Ένα υπέροχο παραδοσιακό τραγούδι συναντά το μέλλον και δένει γερά με το παρόν του, μέσα από δημιουργικές φωνές και ανήσυχα μυαλά. Η φωνή της Ανδριάνας Μπάμπαλη ρέει ανάμεσα στο χρόνο των στίχων που γράφτηκαν για το μύθο, ενώ στα φωνητικά η χροιά του Δημήτρη Υφαντή μοιάζει με ριπή ανέμου που δίνει πνοή στη Νεράιδα, τη στιγμή που νιώθεις τα μαλλιά της να σε αγγίζουν. Όλα αποτυπωμένα σε ένα ιδιαίτερο βίντεο από τον σκηνοθέτη Γιώργο Πανταζή, που βοηθά τους άπιστους να γίνουν μέρος ενός μύθου. Ένας ακόμα κρίκος όμορφα κλεισμένος για να ενώσει λίγο μετά την έλευση της νέας χρόνιας το “πριν” και το “μετά” και να τονίσει πως τίποτα δεν παλιώνει, αρκεί να έχει μέσα ένα κομμάτι ιστορίας και αγάπης για δημιουργία.
Τίτλος: Νεράιδα
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Livin R, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Παύλος Μπαιλάκης
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ένιωθα το έδαφος να ζεσταίνεται καθώς πλησίαζα. Τα πόδια μου πονούσαν αλλά κάτι με έσπρωχνε να προχωρήσω. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να αποφύγω τη συνάντηση. Ίσως το ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε, αλλά το αρνιόμουν.
Το δέρμα στην πλάτη μου είχε μουδιάσει και έμοιαζε να σκεπάζεται από ιστό αράχνης. Τα χέρια μου κρέμασαν και έγιναν βαριά όταν άρχισα να βλέπω τα χρώματα της. Ήταν λίγο μετά τη δύση. Την ώρα που η φλόγα αγκαλιάζει το φυτίλι και τα μάτια καθώς την πλησιάζουν απαρνούνται τη νύχτα. Η θέρμη της έλιωσε τα παπούτσια μου και τα πέλματα μου, σε λίγο τα γόνατα και πλέον σέρνομαι για να βρεθώ κοντά της.
Με κόπο οι παλάμες με οδηγούν στην όχθη. Τα δάχτυλα μου μόλις που ακουμπούν την επιδερμίδα του νερού και με μικρά βήματα δημιουργούν το δικό τους σύμπαν με τροχιές γύρω τους. Μοιάζει μισό το κορμί όταν πια καταφέρνω να βρεθώ μες το νερό. Ο πυθμένας χάθηκε μαζί με το υπόλοιπο μου και τα χέρια μου έγιναν ήλιοι ετερόφωτοι από το ολόγιομο φεγγάρι. Γύρω από τη μέση μου τα μαλλιά της πλέκουν τη νέα μου μορφή, ενώ τα μάτια μου έχουν χαραγμένη τη δική της από το τελευταίο βήμα πίσω στην όχθη. Είναι εκεί, με κοιτά, τη νιώθω. Η φωνή της σαν ξυράφι κόβει το σκοτάδι σε κομμάτια και εκείνο πέφτει από τα μάτια της. Το νερό πια με έχει καλύψει . Στο λαιμό μου μαζεύονται χρυσά δίχτυα, γίνονται όλο και πιο έντονα. Οι ψίθυροι αυξάνονται τα θρύψαλα της νύχτας αφήνουν το φως του Ήλιου να περάσει πια. Η ανάσα μου κόβεται, το σώμα μου τινάζεται.
Θνητό κουφάρι σε ξέφωτο ζωής
ρούφα τις ανάσες μη χαθώ και μένω εδώ.
Φοβάμαι τις σκιές των δέντρων το μεσημέρι.
Άκου… φωνάζουν πως κάποιος έρχεται
«σκιάζουν» τη μορφή της· περισσότερο τη μέρα.
Στίχοι:
Ο ήλιος εβασίλεψε
κι η μέρα σκοτεινιάζει
και το όμορφο σου πρόσωπο
σαν το φεγγάρι μοιάζει.
Έχεις το χρώμα της αυγής
και σαν νεράιδα μοιάζεις.
και σαν νεράιδα μοιάζεις
με τα γλυκά (αχ) τα μάτια σου
το φως μου σκοτεινιάζεις.
Από την γη βγαίνει νερό
κι απ’ την ελιά το λάδι.
Κι απο τα μαγουλάκια σου
το ροδοκοκκινάδι.
