Αφιέρωμα στο λαϊκό έργο του Θάνου Μικρούτσικου “Πάντα γελαστοί και γελασμένοι” @ Θέατρο Παλλάς: Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Αφιέρωμα στο λαϊκό έργο του Θάνου Μικρούτσικου- “Πάντα γελαστοί και γελασμένοι” @ Θέατρο Παλλάς

Εντός τελούνται μυσταγωγίαι ιεραί

Αφιέρωμα στα λαϊκά του Θάνου Μικρούτσικου…
«Πάντα γελαστοί και γελασμένοι» ο τίτλος. Προφητικός, διαχρονικός, διεκπεραιωτικός…
Όχι, ο Μικρούτσικος δεν είναι λαϊκός συνθέτης, ούτε από ρίζα, ούτε από πεποίθηση. Κάνει, όμως, κάτι φωτισμένα διαλείμματα και επαναπροσδιορίζει αξίες.

Ένας Τσιτσάνης για εισαγωγή… «Αχάριστη».
Μετά, τα πλήκτρα παίρνουν φωτιά. Παίρνουν φωτιά και τα μικρόφωνα. Βγαίνουν φωνές, βγαίνουν κραυγές, κουνιούνται τα χέρια, ουρλιάζουν οι μνήμες.
Μανώλης Μητσιάς στη σκηνή, μετά Γιάννης Κότσιρας, μετά Δημήτρης Μπάσης. Μετά ξανά από την αρχή η σειρά και μετά ξαναμπερδεύονται.
«Αργώ», «Τυμβωρύχος», «Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα» για αρχή. Και μπαίνουν στη λίστα κι άλλα, πολλά, θαμμένα τα περισσότερα σε στιγμές και αισθήσεις.
«Όλα θα γίνουν», «Πατησίων και Παραμυθιού γωνία», «Μια παλιά φωτογραφία», «Θέατρο σκιών», «Ατομική μου ενέργεια»…
Λόγια και συγχορδίες, που συνήθως πονάνε. Ενίοτε λειτουργούν και ως βάλσαμο.
Λόγια και συγχορδίες με βάρος, με ανάστημα, με διαβατήριο και προορισμό.
Σε ακουμπάνε γλυκά στην αρχή, μετά σε γδέρνουν. Κι ας πονάς, μόνο «ευχαριστώ» λες.

Στριμωγμένη κάπου στον εξώστη, έρχεται το διάλειμμα για να ξεπιαστώ.
Δεν κουνιέμαι ρούπι. Περιμένω να σβήσουν ξανά τα φώτα. Να φθάσει ξανά η μαγεία μέχρι εδώ πάνω.
Στρίβω το κεφάλι. Δίπλα μου «κάθεται» ο Άλκης Αλκαίος. Σιωπηλός και φλύαρος. Μας σκεπάζει. Από την άλλη πλευρά ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τρίζουν τα πατώματα.

Στη σκηνή τα ξόρκια συνεχίζονται. Υπόθεση αντρική, βλέπεις.
Ένα «Λούνα Παρκ», μια «Πίστα από φώσφορο», ένα «Ερωτικό». Φορτωμένα όλα τους με το σπαρακτικό κούνημα του κεφαλιού του Μικρούτσικου, με τα επιφωνήματά του.
Σε κάνουν να νιώθεις ευλογημένος. Όχι για κάτι ιδιαίτερο. Που αναπνέεις, που χτυπάς και γιάνεις. Που ζεις.
Ένας στο πιάνο, τρεις στα μικρόφωνα, πέντε στα υπόλοιπα όργανα. Κι όμως αρκούν. Αρκούν για να παίξουν με το φως και τις σκιές του. Για να ξυπνήσουν, όσα έχουν κοιμηθεί -αν κοιμήθηκαν ποτέ-, να σηκώσουν από θέσεις , να ρίξουν τους προβολείς πάνω σου, να σε κάνουν να ενώσεις τη φωνή σου με αυτή του διπλανού -ίσως και τα χέρια σου, τελικά-…
Αρκούν για να φέρουν στη σκηνή τη «Ρόζα», να κλείσει την αυλαία.
Χόρεψε, Ρόζα! Εξομολογήσου! Μετάνιωσε!
Συγχώρα με, που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί…

Και τώρα, το σταυρό σας…
Αμήν!

ads in article ρεπορτάζ}