Κάθε ποίημα κρύβει μέσα του μια μελωδία. Είναι ο ήχος της καρδιάς του δημιουργού αλλά και των εικόνων που περιέχει. Θέλει να σιωπήσεις για να την ακούσεις και να μπορέσεις να νιώσεις το αεράκι από τα πνευστά ή τον κραδασμό από τις χορδές. Και κυρίως τον ήχο του πιάνου. Ένας συνθέτης που γνωρίζει πολύ καλά την ποίηση και τη μουσική που κρύβει μέσα του ο λόγος της. Ο Γιώργος Ανδρέου μελοποιεί το ποίημα της Κικής Δημουλά «Τα Πάθη της Σιωπής» (από την ποιητική συλλογή “Το λίγο του κόσμου”, Ίκαρος, 1971) και με την ερμηνεία της Κορίνας Λεγάκη παρουσιάζει το πρώτο δείγμα από τη νέα του δουλειά με τίτλο “ΝΑΥΣ ΜΑΓΙΚΗ, Η ΝΑΥΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ”.
Τίτλος: Τα πάθη της βροχής
Ερμηνεία: Κορίνα Λεγάκη
Στίχοι: Κική Δημουλά
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Ο ήλιος χάθηκε απότομα και το ρολόι πια φώναζε πως ήρθε η στιγμή να φύγει. Πήρε την τσάντα και έκλεισε το φως του γραφείου. Στο παράθυρο είχε ξεκινήσει να διαγράφεται ένας χάρτης από νερό.
Στο δρόμο οι σταγόνες της βροχής δυνάμωναν στο τζαμί του αυτοκινήτου και ενώ η ταχύτητα αυξανόταν εκείνες όλο και χάραζαν μια άλλη πορεία, πέρα από την δική τους.
Έφτασε στο σπίτι και έκλεισε την πόρτα, σα κάποιος να την κυνηγούσε. Η ανάσα της γρήγορη. Κάτι φοβόταν. Διπλοκλείδωσε και έκρυψε τα κλειδιά. Δεν εμπιστευόταν τον ίδιο της τον εαυτό για μια φυγή.
Με κόπο έβγαλε τα βρεμένα της ρούχα και ξάπλωσε στο κρεβάτι σαν σε τιμωρία. Έκλεισε τα μάτια και τότε άκουσε τον πραγματικό ήχο της βροχής.
Η καρδιά της πήγε να σπάσει. Στην στέγη βήματα πολλά. Οι στιγμές που είχαν ζήσει μαζί, έτρεχαν στα κεραμίδια. Άπλωσε το χέρι της ασυναίσθητα στην άδεια μεριά του. Όλα ήταν παγωμένα. Όπως εκείνος την τελευταία μέρα που τον είδε.
Και στο παράθυρο τα όνειρα χτυπούν με το δάχτυλο, να μη μπορεί να ησυχάσει. Και όλα να καταλήγουν στα μάτια της. Και πάλι από την αρχή όσο διαρκεί μια βροχή.
Ποσό να διαρκεί μια βροχή; Μια νύχτα; Μια μέρα; Μια ζωή. Μέχρι να ξεπλύνει τις στιγμές από τους τοίχους, να καθαρίσει την ανάσα από τα παράθυρα, να ζεστάνει την άδεια θέση στο κρεβάτι.
Και πάντα, κάθε μικρή μπόρα, κάθε θλιμμένο απόγευμα να ζητά το αίτιο της μοναξιάς και να ψιθυρίζει σε κάθε σταγόνα το όνομα του θύτη ή του θύματος. Μα πάντα να καταλήγει σε δυο μάτια. Εκείνου που δεν κατάφερε να ξεχάσει. Εσύ -ξέχασες- ;
Στίχοι:
Πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα να ‘ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
όλο εσύ, εσύ, εσύ
όλο εσύ, εσύ, εσύ
μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
όλο εσύ, εσύ, εσύ
