Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Συνέντευξη: Μίνως Θεοχάρης: «Το Smiley παίρνει το μέρος του έρωτα και μένει εκεί»!

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Μίνως Θεοχάρης

Το Smiley παίρνει το μέρος του έρωτα και μένει εκεί

 

Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα προς βραδάκι σε ένα στενό του Κεραμεικού. Στο θέατρο Άβατον. Εκεί όπου με τον Δημήτρη Μακαλιά πρωταγωνιστούν στο απολαυστικό "Smiley". Μια κωμωδία για την αγάπη και τον έρωτα. Έναν έρωτα που ξεκινά από ένα emoticon και συνεχίζει στην ζωή.

Ο λόγος για τον Μίνω Θεοχάρη, όπου μας μίλησε για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, για τον έρωτα στην ψηφιακή εποχή, για τον ρόλο του ηθοποιού και του σκηνοθέτη και για το πώς οραματίζεται το επαγγελματικό του μέλλον.

 

Ποιού ιδέα ήταν να ανεβάσετε το Smiley;

Το Smiley ήταν μια ιδέα του Μάνου Πετούση, που μας έφερε το έργο και είχε την έμπνευση να το ερμηνεύσουμε εγώ μαζί με τον Δημήτρη Μακαλιά. Με τον Δημήτρη έχουμε μακροχρόνια φιλία, δουλεύαμε μαζί και κάναμε παρέα, πράγμα που δεν γνώριζε ο Μάνος Πετούσης, οπότε το σκέφτηκε χωρίς να γνωρίζει την σχέση μας. Μας έδωσε το έργο, εμείς ενθουσιαστήκαμε και οι δύο και τα υπόλοιπα κύλησαν γρήγορα και όμορφα.

Το Smiley είναι μια ιστορία αγάπης στην εποχή των νέων μέσων. Το έργο εντοπίζει διαφορές στο πώς αντιλαμβανόμαστε τον έρωτα αναλογικά και ψηφιακά;

Σίγουρα. Παλιότερα ένα emoticon με ένα προσωπάκι που γελά, σαν αυτό που μας απασχολεί στο έργο, δεν υπήρχε. Υπήρχαν τα γράμματα ή τα σημειώματα. Αυτό σε κάθε εποχή αλλάζει και γίνεται με έναν άλλον τρόπο, αλλά ο ρομαντισμός και ο έρωτας παραμένουν.

Έχεις ζήσει καθόλου την παλιότερη εποχή με τα σημειώματα και τα γράμματα;

Ναι, αλλά ήμουν πολύ μικρός (γέλια). Όντως ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία, και δεν ήμουν σε φάση να φλερτάρω ή να ερωτευτώ. Όταν ερωτεύτηκα είχαμε το mail, είχαμε internet. Σίγουρα είχαμε και γράμματα, γιατί πιστεύω ότι αυτό πάντα μένει. Ειδικά στο σχολείο, όταν έχεις μπροστά σου ένα βιβλίο ή ένα τετράδιο θα θελήσεις κάτι να γράψεις

Εσύ έχεις facebook ή social media γενικά;

Όχι! Τα αποφεύγω πολύ. Δεν θεωρώ ότι είναι πολύ έξυπνο να φορτώνομαι με άχρηστες πληροφορίες. Δεν θεωρώ ότι μου είναι απαραίτητο να γνωρίζω τις γνώμες όλου του κόσμου, ούτε να εκθέτω την δική μου.

Το έργο παίρνει κάποια θέση πάνω στον έρωτα της ψηφιακής εποχής;

Το έργο παίρνει το μέρος του έρωτα και στέκεται εκεί. Τα μέσα βοηθούν είτε πρόκειται για ένα μήνυμα, είτε για ένα γράμμα. Είναι ένα μέσον το οποίο σε οδηγεί σε αυτόν που αγαπάς, που έχεις ερωτευτεί, στο αντικείμενο του πόθου σου. Η χρήση του μέσου δίνει χροιά αρνητική ή θετική στην καθημερινότητά μας, αλλά το έργο μένει στο συναίσθημα, δεν ασχολείται τόσο με τον τρόπο. Παίρνει σαν αφορμή τον τρόπο και μένει στην ουσία.

Γιατί πιστεύεις ότι ο συγγραφέας έβαλε ένα ζευγάρι ανδρών να ερωτεύεται;

Πιστεύω ότι το έκανε για να τονίσει την δύναμη του έργου, που είναι ότι απέναντι σε αυτό το συναίσθημα όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο. Δηλαδή για να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε και να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι απέναντι στον έρωτα είμαστε όλοι ίσοι,

Το έργο είναι πρόζα και μουσική;

Το έργο είναι πρόζα και ολοκληρώνεται με ένα υπέροχο
τραγούδι που έγραψε ο Στάμος Σέμσης.

Εκτός του ότι παίζεις, σκηνοθετείς παράλληλα. Από τότε που άρχισες να σκηνοθετείς, πόσο δύσκολο σου είναι να σκηνοθετηθείς;

Εξαρτάται το πόσο εμπιστεύομαι τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Συνήθως όταν σκηνοθετούμαι προσέχω να είμαι σε ένα περιβάλλον που να αισθάνομαι ότι μπορώ να αφεθώ χωρίς καμία σκέψη. Στην αισθητική τους και το όραμά τους και όταν αυτό λειτουργεί είναι υπέροχο. Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που ταιριάζει η αισθητική μου μαζί τους και ήταν όλα μια χαρά και άνθρωποι που δεν ταίριαζε τόσο, αλλά συνεργαστήκαμε.

Από τότε που εσύ έχεις αρχίσει να σκηνοθετείς, είσαι πιο επιφυλακτικός με τους σκηνοθέτες;

Ανέκαθεν ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στους σκηνοθέτες. Γι΄ αυτό άρχισα να σκηνοθετώ. Και γενικά είμαι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στο πώς αντιμετωπίζει κανείς κάτι που έρχεται στα χέρια του και αυτό είναι ένα άσπρο χαρτί με γράμματα. Είμαι πολύ επιφυλακτικός στο τι στόχο έχει στο τέλος να παρουσιάσει και κυρίως στο αν αυτό που έχει στο μυαλό του ικανοποιεί το έργο ή τον ίδιο. Εκεί είναι η μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα.

Εσύ πώς το αντιμετωπίζεις αυτό από την μεριά του σκηνοθέτη;

Εγώ δεν σκηνοθετώ έργα γι' αυτόν τον λόγο (Γέλια).
Σκηνοθετώ περισσότερο μουσικά θεάματα. Όπως πέρυσι με τον Στάμο Σέμση είχαμε κάνει το «Εδώ και τώρα» που ήταν μουσικό θέαμα. Έχω σκηνοθετήσει δικό μου έργο, δικό μου γραπτό, όπου εκεί τα βρήκαμε με τον συγγραφέα. Φέτος σκηνοθετώ το έργο της Φωτεινής Αθερίδου «Και μετά; Και μετά;», που είναι ένας άνθρωπος της δικής μου γενιάς και η γραφή της είναι πολύ κοντά στην αισθητική μου, αλλά βοήθησε το γεγονός του ότι η Φωτεινή ήταν εκεί και έπαιζε στο έργο και πάντα ο λόγος της ήταν μοιρασμένος σε σχέση με το δικό μου όραμα, αυτό βοήθησε. Ακόμα δεν έχω πειραματιστεί στο να σκηνοθετήσω κάτι, του οποίου ο συγγραφέας να μην είναι μαζί μας και να αναλάβω όλη την ευθύνη εγώ. Είμαι πολύ επιφυλακτικός και ως προς τον εαυτό μου. Δεν θα το έκανα πολύ εύκολα.

Έχεις παίξει και σε μεγάλα θέατρα και σε πιο μικρά. Τι προτιμάς;

Την αλήθεια. Και η αλήθεια βρίσκεται παντού. Μου αρέσει η δουλειά μου, την αγαπάω πολύ και όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, είτε το κάνεις σε mini έκδοση, είτε σε medium, είτε σε extra large, όταν είσαι εκεί παρών και αγαπάς και γουστάρεις, είναι όλα λειτουργικά.

Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τι θα παίξεις ή τι θα σκηνοθετήσεις;

Είναι θέμα στιγμής νομίζω και ενστίκτου πιο πολύ. Συναισθάνομαι κάτι και ακολουθώ αυτό που νιώθω. Με το αίσθημα πάντα. Δυστυχώς όχι με το χρήμα.

Παρατηρώ ότι ρέπεις στο μουσικό θέατρο.

Ανάλογα τι ώρα θα με πετύχεις. Τώρα που παίζω πρόζα θέλω να ασχοληθώ με το μουσικό θέατρο, όταν έκανα μουσικό θέατρο ήθελα να κάνω πρόζα. Όταν κάνω κάτι πολύ σοβαρό θα ήθελα να κάνω κάτι αστείο. Και τα μαγαζιά μου αρέσουν πολύ. Μπορεί κάποια στιγμή να με πετύχεις κάπου που να είναι πολύ συγκροτημένα και να σου πω ότι τελικά θέλω να πάω σε ένα μαγαζί και να πάρω ένα ντέφι να το χτυπάω. Ανάλογα.

Από δω και πέρα;

Τώρα έχουμε το Smiley, έχουμε το «Και μετά; Και μετά;» της Φωτεινής Αθερίδου και από κει και πέρα δεν έχω να σου πω κάτι που να είναι γεγονός και να είναι κλεισμένο. Υπάρχουν διάφορες συζητήσεις, διάφορες σκέψεις είμαι σε μία πολύ δημιουργική κατάσταση γενικά, με διάφορους καλλιτέχνες, δημιουργούς, ηθοποιούς κλπ και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να φτιαχτεί μια κατάσταση που να έχει λόγο ύπαρξης, να είναι φρέσκια και να έχει κάτι να πει. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα είναι αυτό.

Θα ήθελα να μου εκμυστηρευτείς ένα μεγάλο θεατρικό σου απωθημένο.

Δεν έχω απωθημένα. Μόνο όνειρα. Είναι να διαμορφωθεί μια συνθήκη μέσα όπου θα μπορώ εγώ δημιουργικά να εκφράζομαι και να είναι ένα πράγμα το οποίο θα είναι πολυμορφικό και πολυσυλλεκτικό και ως έμψυχο υλικό και σε αυτό που θα παρουσιάζει.

Θα είναι μια ομάδα θα είναι ένας χώρος, πώς το φαντάζεσαι;

Δεν μπορώ να στο πω με τέτοια σαφήνεια. Δεν μου αρέσουν οι ομάδες, τις απεχθάνομαι. Μου αρέσουν οι πρωταγωνιστές. Μία ομάδα πρωταγωνιστών, για να το θέσω πιο σωστά, η οποία θα είναι πολύ δυνατή και δεν θα μένει σε ένα πράγμα. Θα ήθελα να έχει λόγο, μουσική, κίνηση... να είναι κάτι πολυμορφικό.

Και με την γραφή;

Η γραφή θέλει απομόνωση και λεφτά. Για να καθίσω να γράψω πρέπει να έχω χρόνο, να μην έχω πρόβα ή να πάω κάπου να παίξω. Ή να μείνω άνεργος. Μου έχει τύχει στην απόλυτη ανεργία να καθίσω να γράψω. Να ξέρω ότι έξι μήνες κάθομαι, θα καθίσω να γράψω. Αλλιώς δεν στρώνομαι, είναι θέμα χαρακτήρα.

Πληροφορίες για την παράσταση που πρωταγωνιστεί ο Μίνως Θεοχάρης θα βρείτε εδώ

 

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

video