Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Συνέντευξη: Ελένη Καστάνη: "Όταν είσαι σπουδαίος, δε χρειάζεται να το παριστάνεις, είσαι."

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Ελένη Καστάνη

Όταν είσαι σπουδαίος, δεν χρειάζεται να τον παριστάνεις, είσαι.

«...για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη|μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου|για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη...» λέει το ποίημα στο οποίο ο Σεφέρης μιλάει για μια ιδέα, για την ιδέα ολόκληρου του κόσμου μιας Ελένης που εμάς μας θύμισε τον άνθρωπο, τη μάνα, το χαρακτήρα και την ηθοποιό Ελένη Καστάνη. Μια ηθοποιός που χρόνια ενσαρκώνει, με αυτό το μοναδικό και ιδιαίτερο ταλέντο της υποκριτικής που διαθέτει, αμέτρητους ρόλους, χαράζοντας καινούργια αυλάκια για να κυλάει το αίμα των ηθοποιών. Φέτος παίζει στην παιδική παράσταση «Μόνο αν το πιστέψεις», στο θέατρο Αλίκη και στο «Σίρλεϋ Βαλεντάιν» σε μετάφραση του Αλέξανδρου Ρήγα και σκηνοθεσία της Πέμης Ζούνη στο θέατρο «Άλμα». Τη συναντήσαμε ένα μεσημέρι στο θέατρο «Αλίκη». Πάνω στην κουβέντα μας είπε: «Κορίτσια, κάτι που αξίζει δεν χάνεται ποτέ, θα αξίζει πάντα. Και αυτό είναι η ουσία της πραγματικής τέχνης.». Άνθρωποι φωτισμένοι που χαίρεσαι που τους συνάντησες για μισή ώρα και δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ...

 

«Το αδοκίμαστο και από το αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι.» Το έργο «Μόνο αν το πιστέψεις...» μιλάει για τη διαφορετικότητα και την πίστη στις δυνάμεις μας. Τι πιστεύετε για τη διαφορετικότητα και για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζεται;

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά όλοι ίσοι – αυτό πιστεύω και ως εκ τούτου η διαφορετικότητα πρέπει να γίνεται αποδεκτή από όλους. Αυτό το είχα πάντα σημαία μου.

Πόσο σας άλλαξε η μητρική αγάπη; Θεωρείτε ότι καθορίζει κάθε γυναίκα;

Νομίζω ότι είναι το πρώτο και πιο μεγαλειώδες συναίσθημα! Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, αφού σε κάνει άλλο άνθρωπο, σε κάνει να βλέπεις πόσο μικρός είσαι μπροστά στο σύμπαν. Καμιά φορά λέω ότι, αντί να είχα κάνει πολλά έργα, έπρεπε να είχα κάνει πολλά παιδιά. Τα αγαπάω πάρα πολύ. Θα μπορούσα να υιοθετήσω με μεγάλη μου χαρά. Θεωρώ ότι γονιός είναι κι αυτός που μεγαλώνει το παιδί, γιατί στον άνθρωπο είναι πολύ σημαντική η ανατροφή. Ο άνθρωπος, όσο μορφωμένος κι αν είναι, όσο σπουδαίος και μεγάλος, πρέπει να έχει πάρει τις πρώτες βάσεις. Και το πρώτο κύτταρο είναι η ανατροφή που παίρνεις από το σπίτι σου. Δεν έχω παίξει ποτέ ξανά για παιδιά κι έχω πολλή μεγάλη χαρά που θα το κάνω τώρα. Τα παιδιά είναι οι πιο αγνοί θεατές, δεν έχουν δεύτερες σκέψεις...

Μέχρι που μπορεί να φτάσει μια μητέρα για να σώσει το παιδί της;

Η ζωή δείχνει ότι οι γονείς μπορούν να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Δείτε τι περνάνε σήμερα τόσοι πρόσφυγες, πώς παίρνουν αυτή την απόφαση να φύγουν από μία χώρα, από ένα σπίτι και να πάνε στο άγνωστο, να θαλασσοπνιγούν! Έχουν πνιγεί τόσες χιλιάδες άνθρωποι στη Μεσόγειο μόνο και μόνο για να σώσουν τα παιδιά τους, για μια καλύτερη ζωή για εκείνα.

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της σαν άλλος Κρόνος... Έχετε ένα γιο που είναι πολύ νέος, πώς θα σας φαινόταν αν έφευγε στο εξωτερικό; Θα σας στεναχωρούσε ή θα τον παρακινούσατε;

Δυστυχώς έχω μόνο ένα παιδί, αλλά τώρα με την παράσταση θα αποκτήσω πάρα πολλά (γέλια). Το παιδί μου πράγματι θέλει να φύγει στο εξωτερικό κι αφού το ζητάει τόσο επίμονα, δε θέλω να του στερήσω το όνειρο. Προτιμώ να κάνει το όνειρό του κι ας βρω εγώ τα δύσκολα, όχι αυτός. Κι εγώ, όμως, θέλω να δει πώς είναι η ζωή μακριά από την προστασία της μαμάς και του μπαμπά. Τα παιδιά έχουν καταλάβει τι γίνεται στην Ελλάδα και η γενιά του γιου μου δε θέλει να μείνει εδώ. Αναγνωρίζει πως ακόμα κι αν έχεις αξία, είναι δύσκολο να επιτύχεις εδώ. Βέβαια, γενικά θεωρώ ότι τα παιδιά τα έχουμε μεγαλώσει σε εύκολους δρόμους, τους τα παρείχαμε όλα εύκολα, ακόμα και στην παιδεία. Το θέμα είναι να τους δείξουμε ότι η ζωή είναι ένας αγώνας και πρέπει να αγωνίζονται. Αν δε το μάθει αυτό ως παιδί, πώς θα επιβιώσει μετά;

Πού συναντιέται η Ελένη με τη Σίρλεϋ;

Συναντιούνται στο μικρό θέατρο Άλμα, αλλά και σε πολλά άλλα, γιατί η Σίρλεϋ είναι μία κουρασμένη πενηντάρα γυναίκα που έχει μεγαλώσει τα παιδιά της και αυτά την εγκαταλείπουν. Επίσης, το έργο ξεκινάει σε μια κουζίνα, που κι αυτό το φέρω πάρα πολύ, ενώ έχουμε και το ίδιο όνειρο: να καθίσουμε σε μια ξαπλώστρα να αγναντεύουμε τη θάλασσα. Καταρχάς συμβαίνει κάτι το μαγικό, αυτό το έργο το έχει παίξει πρώτη η Αλίκη (Βουγιουκλάκη), που είμαστε τώρα στο θέατρό της για το παιδικό θέατρο «Μόνο αν το πιστέψεις» και η δεύτερη η Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη για μένα, μετά από αυτές τις δύο τεράστιες προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου, να το παίξω εγώ. Δε θεωρώ τυχαίο που συνέπεσε χρονικά η Σίρλεϋ με το ότι ξαναπαίζω στο θέατρο Αλίκη. Άλλη μια φορά έχω παίξει εδώ το έργο «Τα Κορίτσια με τα Μαύρα» των Ρήγα-Αποστόλου που ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία μετά το θάνατό της και θεωρώ ότι είναι σαν να έχω την εύνοια της Αλίκης. Είναι μια περίεργη σύμπτωση!

Πόσο σας έχει επηρεάσει η αναγνώριση/δημοσιότητα;

Δεν αισθάνομαι καθόλου διάσημη και μέσα μου παραμένω ίδια. Ώρες-ώρες ίσως αυτό με κάνει ακόμη κι αντικοινωνική. 'Εχω την ανάγκη να πηγαίνω σπίτι να απομονώνομαι, γιατί τρελαίνομαι αν είμαι συνέχεια με κόσμο. Μου μιλάνε οι άνθρωποι στο δρόμο και ακόμα προσπαθώ αυτομάτως να σκεφτώ από πού τους ξέρω, νομίζοντας ότι θα είμασταν μαζί στο σχολείο ή στη σχολή. Είναι πολύ ωραίο να σου λένε όμορφα λόγια και συγκινητικά πολλές φορές, αλλά  αυτό δε μπορεί να φθάσει στο σημείο να με αλλάξει ως άνθρωπο. Άλλωστε συνεχίζω να κάνω φανατικά πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου. Δηλαδή είμαι μια κανονική γυναίκα-νοικοκυρά με το σπίτι μου, το παιδί μου, γιατί αυτό με προσγειώνει. Όποια δουλειά και να έκανα, το ίδιο θα ήταν, απλά αυτή τυχαίνει να είναι πιο προβεβλημένη και να με αναγνωρίζει ο κόσμος. Όσους σπουδαιους ανθρώπους γνώρισα, δεν παρίσταναν τίποτα, ήταν οι πιο απλοί άνθρωποι του κόσμου. Γιατί ήταν σπουδαίοι, κι όταν είσαι σπουδαίος, δε χρειάζεται να το παριστάνεις, είσαι.

Ξεχωρίζετε ως κορυφαία κάποια στιγμή της καριέρας σας, που τη θεωρείτε επιστέγασμα όλων αυτών των χρόνων τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση;

Όταν κάνεις μια δουλειά, ένα θέατρο, ένα ρόλο είναι σα να κάνεις μια μικρή γέννα. Εκείνη τη στιγμή που παίζεις ένα ρόλο, εκείνο τον ρόλο αγαπάς και δε σκέφτεσαι τους προηγούμενους. Αυτό που αγαπώ τώρα είναι η μάγισσα Χαρχάλα και η Σίρλεϋ Βαλεντάιν. Αδικώ κι άλλα τώρα, αλλά αυτά που μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό είναι ο «Δεκαπενταύγουστος» από κινηματογράφο και ο ρόλος της Κλεονίκης στη «Λυσιστράτη» μαζί με την Κονιόρδου, από θέατρο. Ο «Δεκαπενταύγουστος» έδειξε στο πλατύ κοινό ότι μπορώ να κάνω και κάτι άλλο πέραν του κωμικού, ενώ με τη «Λυσιστράτη» ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με το Εθνικό Θέατρο και με τη Λυδία Κονιόρδου που τη θαύμαζα πάρα πολύ. Κάναμε περιοδεία στην Αμερική κι ήταν μία πρωτόγνωρη και υπέροχη εμπειρία στο σύνολό της.

Γιατί οι κωμικοί ηθοποιοί είναι συνήθως πιο ήσυχοι άνθρωποι;

Γιατί πρέπει να κάνεις μια οικονομία, αλλιώς θα τρελαθείς. Εγώ, ας πούμε, δε θέλω πολλά φώτα στο σπίτι μου, γιατί στο θέατρο, στα γυρίσματα στην τηλεόραση ή στο σινεμά είναι συνέχεια πάνω μας και όταν πάω σπίτι θέλω χαμηλό φωτισμό για να ησυχάσω.

Το πιο μεγάλο σας όνειρο;

Νομίζω ότι το πιο μεγάλο μου όνειρο είναι να έχω καλά γεράματα, τόσο ταπεινό. Να μην ταλαιπωρούμαι από θέματα υγείας και να είναι καλά το παιδί μου. Τελείωσα τη δραματική σχολή το 1985 και έχω χορτάσει δουλειά, η ξεκούραση μου λείπει. Κι ενώ η δουλειά σου δίνει την πολυτέλεια να πεις «δε θα δουλέψω 1-2 χρόνια», δε μπορώ να το κάνω γιατί βαριέμαι μετά από λίγο καιρό (γέλια). Παλιά έλεγα ότι το όνειρό μου είναι μια ξαπλώστρα δίπλα στη θάλασσα, αλλά τώρα ήρθε η Σίρλεϋ Βαλεντάιν, η οποία έχει ακριβώς το ίδιο όνειρο (γέλια). Έχω υπάρξει πολύ τυχερή γιατί έχω παίξει κατά βάση σε γεμάτα θέατρα, αλλά όσο πιο πολύς κόσμος είναι από κάτω, τόσο πιο πολλή ενέργεια καταβάλλεις. Μπορεί να φαίνεται απλό πράγμα, αλλά απαιτεί δύναμη και ενέργεια. Πολύ συχνά, ειδικά όταν είχαμε διπλές παραστάσεις, το αστείο μου ήταν όταν τέλειωνε η παράσταση: «τώρα φωνάξτε το 166 να με πάρει».

Τι πιστεύετε για το ότι πολλοί ηθοποιοί δε θέλουν να βλέπουν κόσμο στα καμαρίνια;

Προσωπικά, το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και θεωρώ ότι είναι πολύ λογικό να φρικάρεις αν βγάλεις 200 φωτογραφίες! Και στο κάτω-κάτω τι τις κάνουν; Φαντάζομαι ότι τις πετούν. Καταλαβαίνω τον κόσμο που θέλει να έρθει κοντά μας, αλλά καταλαβαίνω και τον ηθοποιό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι τόσο ανοιχτοί. Κι εγώ προσωπικά ανήκω στη συνομοταξία εκείνων που έγιναν ηθοποιοί για να παίζουν ρόλους, για τη σχιζοφρένεια, δηλαδή, αυτής της δουλειάς. Τώρα υποδύομαι τη μάγισσα, το βράδυ θα υποδυθώ τη Σίρλεϋ, αύριο μια άλλη. Αυτό με γιατρεύει, είναι ο ψυχίατρός μου, γι' αυτό έγινα ηθοποιός. Το υπόλοιπο περίβλημα, δηλαδή το να γίνεις γνωστός, δε το μασάω. Εγώ θέλω την ουσία της δουλειάς μου. Δε με ενδιαφέρει τόσο πολύ το χειροκρότημα, όσο η διαδικασία του να υποδυθώ έναν άλλο χαρακτήρα. Αυτό με γοητεύει σ' αυτή τη δουλειά. Άλλωστε και τον κόσμο δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Όλοι μπορεί να ξεφύγουμε από το μέτρο και δεν είναι κακό να στο πουν, αλλά ο κόσμος είναι πάρα πολύ σωστός. Νομίζω ότι και για μένα έχει καταλάβει ότι μου αρέσει η ουσία της δουλειάς και όχι τα παραλειπόμενα. Και τη δουλειά την κάνεις πάνω στο σανίδι και είναι πλήρης: συμμετέχει το σώμα σου, το μυαλό σου και η ψυχή σου.

Αν μπορούσαμε να βάλουμε μια μάσκα του θεάτρου στο σύνολο των πολιτικών της χώρας μας ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Το λυπημένο προσωπείο, σίγουρα όχι το χαρούμενο. Είναι όλοι πολύ κατώτεροι των προσδοκιών και αυτό αποδεικνύεται και επαναλαμβάνεται συνεχώς. Δεν έχει να κάνει με γενιά, με ηλικία, με ιδεολογία, δεν έχει να κάνει με τίποτα πια. Εμείς τους ψηφίζουμε βέβαια, αλλά είμαι πολύ απογοητευμένη, όπως όλοι μας νομίζω. Πιστεύω ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει να ξεκινήσουμε την αλλαγή από τον εαυτό μας, ασχέτως πολιτικών. Να ξεκινήσει από την ανατροφή, από την παιδεία, να δημιουργηθεί ένας άλλος Έλληνας. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δε γλείψαμε ποτέ, δεν παρακαλέσαμε ποτέ να μας διορίσουν, μάθαμε να μη χρωστάμε ποτέ, να μη δανειζόμαστε ποτέ. Αν έχω 10 ευρώ, θα περάσω με τα 10 ευρώ, αν έχω 10.000 ευρώ, θα περάσω με τα 10.000. Έτσι ανατράφηκα από το σπίτι μου. Η μαμά μου είχε ένα ρητό που μου έλεγε: «όσο είσαι, τόσο φαίνου και λιγάκι παρακάτω». Εγώ πιστεύω ότι αν δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, δε μπορεί να αλλάξει τίποτα. Δεν τα χρεώνω όλα στους πολιτικούς, αλλά κι αυτοί φάνηκαν πολύ λίγοι, αλλά κι εμείς οι ίδιοι πρέπει να σταματήσουμε να κλέβουμε, να είμαστε φοροφυγάδες κλπ.

Η Ελένη Καστάνη πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις "Μόνο αν στο πιστέψεις" στο θέατρο Αλίκη και "Σίρλευ Βαλεντάιν" στο θέατρο Άλμα

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.