Αυτό το καλοκαίρι η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και οι συνεργάτες της προτίμησαν να μην ανοίξουν με τη μεγάλη συναυλία της Αθήνας την περιοδεία τους, αλλά να κλείσουν με αυτήν. Ετοίμασαν μία τελευταία εορταστική «Νύχτα καλοκαιριού» στη Τεχνόπολη για να αποχαιρετήσουμε όλοι μαζί αυτό το καλοκαίρι τραγουδώντας και χορεύοντας παρέα. Παραλίγο να μας το χαλάσει το καλοκαιρινό σκηνικό ο Σεπτέμβριος, αλλά ευτυχώς η πολύωρη απογευματινή βροχή σταμάτησε την κατάλληλη στιγμή και ένας έναστρος ουρανός μας υποδέχτηκε.
Η έναρξη έγινε με τα αγαπημένα τραγούδια της Ελεωνόρας Ζουγανέλη «Βεγγαλικά», «Είπα στους φίλους μου» και το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στην φετινή της περιοδεία «Νύχτες καλοκαιριού» του Μίμη Πλέσσα, γνωστό από την ελληνική ταινία του 1965 «Ραντεβού στον αέρα» και τη φωνή του Γιάννη Βογιατζή.
Σύντομα ήρθε και το πρώτο τραγούδι από το νέο της Άλμπουμ «Που με φτάσανε οι έρωτες», το «Δύσκολη σιωπή» που για πολλούς είναι ήδη «παλιό» αφού ως προπομπός του cd έχει ήδη πάνω από ένα χρόνο κοντά μας αλλά και το πιο αγαπημένο όλων «Δεύτερα κλειδιά» (Μουσική: Γιώργος Καραδήμος Στίχοι: Sunny Μπαλτζή). Από το νέο άλμπουμ ακούσαμε για πρώτη φορά ζωντανά στην Αθήνα και ένα δεύτερο τραγούδι του Σταύρου Σιόλα, το πιο συναυλιακό «Γεροπλάτανος» αλλά και το νησιώτικο «Αν σου λείπω» των Μάκη Σεβίλογλου και Άρη Αποστολόπουλου.
Η νέα μεγάλη της επιτυχία «Αγάπη δεμένη» του Γιάννη Χριστουδουλόπουλου ακούστηκε δύο φορές αφού ο κόσμος το ξαναζήτησε με ενθουσιασμό στο encore. Σίγουρα Θα θέλαμε πολύ να ακούσουμε και το «Που με φτάσανε οι έρωτες» ζωντανά…για να γράψω κι ένα παράπονο. Αν και η αναλογία των τραγουδιών του ρεπορτορίου της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, στο σύνολο του προγράμματος αυτής της συναυλίας, ήταν ευχάριστα αυξημένη.
Θα επισημάνω ως πιο ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς την ερμηνεία ενός μικρού μέρους του «Πως έφυγες» (του Σταμάτη Κραουνάκη, 1η εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού) ως εισαγωγή στο δικό της τραγούδι «Από έρωτα».
Το Σάββατο λοιπόν αυτό, ζήσαμε μια πραγματικά επιτυχημένη συναυλία από όλες τις απόψεις. Όλος κόσμος που γέμισε την Τεχνόπολη πέρασε καλά. Η ενέργεια της Ελεωνόρας, που έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή με μεγάλα κέφια, «έφτασε» σε όλη την έκταση του χώρου, ακούμπησε τις ψυχές μας και μας «κράτησε» όλους δίπλα της καθ’ όλη τη διάρκεια. Άλλωστε της ταιριάζει η Τεχνόπολη. Την απολαύσαμε και την χορτάσαμε για δυόμιση ώρες, χωρίς διάλλειμα.
Σε ένα πρόγραμμα με συνεχόμενη ροή, ήπιες εναλλαγές διάθεσης τραγουδιών και υποσχόμενης διασκέδασης, με μια ισορροπία στην επιμέλεια. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που προσπαθούσαν να στήσουν, η ίδια και όλη της η ομάδα συνεργατών εδώ και κάποια χρόνια, τελικά το εξέλιξαν άρτια. Το πιο δυνατό χαρακτηριστικό της Ελεωνόρας Ζουγανέλη θεωρώ ότι είναι η τεράστια γκάμα τραγουδιών που μπορεί να ερμηνεύσει κάνοντας τα, όχι μόνο δικά της αλλά επιπλέον σε πολλές περιπτώσεις να τα φέρνει στο σήμερα και να τα δισκογραφεί. Όπως για παράδειγμα τα «Λεν» και «Μακρυά μου να φύγεις» από το live cd στο θέατρο βράχων το 2012, τα τραγούδια από το αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη και από την παράσταση για την Εντίθ Πιάφ που συμμετείχε. Αυτή η ανεξάντλητη ερμηνευτική της ικανότητα όμως, σε συνδυασμό με την αγάπη της για διαφορετικούς ήχους και ρυθμούς στα δικά της τραγούδια, έχει δημιουργήσει ένα ρεπορτόριο έντονα πολυσυλλεκτικό. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις είχε δημιουργήσει αμηχανία στη ροή κάποιων παλιότερων προγραμμάτων της ή συναυλιών. Στη συναυλία της Τεχνόπολης όμως φαίνεται ότι βρέθηκε η χρυσή τομή, μία ισορροπία που θα τολμήσω να πω πως μπορεί να χαρακτηρίσει πλέον την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στις ζωντανές της εμφανίσεις και να μπορεί κανείς να πει ότι στις 8 του Σεπτέμβρη στην Τεχνόπολη έδωσε στο κοινό της αυτό ακριβώς που περίμενε, με την καλύτερη δυνατή έννοια του «αναμενόμενου».
