Θάνος Μικρούτσικος- Μίλτος Πασχαλίδης στο Θέατρο Πέτρας
Από τον ουρανό στο χώμα και από το σπόρο ως τη ρίζα
Δεν ξέρω πώς γίνεται, δεν ξέρω καν εάν γίνεται στην πραγματικότητα, ή εάν η ποιητική αδεία το επιτρέπει χάριν της λογοτεχνίας του κειμένου, μα για να γράψω, θα πρέπει το υποκείμενο των ρημάτων μου να το αγαπώ. Μια αγάπη που άλλοτε διαρκεί όσο η «συγκατοίκησή» μας σε αυτήν την πρώην λευκή σελίδα και άλλοτε πληρώνει αιώνια ενοίκιο σε χώρους ψυχικής αποθήκευσης. Και στην προκειμένη, αφήνω τους λογαριασμούς να τρέχουν, για όσο διαρκεί αυτός ο παντοτινός πλατωνικός έρωτας, με τον άνθρωπο που το μέγεθός του έρχεται να δημιουργήσει σχήμα οξύμωρο με το όνομά του: Θάνος Μικρούτσικος.
Τον θυμάμαι να ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Πέτρας και να γίνεται ο κορυφαίος από τους 7 νάνους, να τραντάζεται μαζί με το πιάνο του, να δικαιώνει ένα ακόμη Άρλεκιν, να κατευθύνει με τις κραυγές μουσικούς, κοινό και συναίσθημα. Πληθωρικός άμα τη παρουσία μα και εξαιρετικά διακριτικός όταν το εσωτερικό του καθήκον τον καλεί να δώσει τη διπλανή καρέκλα σε όσους θεωρεί άξιους. Φέτος εκεί «κάθεται» ο Μίλτος Πασχαλίδης και μαζί χτίζουν έναν κοινό κόσμο, που πάει και έρχεται, μία μπρος και μία πίσω, που μοιράζεται συλλαβές και νότες, μα που κυρίως ενώνεται στα ψιθυριστά σημεία των στίχων. Τα λόγια που ξέρεις, οι μελωδίες που περιμένεις να ακούσεις και οι εκρήξεις που ονειρεύεσαι να ζήσει το μέσα σου. Ένα «μέσα» φθαρμένο μα απόλυτα δεκτικό στην αλμύρα που στάζει το δάκρυ, ως κατάληξη των μεγάλων στίχων που θα εξομολογούνται «μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι» και «τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα».
Δε σε εκπλήσσει το πρωτότυπο ή το απρόσμενο. Σε εκπλήσσει η ουσία, η φωνή που ξεκινά από τα έγκατα των καρδιών τους, η ποιότητα που χαρακτηρίζει και την πιο μικρή λεπτομέρεια, ο τρόπος που έχουν καταφέρει να αποδώσουν στο απόλυτο τον ειλικρινή θαυμασμό που έχει ο ένας για τον άλλον. Απλά, από ψυχής, μπλέκοντας τις φωνές τους ο ένας στα τραγούδια του άλλου και δίνοντας τα χέρια σε εκείνη την τελευταία υπόκλιση που πιο πολύ με αγκαλιά θα μοιάζει.
Και εάν πρέπει με μία λέξη να δώσω ορισμό σε αυτό που έγινε, σε ένα κατάμεστο θέατρο, με τους βράχους να το αγκαλιάζουν και να δημιουργούν ένα τοπίο σχεδόν αποκομμένο από την πόλη που ξεκινούσε τη ζωή της λίγα μέτρα πιο κάτω, θα ήταν η λέξη μεγαλειώδες. Και όχι με μια έννοια μυθοποιημένη, αλλά με την πιο γήινη, αυτή που ενώνει τον ουρανό με το χώμα και ποτίζει τον αδύναμο σπόρο, δίνοντάς του φόρα για τις πιο γερές ρίζες.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
