Συνέντευξη: Μιχάλης Κεχαγιάς «Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα»!

Μιχάλης Κεχαγιάς

Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα

Τον γνωρίσαμε ως leader των Lexicon Project και πλέον χαράσσει την προσωπική του σόλο καλλιτεχνική πορεία.
Μυστηριώδης, μα και ξεκάθαρος, με όπλο πάντοτε τη θετική σκέψη χαμογελά, δημιουργεί και "Όσα η αγάπη μπορεί" μας απαντά με το νέο του single στην ερώτηση "Αλήθεια, υπάρχει κάτι που δε μπορούμε να κάνουμε;" πειραματιζόμενος αυτή τη φορά με ένα κλικ πιο ηλεκτρονικό ήχο από τα μέχρι τώρα δεδομένα του. Είναι ο Μιχάλης Κεχαγιάς και μας απαντάει σε όλα.

Σε γνωρίσαμε ως leader των Lexicon Project και πλέον συνεχίζεις ως leader της προσωπικής σου μουσικής πορείας. Από μπάντα σε σόλο καριέρα. Ανάμεικτα συναισθήματα να υποθέσω;

Η φιλοσοφία μου και η δισκοθήκη μου πάντα είχε μουσικές ομάδες οπότε η πιο μοναχική πορεία αποτελεί έναν κόντρα ρόλο. Όπως όλα τα πράγματα έτσι και αυτό έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του στοιχεία. Κοιτάζω να μαθαίνω όσο μπορώ και από τα δύο και να εξελίσσομαι.

Ποια τα συν και τα πλην του να λειτουργείς περισσότερο ως καλλιτεχνική μονάδα, ενώ υπήρξες κάποτε μέλος μιας αναγνωρισμένης και ιδιαίτερα αγαπητής από το ελληνικό κοινό μπάντας;

Σε μία ομάδα υπάρχουν άνθρωποι να μοιραστείς την κάθε εμπειρία. Καταλαβαίνουν με τον ίδιο τρόπο και τις δύσκολες στιγμές, αλλά και τις όμορφες. Aν "κολλήσεις" κάπου δημιουργικά, πάντα υπάρχει μια ιδέα που θα σε βγάλει από αυτό. Υπάρχει καταμερισμός ευθυνών και έργου. Ειδικά στους Lexicon Project που όλοι συμμετείχαν ισόποσα. Σαν μονάδα τώρα τα πράγματα κυλούν πιο γρήγορα. Δεν κάνω δεύτερες σκέψεις και ούτε με ρωτάω συχνά...

Στο ιστορικό σου μετράς «ποιοτικές» και αξιοζήλευτες συνεργασίες θα έλεγα, όπως με το Λάκη Παπαδόπουλο, τον Παύλο Παυλίδη, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το Σωκράτη Μάλαμα... Θεώρησες κάποια από αυτές ως τη «ξεχωριστή» σου; Μια συνεργασία ας πούμε που σου άλλαξε ένα κλικ τη φιλοσοφία περί μουσικής...

Ξεχωρίζω τρεις συνεργασίες παραπάνω από τις υπόλοιπες, γιατί μετατράπηκαν σε σταθερές φιλίες αν και στον χώρο μας συμβαίνουν σπάνια. Τον Δημήτρη Κοργιαλά, τον Γιώργο Δημητριάδη και την Πεννυ Ραμαντάνη. Εκτός από καλύτερο μουσικό και οι τρεις τους με διαφορετικό τρόπο κάνουν την ζωή μου καλύτερη και σίγουρα ομορφότερη.

Indie, pop, rock, ρεμπέτικα και σκληροπυρηνικά ψυχεδελικές μελωδίες τα κύριά σου ακούσματα. Για τη μουσική που γράφεις, ποιες οι κυριότερες επιρροές σου;

Θα μπορούσα να σου μιλάω ώρες γι' αυτό. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, μεγάλο μέρος της δημιουργίας αποτελεί το υποσυνείδητο. Μελωδίες και καλλιτέχνες που με το πέρασμα του χρόνου έχω αφομοιώσει, η όποια καλαισθησία και η οπτική που έχω γύρω από τα πράγματα γενικότερα... Κύριες πηγές είναι η καθημερινότητα, ο άνθρωπος, τα συναισθήματα, οι εικόνες και οι στιγμές.

Στην ερώτηση «Αλήθεια, υπάρχει κάτι που δε μπορούμε να κάνουμε;» , απαντάς μέσα από το νέο σου single «Όσα η αγάπη μπορεί» σε μουσική δική σου και στίχους με τον Άγη Παπαγεωργίου. Ποια η αφορμή για τη γέννηση αυτού του κομματιού; Ίσως μια ιστορία...

Η ομορφιά της μουσικής και της κάθε τέχνης είναι πως ο κάθε άνθρωπος εισπράττει και μεταφράζει την κάθε μορφή της με τον δικό του τρόπο. Σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, εμπειρίες και στιγμιότυπα. Δεν θα ήθελα να κατευθύνω κάποιον στο πως και στο τι σχετικά με το "Όσα η Αγάπη Μπορεί". Έξαλλου δεν είναι πολύ εγωιστικό να πιστεύουμε πως πάντα έχουμε εμείς την καλύτερη;

Στο «Όσα η αγάπη μπορεί» πειραματίζεσαι πάνω σε έναν ήχο, περισσότερο ηλεκτρονικό από τα μέχρι τώρα δεδομένα σου. Είναι μια γέφυρα σε ένα νέο «άνοιγμα»;

Ήδη άφησε στίγμα σε εμένα γιατί μέσα από την βοήθεια και την παρότρυνση του Δημήτρη ασχολήθηκα με αυτό είδος πρώτη φορά τόσο αναλυτικά και σε βάθος. Συγκροτήματα και καλλιτέχνες, μελέτη της συγκεκριμένης σκηνής, ηχοχρώματα, πλήκτρα, προγραμματισμός, αναλογικοί ήχοι... μια πόρτα σε έναν ακόμα κόσμο.

Είσαι ένας άνθρωπος με υψηλή αντίληψη και ένας καλλιτέχνης με ευαισθησίες σε βάθος. Θα σε ενδιέφερε κάποια στιγμή στο μέλλον να γράψεις κομμάτια με περισσότερο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα;

Αν εννοείς κομμάτια που θα έφτιαχναν μια πλατφόρμα στο να μπορώ να κηρύττω πράγματα, κατηγορηματικά ΟΧΙ. Δεν είναι αυτό ρόλος που ταιριάζει στον δικό μου χαρακτήρα. Μπορώ καλύτερα ως παρατηρητής, μιας εσωτερικής κατάστασης και διεργασίας.

Πως θα χαρακτήριζες την Ελλάδα του 2016 με μια λέξη;

Σαστισμένη

Ως καλλιτέχνης πως βιώνεις τον απόηχο της κρίσης; Έχεις τη δύναμη να τη μετουσιώνεις σε τέχνη;

Κρίση είναι κάτι το οποίο έρχεται και φεύγει. Πλέον μετά από τόσα χρόνια έχει γίνει μία μόνιμη κατάσταση και δεν θέλω να χρησιμοποιώ τον όρο. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και πολύ φοβάμαι ότι υπάρχει ακόμα πιο κάτω. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να μην μπορείς να έχεις η να κάνεις όνειρα, να αγωνιάς για το αν θα μπορείς να βιοποριστείς στο τέλος του μήνα... Να ζεις με έναν κόμπο στο στομάχι μόνιμα. Προσπαθώ να έχω όσο γίνεται μια θετική σκέψη, να χαμογελάω , να ζω τα όμορφα που έρχονται και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα.

Και τέλος η αγαπημένη μου ερώτηση. Αν η μουσική ήταν χρώμα, άρωμα και συναίσθημα αντίστοιχα, τι θα ήταν;

Μπλε βαθύ, η μυρωδιά της θάλασσας και χαρά