Συνέντευξη: Αργύρης Πανταζάρας «Αν έχεις μάθει να αντικρύζεις την πραγματικότητα αντέχεις να σταθείς και απέναντι στην άβυσσο»!

Αργύρης Πανταζάρας

Αν έχεις μάθει να αντικρύζεις την πραγματικότητα αντέχεις να σταθείς και απέναντι στην άβυσσο

Ο Αργύρης Πανταζάρας είναι ο Μεφιστοφελής στον «Φάουστ» του Γκαίτε. Πηδάει από την σκηνή στην ορχήστρα τους ωραιότερου θεάτρου της Ελλάδας, κρέμεται από τον εξώστη του υμνώντας τον έρωτα. Έναν έρωτα που ταλαντεύεται μεταξύ καλού και κακού. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, συνεργάστηκε μέχρι τώρα με τα τοτέμ του ελληνικού θεάτρου κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους. Σε κείμενα ωκεανούς ξεδιπλώνει σαν χείμαρρος τον πολυδιάστατο ψυχισμό του και την φρεσκάδα του ταλέντου του.

Αυτός ο λαμπρός εκπρόσωπος της νέας γενιάς των ηθοποιών – επιστημόνων μίλησε στο musicity.gr για τον Φάουστ, το στοίχημα του Μεφιστοφελή και την διαπραγμάτευση με την άβυσσο.

Ο «Φάουστ» είναι ένα έργο που παίζεται στην Ελλάδα σπάνια και όποτε παίζεται δημιουργεί αίσθηση. Πώς νιώθεις που παίζεις σε ένα τέτοιο έργο; Τι είναι για σένα ο Μεφιστοφελής;

 Είναι ένα φιλοσοφικό υπαρξιακό και πολιτικό έργο. Ξεκινά μεσα από το τέλμα του ανθρώπου, μέσα από μια αγκύλωση της ζωής και της κοινωνίας. Ο Φάουστ πάσχει από κορεσμό γνώσης, αναζητάει την αναθεώρηση όλης του της ζωής. Ο Φάουστ είναι ένα κείμενο που δεν υπακούει στις προσδοκίες του θεατή, πρέπει παντα να τον ξεπερνάει, αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει το έργο που έγραψε ο Γκαίτε. Ο διάβολος έρχεται μέσα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ερχεται για να αφυπνίσει τους κρυφούς μας πόθους.

Πιστεύεις ότι ο Μεφιστοφελής είναι ένας ήρωας που προκαλεί συμπάθεια στο κοινό;

Ο ορισμός του καλού και του κακού είναι δημιούργημα του μυαλού. Πάντα το κακό γοητεύει περισσοτερο, ο άνθρωπος έλκεται από το κακό. Είναι ο πειρασμός, ο δρόμος προς το άγνωστο, που σε προκαλεί να ξεπεράσεις τα όρια σου, να ζήσεις και να φτασεις την ηδονή στιγμής στα άκρα.

Πάντα το κακό γοητεύει περισσοτερο, ο άνθρωπος έλκεται από το κακό.

Τέτοιου είδους ρόλοι ενέχουν μέσα τους την άβυσσο. Στην περίπτωση του Μεφιστοφελή, ποιο σημείο της αβύσσου επέλεξες να φωτίσεις;

Αν έχεις μάθει να αντικρύζεις την πραγματικότητα αντέχεις να σταθείς και απέναντι στην άβυσσο. Αν να πρέπει φωτιστεί κάτι σε αυτο το έργο είναι η ίδια ζωή. Η φράση που με συγκινεί κάθε φορά που την ακούω απο τον Νίκο Κουρή ειναι : "...με κέρδισε η ζωή ξανά". Είναι ένα έργο που θέλει να υπογραμμίσει οτι τιποτα δεν μπορούμε να γνωρίσουμε πραγματικά. Μας ωθεί να στραφούμε στο πλούτο των αισθήσεων που στερούμαστε μεσα στην αγωνία της ζωής.

Στην ερμηνευτική γραμμή του Φάουστ, σε ότι αφορά τον ρόλο σου, σε τι ποσοστό επέλεξες εσύ τον τρόπο που θα παίξεις και σε τι ποσοστό η Κατερίνα Ευαγγελάτου;

Η επιλογή του πως θα αποδοθεί ο ρόλος νομίζω έγινε ταυτόχρονα και με τη επιλογή του ηθοποιού. Συνεργάζομαι τόσο όμορφα με την Κατερίνα! Με εμπνέει τόσο σαν καλλιτέχνης όσο και σαν άνθρωπος που κάνει την συνεργασία μας να φαίνεται ένας συνεχόμενος διάλογος. Η εμπιστοσύνη μεταξύ δυο καλλιτεχνών είναι πάνω από οποιαδήποτε σκηνοθετική οδηγία, ρόλο, η έργο.

Ο Φάουστ είναι ένα κείμενο που δεν υπακούει στις προσδοκίες του θεατή, πρέπει παντα να τον ξεπερνάει

Η επαφή σου με κείμενα τέτοιου μεγέθους σε έχουν αλλάξει σαν άνθρωπο κι αν ναι πώς;

Τα κείμενα και η τριβή με αυτά είναι κομμάτι της μελέτης μου αλλά και της μόρφωσης μου. Αυτό που με τραβάει σε αυτά, αλλά και στο ίδιο το θέατρο είναι ότι μέσα σε λίγο χρόνο μπορείς να θίξεις ταυτόχρονα όλα τα ζητήματα που απασχολούν ένα πλάσμα μέσα στη κοινωνία. Να απλώσεις όλα τα χρώματα της παλέτας που αποτελούν τη ζωή μας και να σχεδιάσεις την δική σου οπτική μπροστά στα μάτια των άλλων.

Κάθε βράδυ κάνεις έναν πραγματικά ερμηνευτικό άθλο χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα της φωνής, του κορμιού και της ψυχής σου. Πόσο σε εξαντλεί;

Οφείλω να πω ότι ξεπερνάει τα όρια του πρωταθλητισμού. Αλλά όταν κάνεις το αγαπημένο σου άθλημα δεν βλέπεις την ώρα να ξανά μπεις στον αγώνα. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή είμαι έτοιμος να δώσω το μέγιστο των δυνατοτήτων μου με σεβασμό προς το κοινό αλλά και τουσ συνεργάτες μου. Στο τέλος της παράστασης είναι τόσο ζεστό το χειροκρότημα του κόσμου που δεν νιώθεις τη κούραση και την ενέργεια που έχεις καταβάλει. Είναι μία γιορτή στον βωμό της τέχνης και της ζωής που την ζω κάθε βράδυ με όλο μου το είναι.

Στο τέλος της παράστασης είναι τόσο ζεστό το χειροκρότημα του κόσμου που δεν νιώθεις τη κούραση και την ενέργεια που έχεις καταβάλει. Είναι μία γιορτή στον βωμό της τέχνης και της ζωής που την ζω κάθε βράδυ με όλο μου το είναι.

Βογιατζής, Χουβαρδάς, Μαρμαρινός, Παπαϊωάννου, Bob Wilson, Κονιόρδου, Πατεράκη, Ευαγγελάτου. Όταν είσαι 27 και σε έχουν σκηνοθετήσει όλοι αυτοί, πώς συνεχίζεις;

Συνεχίζεις έχοντας τα καλύτερα εφόδια. Η δουλειά είναι ίδια με τον κάθε συνεργάτη. Επικοινωνείς, αμφισβητείς και οραματίζεσαι. Μετά ενσαρκώνεις τη φαντασίωση και την επιθυμία για ζωή που συμφωνήσατε από κοινού. Αυτό δεν εξαρτάται ούτε από το ποιόν έχεις απέναντι σου, ούτε είναι "δουλειά" μόνο του ηθοποιού, είναι η δουλειά που πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος που εχει όραμα στη ζωή του.

Η προσωπική σου σχέση με τον Νίκο Κουρή, πόσο επηρεάζει τις ερμηνείες σας στην παράσταση;

Είμαι "ερωτευμένος" με τον Νίκο Κουρή. Τον αγαπώ σαν συνάδελφο, σαν αδερφό, σαν πατέρα, σαν ηθοποιό, σαν παιδί. Είναι μεγάλη μου τιμή να διανύω μαζί του αυτόν τον ποιητικό άθλο, νιώθω την γενναιοδωρία του εντός και εκτός σκηνής. Ο ρόλος μας αναπτύσσεται μέσα από τα μάτια και την εμπιστοσύνη του άλλου.

Είμαι "ερωτευμένος" με τον Νίκο Κουρή. Τον αγαπώ σαν συνάδελφο, σαν αδερφό, σαν πατέρα, σαν ηθοποιό, σαν παιδί.

Παίζεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά που είναι ένα θέατρο υπέροχο. Αλλά σε τόσο μεγάλα θέατρα πώς μπορείς να αισθανθείς την ανάσα του κόσμου που σε παρακολουθεί; Έχεις αντίληψη του τι συμβαίνει στην πλατεία;

Ένας ερμηνευτής οφείλει πάντα να έχει επικοινωνία με το κοινό σε οποιο Θέατρο κι αν παίζει. Πρέπει να μπορεί να νιώσει, την αύρα, την ενέργεια του κοινού, μέχρι και την ταυτότητα του. Όταν ο στόχος είναι να εναρμονίσεις την σκέψη του κοινού και να δημιουργήσεις κοινή εμπειρία δεν μπορείς να είσαι αποκομμένος από αυτό. Το κοινό είναι ζωντανός οργανισμός που αναπνέει μαζί σου. Μια θεατρική παράσταση αποτελείται από ένα συνεχόμενο πήγαινε-έλα από το κοινό προς στη σκηνή και αντίστροφα, η σκηνή να επεκτείνεται προς την πλατεία. Αυτό λέγεται δημιουργία κοινής εμπειρίας, μνήμης, ζωής. Αυτή η αλληλεπίδραση λέγεται τέχνη.

 Το κοινό είναι ζωντανός οργανισμός που αναπνέει μαζί σου.

Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας (nikospandazaras.com)

info* H παράσταση του "Φάουστ" του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά παρατάθηκε έως τις 6 Φεβρουαρίου και από 9 έως 11 Φεβρουαρίου θα παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση... εδώ