Συνέντευξη: Λάζαρος Βαρτάνης «Ένας ονειροπόλος χωρίς διλήμματα»!

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Λάζαρος Βαρτάνης

Ένας ονειροπόλος χωρίς διλήμματα»



Για τον Λάζαρο Βαρτάνη, τον νεαρό Άλαν Αρμαντέιλ στην ομώνυμη παράσταση του Σύγχρονου Θεάτρου, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Ζει για να κάνει θέατρο και να τυλίγεται κάθε φόρα μέσα απ’ τα ποικίλα συναισθήματα των εκάστοτε ρόλων του. Η ιστορία ζωής του μοιάζει με ιστορία παιδικού παραμυθιού: Ένας ονειροπόλος και επαναστάτης νέος, παραμερίζει κάθε δίλλημα κι ανοίγει τα φτερά του προς τα ‘κει που έχει μόνο φως. Εν μέσω εμποδίων και «σειρήνων» που προσπαθούν να τον αποκόψουν απ’ τον στόχο του, ο ήρωας καταφέρνει να φθάσει τελικά στο όνειρο. Και τότε τα πράγματα είναι πιο αληθινά από ποτέ. Για τον Λάζαρο Βαρτάνη, τον νεαρό ταλαντούχο ηθοποιό, τα μεγάλα «όχι» μετενσαρκώνονται σε γιγάντια «ναι», σ’ αυτά που θα δικαιώσουν το ταξίδι ζωής του πρώτα στα δικά του μάτια κι έπειτα σε όλων των άλλων. Άλλωστε, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ίδιος «στόχος μου είναι να έρθει μια στιγμή που να μπορώ να πω «κάτι έκανα», να μη μετανιώσω. Θα ήθελα να βρεθώ σε μια ηλικία που να με εκτιμήσω, να κοιτάξω πίσω και να με γοητεύσει η πορεία μου, να δικαιωθώ πρώτος ο ίδιος στα μάτια μου. Αυτό θα είναι λύτρωση…».



M
.C: Το θέατρο ήρθε στη ζωή σου τυχαία ή ήταν συνειδητή επιλογή;

Λ.Β: Αυτή τη δουλειά την αγαπάω, χωρίς να ξέρω το γιατί, από πέντε χρονών. Και λέω χωρίς να ξέρω το γιατί, μιας και κανείς απ’ την οικογένεια μου δεν ασχολείτο με τίποτα καλλιτεχνικό ποτέ. Σίγουρα ήταν συνειδητή επιλογή και δεν ήρθε τυχαία. Ήξερα πάντα ότι ήθελα ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό, χωρίς όμως να ξέρω το λόγο. Λες και με κινούσε κάτι αόρατο προς τα ‘κει…

M.C: Ίσως είχες επηρεαστεί απ’ το γεγονός ότι μεγάλωσες σε περιβάλλον που έβλεπε θέατρο…

Λ.Β: Μπορεί, αν και οφείλω να σου ομολογήσω ότι την πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα θέατρο είχα κοιμηθεί όρθιος στην καρέκλα! Ήταν το «Ωραία μου Κυρία» με τη Βουγιουκλάκη και θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτή την εμπειρία. Φυσικά δεν είναι καθόλου τιμητικό αυτό να το λέω, αλλά συνέβη.

M.C: Προφανώς έφταιξε το νεαρό της ηλικίας σου…

Λ.Β: Ίσως. Πάντως, γεγονός είναι ότι δεν με πτόησε καθόλου αυτό το περιστατικό. Συνέχισα να τρέφω τη λατρεία μου για το θέατρο, αν και το εκδήλωσα κάπως μεγάλος, γύρω στα 17. Είχα δώσει ήδη εξετάσεις και είχα μπει στο τμήμα «Ηλεκτρολόγων Μηχανικών». Φρίκαρα! Δεν ήξερα τι να κάνω. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω θέατρο, αλλά φοβόμουν να το πω. Ώσπου μια μέρα έκανα την επανάσταση μου…

M.C: Επανάσταση κανονική;

Λ.Β: Πιο κανονική δεν γίνεται! Το ανακοίνωσα στους γονείς μου, έγινε χαμός στο σπίτι, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και μπήκα στη σχολή «Ροντίδη». Το επαναστατικό είναι πως ένα πρωί φθάνω έξω απ’ τη σχολή μου, πάω στη γραμματεία, δίνω τα στοιχεία μου, βρίσκουν το φάκελο μου, τον φέρνουν και τους λέω: «Σκίστε τον! Θέλω να τον σκίσετε μπροστά μου»! Αυτό ήταν! Ήθελα να το δω! Έκοψα κάθε ρίζα επαφής με ό, τι δεν μου άρεσε και άνοιξα τον δρόμο για το θέατρο που αγαπούσα.

M.C: Σχεδόν δέκα χρόνια μετά αισθάνεσαι δικαιωμένος από την επιλογή σου;

Λ.Β: Προφανώς! Δεν μετανιώνω στιγμή. Δεν υπήρχαν διλλήματα μέσα μου. Ακόμα και τώρα που η κατάσταση είναι χειρότερη, αν σκεφτείς ότι οι ηθοποιοί, λόγω της κρίσης, δυσκολευόμαστε ακόμα περισσότερο να βρούμε μια δουλειά αξιοπρεπή ώστε να παίζουμε, θα σου πω ότι δεν τα παρατάω. Αντίθετα, είμαι ακόμα πιο παθιασμένος. Θεωρώ πως η όποια δυσκολία λειτουργεί θετικά μέσα μου. Δεν τα παρατάω, αλλά πεισμώνω περισσότερο για κάτι καλύτερο.

M.C: Τι θα έλεγες ότι κέρδισες και τι ότι έχασες μέσω της ενασχόλησης σου με το θέατρο;

Λ.Β: Μόνο κερδισμένος νιώθω, καθόλου ηττημένος. Έχω αποκτήσει μια ζωή γεμάτη εναλλαγές κι αυτό με γοητεύει. Με θυμάμαι ως έναν άνθρωπο που έκανε πράγματα βαρετά και τώρα μπορώ να ζω μαζί πολλές «ζωές». Κυρίως κέρδισα ως άνθρωπος, έγινα πιο ανοιχτός. Σκέψου πως στο παρελθόν ντρεπόμουν να ζητήσω μέχρι και τον λογαριασμό και τώρα ανεβαίνω στη σκηνή και δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι από κάτω, τι λέει, αν του αρέσω ή όχι. Το θέατρο με απελευθέρωσε. Αν μπορώ να πω πως έχασα κάτι, αυτό θα ήταν μόνο η ηρεμία μου. Το θέατρο σε βάζει σ’ έναν αμιγώς αγχωτικό τρόπο ζωής.

M.C: Άγχος γιατί; Για τον βιοπορισμό;

Λ.Β: Το άγχος του βιοπορισμού είναι τεράστιο. Θα σου πω κάτι ειλικρινά. Τον τελευταίο χρόνο αποφάσισα πως στη ζωή πρέπει να ελέγχεις τις επιλογές σου, να λες ότι εγώ αυτό δεν θα το κάνω, ακόμα κι αν μου αποφέρει χρήματα ή αναγνώριση, αν δεν με γεμίζει κι αν δεν το σέβομαι. Έχω επιλέξει έναν δύσκολο δρόμο, όμως, ξέρεις κάτι; Πιο εύκολο είναι να βρεθούν χρήματα για να πληρώσεις το νοίκι σου ή για να έχεις να φας, παρά να έχεις εξασφαλισμένη την ψυχική σου ηρεμία.

M.C: Επομένως το θέατρο σε βοηθά στην ψυχική σου ηρεμία;

Λ.Β: Ακριβώς, σε κάτι που παλεύουν οι περισσότεροι να βρουν, όμως δεν βρίσκουν.

M.C: Πόσο εύκολο είναι, όμως, το «όχι» όταν και οι επιλογές φθίνουν;

Λ.Β: Το όποιο «όχι» είναι εύκολο  γιατί είναι κέρδος. Σου δείχνει πόσο συνειδητά λειτουργείς στη ζωή σου, κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.

M.C: Κανείς που θα σε άκουγε να μιλάς έτσι, ειδικά σήμερα, ίσως να σε χαρακτήριζε «μανιακό» με το θέατρο...

Λ.Β: Νομίζω πως το θέατρο είναι απ’ τη φύση του μανία, πάθος, ένταση, όμως ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό. Όχι ότι δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να βρίσκομαι σε παρέες εκτός θεάτρου και να μην ξέρω τι να πω, να έχω τάσεις φυγής. Με τους φίλους μου που είμαστε στον ίδιο χώρο κοιταζόμαστε και συνεννοούμαστε με τα μάτια, δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε.

M.C: Δείχνεις αρκετά ονειροπόλος. Η λέξη «καριέρα» σ’ έχει απασχολήσει ποτέ;

Λ.Β: Βαριέμαι πολύ με τη λέξη καριέρα. Τι είναι καριέρα; Το θέατρο δεν είναι καριέρα, καριέρα κάνει ο δικηγόρος και ο τραπεζικός. Θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει μέσα από κείμενα και συνεργασίες που με ιντριγκάρουν. Αν αυτό μπορέσει και έχει απήχηση, έχει καλώς, αν πάλι όχι, δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα.

M.C: Το «Μελίνα Μ./2013» φαίνεται πάντως πως είχε μεγάλη ανταπόκριση. Γι’ αυτό άλλωστε επαναλαμβάνεται μέχρι 13/04 στο θέατρο «Θησείον». Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Λ.Β: Το «Μελίνα Μ.» ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία για μένα. Ήρθε απρόσμενα και ήταν λες και με ξύπνησε, λες και μου άνοιξε ένα φως. Η ιδέα προέκυψε εντελώς τυχαία. Ήμασταν σ’ ένα ινδικό εστιατόριο μαζί με τον Κ. Ασπιώτη και τη Ζ. Καραβασίλη και ξαφνικά ξεκίνησε μεταξύ τους μια συζήτηση γύρω απ’ τη Μελίνα. Τι έχει κάνει, τι έχει αφήσει πίσω της ως έργο, πώς ήταν ως άνθρωπος. Εκεί μπήκε η πρώτη σπίθα και νομίζω πως το αποτέλεσμα της παράστασης μας δικαίωσε.

M.C: Τι πιστεύεις πως θα έλεγε σήμερα η Μελίνα για τον πολιτισμό, αν ζούσε;

Λ.Β: Σίγουρα θα έβγαζε τα τακούνια της και με το πάθος που τη διακατείχε θα τα πετούσε στα κεφάλια όλων των Υπουργών Πολιτισμού που πέρασαν. Η Μελίνα είχε όραμα και στόχο, δεν θα άντεχε να βλέπει την κοροϊδία που συντελείται σήμερα μπροστά στα μάτια μας.

M.C: Τι την έκανε ξεχωριστή;

Λ.Β: Η Μελίνα είχε πάθος, ταπεραμέντο, έναν γνήσιο τσαμπουκά. Μπορεί να έκανε και πράγματα που δεν ήταν καλά, δεν θα κρίνω εγώ το έργο της, όμως εκείνο που μπορείς να ξεχωρίσεις πάνω της είναι ότι είχε μια πυγμή, μια ισχυρή θέληση για τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Σήμερα λείπει αυτή η αίσθηση της προσωπικότητας και του ενδιαφέροντος, όχι μόνο για το θέατρο, γενικώς.  

M.C: Τι σημαίνει για σένα πολιτισμός;

Λ.Β: Ο πολιτισμός είναι η ουσία της Ελλάδας και γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι εξαγώγιμο προϊόν, να είναι στην πρώτη γραμμή μαζί με τον τουρισμό.

M.C: Η Μελίνα είχε ένα πολύ ισχυρό «εγώ». Μπορείς να το εκλάβεις και ως στοιχείο του ηθοποιού αυτό το χαρακτηριστικό;

Λ.Β: Κοίταξε, κακά τα ψέματα αλλά όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με το θέατρο, είσαι ψώνιο. Η μητέρα μου δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει πώς γίνεται να εκθέτω τον εαυτό μου καθημερινά πάνω στη σκηνή. Προφανώς είμαι ψώνιο και δεν το λέω με την κακή έννοια, αλλά απ’ το γεγονός ότι για να βγαίνεις στη σκηνή χρειάζεσαι τον καλώς εννοημένο εγωισμό. Τώρα, το «εγώ» της Μελίνας δεν ξέρω αν ήταν εγωισμός ή χιούμορ. Νομίζω ήταν άνθρωπος με πολύ χιούμορ και πληθωρικότητα. Ήταν στοιχείο του χαρακτήρα της, χωρίς να είναι κατακριτέο. Θυμάμαι τον δάσκαλο μου, τον Ανδρέα Βουτσινά να μας λέει πως κάθε ηθοποιός είναι μοναδικός. Αυτή η μοναδικότητα, αυτό το «κάτι» είναι που μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις αλλά και να ακουμπήσεις ένα ρόλο.

M.C: Είναι μόνο αυτό το «κάτι» ή είναι και ταλέντο;

Λ.Β: Προφανώς είναι και ταλέντο, αν και δεν ξέρω πώς να ορίσω αυτή τη λέξη. Έχω δει ηθοποιούς ταλαντούχους που δεν ξέρω καν πού είναι σήμερα και άλλους, που δεν έχουν καθόλου ταλέντο, αλλά υπάρχουν στο επάγγελμα. Δεν ξέρω τι είναι ταλέντο, αλήθεια. Μπορώ να σου πω ότι η Μεριλ Στριπ είναι «το ταλέντο» για μένα, αλλά δεν ξέρω το γιατί. Πάντα είναι υποκειμενικά τέτοια ζητήματα.

M.C: Στο «Armadale» τι σε γοητεύει περισσότερο;

Λ.Β: Το ίδιο το κείμενο, οι εναλλαγές του, ο ανατρεπτικός ρυθμός του και οι χαρακτήρες του. Το κυριότερο, όμως, νομίζω πως είναι οι άνθρωποι του. Έχω τη χαρά να παίζω με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ, αρχής γενομένης απ’ τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη που είναι χρόνια φίλος μου και θεωρώ πως έχει λαμπρό μέλλον ως σκηνοθέτης στο θέατρο.

M.C: Το έργο μου έδωσε την εντύπωση πως στη ζωή πρέπει πρώρα να περάσεις μέσα απ’ το σκοτάδι για να βρεις το φως. Το εκλαμβάνεις κι εσύ έτσι;

Λ.Β: Σίγουρα, αυτό που λες είναι ένα απ’ τα βασικά μοτίβα του έργου. Αυτό είναι και το σπουδαίο μ’ αυτό το έργο. Είναι σα να σου λέει πως το σκοτάδι σε δυναμώνει, όσο κακό κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Είναι αυτό που θα σου δείξει πως το τέλειο, το φως, μπορεί να μην υπάρχει, όμως μπορείς να το φτιάξεις. Αν ξεπεράσεις τα σκοτάδια, όλα μετά είναι πιο φωτεινά. Στην ουσία του είναι ένα βαθιά αισιόδοξο κείμενο και αμιγώς ανθρωποκεντρικό.

M.C: Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Λ.Β: Ονειρεύομαι να παίζω σε παραστάσεις που θέλω εγώ να παίζω, χωρίς να αναγκαστώ να μπω στο δίλλημα των εμπορικών και καλλιτεχνικών κριτηρίων. Στόχος μου είναι να έρθει μια στιγμή που να μπορώ να πω «κάτι έκανα», να μη μετανιώσω. Θα ήθελα να βρεθώ σε μια ηλικία που να με εκτιμήσω, να κοιτάξω πίσω και να με γοητεύσει η πορεία μου, να δικαιωθώ πρώτος ο ίδιος στα μάτια μου. Αυτό θα είναι λύτρωση…  

 

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

Με την υποστήριξη μας:

Ανακοινώθηκαν πρόσφατα