι αυτός που τις ορίζει;

Χ.Κ: Ο κόσμος αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί «ταμπέλες» στο τραγούδι. Ωστόσο εγώ είμαι απόλυτος: Όχι, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν! Για την ακρίβεια, είναι ένα ζήτημα πολύ παρεξηγημένο. Την έννοια «ταμπέλα», τη βλέπουμε σαν κάτι κακό, όταν κάνουμε λόγο για το «έντεχνο» και το «εμπορικό». Την ίδια στιγμή που ξεκάθαρα μπορείς να πεις πως... «αυτό είναι τζαζ» ή «αυτό είναι παραδοσιακό»! Υπάρχει πρόβλημα με τις ταμπέλες. Εάν θες να μειώσεις ένα είδος τραγουδιού π.χ. «εμπορικό - ποπ» βάζοντας σε κάποιο άλλο είδος μια ταμπέλα π.χ. «έντεχνο» τότε αυτό είναι κακό. Στο τραγούδι όμως, δεν υπάρχουν ταμπέλες. Άλλο είδος και άλλο τραγούδι. Εάν ένα τραγούδι οποιουδήποτε είδους είναι καλό, είναι καλό απλά. Εάν όχι, είναι κακό. Τόσο απλά!

M.C: Θεωρείτε ότι όλος αυτός ο γυάλινος κόσμος του εμπορικού και του lifestyle «τρώει» ουσιαστικά την ελληνική, ποιοτική, μουσική σκηνή μέσω των ιδανικών- αψεγάδιαστων προτύπων που προβάλλονται; Μπορεί να ανατραπεί όλο αυτό για εσάς και αν ναι, πως;

Χ.Κ: Δύσκολα μπορεί να ανατραπεί, από τη στιγμή που το στηρίζουν οι εταιρίες, οι οποίες κατέχουν τη δύναμη. Μπορεί να ανατραπεί όμως στη συνείδηση και στις καρδιές μας. Την τελευταία δεκαετία βρίσκεται σε «άνθηση» η ανεξάρτητη σκηνή, πράγμα το οποίο μας δείχνει πως υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν και δε θέλουν να μπουν στα κλισέ των εταιριών και των πολυεθνικών. Αυτό από μόνο του είναι μια «επανάσταση».

M.C: Ίσως ακουστεί λίγο "κλασικό", όμως θα ήθελα να μας πείτε... Θα μπορούσατε να ζήσετε σε έναν κόσμο χωρίς μουσική; Σε έναν κόσμο που δε θα υπήρχαν νότες, ούτε καν η έννοια τους...;

Χ.Κ: Το σύμπαν τραγουδάει. Απο τη στιγμή που τραγουδάει, δεν υφίσταται να λέμε ότι θα μπορούσαμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου δε θα υπήρχαν νότες. Φυσικά και όχι. Τώρα, υποθετικά τελείως, αν γεννιόμασταν και ζούσαμε σε έναν τέτοιο μάταιο κόσμο, θα είχαμε συνηθίσει. Θα είχαμε συνηθίσει δηλαδή να ζούμε χωρίς μουσική. (ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι). Άλλο είναι να' χεις μεγαλώσει με τη μουσική, με τα βιβλία και κάποια στιγμή να έρθει κάποιος να στα πάρει και να σου πει «από εδώ και πέρα δεν θα ακούς, δεν θα τραγουδάς δεν θα χορεύεις ή δεν θα διαβάζεις» και άλλο να μη γνωρίζεις καν την ύπαρξη τους.

M.C: Ένα σύντομο ορισμό, προσωπικό περί μουσικής...;

Χ.Κ: Αυτό που κάνουμε εμείς αυτή τη στιγμή, είναι μουσική. Άμα κάτσω εγώ και σαν παρατηρητής ακούω αυτά που λέμε, θα μπορώ να τα αποτυπώσω σε νότες. Είναι νότες όλα αυτά. Και ρυθμός. Είναι μουσική. Είναι γύρω μας, είναι παντού!

M.C: Λένε πως οι τέχνες ανθίζουν σε καιρούς κρίσης. Σας βρίσκει σύμφωνο αυτή η άποψη; Ποιες οι προσδοκίες σας για το μέλλον;

Χ.Κ: Η κρίση δε νομίζω πως κάνει αυτό ακριβώς. Η κρίση απλά ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα. Άνθρωποι οι οποίοι λέγαμε πριν ότι κάνουν μουσική για να τροφοδοτούν τα «καταναλωτικά ένστικτα» συνήθως, τα παρατάνε. Όσοι όμως αφοσιώνονται σε κάτι και αγαπάνε αυτό που κάνουν, και το κάνουν με ανιδιοτέλεια, συνεχίζουν και αγωνίζονται. Αυτό κάνει η κρίση. Αναδεικνύει τους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τη μουσική και το τραγούδι. Σχετικά με τις προσδοκίες μου. Καταρχάς να φύγει ο φόβος και η αμφιβολία από τα βλέμματα. Δεν μας αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματα αυτά. Έπειτα, στα δικά μας, να βγει ο δίσκος, να δώσουμε στον κόσμο να ακούσει αυτό που νιώθουμε, αυτό που θέλουμε, αυτό που ονειρευόμαστε, να το φιλοσοφήσει κι έπειτα να το νιώσουμε μαζί, να ονειρευτούμε παρέα.