Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Ελεωνόρα Ζουγανέλη – Κλαίει ο άγγελος μου!

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΔευτέρα, 7 Δεκεμβρίου, 2015Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου, 20151 ' ανάγνωση9

Ελεωνόρα Ζουγανέλη – Κλαίει ο άγγελος μου

Κυριακή πρωί στο μικρό καφέ, μόνη, κανείς άλλος… το συνηθίζεις καιρό τώρα.
Περνά έξω από το παράθυρο, τα βλέμματα συναντώνται, ένα δυνατό κύμα αέρα και στον καθρέφτη απέναντι σου· εσύ με σχισμένο ρούχο. Το ποτήρι με το νερό πέφτει από το τραπέζι. Κάνεις δεν προσέχει τα κομμάτια του σπασμένου γυαλιού. Διάφανο φτερό. Στο ημερολόγιο σημειώνεις με μολύβι το πέταλο ενός λουλουδιού.

Μέρες μετά στην απογευματινή επιστροφή από το γραφείο, περνά από δίπλα στο πεζοδρόμιο. Ένας κεραυνός προμηνύει την φθινοπωρινή μπόρα. Κάνεις δεν προσέχει ένα φύλλο από το δέντρο που σταματά την πτώση του γραπώνοντας το πέτο σου. Κίτρινο φτερό. Αφήνεις τα κλειδιά στο χωλ και στον καθρέφτη απέναντι σου· εσύ με τα κουρέλια του ρούχου σου να περιγράφονται με ροζ αποχρώσεις. Μια ακόμα σελίδα στο ημερολόγιο, ένα ακόμα «μολυβένιο» πέταλο λουλουδιού.

Κάθε μέρα όλο και πιο κοντά, κάθε μέρα και ένα ακόμα φτερό να σε ακουμπά, κάθε μέρα και ένα ακόμα πέταλο στο λουλούδι.
Σελίδες μετά, βλέμματα, συναντήσεις, συζητήσεις, αγγίγματα, ένα λουλούδι… τώρα θα μετρήσει τα συναισθήματα , πέταλο – πέταλο…
Η πόρτα κλείνει απότομα. Ένα δυνατό κύμα αέρα σε παρασέρνει, σε πετά κάτω. Ένα ποτήρι παρασέρνεται, κρασί χύνεται στο πάτωμα. Κόκκινο υγρό φτερό.

Κουλουριάζεσαι, τα χέρια δένονται μπουνιές μπροστά στο στήθος… κοκκίνισαν, δεν έχεις πια κουρέλια, δεν έχεις πια δέρμα… ουρλιάζεις μα δεν ακούς τίποτα, πονάς σε όλο το κορμί, σέρνεσαι κοντά στο παράθυρο, μαζεύεις ό, τι περισσεύει, κουρέλια, συναισθήματα, γίνεσαι μια σφαίρα, κόλλας στο τζάμι, ψάχνεις να σε βρεις στον αντικατοπτρισμό… οι στάλες της βροχής δε σε αφήνουν…
τα δάκρυα δεν σε αφήνουν να τον δεις.

Όλες οι στιγμές μέσα από την υδάτινη αυλαία… και τα λόγια του θεάτρου, τα δικά σου, τα δικά του και εκείνος ο κρυφός υποβολέας που έλεγε τα πάντα ανάποδα. Κανείς δεν τον ακολουθούσε, ούτε τώρα δέχεται κάποιος να τον ακούσει…

Τον ακούς; Σε ποιον να μιλήσεις, τι να πεις, τα ήξερες όλα, είχες όλους τους διαλόγους, όλες τις σκηνές… μέχρι το τέλος.
Μια μικρή πεταλούδα παίζει με το φως, στον τοίχο η σκιά της σε χαϊδεύει, έχεις πια αποκοιμηθεί, δε νιώθεις τίποτα, δε σκέφτεσαι τίποτα, υποσχέθηκες να μάθεις να ακούς… μέχρι το επόμενο κύμα αέρα… μέχρι την επόμενη μάχη.

Μέχρι την επόμενη νότα του τραγουδιού, την επόμενη ανάσα της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, κάνοντας μελωδική κραυγή τον ψίθυρο των σκέψεων, που αποτυπώνονται από τους στίχους της Ελένης Φωτάκη και παίρνουν μορφή και ένταση μέσα από την από την προσεκτικά επιλεγμένη μελωδία του συνθέτη Μίνου Μάτσα.