Χάρις Αλεξίου- Τάνια Τσανακλίδου
@ Θέατρο Βράχων
Το παντοτινό μας «πάντα»
Σου χαμογέλασαν και οι δύο γλυκά, σε έπιασαν από τα χέρια για να σε προστατέψουν, σε πέρασαν στον απέναντι δρόμο, χωρίς ποτέ να σου δείξουν κατεύθυνση μαθαίνοντας σου μόνο ότι αρκεί να προχωράς, σου έβαλαν να φας και σε πήραν αγκαλιά ζεστή. Ήταν εκεί. Σ’ ένα μινοράκι της αυγής αγουροξύπνησες λίγα χρόνια αργότερα και συνειδητοποίησες πως δεν αρκεί να είσαι «ανθρωπάκος». Στο πρώτο σου ραντεβού, χόρεψες τανγκό. Ήταν τόσο ερωτικό. Ναι, θα έδινες όλα σου τα λεφτά για να το ξαναζήσεις. Έπειτα, ήρθε ο πόνος. Αυτός της απώλειας. Αυτός ενός μικρού θανάτου, ενός χωρισμού. Και πάλι ήταν εκεί και σου τραγουδούσαν πως ένα αστείο είναι η ζωή, δεν έχει πώς, ούτε γιατί. Το πάλεψες. Το ένιωσες. Το έζησες. Γιατί η ουσία είναι μία. Ό, τι ζούμε πρέπει να το ζούμε. Απλά. Και τώρα ποτίζεται αισιοδοξία το μέσα σου. Τώρα ξέρεις. Τώρα μαθαίνεις. Και κάθεσαι στο μπαλκόνι και αναπολείς. Όμως αυτές πάλι εκεί. Δικιές σου και ολονών. Μοναδικές και ανίκητες, σου τραγουδούν για μια πανσέληνο και η πλάκα είναι πως… είναι ωραία.
Χαρούλα και Τάνια. Τάνια και Χαρούλα. Δύο μεγάλες ψυχές, δύο καλές σου φίλες, αδερφές, μητέρες και οδηγοί. Πες μου πως ποτέ δεν τις ένιωσες έτσι. Θα πεις ψέματα! Ένας πολιτισμός ολόκληρος, πηγαίος, βαθύς, ελληνικός και απεριόριστος σε μόνο δύο επίθετα. Αλεξίου, Τσανακλίδου. Εκείνο το βράδυ, στο Θέατρο Βράχων δεν είχε πανσέληνο, όμως το μέγεθος της μεγαλειότητας της παρουσίας τους, νιώθεις πως φώτισε όλο το σύμπαν και όλα ξανά πήρανε χρώμα. Ένα χρώμα κοσμικά άκοσμο, μπερδεμένο με ανάμικτα συναισθήματα. Θαυμασμός και συγκίνηση, συγκίνηση και πάθος, πάθος και πόνος, πόνος γλυκός θύμησης, θύμηση, νοσταλγία και αέρας. Αέρας πολιτισμού. Υπάρχει. Είναι αυτές οι δύο αρχοντικές κυρίες. Είναι κομμάτι του. Είναι κομμάτι μας. Εδώ δεν είμαστε για να μιλήσουμε για το ταλέντο, το ταπεραμέντο, τη χροιά και το δέσιμο τους. Αυτά είναι γνωστά. Και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!
Ο κόσμος χειροκροτεί ασταμάτητα, αισθάνεται, βουρκώνει και ερωτεύεται. Φορτίζονται οι Βράχοι και τρέμει η γη ολόκληρη σ’ ένα σκηνικό μυσταγωγικό σε ένα κοντά τρίωρο. Δε χωράει άλλους ο χώρος αντικειμενικά και ταυτόχρονα, όλοι χωράνε γιατί ανήκουν εκεί. «Η Τάνια είναι ένα σπάνιο κορίτσι και την αγαπώ πολύ. Θέλω να της πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Απόψε φεύγουμε και θέλουμε να το θυμόμαστε για πάντα αυτό το βράδυ» Το «πάντα» της Χαρούλας ήταν ένα «πάντα» παντοτινό. Ήταν σαν προσευχή, σαν επίκληση. Δι’ ευχών των αγίων ημών… και όλοι όρθιοι, προσευχόμαστε σε ένα Θεό δικό μας, ένα Θεό κοινό. Κοιτάζουμε ψηλά και το νιώθουμε, πως ναι, ο Θεός είναι εκεί, μαζί μας. Ανατριχιάζουμε και τον ακούμε. Μας σιγοτραγουδάει. Άλλη μια γουλιά κρασί θέλω και νιώθω πως σε λίγο θα γίνω ένα μαζί του, όμως όχι δεν είναι ακόμα η ώρα μου. Είμαστε εδώ. Ζούμε τον πολιτισμό. Ζούμε τις νότες, τις μελωδίες, νιώθουμε τις φωνές και ζώντας για τις κραυγές και τους αναστεναγμούς μας, υποφέρουμε βουβά, υποφέρουμε γλυκά και συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι. Γιατί αυτό έχει αξία. Γιατί αυτό μας διδάσκει ο πολιτισμός της Τάνιας και της Χαρούλας. Η ουσία ξαναλέω, είναι μία. Δεν υπάρχει αθανασία. Γι’ αυτό.. ό, τι ζούμε, δεν πρέπει, αλλά, επιβάλλεται να το ζούμε.
Συντελεστές:
Στη σκηνή μαζί τους οι «Nouveau Sextet», η «μπάντα αποκάλυψη», με τους έξη κορυφαίους σολίστες (Θωμάς Κωνσταντίνου, Σωτήρης Λεμονίδης, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Δημήτρης Τσάκας, Κώστας Μερετάκης, Κώστας Κωνσταντίνου και τους φίλους τους Παναγιώτη Τσεβά και Δημήτρη Μπαρμπαγάλα)
Επιμέλεια ήχου : ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΠΟΥΝΤΖΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΗΣ
Σχεδιασμός φωτισμών: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΘΙΕΛΛΗΣ
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
