Οι ήσυχοι άνθρωποι είναι εκείνοι που ξεσηκώνουν τις μεγαλύτερες επαναστάσεις μέσα μας. Βρίσκουν τα μαγικά εκείνα «κλειδιά» για να εισέρχονται στις πιο κρυφές μας σκέψεις και να αφήνουν ελεύθερα συναισθήματα σαν μύστες σε καθαρτήριο. Επιστρέφεις σε εκείνους ξανά και ξανά και κάθε φορά έχεις τη δύναμη να απομακρύνεις από τη σάρκα σου όλα εκείνα που σε κάνουν φθαρτό. Να ξέρεις πως η συνάντηση μαζί τους δεν είναι τυχαία και δεν είναι απρογραμμάτιστη. Το συγκεκριμένο τραγούδι αν και βρήκε τη Βιολέτα Ίκαρη τελευταία στιγμή, η παρουσία του κρίθηκε απαραίτητη στο πρώτο προσωπικό της άλμπουμ. Αν και οι στίχοι της Τάμμυ Τσέκου περίμεναν χρόνια στο συρτάρι, η στιγμή που η μουσική του Απόστολου Ρίζου έντυσε την φωνή της Βιολέτας Ίκαρη ανέδειξε την αλήθεια τους με το πιο φυσικό τρόπο. Ένα λαϊκό τραγούδι που ο ακροατής διαπιστώνει την απόλυτη εναρμόνιση των στοιχείων δημιουργίας του.
Τίτλος: Το φλυτζάνι
Ερμηνεία: Βιολέτα Ίκαρη
Στίχοι: Τάμμυ Τσέκου
Μουσική: Απόστολος Ρίζος
Κάθε νέο τραγούδι είναι μία γέννα. Πηγή έμπνευσης, συναισθημάτων, έκφρασης και επαφής. Η ομάδα του musicity.gr κάθε εβδομάδα επιλέγει και εμπνέεται από ένα τραγούδι για το οποίο γράφεται μία νέα ιστορία από την Αντιγόνη Κολοβέντζου. Διαβάστε την ακούγοντας το τραγούδι της εβδομάδας.
Προσπάθησε να ενώσει τα κομμάτια, μα όσο κι αν αγωνιζόταν τόσο περισσότερο μάτωναν τα χέρια της. Το κόκκινο είχε ποτίσει το λευκό του ονείρου που πάντα πίστευε πως ζούσε από την στιγμή που τον είδε.
Δεν πονούσε από τις βαθιές πληγές που η πορσελάνη είχε αφήσει στα δάχτυλα της αλλά από τις εικόνες που το αίμα σχημάτιζε στο πάτωμα, μικρά κόκκινα πέταλα από τριαντάφυλλα που ακoλουθούσε μαγεμένη πριν χρόνια μέχρι την αγκαλιά του. Φιλιά που γέμιζαν το ποτήρι και αχόρταγα χείλη που την έπιναν. Άδειαζε σε κάθε επέτειο λίγο πιο πολύ. Έμοιαζε με κλεψύδρα σπασμένη στη μέση. Χανόταν η άμμος επικίνδυνα και κάπου πλημμύριζε μια θάλασσα από λέξεις. Χαρτιά κενά που πότισαν από μελάνι αισθημάτων και μερικές αγκαλιές αποτυπωμένες σε ασπρόμαυρο φιλμ. Ημερολόγιο έτοιμο να καεί σε ένα από τα κρύα βράδια της παλίρροιας. Και ένα ακόμα ταξίδι για να νομίζει πως είναι κοντά του.
Την ξεγελούσε η θάλασσα. Νόμιζε γέμιζε τα κενά της, σα παραλία του Αυγούστου που την αγκαλιάζει το σώμα του χειμώνα κάπου στην αρχή της κάθε νέας χρονιάς. Κι ας πάγωνε. Οι μικρές σπηλιές στα βράχια γέμιζαν αλμύρα και ο γλυκός πόνος από το αλάτι θεράπευε τις πληγές.
Και κάθε πρωί εκείνη να πίνει τον καφέ του. Νόμιζε πως έκλεβε λίγο από τη γεύση του όταν πριν λίγο εκείνος, είχε μόλις ακουμπήσει τα χείλη του. Όταν τελείωνε ακουμπούσε την άκρη του φλιτζανιού σαν να χάδευε εκείνον.
Τώρα σε κάθε άγγιγμα της μια κόκκινη γραμμή, να διορθώνει τα περασμένα και να χαράζει το δέρμα. Δεν θα είναι αύριο μαζί. Τα πέταλα των λουλουδιών μαράθηκαν και ο καφές κρύωσε .
Επίλογος ένα σημάδι στο πόμολο της εξώπορτας και μερικά κόκκινα βήματα στο λευκό κεφαλόσκαλο.
Τα κομμάτια της τα μάζεψε λίγο πριν έρθει εκείνος.
Στίχοι:
Τα πρωινά ντυνόσουν βιαστικά
ο χρόνος έλεγες ποτέ δε φτάνει
έτρεχα στην πόρτα
φιλί στα πεταχτά
στο κρεβάτι τα σεντόνια σου ζεστά
στο κομοδίνο κρύωνε το άσπρο σου φλυτζάνι
Τ’ απόγευμα καθόμαστε αγκαλιά
τα πόδια σου ακουμπούσες στο ντιβάνι
λίγα μόνο λόγια, πώς πήγε η δουλειά
οι μουσικές ν’ ακούγονται αχνά
κι ύστερα τσάι σου ‘φερνα στο άσπρο σου φλυτζάνι
Θυμάμαι τη γιορτή που σου το χάρισα
μ΄ αγκάλιαζε σαν σώμα η ματιά σου
μου είπες τ’ άλλα δώρα δεν τα άνοιξα
μέσα σ΄ αυτό θα πίνω την καρδιά σου
Θυμάμαι
Βραδιάζει κι άργησες να ‘ρθεις απ’ τη δουλειά
και το τηλέφωνο βουίζει πάλι
ψάχνω το συρτάρι δυο γράμματα ανοιχτά
σε μια εικόνα μία άγνωστη γελά
μέσα στα χέρια μου έσπασε το άσπρο σου φλυτζάνι
Θυμάμαι τη γιορτή που σου το χάρισα
μ’ αγκάλιαζε σαν σώμα η ματιά σου
μου είπες τ’ άλλα δώρα δεν τα άνοιξα
μέσα σ’ αυτό θα πίνω την καρδιά σου
Θυμάμαι
