Συνέντευξη: Vassilikos «Η μουσική θα είχε βρει σίγουρα τρόπο να εισχωρήσει στη ζωή μου»!

Vassilikos

Η μουσική θα είχε βρει σίγουρα τρόπο
να εισχωρήσει στη ζωή μου

Λίγο πριν την εμφάνιση του στο Σταυρό του Νότου με τον Λάκη Παπαδόπουλο συναντήσαμε τον Vassiliko. Κάναμε μαζί μια βόλτα στην μουσική του (και όχι μόνο) πορεία. Ταξιδέψαμε από την Ελλάδα στο εξωτερικό, περπατήσαμε παρέα με τους RainingPleasure, συναντήσαμε τον Χατζιδάκι, την Γαλάνη, την Πασπαλά, τον KurtWeill, τον Τσιτσάνη, διαβάσαμε ποίηση και ψάξαμε να βρούμε ποιο είναι το κλειδί για το εξαιρετικό αποτέλεσμα που προκύπτει  από ό,τι καταπιάνεται… Φυσικά δεν μπορέσαμε να ανακαλύψουμε το μαγικό φίλτρο, αλλά είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε και στην συνέχεια να τον απολαύσουμε σε μία ακόμα υπέροχη βραδιά στη σκηνή του Σταυρού…

M.C:  Γράφεις στίχους, μουσική και συνθέτεις. Με ποιο ρόλο απ’ αυτούς εκφράζεσαι περισσότερο;

V:  Υποθέτω για να κάνω και τα τρία και να μην έχω σκεφτεί μέχρι τώρα αυτό που με ρωτάς σημαίνει ότι και τα τρία με εξυπηρετούν εξίσου. Όμως μάλλον από στιγμή σε στιγμή είναι διαφορετικό. Υποθέτω ότι αν με ρώταγες αύριο το πρωί, θα σου έδινα άλλη απάντηση απ’ αυτή που σου δίνω τώρα ή αν με ρώταγες σε μία άλλη φάση της ζωής μου θα σου έδινα άλλη απάντηση.  Αναλόγως πού βρίσκομαι και τι κάνω.

M.C:Βρίσκεσαι στην δισκογραφία 22 χρόνια. Θα μπορούσες να θεωρήσεις σταθμό στη μουσική σου πορεία το «Reflection» και το «Vintage»;

V:  Σίγουρα κάθε δίσκος είναι σταθμός στην μουσική μου πορεία.  Οι δύο που ανέφερες είναι αυτοί  που έπιασαν πιο ευρύ κοινό. Όταν κυκλοφόρησε το «Reflection» λέγαμε ότι το δικό μας κοινό γνώρισε το Χατζηδάκι και οι Χατζηδακικοί γνώρισαν εμάς, σαν να ενώθηκαν γενιές. Με την ίδια λογική έγινε και το «Vintage». Ήταν αρκετά παλιά κομμάτια, γνωστά στους γονείς μας.

M.C:Θεωρείς ότι αν η μαμά σου δεν σε είχε πάει τρέχοντας στο ωδείο στα τέσσερά σου ως «επείγον περιστατικό», η ζωή σου θα είχε κυλήσει διαφορετικά; Ή η μουσική θα έβρισκε τρόπο να εισχωρήσει στην ζωή σου;

V: Η μουσική θα είχε βρει σίγουρα τρόπο να εισχωρήσει στη ζωή μου. Αλλά με το να κυκλοφορείς απ’ τα τέσσερα στο ωδείο εκτός απ’ τα κακά που έχει, έχει και τα πολύ καλά. Όταν βρίσκεσαι σ’ ένα μουσικό περιβάλλον από μικρός θέλεις δεν θέλεις εκπαιδεύεσαι.

M.C:  Φαντάζομαι ήταν τιμή σου να δεχτείς πρόταση από τον γιό του Μάνου Χατζηδάκι (Γιώργο Χατζηδάκι) για να κάνεις remaster σε τραγούδια του Χατζηδάκι . Θα θέλαμε να μας πεις την ιστορία αυτού του άλμπουμ.

V: Η ιστορία δεν είναι ακριβώς αυτή γιατί δεν υπήρχε εξ’ αρχής η πρόθεση να κάνουμε άλμπουμ. Μας πήραν  τηλέφωνο η  Έλλη Πασπαλά και ο DavidLynchπου ετοίμαζαν αφιέρωμα στο Χατζηδάκι  στο Zoom στη Πλάκα και μας ζήτησαν ένα απ’ τα τέσσερα τετραήμερα που θα έκαναν να ήμασταν εμείς οι καλεσμένοι ( RainingPleasure).Στη συνέχεια η ιδέα του να κάνουμε το «Reflection» ήταν δική μας. Βοήθησε ότι ο στίχος ήταν αγγλικός και μας έβαζε ομαλά στο να κάνουμε μουσική που δεν ήταν δική μας.  Κατά την διάρκεια αυτών των παραστάσεων προέκυψε η ιδέα να ηχογραφηθεί ο δίσκος. Από εκεί που θα κάναμε απλά τέσσερεις παραστάσεις καταλήξαμε να κάνουμε δίσκο και ενάμιση χρόνο περιοδεία.

M.C:Υπάρχει μία γενιά που έχει μεγαλώσει με τραγούδια που συμπεριλαμβάνεις στο δίσκο του «Vintage» . Θεωρείς ότι με το να τα επαναφέρεις στην επικαιρότητα, μ’  ένα πιο σύγχρονο ήχο, δίνεις την ευκαιρία στη νέα γενιά να τα γνωρίσει και να τ’ αγαπήσει; Υπήρχε αυτή η ιδέα στο μυαλό σου όταν ετοίμαζες αυτό το άλμπουμ;

V: Η προοπτική και η ιδέα του δίσκου είχε να κάνει καθαρά μ’ εμένα. Νομίζω ότι είναι λάθος να ξεκινάς με άλλες προοπτικές . Καλύτερο είναι να κάνεις ό,τι κάνεις και μετά να λες τι μπορείς να πετύχεις μ’ αυτό. Εγώ τελείως εγωιστικά μπήκα στο studio, μόνος μου χωρίς μπάντα, πηγαίνοντας από όργανο σε όργανο, περισσότερο για λόγους δικής μου θεραπείας παρά για μουσικούς λόγους . Δηλαδή ξεκίνησα να γράφω χωρίς  να «κάνω» δίσκο, απλά έγραφα. Ο παραγωγός μου CliveMartinήταν αυτός  που στο τέλος μου είπε «Δεν νομίζω ότι απλά έπαιξες αλλά έκανες δίσκο». ‘Αλλωστε και το «Reflection» ξεκίνησε κάπως έτσι, έγινε  δίσκος χωρίς να το έχουμε σκεφτεί εξ αρχής.

M.C:Οι RainingPleasure ξεκίνησαν ως παιδικοί φίλοι μ’ έφεση στη μουσική που αποφάσισαν να κάνουν μία μπάντα ; Ή ήταν αποτέλεσμα αναζήτησης συνεργατών;

V:  Ως παιδικοί φίλοι που θέλαμε να παίξουμε μουσική. Οι περισσότεροι ήμασταν ήδη γνωστοί ή φίλοι. Έτσι ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική και δημιουργήθηκε και η μπάντα.

M.C:Τα τραγούδια των RainingPleasureήταν αποτέλεσμα ομαδικής συνεργασίας ή  εσένα σ’ αρέσει να γράφεις μόνος σου;

V: Δεν έχει να κάνει με το τι μου αρέσει και τι όχι, γενικά εγώ έγραφα αλλά το αποτέλεσμα είναι ομαδικής συνεργασίας. Το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών τα έχουμε επεξεργαστεί με την έννοια της ενορχήστρωσης και του ήχου όλοι μαζί.  Ναι μεν οι συνθέσεις μου ανήκουν αλλά αν είχα δουλέψει μ’ άλλους ανθρώπους  θα είχαν βγει τελείως διαφορετικά.

M.C: Έχεις συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα όπως ο DavidLynch, η Έλλη Πασπαλά, η  Δήμητρα Γαλάνη, ο CliveMartin κ.α. Υπάρχει κάποια συνεργασία που σε σημάδεψε τόσο όσο ν’ αλλάξεις στοιχεία στην μουσική σου σταδιοδρομία;

V:  Δεν με στιγμάτισε με την έννοια να με αλλάξει και ούτε θα ξεχώριζα κάποια ιδιαίτερα γιατί δεν έχω κάνει πολλές συνεργασίες. Αυτές που έχω κάνει όμως είναι επιλεκτικές. Είχαν συγκεκριμένους λόγους που έγιναν κάθε φορά οπότε η κάθε μία απ’ αυτές μου άφησε κάτι πολύ σημαντικό και ως ανάμνηση και ως παιδεία.

M.C:  Αν και όπως έχεις δηλώσει «Η μουσική είναι μία». Θα έδινες κάποιο χαρακτηριστικό στο ύφος σου;

VA:  Ναι η μουσική είναι ένα πράγμα αλλά η μουσική δεν είναι ένα είδος, είναι πολλά είδη αλλά όσον αφορά το δικό μου είδος πραγματικά δεν ξέρω! Το ότι παίζω indierockτον θεωρώ λάθος χαρακτηρισμό γιατί ακούγοντας τον εαυτό μου δεν παίζω indierock. Νομίζω ότι στην ουσία παίζω pop με rockήχους, είναι η μουσική που έχει κάτι να απευθύνει στον κόσμο. Δεν θα μπορούσα να περιγράψω ιδιαίτερα το είδος που κάνω γιατί δεν το θεωρώ και τόσο απαραίτητο.

M.C:Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Λάκη Παπαδόπουλο; Αν και δύο άνθρωποι με διαφορετική μουσική πορεία το δέσιμό σας μοιάζει ξεχωριστό. Πες μας δύο λόγια για αυτή την παράσταση.

VA:  Το δέσιμο μοιάζει ξεχωριστό γιατί όπως λες είμαστε δύο άνθρωποι με διαφορετική μουσική πορεία αλλά έχουμε κοινές αναφορές με τον Λάκη, όσο κι αν δεν μοιάζουν αυτά που έχουμε παράξει, έχουμε κοινό παρελθόν και ακούμε και αγαπάμε την ίδια μουσική, ασχέτως απ’ αυτά που κάνουμε στην δισκογραφία. Όσο για την παράσταση  είναι μία μίξη όλων των ταυτοτήτων που κουβαλάει ο καθένας μας  χωρίς να απαιτηθεί μεγάλη προσπάθεια παρ’ όλο που στην αρχή νόμιζα ότι θα είναι πιο δύσκολο, έδεσε σαν μία ροή.

M.C:Έχεις διαμείνει σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Σε μία δύσκολη κοινωνικά και οικονομικά περίοδο της Ελλάδας, θα ήσουν από εκείνους που θα προτιμούσαν το εξωτερικό;

VA: Αν είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε τότε ναι! Δηλαδή εγώ ζω στο εξωτερικό εδώ και αρκετά χρόνια με ένα διάλειμμα 1 έτους περίπου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παίρνω κάποια συγκεκριμένη θέση γιατί δεν ασκώ καμία κριτική πουθενά. Είναι καθαρά προσωπικό θέμα για το πού εγώ νιώθω καλύτερα.

M.C: Έχεις τραγουδήσει στο εξωτερικό όπως Τουρκία, Γερμανία, Ρουμανία κ.α. Σε γοητεύει περισσότερο το ελληνικό κοινό ή μας θεωρείς πιο «δύσκολους»;

VA:  Με το ελληνικό κοινό έχω πολύ στενή σχέση γιατί ξέρει πολύ καλύτερα τι έχω κάνει, με ξέρει από μικρό παιδί και αυτή η σχέση δένει με τα χρόνια. Το κοινό στο εξωτερικό είναι μία πρόκληση, μία τελείως άλλη κατάσταση που έχει τρομερά μεγάλο ενδιαφέρον και παρατηρώ ότι ίσως σ’ αντίθεση μ’ εμάς είναι περισσότερο ανοικτοί στο «νέο», αυτό που δεν ξέρουν. Εμείς οι Έλληνες είμαστε αρκετά σνομπ! Πρέπει να είναι κάτι σούπερ για να το δεχτούμε.

M.C:  Έχεις επανεκτελέσει από Χατζηδάκι μέχρι KurtWeill (Macktheknife). Tί άλλο ονειρεύεσαι να προσεγγίσεις;

VA:  Νομίζω αυτό που έκανα τελευταία φορά και δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει. Η διασκευή σε τραγούδια του Τσιτσάνη στο Μέγαρο Μουσικής. Κάνοντας και αυτό θεωρώ ότι έχω δοκιμαστεί σ’ ένα αρκετά μεγάλο εύρος ήχων και μουσικής. Σ’ αυτή την φάση δεν νιώθω ότι θα ήθελα να πειραματιστώ άλλο με διασκευές και νομίζω ότι το’ χω κάνει αρκετά. Το επόμενο βήμα σίγουρα είναι δική μου μουσική και στίχοι.

M.C:Γνωρίζοντας ότι γράφεις ποίηση και ο αγαπημένος σου ποιητής είναι ο Αργύρης Χιόνης θα ήθελα να σχολιάσεις ένα στίχο «Ψυχή δεν έχεις άλλο καταφύγιο στον κόσμο τούτο, μονάχα αυτούς τους τοίχους , αυτούς τους πέντε στίχους». Η ποίηση για σένα αποτελεί ένα καταφύγιο;

VA:  Όχι με την έννοια ότι θα ανοίξω το βιβλίο να διαβάσω ούτε απαραίτητα με την έννοια ότι θα γράψω κάτι αλλά μόνο και μόνο η σχέση με λέξεις που δεν είναι τόσο απαραίτητα ορθολογικά δομημένες αποτελεί καταφύγιο. Η ποίηση αποτελεί μία ανακούφιση, μία παρέα. Ιδιαίτερα  στο στρατό που είχα και πολύ χρόνο, διάβασα και ποίηση και άλλα και γενικά μου έκανε καλό.

M.C:  Σπουδάζεις κινέζικη ιατρική στην Αγγλία. Η μουσική κερδίζει την μάχη; ‘Η η κινέζικη ιατρική θα μετατρέψει την μουσική σε χόμπι;

VA:  Δεν είναι πάλη γιατί είναι δύο σχεδόν άκρα του εαυτού μου που κρατάνε ισορροπία. Η ιατρική είναι ακόμη ασχολία γιατί την σπουδάζω. Το αν θα την ασκήσω ως επάγγελμα κάποτε είναι κάτι που περιμένω να δω στο μέλλον, δεν ξέρω ακόμη. Με καλύπτει γιατί έχει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και φιλοσοφικά γιατί το θέμα της κινέζικης ιατρικής είναι πάρα πολύ βαθύ. Προς το παρόν είναι κάτι που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα και το κάνω με πολύ αγάπη.

M.C:  Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια σε live εμφανίσεις ή δισκογραφία;

VA:  Τελειώνοντας απ’ το Σταυρό του Νότου έχω δύο πράγματα στο μυαλό μου. Να κάνω δίσκο το liveστο Μέγαρο μουσικής που διασκεύασα Τσιτσάνη και μ’ άρεσε πάρα πολύ και παράλληλα να δουλέψω την δική μου μουσική.

M.C:  Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνάντηση.

VA:  Κι εγώ σας ευχαριστώ