Συνέντευξη: Χριστίνα Μαξούρη «Κάνοντας δικά της ένα ζευγάρι δανεικά παπούτσια»

Χριστίνα Μαξούρη

Κάνοντας δικά της ένα ζευγάρι δανεικά παπούτσια

Φωνή βαθιά, διαφορετική, φερμένη, λες, από άλλες μέρες. Η Χριστίνα Μαξούρη ανεβαίνει στη σκηνή με τη λιτότητα που έχει το βλέμμα της καθώς σε κοιτά και αυτό είναι που την κάνει τόσο ανεξήγητα οικεία. Η αλήθεια της. Μια αλήθεια που έγδυσε από τα περιττά και την άφησε να γυρνάει την Ελλάδα δοκιμάζοντας να περπατήσει με «Δανεικά Παπούτσια». Στην παράσταση αυτή, τα τραγούδια της θα είναι σχεδόν χωρίς μουσική. Σε μικρά μαγαζιά, σε σκοτεινές γωνίες, η Χριστίνα τραγουδά τα περασμένα της και προκαλεί το συναίσθημα. Απλά, φυσικά, σαν την ανάσα που βγαίνει από το στόμα χωρίς σκέψη και σε κάνει να κερδίσεις ακόμη ένα δευτερόλεπτο ζωής.

Στην καλλιτεχνική σου διαδρομή το θέατρο συνδιαλέγεται με τη μουσική. Τι αντιδάνεια προσφέρει η μία τέχνη σου στην άλλη;

Το θέατρο προσφέρει καρτερικότητα, υπομονή, πειθαρχία, συλλογικότητα και την εμπειρία της πολύωρης εξάσκησης πάνω σε κάτι και η μουσική ελευθερία, άμεση ευχαρίστηση κι αυτήν την άλλη διάσταση που προκύπτει όταν ο λόγος ντύνεται με μελωδία. Κι αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά αντιδάνεια.

Αυτός ο εσωτερικός «διάλογος» των τεχνών πολλές φορές διχάζει. Ωστόσο, σε μια τόσο σύνθετη ζωή, δε θα ήταν μονοδιάστατο να φέρουμε μόνο μία ιδιότητα;

Η μία ιδιότητα ή οι πολλές που φέρει ο καθένας μας, έχει να κάνει με το ποια/ποιες αποφασίζει να εξασκήσει και να φέρει στο φως, όχι με το πόσες μπορεί να κουβαλά. Η σύνθετη ζωή και η πολυπραγμωσύνη που επιτάσσει, είναι κατ' εμέ ξεμυάλισμα και ξόδεμα δυνάμεων κι εαυτού. Θα προτιμούσα να είχαμε τη δυνατότητα να αφοσιωθούμε σε μία ιδιότητα, την πιο βαθιά και ισχυρή και να πασχίζουμε για την ανέγγιχτη και μακρινή τελείωσή της.

Ποια ανάγκη γέννησε την ιδέα για τα «Δανεικά Παπούτσια»;

Μία ανάγκη για ανάκτητση δυνάμεων και για πλησίασμα σε ό,τι ήθελα να 'χω κοντά και το έβλεπα να απομακρύνεται. Μια ανάγκη προστασίας και διαφύλαξης νου, αισθημάτων και συμπεριφορών που κινδύνευαν να εκπέσουν και να κατακερματιστούν.

Τα τραγούδια παρουσιάζονται σχεδόν γυμνά από μελωδία. Ποιους καινούριους κόσμους σου ανέδειξε ερμηνευτικά αυτή η επιλογή;
Αυτόν της αφαίρεσης περιττών εξάρσεων και συναισθηματισμών.

Τα τραγούδια παρουσιάζονται γυμνά από μουσικά όργανα τα μισά, γιατί τα άλλα μισά συνοδεύονται από μικρό μουσικό σύνολο. Η μελωδία τους παραπένει ατόφια.

Αυτή η παράσταση μοιάζει με μια βαθιά εξομολόγηση. Σε ποιους δρόμους σου βαδίζεις φορώντας τα;

Αναμφίβολα στους δρόμους της παιδικής ηλικίας, που στη δική μου περίπτωση ήταν ολάνθιστοι. Και ύστερα στα αρκετά πιο ώριμα μονοπάτια, που έπεφτα σε ό, τι βίωνα, με τα μούτρα.

Σε κάτι τόσο εσωτερικό πώς ενσωματώνονται οι καλεσμένοι καλλιτέχνες;

Πολύ φυσικά και μαλακά, γιατί αυτό το τόσο εσωτερικό που λέτε, είναι ανοιχτού χώρου. Εννοώ πώς έχει κοινά χαρακτηριστικά με το εσωτερικό και προσωπικό όλων μας.

Τελικά πόσο δικό μας μπορούμε να νιώσουμε ένα ζευγάρι «Δανεικά Παπούτσια»;

Πολύ. Μα νομίζω πως το κάνουμε διαρκώς αυτό. Από τα τραγούδια που ακούμε, από τις ταινίες που βλέπουμε, από τα βιβλία που διαβάζουμε, οικειοποιούμαστε τρόπο σκέψης και συναισθήματα άλλων, γιατί μας συγκινούν και μας εκφράζουν και συν-πορευόμαστε.

Ποια πορεία θα ακολουθήσει το ταξίδι τους από δω και πέρα;

Το ταξίδι ολοκληρώνεται επισήμως στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, την Τρίτη 7.2, αλλά ίσως βρεθώ την άνοιξη, σε δύο τρία μέρη που εκκρεμούσαν από το παρελθόν.

Δισκογραφικά παρουσίασες πρόσφατα το πρώτο σου single, «Τι κάθαρμα που είσαι». Είναι προπομπός ενός επερχόμενου δίσκου;

Ναι, είναι το πρώτο από τα 8 συνολικά τραγούδια που θα περιέχονται στο πρώτο μου προσωπικό δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο από τη Feelgood records και θα φέρει τον τίτλο «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ». Όλο το άλμπουμ σε μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και στίχους της Ελένης Φωτάκη.

Περισσότερες πληροφορίες την παράσταση της Χριστίνας Μαξούρη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου θα βρείτε... εδώ