Το Τραγούδι της εβδομάδας

Το musicity.gr επιλέγει το τραγούδι της εβδομάδας: Πάνος Μουζουράκης – Χρυσό Αυγό

Αντιγόνη ΚολοβέντζουΔευτέρα, 26 Οκτωβρίου, 2015Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου, 20151 ' ανάγνωση9

Πάνος Μουζουράκης – Χρυσό Αυγό

Χωμένος στην άκρη του καναπέ να χαζεύεις την βουβή τηλεόραση. Η πόρτα κλείνει με βία και ακούς τα τακούνια της να απομακρύνονται προς το ασανσέρ. Γυρνάς και βλέπεις πάνω στο τραπέζι μια φωτογραφία σας και μένεις ανέκφραστος. Τώρα πια ούτε σε χαιρετά, όταν φεύγει για βόλτα με τις φίλες της… Και τα πρόσωπα στην φωτογραφία συνεχίζουν να χαμογελούν, αγκαλιασμένα. «Ποιοι είναι αυτοί;», αναρωτιέσαι. Ξαναγυρνάς στην οθόνη… ένα ζευγάρι κοιτά το ηλιοβασίλεμα. Άτιμο Σαββατόβραδο!

Ψάχνεις στον κατάλογο του κινητού, θέλεις να βγεις και εσύ. Σταματάς και το πετάς στο απέναντι μαξιλάρι. Σκέπτεσαι πως μόλις εχθές αναγκάστηκες να παραιτηθείς από τη δουλειά. “Ποιος είπε πως όταν χάνεις στα λεφτά…”. Μειδιάς, αφήνεις το κεφάλι να πέσει στην πλάτη του καναπέ και χαζεύεις το ταβάνι. Κάποτε το κοιτούσες από το χαλί αγκαλιασμένος με εκείνη, μιλούσατε με τις ώρες αλλά ποτέ δεν παρατήρησες εκείνη τη ρωγμή, που τώρα έχει αποτυπωθεί στο βλέμμα σου.

Σηκώνεσαι, πας στο μπάνιο… δύο οδοντόβουρτσες, δυο πετσέτες, όλα τα ράφια πιασμένα· δεξιά τα δικά σου, αριστερά τα δικά της ή μάλλον σε μια γωνιά τα δικά σου και παντού τα δικά της. Γυρνάς προς την κρεβατοκάμαρα… η ντουλάπα ανοιχτή και κάπου εκεί βρίσκονται τα ρούχα σου. Κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού, στο ίδιο σημείο κάποτε περίμενες εκείνη να έρθει και να σβήσει το φως…

Τώρα το φως έχει πλημμυρίσει το δωμάτιο και εσύ κοιτάς τη σκιά σου στον τοίχο. Το εργένικο σπίτι σου, η φωλίτσα σας, η φυλακή σας. Τόσα ονόματα έχει αλλάξει, αλλά οι τοίχοι ίδιοι και εσείς οι δυο εκεί. Να επιμένετε σε κάτι που όσο πλησιάζει ο ήλιος εκείνο σκοτεινιάζει και όταν έρχεται η νύχτα εκείνο χάνεται. Ένα αστέρι ήταν και έσβησε. Μη στέκεσαι για την ευχή, πρόλαβαν άλλοι…

Θυμάσαι τις πρώτες σας διακοπές, μετά την ημέρα που αποφασίσατε να ζήσετε μαζί· «ας δοκιμάσουμε!» είχατε πει. Η μετακόμιση, οι αλλαγές στη διακόσμηση, τα φιλιά στο διάδρομο όταν συναντιόσασταν κατά τη διαδρομή κουζίνα- σαλόνι, οι αγκαλιές στον καναπέ, η εμφάνιση της γάτας της, η οικιοθελής εξαφάνιση του σκύλου σου, οι αυξημένες προσκλήσεις σε φίλους για τραπέζι, οι μειωμένες συναντήσεις για μπάλα, το γεμάτο ψυγείο, τα πλυμένα ρούχα, η λίστα με τα ψώνια, οι φωνές, τα νεύρα, ο άδειος καναπές, οι βόλτες με τους φίλους για να ηρεμήσεις, οι κλειστές πόρτες, οι πολλές ώρες στη δουλειά…

…και μέσα σε όλα αυτά θυμήθηκες πως δεν άκουσες τη μηχανή του αυτοκινήτου να ανάβει. Πλησιάζεις στο παράθυρο, κοιτάς στο δρόμο, είναι εκεί παρκαρισμένο, το βλέμμα σου καρφώνεται στην μικρή λίμνη φωτός από τον απέναντι δημοτικό φωτισμό. Δυο άλλα οικεία μάτια βουτούν σε αυτή μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Εκεί δώσατε το πρώτο σας φιλί ως συγκάτοικοι…
Δυο πεταλούδες παλεύουν να πιάσουν τις αχτίνες τους φωτός που πνίγει τις μνήμες σας, χτυπούν τα φτερά της η μία με την άλλη ψιθυρίζοντας “Και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν η αγάπη” … ως το πρωί θα έχουν χαθεί.

Μια υπέροχη αναφορά στο ρόλο και στο λόγο ύπαρξης της αγάπης μέσα από τους στίχους του Μανώλη Φάμελλου και με την χαρακτηριστική φωνή του Πάνου Μουζουρακη. Γιατί όταν όλα γίνονται με αγάπη, τότε η δημιουργία αποτελεί το «Χρυσό αυγό» για τη ζωή όλων. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, για τον εαυτό, στον χρόνο, στο χώρο… μέσα από τη σχέση, τον άντρα, τη γυναίκα, τους συμβιβασμούς, τη συγκατοίκηση, τις στιγμές τις ζωής που μπορούμε να αφιερώσουμε στους άλλους χωρίς εγωισμό.

Πάνος Μουζουράκης – Χρυσό Αυγό

Στίχοι: Μανώλης Φάμελλος

Μουσική: Μανώλης Φάμελλος

Album: Πάνος στοσ γκαζόν Εταιρέια: MINOS EMI

Στίχοι:

Αφού η κότα μας δεν κάνει το χρυσό αυγό
Κι από το αυγό δεν σκάει ενα πουλάκι
Γιατί η γάτα σου τα βάζει με τον σκύλο μου
Γιατί ο σκύλος μου ανεβαίνει στο κρεβάτι
Δεν θα την βρω δεν θα την βρεις
Την μέση λύση γιατί λύση δεν υπάρχει
Τόσο μπορώ τόσο μπορείς
Αφού καλά το ξέρουμε στην μάχη
Κανείς δεν βγαίνει νικητής

Και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν η αγάπη
Μέσα στον δρόμο σταματώ σαν να άκουσα κάτι
Μα ήτανε στην έρημο φωνή
Από μια μακρινή πια εποχή

Αφού ο θεός δεν κατεβαίνει να μας βάλει μυαλό
Αφού ο λαγός δεν βγαίνει απ´το καπέλο
Αφού ο καθένας προσπαθεί για το δικό του καλό
Με το στανιό και με το έτσι θέλω
Κι αυτό είναι ανθρώπινο και κάτι εντελώς φυσικό
αυτό είναι δίκαιο ωραίο νόμιμο κι ηθικό
Θα σου ανεβώ στο σβέρκο και θα με πατάς στο λαιμό
Θα σου φοράω την θηλιά θα με πετάς στον γκρεμό
Γιατί μπορείς γιατί μπορώ

Και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν η αγάπη
Μέσα στης νύχτας την σιωπή σαν να άκουσα κάτι
Μα ήταν μια σταγόνα στην βροχή
Απο μια μακρινή πια εποχή

Μέσα στο σπίτι μου ποιός έβαλε τον διάβολο;
Μήπως εγώ ή ήταν πάντα μέσα;
Το να μοιράζεσαι το σπίτι σου είναι άβολο
Μα αυτός ο διάβολος γνωρίζει όλα τα μέσα
Κι όλους δεμένους μας κρατάει ο εξαποδώ
Όλα δουλεύουν για δικό του λογαριασμό
Ώσπου πια κέρατα φοράμε αντί για φτερά
Και η καταστροφή του άλλου είναι η δική μας χαρά
Και η ειρήνη συμφορά