Οι πιο εύθραυστοι είναι εκείνοι που ξέρουν να παίρνουν τις γενναίες αποφάσεις. Μη ξεγελαστείς, δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση, αλλά με την ψύχη. Η Σαλίνα Γαβαλά, αυτή τη φορά επιλέγει ένα διαφορετικό τρόπο να δείξει τη δική της δύναμη. Μοιράζεται στιχουργικά και μουσικά τη διαδικασία αποδέσμευσης από ένα έρωτα και το τέλος του. Και το κάνει με θάρρος τόσο που «Μόνο οι γενναίοι μπορούν». Περπατά στα στενά της πόλης και ντύνει με εικόνες της, το πριν και το τώρα, διυλίζοντας και συγχωρώντας, αφήνοντας πίσω όλο τον πόνο που γεννά η απώλεια.
Τίτλος: Μόνο οι γενναίοι
Ερμηνεία: Σαλίνα Γαβαλά
Στίχοι: Σαλίνα Γαβαλά
Μουσική: Σαλίνα Γαβαλά
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Και πως λέγεται η δύναμη όταν μένεις με τις μνήμες; Πόσα τα βήματα και πόσες οι στιγμές να τρέξεις να τις προλάβεις, πριν σβήσουν μέσα σε βαριές λέξεις. Κι όμως πονούν. Μένεις καθηλωμένος στην καρέκλα να ακούς μια ετυμηγορία, ίσως κάποιες σκέψεις που δεν μπόρεσες ποτέ να εκφράσεις. Και ξαφνικά μπαίνει ο ήλιος με μανία στο δωμάτιο και σβήνει όσα δεν θες να συμβούν. Ψέματα.
Δεν έχεις δύναμη να ακουμπήσεις το σώμα σου, μα νιώθεις πως μπορείς να σηκώσεις το βάρος όλου του κόσμου. Και μερικά γραμμάρια στην άκρη του βλέφαρου, μοιάζουν να είναι ασήκωτα της μέρες με δουλειά. Άλλες φορές, θεάτρου αυλαία τα μάτια, σε κάτι βράδια που δεν λένε να τελειώσουν. Και καθώς μόνος σου μετράς όλα τα άστρα, μοιάζει γραμμή όλη ζωή, να τα ενώνει. Και οι καμπύλες που καμία φορά χρειάζεται, να κρύψουν τις ευθείες, σχηματίζουν τις μορφές και τα φώτα από τ΄ αυτοκίνητα που περνούν, τις ντύνουν με ρούχα που κυματίζουν. Μοιάζουν με τα αισθήματα που θέλησαν να κοιμηθούν μαζί σου.
Η ανάσα σου δίνει τον ρυθμό και όλα μετατρέπονται σε ένα χορό αργό. Βήματα γνωστά και άλλοτε βαριά, αφήνεσαι να σε βουλιάζουν. Είναι οι σκέψεις που με δύναμη σε χτυπάμε στη γωνία και μένεις μουδιασμένος να κοιτάς ένα άδειο δωμάτιο. Αν βρεις λίγη απ΄τη δύναμη που είχες για να ακούς. Τότε σηκώνεσαι και αρχίζεις να φωνάζεις στο κενό. Μα αντηχεί το σώμα σου, γιατί εκεί είναι κρυμμένη η αλήθεια, όχι σε όσα λες, αλλά σε όσα ένιωσες. Και σε αγκαλιάζει από μέσα, και το αφήνεις. Τους λες «πονώ» και εκείνο που το ξέρει πιο καλά απ΄τον καθένα σε χαϊδεύει. Και μένουν τα μάτια καρφωμένα σε μια αρμαθιά κλειδιά. Μέρες τώρα σαν εκκρεμές μετρούν όσα πέρασαν και εσύ κοιμάσαι. Συγχωρείς ,περπατάς ξανά στα ιδία μέρη και αφήνεις κομμάτια σου εκεί για να θυμούνται οι περαστικοί πως κάποιος δυνατός κουβάλησε το σώμα ενός ερώτα, που σαν ψωμί το έκανε κομμάτια για να μπορέσουν ίσως κάποτε κάποιοι να βρουν το δρόμο. Όχι την επιστροφή. Την νέα αρχή.
Στίχοι:
Κι έτσι όπως άκουγα το ακορντεόν στο δρόμους
να παίζει το τραγούδι που σ’ είχα ερωτευτεί ,
ένιωσα πως κουβάλαγα όλη τη γη στους ώμους
κι ας πίστευα πως ήμουνα στον κόσμο αυτό μισή
Άνοιξα τα παράθυρα που είχα κλειστά δυο μήνες
και στα μπαλκόνια χόρευαν τα ρούχα με ρυθμό ,
ο ήλιος στέγνωνε αργά, σεντόνια αλλά και μνήμες
κι ο άνεμος ξεσκόνισε απ’ το σπίτι το θυμό.
Δε σε μισώ που μ’ άφησες να φύγω
Δεν σε μισώ αν δε μ αγάπησες πολύ
Όσες χαρές μου κλείδωσες ξανά ανοίγω
Μόνο οι γενναίοι αγαπούν οι άλλοι είναι δειλοί
