Υπάρχουν τραγούδια, που μοιάζει να δίνουν συμβουλές. Είναι η στιγμή που θ’ ακουστούν, ένα μαγικό σημείο του χρόνου. Ο σωστός συγχρονισμός, είναι εκείνος που δίνει μελωδία στη ζωή και γεννιέται η μουσική της για τον κάθε ακροατή. Ένα νέο τραγούδι παροτρύνει: «Να ρωτάς». Και σε κάθε καρδιά αντηχεί διαφορετικά. Αλλά όσες απορίες και αν γεννιούνται πάντα θα υπάρχει ένα επόμενο. Και πάντα θα υπάρχουν ταλαντούχοι ερμηνευτές για να μιλήσουν στο κοινό και στον καθένα ξεχωριστά, όπως η Λαμπρινή Καρακώστα.
Τίτλος: Να Ρωτάς
Ερμηνεία: Λαμπρινή Καρακώστα
Στίχοι: Λαμπρινή Καρακώστα
Μουσική: Λαμπρινή Καρακώστα
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Τα γυμνά της πόδια κατεβαίνουν τη σκάλα. Γύρω της πεταμένα χαρτιά, φωτογραφίες και σπασμένα ποτήρια. Οι αχτίδες της νέας μέρας, δειλά μπαίνουν από τις γρίλιες και προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν την νύχτα που πέρασε. Η σκιά προχωρά στους άδειους τοίχους και τα βήματα της αργά πατούν το παρελθόν.
Ένα τεράστιο ερωτηματικό και ένα κόμπος στο λαιμό. Αυτός ήταν που εμπόδιζε τις λέξεις της να βγουν στην επιφάνεια και πνιγόταν κάθε βράδυ σε υποθέσεις.
Τώρα το μόνο που θυμάται από το χθες είναι η αγκαλιά από το άδειο σεντόνι και μετά το σκοτάδι. Μια σιωπή, που χρόνια πλημμύριζε το σπίτι, το μυαλό και την επαφή.
Ίσως αν είχε μιλήσει, να υπήρχε τώρα κάτι να γεμίσει τα κενά ποτήρια στο τραπέζι. Εκείνα που ούτε χθες κατάφεραν να κεράσουν τους απόντες.
Τα χέρια της αγκαλιάζουν το κορμί της και η αίσθηση είναι η γνώριμη εκείνη καθησυχαστική, της μοναξιάς. Πάντα αγαπά τους ευαίσθητους αυτή. Τους αγκαλιάζει, τους γαληνεύει και όταν πια μένουν μόνοι ο πόνος δεν είναι αρκετός.
Όσα λόγια και αν είχε ακούσει ήξερε πως δεν έπρεπε να τα πιστέψει. Μόνο εκείνα τα τραγούδια τις νύχτες, με στίχους που έλιωναν το κορμί, ήταν η αλήθεια. Εκείνοι που γεννούσε το μυαλό για να την νανουρίζουν, λίγο μετά την ανατριχίλα του κρύου υφάσματος στο δέρμα. Εκείνοι είναι που πάντα θα λένε την αλήθεια και που ποτέ δεν θυμάται το πρωί “Ψέμα θα’ ναι ο πόνος”.
Στίχοι:
Να ρωτάς, μα ποτέ να μη πιστεύεις
Στο ρυθμό σου πάντα να χορεύεις
Κι όσα λές τη νύχτα, να ‘ναι πάντα αλήθεια
Η σκιά που πάντα περιμένει
Κάθε βήμα σου στον ήλιο στέλνει
Κι όταν λές πως φεύγεις,
Όρκους μη πιστεύεις
Να ρωτάς, μα ποτέ να μη πιστεύεις
Στο ρυθμό σου πάντα να χορεύεις
Κι όσα λές τη νύχτα, να ‘ναι πάντα αλήθεια
Να ρωτάς και στη δίψα σου να λιώνεις
Στη βροχή τα χέρια σου ν΄απλώνεις
Κι όταν μένεις μόνος
Ψέμμα θα ΄ναι ο πόνος
Να ρωτάς…
