Ελεωνόρα Ζουγανέλη ”Τα τραγούδια της Μελίνας” @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού «Με απόκτημα έναν ουρανό»: Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ!

Ελεωνόρα Ζουγανέλη ”Τα τραγούδια της Μελίνας”

@ Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Με απόκτημα έναν ουρανό

Η Μελίνα. Χωρίς υπότιτλους.
Η Ελεωνόρα. Με υπότιτλο τη φλόγα της που μετατρέπει τα πάντα σε εύφλεκτο υλικό… αφορμή για ανάφλεξη!
Συναντήθηκαν εκεί που το σύγχρονο δίνει χέρι στο διαχρονικό και φτιάχνουν μαζί ένα συγκερασμό χρονικών βαθμίδων, που καταλήγουν στο αιώνιο.

Επίκληση στο συναίσθημα. Μόνο ως τέτοια μπορώ να ορίσω εκείνη τη βραδιά. Επίκληση σε ένα συναίσθημα υπάρχον, κρυμμένο, ταξιδεμένο στους αιώνες που η ανθρώπινη δύναμη βρίσκει πάτημα και μεγαλουργεί παράγοντας προϊόντα προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης, ας πούμε γλυκαπαντοχή, ρίγος, δόνηση.

Η Ελεωνόρα ήταν εκεί, με μια ψυχή τεράστια, με μια φωνή στο ίδιο μέγεθος, με μια παρουσία αρμόζουσα αλλά καθ’ όλα αυθεντική. Η Μελίνα επίσης.
Όχι καθισμένη διακριτικά στη γωνία -άλλωστε, δεν της ταιριάζει το «διακριτικά»- αλλά πανταχού. Στα βίντεο του φόντου, στις μελωδίες των μουσικών, στον αέρα τον ίδιο, που σχεδόν μεταφυσικά ήταν ποτισμένος με το άρωμά της. Άρωμα βαρύ, μοναδικό, πανάκριβο και δυσεύρετο, που εκείνη κατάφερε να ποτίσει τα χέρια της. Το επεξεργάστηκε, πήρε μέσα της τη φωτιά του και το σεβάστηκε με τον πιο ουσιαστικό τρόπο· κράτησε την αυθεντικότητά του και τη μετουσίωσε στη δική της.
Δεν έγινε Εκείνη. Έμεινε αυτή που είναι. Νέα, φρέσκια, αυτόφωτη, μία σύγχρονη ιέρεια του διαφορετικού.

Όχι κορίτσι πια, αλλά γυναίκα. Γυναίκα που έσκασε σαν κεραυνός στη σκηνή, κουβάλησε το βάρος μιας τέτοιας προσωπικότητας, κουβάλησε μαζί και το φόβο μιας ενδεχόμενης εξ ορισμού άτοπης μίμησης και τελικά έδειξε πως το πάθος είναι η πιο σπουδαία μορφή πίστης. Έβαλε στο στόμα της τα αγιασμένα τραγούδια και έφτιαξε ένα εικόνισμα στιγμών, που ήθελαν το Ηρώδειο να υπνωτίζεται και να ακολουθεί μια πορεία μυσταγωγίας σε «μια βόλτα στο φεγγάρι». Και ήταν τόσο όμορφα!

Πότε εκρηκτική, πότε συγκινητική, πότε μαγική, πότε μαγεμένη, σε διαστάσεις ειλικρινούς ουσίας. Σε σκηνοθεσία διακριτική, δια χειρός Πέτρου Ζούλια, με την παρουσία του χορωδιακού συνόλου και των ηθοποιών να γίνεται περισσότερο αισθητή απ’ όσο θα ταίριαζε, μετατρέποντας σε στιγμές το ακρόαμα σε θέαμα.

Με το μέτρο, που από μόνο του της έδινε πάτημα για να το ξεπεράσει, να το φέρει στις αναλογίες της, να γίνει μια ζωντανή απόδειξη με σώμα, ψυχή και περιεχόμενο, πως ο δείκτης του χρόνου, σε πείσμα των παρελθοντολάγνων, κυλάει όταν στις άκρες του γεννιούνται λόγοι που τον κάνουν να κινείται. Λόγοι, που του δίνουν την ώθηση να πάει μπροστά, να σημάνει το «ακριβώς» της επόμενης ώρας και να χτυπήσει περήφανα τις καμπάνες της γιορτής. Και η Ελεωνόρα έκανε αυτό ακριβώς, πήγε τους δείκτες ένα βήμα παρά πέρα, άλλαξε τις μπαταρίες με καινούριες και γεμάτες. Και φώτισε τον ουρανό. Κι έτσι «Έγραψε ο ουρανός Μελίνα», με μια γραφή καινούρια, υπογεγραμμένη μοναδικά με το όνομά της.

Σαν τη Μελίνα του κόκκινου, του πορφυρού, των μεγάλων αντιθέσεων, των ατελείωτων υποστηρικτών και των άλλων τόσων αντιπάλων, του άσβεστου, του χαραγμένου στη ρότα της ιστορίας με γράμματα κεφαλαία…
Σαν την Ελεωνόρα της αγκαλιάς, της καρδιάς, του θαυμαστικού, της τελείας και της παύλας!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: