Κάποιες φορές, κάποιες συνθήκες είναι πάνω από μια στιγμή έμπνευσης και ένας στίχος. Τρεις νέοι καλλιτέχνες ενώθηκαν σε μυστήριο που κανείς δεν θα μπορεί να λύσει. Απλά γιατί αποτυπωθήκαν «Αχώριστα» σε ένα νέο τραγούδι που μπορεί να δώσει την αίσθηση της ψυχικής δύναμης και της ένωσης. Είναι ευοίωνο που νέοι στιχουργοί όπως ο Παναγιώτης Γαλανής δίνει την ένταση του θετικού τρόπου σκέψης μέσα από ένα γοητευτικό ζεϊμπέκικο της μουσικής του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και επικοινωνείται από την φωνή του Νίκου Μερτζάνου, ο οποίος σε αυτό το εγχείρημα ντύνεται με τα ρούχα του ερμηνευτή αφήνοντας όποιο ρόλο μέχρι τώρα του έχει χαρίσει επιτυχία. Δίνοντας χώρο και καταλαμβάνοντας ο καθένας τον αντίστοιχο δικό του, κάτι όμορφο δημιουργείται και ακούγεται…
Τίτλος: Αχώριστα
Ερμηνεία: Νίκος Μερτζάνος
Στίχοι: Παναγιώτης Γαλάνης
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Το λευκό ήταν το χρώμα του. Ήταν εκείνο που τον φώτιζε και που συνεχώς φορούσε με κάθε εύκαιρα. Πουκάμισο λευκό και μπλουζάκια και όλα μετά να πλένονται σε σταθερή θερμοκρασία για να μπορείς να σβήνεις όσα έχουν ποτίσει.
Να περπατάς στους δρόμους της πόλης και να μουτζουρώνεις τη διαδρομή, και λίγο από τα λευκά του παπούτσια. Έτσι για αρχή. Και μετά λίγο πιο πάνω και λίγο ακόμα μέχρι τα μανίκια. Πλύσιμο και πάλι από την αρχή. Και όσο πιο μεγάλη η διαδρομή τόσο πολύ και το μουτζούρωμα και πάντα με μαύρο μαρκαδόρο ή μολύβι όταν κάποιος δεν άντεχε το μόνιμο της επαφής.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο εκείνη, με το λευκό της φουστάνι. Χειμώνα καλοκαίρι και εκείνη να φορά μόνο λευκό. Δεν κρύωνε ποτέ αλλά και αν κάποτε αισθανόταν ένα ρίγος ήταν όταν κάποιοι αντί να γράφουν πάνω στο λευκό της μπούστο φυσούσαν με μανία τον καπνό από τα καμένα όνειρα τους.
Παράλληλα βάδιζαν μα ποτέ κανένας από τους δυο δεν πέρασε απέναντι. Και κανένα βλέμμα. Μόνο μια ευθεία, γιατί τις τεθλασμένες τις αφήναν για τους άλλους. Μπέρδευαν τα αισθήματα με τα λόγια και τέλος άφηναν μια υπογραφή μετέωρη πάνω στο κορμί τους.
Μέχρι τη στιγμή που πρόσεξαν τις λεύκες γραμμές της διάβασης. Και βρέθηκαν στο κέντρο του δρόμου να κοιτούν ο ένας τα μάτια του άλλου. Όλα λευκά, όλα γεμάτα και όλα καθαρά. Η ανάσα του στο φουστάνι της άνεμος σε πανί και τα βλέφαρα της στην μπλούζα του το χέρι της μητέρας στο μόλις απλωμένο σεντόνι.
Και τα χέρια δεμένα. Ανάμεσα τους. Έτσι απλά. καμία εξήγηση καμία αιτιολογία. Ένα βλέμμα, μια συνάντηση και τα χέρια δεμένα. Μια γροθιά από δυο μέρη και όλες οι μουτζούρες να διαγράφονται από μια λευκή γραμμή. Εκείνη του ορίζοντα που ενώνει τον ουρανό του με τη θάλασσα της.
Και καμία τρικυμία, καμία κακοκαιρία να μη σπα αυτό το δέσιμο. Γιατί κανείς θνητός δεν μπορεί να αγγίξει τη λευκή διαγραφή. Μόνο εκείνοι που μπόρεσαν να σβήσουν το μαύρο από το πίσω μέρος του ματιού και να δουν καθαρά την σχισμή εκείνη που αν καταφέρεις να την περάσεις είσαι …πέρα από τον ορίζοντα.
Στίχοι:
Είναι μυστήρια άλυτα του κόσμου οι συνθήκες.
Πόλη που μέσα έκλεισε ανθρώπους μηχανές.
Όλους τους φάρους άναψα στο σώμα μου, και μπήκες.
Τα θαύματα αργοκίνητα απ’ τις αναμονές.
Αχώριστα τα χέρια μας μπροστά στη δυσκολία,
τους άθλους καταφέραμε αμέτρητες φορές.
Και τ’ άσχημα που γράφονται με μαύρη κιμωλία,
μ’ ένα σφουγγάρι αόρατο τα σβήνουν οι καρδιές.
Είναι αρένα η ζωή κι οι φίλοι μονομάχοι
κ σχέσεις ετοιμόρροπες σαν τις οικοδομές.
Μα οι καρδιές, αν ενωθούν, κερδίζουν κάθε μάχη,
είναι «θεμέλια» ακούνητα, αν «δέσουν», οι καρδιές.
