Το κορίτσι με τα γυαλιά που περνά δίπλα σου στο δρόμο. Εκείνη που ξέρει να επιλέγει. Ξέρει να παραδέχεται και να μιλά ανοιχτά για όσα πληγώνουν την ίδια αλλά και όσους την ακούν. Ξέρει τα δυνατά συναισθήματα και έλκει εκείνα που μιλούν απευθείας στην καρδιά. Ξέρει να κάνει κύκλους στη ζωή και να τους απολαμβάνει ακόμα και όταν την πονούν. Ξέρει όμως και να γελά και να φωτίζει τον κόσμο. Όπως κάθε κορίτσι που περπατά ανάμεσα μας. Όπως κάθε ύπαρξη που κάποτε κάποιοι αναρωτήθηκαν για τις λάθος επιλογές της. Και τι με αυτό «Που με φτιάσανε οι έρωτες» μπορεί να αναρωτηθεί μόνο εκείνος που έζησε τον έρωτα χωρίς φραγμό, κόντρα στον όποιο καθωσπρέπει που βρίσκεται στριμωγμένος στο καλό και βολικό συμβόλαιο κοινωνικής αποκατάστασης. Και η Ελεονόρα ξέρει να ζει το καθετί με πάθος, χωρίς συμβιβασμούς και να διεκδικεί το καθαρό συναίσθημα του ακροατή. Γιατί ζει με αυτό, μιλά για αυτό και το μοιράζεται. Ακούς;
Τίτλος: Πού με φτάσανε οι έρωτες
Στίχοι: Ελένη Φωτάκη
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Μια μπαλάντα γραμμένη από δυο. Κάποια πλήκτρα στις τσέπες σου και άλλα σκόρπια στο πάτωμα. Εσύ και εγώ. Και μένει το δάχτυλο να κρατά τον ρυθμό, μαζί και εγώ. Ξαπλωμένη στο πάτωμα να μετρώ τις στιγμές μας. Είχαν μια νοσταλγία, σα να ξέραμε και οι δυο πως θα τελειώσουν. Τόσο συνειδητό του ασυνειδήτου που έκανε την κάρδια να φοβάται αν ζήσει τη στιγμή και το μυαλό να μαγνητοσκοπεί για να έχει στοιχεία στον απολογισμό.
Όλη η ταινία στο ταβάνι και με μάτια κλειστά να χορεύεις με το χαλί, ανάμεσα σε πλήκτρα και παρτιτούρες. Μια μπαλάντα με ασπρόμαυρο χρώμα και εσύ το Σι που φεύγει και εγώ το Μι που μένει και πάμε από την αρχή.
Ακουμπώ το πρόσωπο μου στο ξύλινο δάπεδο και κοιτώ την άκρη του δαχτύλου μου, που χτύπα στο ρυθμό των στιγμών. Μια μικρή άκρη που μαζεύει το ήχο μας. Γέλια και φωνές και σιωπές. Και μόνο ο χτύπος. Θα περάσει ο καιρός και δεν θα σκέφτομαι. Θα περάσει ο καιρός και θα ΄ναι καλύτερα. Θα περάσει ο καιρός και όλα ανύποπτα, θα φύγουν κάτω από τη χαραμάδα της εξώπορτας.
Και η σιωπή.
Σε εκείνες τις μικρές χρονικές περιόδους μιας τελείας. Που το κλάμα σταματά και το νευρικό γέλιο απομακρύνεται. Εκείνες που κοιτάς στη γωνία του κρεβατιού και ακουμπάς το σώμα στον απέναντι τοίχο. Εκείνες που ακούς όλες τις υποσχέσεις και στα μάτια σου ζωγραφίζονται όλα όσα πέρασαν. Και μένεις αμήχανος και αμίλητος και σχεδόν δεν αναπνέεις και δεν πονάς.
Κενό.
Είναι η άμυνα της καρδίας ή του μυαλού. Είναι του ερωτευμένου. Είναι εκείνη η δύναμη που ενώ θυμάσαι, ξεχνάς. Είναι όλη εκείνη που μαζεύεται σε μια μόνο λέξη. «Δεν» και έχει παύλες η ζωή σου για να σε κάνει να μη πονάς. Παύλες στη μέση ακριβώς της κάθε φράσης. Για να τη βλέπεις την άρνηση και να σωπαίνεις.
Και μόνο μα μόνο όταν σταθείς απέναντι σου όρθιος σα παύλα κάθετη μπορείς να προχωρήσεις. Και να ενώσεις τον ορίζοντα με το κορμί σου για να μπορείς να μαζέψεις τα ξεριζωμένα πλήκτρα και να περπατήσεις πάνω τους.
Ακούς;
Μια σιωπή που γαληνεύει και μια φωνή
Ακούς;
Σε αγαπούν όλοι οι έρωτες που σ’ έμαθαν να μη πιστεύεις λόγια.
Στίχοι:
Ακούς; δε σ’ αγαπώ
Στο δρόμο αν ποτέ με δεις
Προσπέρνα με
Σε θέλω κι οι νύχτες αξημέρωτες
Που με φτάσανε οι έρωτες
Και τι να πω
Και τρίζουν οι πόρτες στα δωμάτια
Και γελάς και κλαίω μάταια
Και τι να πω
Ακούς; δε σ’ αγαπώ
Τραγούδι βγάζεις κάτασπρο
Και πένθιμο
Τα πλήκτρα του πιάνου θα μπορούσανε
Κάπως να σε τιμωρούσανε
Και τι να πω
Σε θέλω και γίνεται αφόρητο
Συγχωρώ και τ’ ασυγχώρητο
Και τι να πω
Ακούς; δε σ’ αγαπώ
Βρεγμένα τα μαλλιά σου στάζουν
Πνίγομαι
Στο δρόμο φωνές κανείς δεν έρχεται
Να σε θέλω δεν αντέχεται
Και τι να πω
Και φόβος και νύχτες αξημέρωτες
Που με φτάσανε οι έρωτες
Και τι να πω
Ακούς;
Δε σ’ αγαπώ
