Ο ρομαντικός τίτλος των δύο συναυλιών του Θάνου Μικρούτσικου αποκαθιστά στα μάτια των άπιστων την υπαρκτή ρομαντική πλευρά του. Όσοι περπάτησαν μαζί του, δίπλα του, «μέσα» του ήταν παρόντες ακόμη και δια της απουσίας τους. Πάνω και κάτω από τη σκηνή, μέσα στην καρδιά και ανάμεσα στις θύμησες. Δύο συναυλίες όμοιες με λαϊκό προσκύνημα στο πιο βαθιά ειλικρινές λαϊκό αίσθημα.
Ο Θάνος Μικρούτσικος, στοιχείο φύσει αντιθετικό προς του κανόνες, στέκεται πάντα ως οξύμωρο σχήμα απέναντί τους, ακόμη κι αν αυτοί οι ίδιοι τον θέλουν δύναμη αντιστρόφως ανάλογη του ονόματός του. Άκου τις συνθέσεις του εάν χρειάζεσαι περισσότερα πειστήρια. Ψάξε τις επιλογές και τις επιρροές του. Ψάξε τον Τσιτσάνη που ζει μέσα του, πλάι στον Ντεμπυσσύ του. Άκου τα «Έφηβα γεράκια» από έναν επαναστάτη Παπακωνσταντίνου και μετά το «Της θάλασσας τα μάγια» από έναν λυρικό Μητσιά. Δες τη φωτιά του πώς νικάει το «δράκο» του.
Εκείνα τα βράδια τον κέρδισε με το σπαθί υψωμένο. Ένα σπαθί που δεν έκοβε, παρά μόνο χάιδευε ψυχές, μάτια και χέρια. Και έφερε χειροκροτήματα συγκινητικά, μα ένα πιο συγκινητικό από όλα, εκείνο μετά τους θρυλικούς «7 νάνους», που ακούστηκε σε βροχή. Μια βροχή ποτιστική, που ήρθε και προσγειώθηκε στην προσωπική γη του καθένα, για να του αποδώσει την ακόμη πιο προσωπική κάθαρση. Δεν ξέρω πόσα «ευχαριστώ» μπορούν να γεννήσουν δύο χέρια που το ένα χτυπάει το άλλο. Ξέρω μόνο με σιγουριά πως εκείνα γέννησαν όλα τα «ευχαριστώ» του κόσμου.
Εκείνοι που βρέθηκαν στη σκηνή δίπλα του, ο Βασίλης, ο Μίλτος, η Χάρις, η Ρίτα, ο Κώστας, ο Μανώλης, ο Χρήστος, ο Γιάννης, ο Γιώργος και ο άλλος Γιώργος, η Μαριάννα έμοιαζαν συμμέτοχοι σε μια μόνιμη ανταλλαγή ψυχής με τον μαέστρο που σχεδόν όριζε το καρδιογράφημα. Όλοι τους τέλειοι στον πιο αυθεντικό επί σκηνής ρόλο που τους έχει αποδοθεί. Μα το κυριότερο, όλοι τους ίσοι. Ίδιο ανάστημα, ίδιο περίσσευμα αγάπης που μοιράστηκε στις χιλιάδες του κόσμου για να γυρνάει μόνιμα πίσω και να πραγματοποιεί μια ακριβή επαναφόρτιση, που στο τέλος -πόσο σπουδαίο! – γεμάτες τις άφησε όλες τις μπαταρίες.
Αεικίνητος, ανδριάντας του ίδιου του του εαυτού, μεγαλειώδης. Δάκρυσε μα εγώ δεν κατάφερα να τον δω. Για την ακρίβεια, δεν κατάφερα να δω τίποτα εκείνο το βράδυ πέρα από τα μικρά φωτάκια της σκηνής, που έμοιαζαν με όαση φωτός στο άγριο του βράχου.
Και πιο πολύ απ’ όλα, τον ευχαριστώ γι’ αυτό…
