Ένα υπέροχο αφιέρωμα στο μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη, Μάνο Χατζιδάκι, διοργάνωσε η Minos EMI Universal, της οποίας οι παραγωγές είναι πάντα κάτι παραπάνω από αριστοτεχνικές, αφού ίσως είναι από τις μόνες διοργανώτριες-δισκογραφικές που έχει κρατήσει την ποιότητα σε επίπεδο που συναντούσαμε σε εποχές προ κρίσης. Χωρίς υπερβολές, επικεντρώνοντας απλώς κάθε φορά στην ποιότητα και την ουσία των πραγμάτων που αφορούν στο χώρο της μουσικής.
Σε μια άρτια μουσική συνύπαρξη, το «Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις» και η «Φιλαρμονία Ορχήστρα Αθηνών», υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, μάγεψαν με τις μελωδίες του ανεπανάληπτου Μάνου Χατζιδάκι. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ξανά άλλος συνθέτης που να διαθέτει τέτοια ευφυΐα και ταλέντο ισάξιο με τους συνθέτες της κλασικής μουσικής. Προίκα και κληρονομιά ταυτόχρονα βαριά που έχει σπάσει το φράγμα του χρόνου και έχει περάσει στο απυρόβλητο του “πάντα” με την οντότητα κλασικού. Τιμή μεγάλη για την Ελλάδα και περηφάνια που ο Μάνος μεγάλωσε στην ελληνική γη και τη φαντασία και την έμπνευσή του έθρεψε ο ήλιος που ξεπροβάλλει από τη θάλασσα του Αιγαίου.
Στο πρώτο μέρος η Δήμητρα Σελεμίδου, ένα νέο ταλέντο που αναδείχτηκε από την 4η ακρόαση της μικρής Άρκτου, μας καθήλωσε πραγματικά με τις ερμηνείες της στα τραγούδια από το έργο «Έλλάς η χώρα των ονείρων». Τόσο ταιριαστή με τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, που αν και πολύ νέα στην ηλικία, μόλις 20 χρονών, ήταν σαν την είχε διαλέξει ο ίδιος γι’ αυτή την παράσταση. Στεκόταν στην σκηνή με μια φοβερή λεπτότητα και σεμνότητα, πάταγε με τόση χάρη πάνω στις νότες και υπήρχαν πολλές στιγμές που ενώ την άκουγα, θα τολμήσω να πω ότι έφερνα στο νου μου τη Νάνα Μούσχουρη στο Ηρώδειο το 1984, ιδίως όταν είπε το «Τώρα που πας στη ξενιτιά». Και ενώ το πρώτο μέρος βρισκόταν σε εξέλιξη, μικρές ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν. Πόσο ταίριαζαν οι σταγόνες της βροχής, όταν περνούσαν στη ζώνη της ίριδας των φώτων, ενώ η Σελεμίδου έλεγε «Το πέλαγο είναι βαθύ».
Και ενώ όλοι ανασκουμπώθηκαν, ο μαέστρος απτόητος συνέχιζε να διευθύνει την ορχήστρα, λες και ήξερε ότι ο Μάνος θα εκτίνει και θα καλύψει με την παλάμη του από τον ουρανό, προστατευτικά προς το χώρο του Ηρωδείου για να συνεχιστεί η συναυλία. Είναι από αυτά που όταν συμβαίνουν, άλλοι τα ονομάζουν συμπτώσεις και άλλοι μαγεία, το συστατικό από το οποίο κατασκευάζονται τα όνειρα. Τα όνειρα που άφησε πίσω του ο Μάνος Χατζιδάκις, μαγιά για τα όνειρα των επόμενων.
Στο δεύτερο και κυρίως μέρος της συναυλίας, ακολούθησαν τραγούδια που ερμήνευσε η Ελεονώρα Ζουγανέλη από τέσσερις κύκλους τραγουδιών που γράφτηκαν για το θέατρο αλλά στη συνέχεια αυτονομήθηκαν ως ολοκληρωμένα έργα: «Κύκλος με τη κιμωλία», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», «Οδός Ονείρων». Είναι αυτό που αγαπώ στην Ελεονώρα, που μπορεί να σταθεί παντού και να τραγουδήσει τα πάντα με τον ανάλογο τρόπο κάθε φορά. Κομψή βγήκε στη σκηνή και μόνο με τη φωνή της και τις ερμηνευτικές της ικανότητες, υπό τις οδηγίες του μαέστρου ερμήνευσε τραγούδια από το θέατρο.
Με ένα Ηρώδειο ήδη στο «βιογραφικό» της, από το αφιέρωμα στη Μελίνα, έκανε τη δεύτερη εμφάνισή της στον ιστορικό αυτό χώρο των συναυλιών και του θεάτρου επικυρώνοντας τη θέση που επάξια έχει στο μουσικό στερέωμα. Ανάμεσα στα τέσσερα έργα που ακολούθησαν το ένα μετά το άλλο, ξεχώρισα το «Το μια φορά και ένα καιρό» από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολ Μπρέχτ σε απόδοση στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, το «Έκτορας και Ανδρομάχη» και το «Μανούλα μου» σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλη από το «Παραμύθι χωρίς όνομα». Τελειώνοντας με το «Οδός ονείρων» που τραγούδησαν από κοινού και οι δυο ερμηνεύτριες δείχνοντας πώς ενώνεται η μία γενιά με την άλλη και πως είναι δύναμη ανυπολόγιστη οι άνθρωποι να κρατιούνται από το χέρι ίδιοι ή διαφορετικοί μεταξύ τους.
Το τέλος ήταν ανατριχιαστικό με το Μάνο Χατζιδάκι να λέει την πιο συγκινητική καληνύχτα από τα ηχεία, λες και καθόταν κάπου στις πρώτες σειρές με την ηχογραφημένη πρόζα από την «Οδό Ονείρων»:
Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων
Εδώ τελειώνουν τα όνειρα
που μου δανείσατε οι ίδιοι μια βραδιά
δίχως να το γνωρίζετε.
Τώρα είναι αργά.
Κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί.
Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’ αυτόν τον δρόμο
θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί
για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσετε.
Να τα φυλάξω
και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά
πάλι σε μουσική
