Δημήτρης Ζερβουδάκης στο Σταυρό του Νότου
Η πρώτη ‘γνωριμία’ με το Δ. Ζερβουδάκη έγινε κάπου το 2009. Ένα βροχερό απόγευμα, ένας έντεχνος σταθμός στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε μια μελωδία που άγγιξε ευαίσθητες χορδές και ο στίχος ήρθε και κάθισε σαν βάλσαμο και αλάτι παράλληλα σε κάτι παλιές πληγές. Το τραγούδι, παραδόξως, που τα έλεγε όλα αν και ο τίτλος του ήταν «τ’ ανείπωτα», ήταν ήδη αγαπημένο από πολλούς, όπως έμαθα αργότερα, μα ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα.
Άρχισα έκτοτε να ψάχνω γι’ αυτόν τον ιδιαίτερο καλλιτέχνη και να ανακαλύπτω όλο και περισσότερα κομμάτια που είχαν κάτι απροσδιόριστα όμορφο και ταξίδευαν το μυαλό σε ζωές περασμένες που αναρωτιέσαι καμιά φορά αν όντως ήταν αληθινές. Μέσα από τις μουσικές αυτές, όλα έβρισκαν απαντήσεις. Ήταν μουσικές ντυμένες με το πέπλο του παλιού καλού λαϊκού τραγουδιού και αφηγούνταν όμορφες και μελαγχολικές ιστορίες που ταυτιζόσουν με τις πιο πολλές. Είχε μάλιστα στο ενεργητικό του αξιολογότατη καλλιτεχνική διαδρομή και σπουδαίες συνεργασίες όπως με το Γ. Μαρκόπουλο, το Γ. Νταλάρα και την Ε. Αρβανιτάκη. Στο δισκογραφικό του ενεργητικό είχε τότε μια δεκάδα δίσκους πολύτιμους.
Μια καλή αφορμή να ακούσω από κοντά τον Θεσσαλονικιό δημιουργό κι ερμηνευτή ήταν η τρίτη κατά σειρά εμφάνισή του, το Σάββατο 17 Οκτωβρίου μετά από δύο προηγούμενες ήδη επιτυχημένες εμφανίσεις. Στην ατμοσφαιρική σκηνή του Σταυρού του Νότου υπό το τρεμουλιαστό φως των αναπτήρων των θεατών οι οποίοι ήταν από 7 χρονών (ο μικρότερος πιτσιρικάς που είδαμε) έως περίπου 70. Κάποιοι ήταν πολύ εκφραστικοί και έδιναν ένα περισσότερο χρώμα στη βραδιά. Σε γενικές γραμμές το κοινό απαρτιζόταν από μεγάλες εμφανώς «ψαγμένες» παρέες που αγαπούσαν το ζωντανό ποιοτικό ελληνικό τραγούδι.
Ο ίδιος ήταν όπως ακριβώς μας είχε ‘μάθει’ από τις μουσικές του, απλός, προσιτός, θαρρείς ένας παλιός καλός φίλος. Δίχως επάρσεις. Μόνο χαμόγελο και ερμηνείες από καρδιάς. Η επιτυχία ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένη, καθώς απλά δεν υπήρχε το άγχος για την επίτευξή της.
Και τα ακούσαμε όλα λοιπόν εκεί. Όλα τα «στοιχειωμένα στιχάκια» του. Ζωντάνεψαν οι «νεράιδες’ του, μας μίλησε για «ό, τι τον πληγώνει», για «μπακιρένιες ζωές και «μπατηρημένες μετοχές» με την «ελεύθερη πτώση» του, «ονειροχαλάσματα». Μας πήγε μέχρι την «Πλατεία Ναυαρίνου» και μίλησε για το «αχ» που όταν επαναλαμβάνεται σου γίνεται πάθος. Ακόμη και ανέκδοτο είπε μετά από απαίτηση του κοινού. Έτσι απλά, όμορφα, φιλικά κι ανθρώπινα. Το συγκρότημα ήταν δυνατό και ελισσόταν δυνατά στις εναλλαγές ηλεκτρίζοντας το κοινό.
Στη σκηνή ανέβηκε αργότερα μετά από παρότρυνση του Δ. Ζερβουδάκη ο αγαπημένος καλλιτέχνης Γιάννης Ζουγανέλης που βρισκόταν ανάμεσα στους θεατές και μας διασκέδασε με δύο τραγούδια του. Παραδέχτηκε ότι είναι μεγάλος φαν του τραγουδιστή. «Θαυμάζω τη μοναχική, ιδιαίτερη, επικοινωνιακή λογική στον τρόπο που επικοινωνεί με το κοινό του», θα πει και θα είναι αλήθεια.
Φύγαμε πραγματικά γεμάτοι από το live. Αν ο ήχος στο Σταυρό του Νότου ήταν λίγο πιο καθαρός και ορισμένοι συν-θεατές μας λίγο παραπάνω ευγενικοί, θα ήταν ακόμη πιο όμορφα. Η βαριά χροιά της φωνής του ηχεί ακόμη: «…ό, τι με κεντά / ό, τι με πληγώνει / αυτό με αγαπά / αυτό με δυναμώνει…».
Μουσικοί:
Θανάσης Αρχανιώτης (Τύμπανα)
Θάνος Κολοκυθάς (Μπάσο)
Νίκος Παπαδόπουλος (Κιθάρες)
Δημήτρης Οικονομίδης (Πιάνο)
Παναγιώτης Κουτσουράς (Μπουζούκι)
Μάκης Δρακόπουλος (ηχοληψία)
Οργάνωση Παραγωγής: NAMAN PRODUCTIONS
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
