Συνέντευξη: Πέννυ Μπαλτατζή «Πάω όπου με πάει η μουσική,όχι η μόδα»!

Πέννυ Μπαλτατζή

Πάω όπου με πάει η μουσική,όχι η μόδα

 

«Είμαστε ηλεκτρόνια, το ένα πολύ κοντά δίπλα στο άλλο. Είμαστε ενέργεια. Άν το νιώσουμε λοιπόν αυτό, τότε μόνο θα καταλάβουμε πόση δύναμη έχουμε μέσα μας». Φρέσκια, δυναμική, ανθρώπινη. Πέννυ Μπαλτατζή, μια παρουσία- αέρας, με βλέμμα καθαρό και πίστη στον άνθρωπο και το είναι του. Η ερμηνεύτρια των «Penny and the Swingin’ Cats», αφηγείται ιστορίες, τραγουδάει, ή μάλλον καλύτερα «ερμηνεύει», όπως η ίδια μας τονίζει και τις βλέπει να περνάνε από μπροστά της. Ναι, τις ιστορίες.. Μια γυναίκα ρετρό, με αδυναμία στις δαντέλες και την ειλικρινή ευγένεια, ένα παιδί τρελό, παθιασμένο με τη ζωή και τα «πάνω- κάτω» της,  με τη μουσική και τους στίχους και τις νότες και τα αστέρια. Αυτή λοιπόν η γυναίκα, αυτό το παιδί, δημιουργεί ένα ανεξίτηλο χαρμάνι, εξωτικό και μας ταξιδεύει μέσα από αυτό. Απολαύστε το!

M.C: Την τελευταία περίπου πενταετία παρατηρούμε μια ολοένα αυξανόμενη κλίση του κοινού προς τα jazz, swing, εν ολίγοις όπως είθισται να λέγεται «ρετρό» ακούσματα. Πώς το εξηγείς αυτό;

Π.Μ: Το swing πριν από είκοσι περίπου χρόνια «ξαναγεννήθηκε» στην Αμερική. Ως γνωστόν, η Ελλάδα έχει πάντα μια καθυστέρηση και τώρα της ήρθε «έμπνευση» να ακολουθήσει κι αυτή τη συγκεκριμένη τάση. Το πρώτο είναι αυτό. Το δεύτερο είναι πως swing, επανάσταση, οικονομική κρίση, όλα αυτά πάνε πακέτο. Ο κόσμος, όταν είναι σε μια κατάσταση δύσκολη, σε μια στεναχώρια, σε μια μιζέρια, έχει ανάγκη από κάτι χαρούμενο για να ξεχνιέται. Τόσα χρόνια που δεν υπήρχαν προβλήματα, έψαχνε τρόπο να κλαίει! Γι’ αυτό και τα λαϊκά και τα «σκυλοτέτοια» και ο πόνος... Το swing δίνει χαρά, δίνει χαμόγελα! Κάτι που έχουμε μεγάλη ανάγκη.

M.C: Πολλοί νέοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα έχουν περάσει στο, κατά τα άλλα όμορφο αλλά «πιασάρικο» για τα ελληνικά πλέον ακούσματα, «τριπάκι των διασκευών» παλιών κομματιών σε jazz, swing ρυθμούς. Swing πάρτι σχεδόν καθημερινά σε πολλά μαγαζιά της Αθήνας... Πόσο swing λοιπόν μπορεί να αντέξει η ελληνική μουσική σκηνή; Αυτό το «κίνημα» ήρθε για να μείνει;

Π.Μ: Θα σου απαντήσω όπως σκέφτηκα και για τη μπάντα μου. Ακριβώς, λοιπόν, επειδή δεν ξέρω πόσο θα αντέξει και επειδή εγώ αυτό ξεκίνησα να το κάνω πριν γίνει μόδα, γι’ αυτό τώρα το αλλάζω και φεύγω από αυτό και γράφω άλλα πράγματα. Δε μ’ αρέσει η «επικαιρότητα» με αυτήν την έννοια. Δε θέλω να «είμαι εδώ» επειδή έγινε κάτι μόδα. Θέλω να μ’ αγαπάνε, να με πιστεύουν και να με εμπιστεύονται γι’ αυτό που γράφω, γι’ αυτό που είμαι. Στην αρχή έκανα μόνο διασκευές και είναι όντως πιο εύκολο, ειδικά το swing και το gypsy swing. Πιστεύω ότι το swing σαν «τάση», θα φύγει κάποια στιγμή. Φυσικά θα υπάρξει κόσμος που θα συνεχίσει να το ακούει, όπως υπήρχε και πριν γίνει «τάση». Εγώ πηγαίνω όπου με πηγαίνει η μουσική, όχι η μόδα. Να σου πω πιο συγκεκριμένα πως έκατσα στο πιάνο μου κι έγραψα ένα τραγούδι, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με swing. Τι θα κάνω; Θα το αποστραφώ γι’ αυτό το λόγο; Όχι! Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο καινούριος δίσκος είναι ένα χαρμάνι... από διάφορα είδη!

M.C: Τραγούδια ρετρό, live ρετρό, ντύσιμο ρετρό, χτένισμα ρετρό... ζωή ρετρό να υποθέσω;

Π.Μ: Ρετρό! Ναι, μου αρέσει πολύ και στην καθημερινότητά μου! Και τα σεμεδάκια μου τα έχω και τις δαντέλες μου τις έχω και της γιαγιάς μου την τραπεζαρία έχω και την πολυθρόνα! Μου αρέσουν όλα αυτά. Μου αρέσει το ρομάντζο, η προσέγγιση η παλιά, μου αρέσει ο άντρας να μου ανοίγει την πόρτα, να μου φέρνει λουλούδια. Μου αρέσει η ευγένεια ως τρόπος ζωής. Άσε που έχω την εντύπωση ότι γενικά το «έχουμε χάσει» και οι γυναίκες και οι άντρες με την ευγένεια, τον καλό λόγο, το «παρακαλώ», το «ευχαριστώ». Έχουν χαθεί όλα αυτά και τα λέω για να τα ακούσω και εγώ και όλοι, γιατί δε θέλω ποτέ να χάσω την ευαισθησία, το ρομαντισμό, την ευγένειά μου...

M.C: «Ηθοποιός σημαίνει φως» έγραψε ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις και ύστερα ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση ο Χορν. Η ανερχόμενη Πέννυ Μπαλτατζή πώς θα συμπληρώσει το «Μουσικός σημαίνει...»;

Π.Μ: Θα προτιμούσα να σου πω καλύτερα πώς ερμηνεύω αυτό που έγραψε ο Χατζιδάκις. Δε θα το έλεγα μόνο για τον ηθοποιό, δε θα το  έλεγα μόνο για το μουσικό, θα το έλεγα για όλους τους ανθρώπους. Το «φώς» τι είναι; Ηλεκτρόνια! Όλοι είμαστε ενέργεια, μικρά αστεράκια... Αν νιώσουμε, λοιπόν, ότι είμαστε μικρά αστέρια, το ένα δίπλα κολλημένο στο άλλο και σκεφτούμε πόση δύναμη έχουμε, αυτό νομίζω τα λέει όλα. Δεν έχει να κάνει με το αν είσαι ηθοποιός ή μουσικός. Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Ενέργεια...!

M.C: «Θυμάμαι έπαιρνα τη βούρτσα των μαλλιών και στηνόμουν μπροστά από τον καθρέφτη, τραγουδούσα και ειλικρινά το ένιωθα ότι ήμουν γεννημένη γι’ αυτό». Χιλιοειπωμένο και τις περισσότερες φορές αληθές. Εσένα πώς προέκυψε η μουσική στη ζωή σου;

Π.Μ: Ήμουν πάρα πολύ μικρή. Μπορώ να σου πω ότι καλά-καλά δε μιλούσα κι όμως, τραγουδούσα! Από τότε που ήμουν τριών χρονών, μου έδινε ο μπαμπάς ένα μικρό μαγνητοφωνάκι με κασετούλα μέσα και με προέτρεπε να τραγουδήσω. Κάθε φορά που τραγουδούσα περίμενα μετά πώς και πώς να με ακούσω. Δε θυμάμαι ούτε μια βδομάδα από τη ζωή μου χωρίς να τραγουδάω. Και από τότε που άρχισα να παίζω και να τραγουδάω σε μπαράκια και σε ρεστοράν από δεκαεφτά χρονών, δεν έχω σταματήσει ούτε μια βδομάδα να δουλεύω!

M.C: Κάνε μας μια μικρή ανασκόπηση της καλλιτεχνικής σου πορείας έως τώρα. Υπήρχε σε αυτήν κάποιος «άνθρωπος κλειδί» που έπαιξε καταλυτικό ρόλο;

Π.Μ: Αρχικά να σου πω ότι έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές. Δούλεψα στο δημόσιο, δούλεψα  ως σερβιτόρα, ήμουνα στην Επιθεώρηση Εργασίας δέκα μήνες, στο Υπουργείο Οικονομικών, δούλεψα σα βρεφονηπιοκόμος, δούλεψα σε κλόουν πάρτι (πολλά κλόουν πάρτι!), δούλεψα ως πωλήτρια. Παράλληλα όμως σε όλα αυτά, τραγουδούσα. Επειδή, όμως, από το τραγούδι δεν έβγαζα πολλά χρήματα, αναγκαζόμουν κι έκανα κι άλλη δουλειά. Χωρίς τη μουσική δε μπορούσα ποτέ. Ωστόσο ένιωθα ανασφάλεια να το κάνω προς τα έξω. Να τραγουδάω δηλαδή. Τραγουδούσα σε πιάνο μπαρ, σε ξενοδοχεία, σε ρεστοράν. Κι όλα αυτά πάρα πολλές ώρες.  Ξελαρυγγιαζόμουν κανονικά! Απο jazz έως λαϊκό. Καλό λαϊκό βέβαια, πάντα έβαζα φρένο κι έλεγα «Εγώ μέχρι εκεί πάω». Η πρώτη μου αν το θες «εμπειρία», ήταν σε ένα πιάνο μπαρ στο Βύρωνα με ένα παιδί από το σχολείο, όπου παίζαμε μουσική 6-9. Τότε με άκουσε να τραγουδάω ένας κύριος που έπαιζε μετά από εμένα και με προέτρεψε να πηγαίνω τα βράδια και να κάνω φωνητικά. Πήγα κι εγώ ένα βράδυ, το πρώτο βράδυ έφερε το δεύτερο και πάει λέγοντας. Με πιασε λοιπόν μια στιγμή και μου είπε «Άκουσε να σου πω κορίτσι μου, τα τραγούδια είναι ιστορίες. Όταν τραγουδάς ένα τραγούδι, πρέπει να περνάει η ταινία από μπροστά σου.» Αυτό μ’ έχει σημαδέψει. Αυτό μ’ έβαλε στη διαδικασία να καταλάβω ότι, όταν τραγουδάω, ερμηνεύω. Ο άνθρωπος «κλειδί» λοιπόν, είχε το όνομα Νίκος Μπέλλος. Δεν είναι πια στη ζωή. Πολύ ταλαντούχος άνθρωπος. Έτσι λοιπόν μπήκα στο χώρο, δούλεψα σκληρά, ώρες πολλές.. Κάποια μέρα με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος και μου είπε πως κάνει οντισιόν ο Δεληβοριάς, το 2007.. Εγώ τραγουδούσα από το 1999. Πήγα χωρίς να προετοιμάσω κάτι. Σκεφτόμουν πως θα τραγουδούσα ότι μου ζητούσαν. Δεν είχα κανένα πρόβλημα! Πρώτα τραγούδησα το «Summertime» acapella, μετά είπα Βέμπο, μετά είπα ένα ισπανικό! Είπα πολλά κομμάτια. Ήταν πολύ ζεστοί και μου είπαν πως θα με καλέσουν σε μια εβδομάδα. Το επόμενο πρωί ξύπνησα με τηλέφωνο του Φοίβου: «Έλα Πέννυ, ο Φοίβος είμαι και αποφασίσαμε ότι θέλουμε εσύ να είσαι μαζί μας!». Απλά δεν το πίστευα! Το σχήμα εν τω μεταξύ ήταν στο Ζυγό κι ένα χρόνο πριν είχα πάει να παρακολουθήσω κάτι και είχα πει στον εαυτό μου ότι του χρόνου θέλω να είμαι εδώ! Το είπα στον εαυτό μου λοιπόν και το πίστευα με όλη μου την καρδιά. Και έγινε!

M.C: Η Πέννυ και οι swing γάτοι της. Παρακολουθώντας σας κάποιος, θα ορκιζόταν πως η «γάτα»  της υπόθεσης είσαι εσύ! Γιατί όχι «The swingin’ cats», αντί του «Penny and the swingin’ cats» ;

Π.Μ: Σε αυτό είμαστε όλοι μαζί. Ο καθένας στο δικό του κομμάτι προσφέρει. Είμαστε σύνολο και όλοι πολύτιμοι. Ούτε εγώ μπορώ να είμαι μόνη μου, ούτε κανένας. Τη μεγάλη δουλειά και το «φόρτο», αν θες, έχουμε αναλάβει ο Γιώργος Ζερβός κι εγώ. Σχετικά με το όνομα, ο Γιώργος το πρότεινε. Είχα σκεφτεί εγώ το «Swingin’ cats» και μου είπε να βάλω και το όνομα μου μπροστά για να είναι πιο «ζωντανό». Για κανένα άλλο λόγο..

M.C: Συμπρωταγωνιστής σου στο ερμηνευτικό κομμάτι ο «rock n roll» της υπόθεσης, Γιώργος Ζέρβος (κιθάρα). Ποιά η μεταξύ σας σχέση; Όταν «παντρεύονται» αυτά τα δύο είδη τι συμβαίνει; Πώς το αισθάνεσαι;

Π.Μ: Ο Γιώργος Ζερβός είναι ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, πολύτιμος φίλος και συνεργάτης. Τα είδη που τραγουδάμε είναι πολύ κοντινά μεταξύ τους και βγαίνει κάτι πραγματικά πολύ καλό! Αισθάνομαι πολύ όμορφα και υπερήφανη όταν τον βλέπω να βγαίνει μπροστά και να «παίρνει την πρωτιά». Νιώθω ότι αλληλοσυμπληρωνόμαστε.

M.C: Είστε ένα νέο συγκρότημα, φρέσκο. Αντιμετωπίσατε και εσείς, φαντάζομαι, δυσκολίες στο πρώτο σας live, στο πρώτο σας άλμπουμ, στο πρώτο σας κλιπ. Εσύ ως Πέννυ, από όποιες τυχόν δυσκολίες προέκυψαν, τι κρατάς;

Π.Μ: Για μένα όλα αυτά είναι «προίκα». Σίγουρα μέσα από κάθε εμπειρία, μαθαίνεις, παίρνεις. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που δε μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις, γιατί απλά δε θέλουν. Εγώ ανήκω στην άλλη κατηγορία και το προσπαθώ. Οι δυσκολίες στη δουλειά μας, όντως, είναι πάρα πολλές. Να φτιάξεις μια ομάδα, να την κρατήσεις ως ομάδα, να τη συντονίσεις...  Είναι πακέτο μεγάλο, αλλά είναι και μεγάλη αγάπη. Σε αρκετές δυσκολίες έχω αντιδράσει άσχημα πολύ και το’ χω μετανιώσει, αλλά κατάλαβα με τα χρόνια ότι  ο καθένας φτιάχνει το δρόμο του όπως γουστάρει, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι κλείνει πόρτες.

M.C: Η «γνώμη των Μέσων» επηρεάζει κατά πολύ τη δική σας δουλειά. Για πλάκα σε ανεβάζουν, όπως και για πλάκα σε εκμηδενίσουν. Το «Εξωτικό χαρμάνι», παίχτηκε απευθείας στο ραδιόφωνο, αγαπήθηκε από τον κόσμο και στηρίχτηκε αρκετά. Ποιό θεωρείς είναι το μαγικό του συστατικό που το έκανε τόσο «δυναμικά εξωτικό»;

Π.Μ: Ό, τι και να κάνεις, το πιο super, power, radio-friendly κομμάτι να γράψεις, αν δεν έχεις κάποιον να το πιστέψει και να το παίξει, δε γίνεται δουλειά. Δε λέω πως τα ραδιόφωνα δε μας στήριξαν, αλλά αν δεν ήταν το Jumping Fish, ο διαγωνισμός, ο οποίος μας βοήθησε αρκετά, πιθανότατα δε θα είχαν γίνει και πολλά. Λειτούργησε ως πόρτα για να μας εμπιστευθούν. Το κομμάτι είναι φρέσκο, με μια νότα ίσως ρετρό, είναι όμορφο. Δεν ξέρω αν το «Χαρμάνι» είχε το χαρμάνι για να γίνει επιτυχία, εγώ πάντως το είχα πιστέψει πως ο κόσμος κατευθείαν θα το τραγουδήσει! Και σκέψου πως δεν το έγραψα καν γι’ αυτό το σκοπό, γιατί δε γράφω έτσι! Γράφω όταν και ό, τι αισθάνομαι! Το «Εξωτικό χαρμάνι» το είχα γράψει πριν ενάμισι χρόνο. Είχα γράψει κάτι άκυρους στίχους και άκυρη μουσική και ξαφνικά μια μέρα πήγαινα με το Γιώργο Ζερβό σ’ ένα ραντεβού και του είπα πως σκέφτηκα πώς θα είναι ακριβώς η εισαγωγή από το «Χαρμάνι»..Μου είπε κατευθείαν «Γραψ’ το, ΓΡΑΨ’ ΤΟ!». Και το έκανα!

M.C: Και μετά το «Εξωτικό χαρμάνι», κυκλοφορεί το μινι άλμπουμ «Ρετρό», το οποίο αποτελεί μια ιδέα για τον πρώτο σας δίσκο, ο οποίος υποθέτουμε πως καταφτάνει;

Π.Μ: Το συντομότερο!

M.C: Σα συνολική ιδέα για εσένα, τι πρεσβεύει αυτός ο δίσκος; Τι έχω να «πάρω», να «κερδίσω», αν τον εντάξω στη συλλογή μου;

Π.Μ: Είναι χαρμάνι αυτός ο δίσκος.. Θα έχει διάφορα πράγματα. Όχι μόνο swing, φυσικά. Παίζουν αρκετές μπαλάντες, φλερτ με rock, aethiopic, με soul, με λίγο πιο ψυχεδελικά ακούσματα. Είναι κυριολεκτικά ένα χαρμάνι και δε φοβήθηκα να τα ανακατέψω όλα αυτά μεταξύ τους! Αφού τα έχω τα κομμάτια και είναι έτοιμα, ας ταξιδέψουν στον κόσμο. Αν εντάξεις λοιπόν αυτό το δίσκο στη συλλογή σου, έχεις να κερδίσεις πολλά! Αρχικά θα κερδίσεις μια στιγμή λιακάδας, θα κερδίσεις ένα φόνο, διαμάντια και δαίμονες, νοσταλγία, χαμόγελο, προβληματισμό, σταγόνες βροχής..

M.C: Και βρισκόμαστε ξανά στο Tin Pan Alley, για τέσσερις συνολικά παραστάσεις. Τι παρουσιάζετε ακριβώς; Βάλε μας λίγο στο κλίμα..

Π.Μ: Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να θυμηθεί πράγματα, γι’ αυτό έχουμε και κάποιες διασκευές όπως «Η σκλάβα» ή το «Είσαι παιδί μου πειρασμός». Θέλουμε να γεννήσουμε στον κόσμο συναισθήματα. Προσωπικά, αυτό που με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι τα συναισθήματα του κόσμου να έχουν διακυμάνσεις. Να τον ανεβάζεις, να τον ρίχνεις (εντάξει όχι και στα πατώματα!), να γίνεται πιο εσωτερικός, να κοιτάει λίγο μέσα του, να θυμηθεί κάτι, να συγκινηθεί..

M.C: Αγαπημένη στιγμή της βραδιάς του live... Μπορείς να μας την αποκαλύψεις;

Π.Μ: Τη δεδομένη στιγμή, περιμένω πώς και πώς να τραγουδήσω με τη Μαριέττα! Μαριέττα Φαφούτη, guest star της βραδιάς απόψε. Την αγαπώ τόσο πολύ και το να δουλεύω μαζί της, αλήθεια, είναι δώρο για μένα.

M.C: Είμαστε λίγο πριν τη μεγάλη έναρξη της βραδιάς... Κάθε φορά, πρώτη φορά;

Π.Μ: Αισθάνομαι πάντα λίγο αγωνία, αλλά με το που πατήσω το πόδι μου στη σκηνή έχουν σβήσει όλα! Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Πολύ άγχος έχω στις μεγάλες συναυλίες, το ομολογώ! Και αυτό γιατί δεν το γνωρίζω καλά. Ενώ στο μπαράκι, είμαι στο χώρο μου!