Λίγο χρόνο στην αιωνιότητα τόσο όσο ένα τραγούδι . Δυο πλανήτες ξανά ευθυγραμμίστηκαν για να ταράξουν την θάλασσα του δικού μας. Παλίρροια και άμπωτη ανάλογα με το τραγούδι, στα μάτια, στην ψυχή και κυρίως στη σκέψη. Ανακαλύψεις των πιο κοντινών μας αισθήσεων, γίνονται γνώση μέσα από τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου και εύκολα απομνημονεύονται σαν φύσημα μέσα από την φωνή του Σωκράτη Μάλαμα. Δεν χωρούν λόγια , μόνο μερικά χτυπήματα στα άνθη της άνοιξης να καρπίσουν και να περάσει ο χρόνος , να έρθει το επόμενο καλοκαίρι για να τους δούμε στη σκηνή μαζί. Προς το παρόν μένουμε εδώ με «Σκέψη μου ξημερωμένη» να μετράμε επαναλήψεις ακρόασης στο μουσικό κουμπαρά της μοναξιάς και της παρέας μας.
Τίτλος: Σκέψη μου ξημερωμένη
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Είναι εκείνη η στιγμή που το λευκό του ματιού σου ξεκινά να σκοτεινιάζει. Ό,τι έχεις για μια σκέψη γίνεται άνθρακας και το ξερνά. Το κόκκινο της φλόγας το κατάπιε η ψυχή σου και το κρατά. Γίνεσαι ένα κουβάρι και κυλάς μέσα στον όχλο που φωνάζει «Βαραββά». Σε κλωτσούν και σε πετάνε. Με εσένα γελάνε κι εσύ μένεις δεμένος με του κόμπους αγριεμένος και πονάς. Κάθε χέρι που σε κρατά έχει μέσα του ιστορία και σου την περνά. Μα στο τέλος θα βρεθείς στη γωνία της μιας γης και εκεί μένεις να κοιτάς και δε θες να τους μιλάς. Μοιάζουν όλα να χύνονται και ξανά από την αρχή θα μαζέψεις το κουβάρι που όλο μέθη σε κερνάει και θα τρέχεις να διαγράψεις λάθη και σωστά.
Όταν τον πλανήτη μοναξιά τον πλέξεις στον αιώνα τότε μένει μόνο η άκρη μιας κλωστής που σε ξηλώνει και αρχίζει να μιλά.
Τότε σκίζεται το δέρμα και το φως διαπερνά το πιο μαύρο σ’ ένα σύμπαν που το πνεύμα σου αφήνεται σε πλανήτη ξένο αλλά τόσο κοντινό. Ακουμπώ τέσσερα πόδια να ριζώσω, να μπορέσω να απλώσω σ’ ένα μέρος που μου δίνει και δε ζητά.
Τότε μένω ξαπλωμένος πάνω σ’ έδαφος σα Ξένιος και χαζεύω τις τροχιές τους και ό,τι αυτές τις ξεπερνά. Κάθε σκέψη είναι χρυσός και για εκείνους εγώ ,Χριστός να προσευχηθούν. Κάθε σύγκρουση θα δίνει σκόνη, σ’ ένα χρόνο που κυλά μέσα σε κλεψύδρα καιρισμένη και που πια δεν θα γυρνά. Τότε μένει εγώ να γίνω ο αέρας και να φύγω, μα θα κάτσω λίγο ακόμα να χαζεύω την Τρο(χ)ια.
Μου αρέσουν τα ποτάμια που κυλούν μες σε πηγάδια και στην ξαστεριά. Μα η θάλασσα θα πλύνει ότι αυτά θα φέρουν κτήνη και θα γίνω εγώ εκείνος που θα βαπτιστεί.
Όλα αυτά μ’ ένα ποτήρι ως το χείλος του γεμάτο από σκέψεις μου στημένες και στεγνές. Να το πίνω κάθε δύση και τη νύχτα να γεννάω έναν εχθρό για την αρχή. Της επομένης ημέρας θα είμαι θύτης, όχι τέρας ενός φίλου συγγενή. Θα μου γράψει διαθήκη, να συγχωρεθεί από κάθε μια πληγή μου, που με κόμπους το κορμί μου έχει κεντηθεί. Μα εδώ μένω δίχως φθόγγο, μ΄ένα κόμπο στο λαιμό , έτσι έμαθα να σωπαίνω όταν πονώ, θέλω μόνο να σκεφτώ, τι θα έχω να σου πω όταν πια μέσα σε μένα θα σε συναντώ.
Στίχοι:
Σκέψη μου ξημερωμένη,
σαν τα ζάρια σκορπισμένη
σ’ όλες τις γωνιές.
Το παράφορό σου ζάλο
μου ’χει αφήσει για ρεγάλο
δυo καλές στιγμές.
Μέθη μου και καλντερίμι,
άσε ήσυχο τ’ αγρίμι
που θυμάται και στενάζει,
που ξεχνάει και γελά.
Δε μιλώ και η σιωπή μου
είναι η απαντοχή μου
κι η κληρονομιά.
Κι όπως όλοι οι λεβένται,
θα χαθώ στο παρά πέντε,
μες στη λησμονιά.
Μέθη μου και καλντερίμι,
άσε ήσυχο τ’ αγρίμι
που θυμάται και στενάζει,
που ξεχνάει και γελά.
Χρόνε, δώσ’ μου το ζαλίκι
κι ό, τι άλλο μου ανήκει,
δε θα φοβηθώ!
Τι κι αν τα ’βαλες μαζί μου;
Χαίρε, λίβα της ερήμου,
xαίρε, αρπακτικό!
Μέθη μου και καλντερίμι,
άσε ήσυχο τ’ αγρίμι
που θυμάται και στενάζει,
που ξεχνάει και γελά.
