Συνέντευξη: Κώστας Μακεδόνας «Τα καλά τραγούδια του παρελθόντος είναι οι μνήμες μας, ο τρόπος που μεγαλώσαμε...»!

Κώστας Μακεδόνας

Τα καλά τραγούδια του παρελθόντος είναι οι μνήμες μας, ο τρόπος που μεγαλώσαμε...

Η καλλιτεχνική «σκούφια» του Κώστα Μακεδόνα κρατάει από μια εποχή που όλα ήταν διαφορετικά... Οι προθέσεις, οι στόχοι, τα μέτρα και τα σταθμά, ο πήχης. Εκείνος από αυτά τα χρόνια κρατάει την ομορφιά τους και το αποτύπωμα που έχουν γράψει μέσα του. Ξεκάθαρος στο λόγο του, είτε αυτός ειπώνεται καλλιτεχνικά είτε στα πλαίσια μιας κουβέντας, θα σου πει ότι «τα καλά τραγούδια του παρελθόντος είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε» και θα διαλέξει να συνδυάσει τη μνήμη με το παρόν. Πώς; Με τον πιο απλό τρόπο, μένοντας σταθερός στην αισθητική που πιστεύει, που του επιτρέπει να ελίσσεται στις χρονικές βαθμίδες και να διατηρεί την ποιότητά του. Φέτος θα τον βρεις μαζί με την Ελένη Πέτα σε ένα πρόγραμμα που φέρει τον τίτλο «Αντικριστά»,  λίγο καιρό πριν ανέβει ξανά στη σκηνή του Badmintonστην παράσταση «Ποιος τη ζωή μου», με ένα δίσκο έτοιμο να κυκλοφορήσει.

M.C: Φέτος σας βρίσκουμε «Αντικριστά» με την Ελένη Πέτα, στη σκηνή του Ρυθμός Stage. Πώς αποκωδικοποιείτε την έννοια της καλλιτεχνικής ένωσης;

Κ.Μ: Η στιγμή από μόνη της είναι που πολλές φορές οδηγεί τα πράγματα σε ένα δρόμο. Γνωρίζω χρόνια την Ελένη, αλλά η μόνη μας συνεργασία ήταν σε κάποιες συναυλίες του Μίμη Πλέσσα. Φέτος μου ζητήθηκε να κάνω κάποιες παραστάσεις στο θέατρο Βεργίνα, στη Θεσσαλονίκη και ένας φίλος δημοσιογράφος μου πρότεινε εκείνη για παρτενέρ. Όταν άρχισα να συζητάω με τους μουσικούς μου για αυτές τις παραστάσεις, χωρίς να τους πω για την ιδέα με την Ελένη, το πρώτο όνομα που μου ανέφεραν από μόνοι τους ήταν το δικό της! Μου φάνηκε πως συμβαίνει κάτι πολύ «περίεργο» κι αποφασίσαμε να  το τολμήσουμε! Άλλωστε, πρόκειται για μια υπέροχη τραγουδίστρια και μουσικό και για έναν άνθρωπο, που όσο περισσότερο τον γνωρίζω, τόσο περισσότερο τον εκτιμώ.

M.C: Ποια «αντιδάνεια» προσφέρει ο ένας στον άλλον;

Κ.Μ: Από την πρώτη μέρα μου σε αυτή τη δουλειά, όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει, είτε με δημιουργούς είτε με ερμηνευτές, μου αφήνουν κάτι πολύ σημαντικό. Νιώθω πως πάντα υπάρχει κάτι, που εισπράττοντάς το βγαίνω κερδισμένος. Αυτό συμβαίνει και αυτή τη φορά με την Ελένη. Δεν ξέρω τι της προσφέρω εγώ, εκείνη όμως με κάνει κάθε φορά λίγο πιο «πλούσιο».

M.C: Ποιο είναι εκείνο το «υλικό» της που ξεχωρίζετε;

Κ.Μ: Φυσικά μου αρέσει πολύ η φωνή της, αλλά αυτό δε θα ήταν αρκετό, εάν το ταλέντο της δε συνοδευόταν από ήθος. Είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει και με μεγάλη αγάπη  για τη δουλειά της.

M.C: Σε ποιες μουσικές βάσεις και υπό το πρίσμα ποιας αισθητικής έχει φτιαχτεί το πρόγραμμα που παρουσιάζετε;

Κ.Μ: Η βάση είναι το καλό, κυρίως λαϊκό, ελληνικό τραγούδι. Δεν θέλαμε να ακολουθήσουμε την κλασική φόρμα παρουσίασης κι έτσι σκεφτήκαμε κάτι διαφορετικό. Το πρόγραμμα διαρθρώνεται σε δύο μέρη, όπου στο πρώτο πραγματοποιείται ένας ερωτικός διάλογος μεταξύ ενός ζευγαριού, χρησιμοποιώντας τραγούδια αντί για λέξεις και στο δεύτερο, ο καθένας μόνος του πια, παρουσιάζει προσωπικές του στιγμές, αλλά και αγαπημένα κομμάτια άλλων.

M.C: Σε ένα πρόγραμμα με λαϊκή βάση και αρκετές αναδρομές, πώς αποφεύγεται ο φόβος της επανάληψης;

Κ.Μ: Δε μπορούμε να παραλείψουμε τα καλά τραγούδια του παρελθόντος. Έχουν αντέξει από τότε μέχρι σήμερα και αυτό σημαίνει πολλά.  Άλλωστε, η νέα εποχή δεν έχει βγάλει τόσα καλά τραγούδια, ώστε αυτά να μπουν στην άκρη. Πάντα αποτελούν μια γερή βάση. Είναι οι μνήμες μας, ο τρόπος που μεγαλώσαμε...

M.C: Το λαϊκό τραγούδι εξελίσσεται σε επίπεδο ήχου και στίχου μαζί με τις εποχές. Ερμηνευτικά πώς προσεγγίζεται σήμερα;

Κ.Μ: Ο άνθρωπος γεννιέται και μεγαλώνει με συγκεκριμένους ήχους, φωνές, τραγούδια, μουσικούς δρόμους. Όλα αυτά, στην πορεία του χρόνου, είτε αλλάζουν, είτε εξελίσσονται, πολλές φορές, ακόμη και μεταλλάσσονται. Έτσι, όσο προχωρούν οι εποχές και φθάνεις πια στο δικό σου «σήμερα», η φωνή από μόνη της, αυτή η ίδια φωνή που κουβαλά μέσα της το παρελθόν σου, βρίσκει τον τρόπο να τοποθετηθεί στο παρόν, συνδυάζοντας τη μνήμη με το τωρινό τοπίο.

M.C: Στη σκηνή της παράστασης «Ποιος τη ζωή μου» η ερμηνεία σας εντάσσεται στα πλαίσια ενός ρόλου. Σε ένα live υπάρχει η έννοια του «ρόλου»;

Κ.Μ: Είχα την τύχη να ζήσω στις εποχές των σπουδαίων μουσικών παραστάσεων του Ανδρέα Βουτσινά, της Λίνας Νικολακοπούλου και του Σταμάτη Κραουνάκη, των Ρέππα- Παπαθανασίου. Βιώνοντάς το τόσο έντονα, απέκτησα την ανάγκη ακόμη και στη σκηνή του live να φτιάχνω μικρά σενάρια μέσα στο κεφάλι μου. «Μονόπρακτα» που με βοηθούν να δημιουργώ μια ροή και μια συναισθηματική αλυσίδα που οδηγεί κάπου και δεν αφήνει τη βραδιά να κυλήσει χωρίς ουσία.

M.C: Πώς πραγματοποιείται η επαφή σε καθεμία από τις περιπτώσεις;

Κ.Μ: Πρόκειται για δύο διαφορετικές συνθήκες. Στα πλαίσια μιας παράστασης, ζώντας μέσα στο ρόλο δε μπορείς να «κλείσεις το μάτι στον θεατή». Σε ένα liveή μια συναυλία έχεις άλλη ευκαιρία να πλησιάσεις, να ενωθείς και να ανταλλάξεις «μηνύματα» με τον κόσμο.

M.C: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Κ.Μ: Θα συμμετέχω με μεγάλη χαρά ξανά στο «Ποιος τη ζωή μου» που θα ανέβει στο Badmintonκαι στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Όσον αφορά στα προσωπικά μου σχέδια, άμεσα θα κυκλοφορήσει η καινούρια μου δισκογραφική δουλειά με τραγούδια δύο νέων δημιουργών, του Κωνσταντίνου Βελλιάδη και του Τέρπανδρου. Είναι ένας δίσκος με σύγχρονα λαϊκά τραγούδια, που, όμως, πατούν αρκετά σε παλαιότερα ακούσματα, ενώ προπομπός του είναι το «Δε σου ανήκω», που ήδη παίζεται στα ραδιόφωνα.