Συναυλία με το Θάνο Μικρούτσικο “Πάντα γελαστοί και γελασμένοι” @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Ερμηνεύουν: Μανώλης Μητσιάς, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Μπάσης, Ρίτα Αντωνοπούλου
«Αγαπημένο, χωρίς προορισμό ταξίδι»
Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω λέξεις να περιγράψω αυτό, που αισθάνομαι πηγαίνοντας προς το Ηρώδειο. Λες να καταφέρω να περιγράψω τουλάχιστον αυτό, που θα αντικρύσω; Κάθε βήμα, σκέψη, μνήμη, κάθε ηθική άγνοια για το απροσδόκητο, κάθε αναπόφευκτη προσπάθεια να διαχειριστείς τα πάθη σου, κάθε ένστικτο, που αντιστέκεται στην λεπτότητα της αξίας, κάθε κομμάτι θησαυρού για ρωγμές και αδυναμίες μετατρέπει τις ατέλειες σε ομορφιά.
Ξεχωριστοί άνθρωποι αυτήν τη βραδιά θα σε απαλλάξουν απ’ την αδυναμία σου πέρα από οποιαδήποτε υπαρξιακή συνείδηση.
Ξεκινά για αρχή ο Θάνος Μικρούτσικος χωρίς μουσικούς πηγαίνοντας μας ένα ταξίδι ”Στης γοργόνας το φτερό”. Το γεμάτο φυσικά Ηρώδειο τον αποθεώνει … κάθεται στο πιάνο και απλόχερα, μ’ αυτά τα μαγικά χέρια, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα … χάρισμά μας και το ”Ανεμολόγιο”. Βγαίνει στη σκηνή η Ρίτα Αντωνοπούλου, ωραιότερη από ποτέ και ανάμεσα σε Μικρούτσικο και Θύμιο Παπαδόπουλο στα πνευστά, την ακούμε στο ”Αννα μην κλαις” και τη ”Μπαλάντα του έμπορα” σε στίχους Μπέρτολτ Μπρέχτ. Είναι πραγματικά απίστευτη, η φωνή της διαπερνά κάθε σου κύτταρο, η κίνησή της σε αφήνει άναυδο, απλά μαγεμένος την κοιτάς να σου λέει : «Κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας το χαμό» και νιώθεις ότι όντως, όλους τους έχει βαρεθεί».
Εμφανίζεται ο Δημήτρης Μπάσης να μας μεταφέρει στη ”Δίκοπη ζωή” του Μάνου Ελευθερίου και Θάνου Μικρούτσικου, που αντικειμενικά, ενώ έχει εκπληκτική φωνή, δε μπορώ να πω με σιγουριά πως με κάλυψε η ερμηνεία του στο συγκεκριμένο τραγούδι. Ευτυχώς άλλαξα γνώμη με το ”Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα” του Οδυσσέα Ιωάννου.
Ακολουθεί ο Γιάννης Κότσιρας στο ”Σταυρό του Νότου” και θες αυτόματα να είσαι στο στήθος του τατού, που όσο κι αν το καις, δε λέει να σβήσει. Ειλικρινά και όσο μπορώ να είμαι αντικειμενική, είμαι σίγουρη, πως κανείς δε μπορεί να εκλογικεύσει το συναίσθημα, που λαχταρά να βρει ανταπόκριση στο πώς εξαγοράζονται αυτές οι στιγμές. Θα ‘ρθει ο καιρός, που θα φανούν οι κήρυκες κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι ; Ξαφνικά αισθάνεσαι λες και είσαι πόλη, δεν ξέρεις ποιός θαυμάζει ποιόν, κοιτάζει παντού γύρω του λες και ψάχνει να σου υπενθυμίσει, ότι είναι δίπλα σου και θυσιάζεται στο να τον απολαύσεις. Όπου και να ’σαι … λες και είσαι ”η Πρέβεζα, τα Γιάννενα και το Κιλκίς, το Μεσολόγγι, ο Πόντος κι η Ερμούπολις”.
Πρώτη φορά αντικρίζω στο Ηρώδειο τόσους πολλούς τουρίστες, έχουν γίνει ένα μαζί μας, τόσο ”εμείς”. Δεν αντιδρούν, απλά ανταποκρίνονται, σε χειροκρότημα, σε σιγανοψυθίρισμα, σε λίκνισμα μέσης παρά το ότι κάθονται, σε κίνηση του κεφαλιού ανάλογα με τη μουσική, που σε παρασέρνει και αφήνονται παραδομένοι πια στο ”Αργώ”, ”Πυραμίδες” και ”Άμλετ της σελήνης” απ ‘το Μανώλη Μητσιά, που ό, τι κι αν πεις γι’ αυτήν την εξαιρετική παρουσία είναι λίγο. Η ψυχική ηρεμία, που όλοι αναζητούμε ανάμεσα στο πιθανό και το απίθανο, παίρνει τη θέση που της αξίζει.
Ξανά η Ρίτα Αντωνοπούλου στην ”Ελένη” του Μπάμπη Τσικληρόπουλου μας οδηγεί σε μονοπάτια, που κλέβουν το όνειρό σου και του κάνουν χαρακίρι … και πόσο το γουστάρεις!
Χάνεσαι πραγματικά στο πότε έρχεται ο ένας, πότε φεύγει ο άλλος, εκεί που δε σου φτάνει, ξαφνικά σου περισσεύει! Αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει χώρος, χρόνος για να εκφραστούν όλα και όλοι γι’ αυτήν την συναυλία-αφιέρωμα στην μνήμη του Άλκη Αλκαίου.
Γιάννης Κότσιρας και στενεύουν τα περάσματα στον ”Τυμβωρύχο”, σ’ αυτό το ”Θέατρο σκιών” πάλι θα σβήσουνε τα φώτα της οθόνης και συ κρατάς κρυμμένο ποιος ειν’ ο θεατής και ποιος ο θεατρώνης. Ανοίγει τα χέρια του και νομίζεις, ότι θα χωρέσει όλο τον κόσμο, έχεις χαθεί στην απεραντοσύνη του. Εκεί που στάζει ο Θεός, θα απλώσεις τη ζωή σου; Έλα, στου αιώνα την παράγκα, στρώσε τ’ όνειρό σου μάγκα … ”Ντολόρες” είναι αυτή και να θες δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, δεν αντιστέκεσαι, παραδίνεσαι.
Δημήτρης Μπάσης ”Ατομική μου ενέργεια” και όντως εκεί, στων αστεριών το άρμα, θες να σεργιανίσεις την ψυχή σου… Τι μουσική, τι στίχος, τι απόλαυση του χθες, του σήμερα, του αύριο…
Αλλάζουμε ύφος με Ρίτα Αντωνοπούλου και το ”Μηδέν” , αφήνει το πιάνο ο Μικρούτσικος (αυτό κι αν είναι έκπληξη) και την αρπάζει απ’ τη μέση χορεύοντας δίχως όρια, χωρίς φραγμούς, χωρίς όμως να παρεκτραπεί, της παίρνει με το έτσι θέλει ένα φιλί στο μάγουλο. Πανικός … το λατρεύει το κοινό για τις αντιδράσεις του. Μας βάζει όλους σε τάξη, πότε θα χαρούμε, πότε θα συγκινηθούμε, πότε θα συνοδεύσουμε τους καλλιτέχνες στις αναζητήσεις τους, πότε θα χειροκροτήσουμε, πότε θα κλέψουμε ανάσες … απίστευτος.
Ήρθε η στιγμή, που ο Μανώλης Μητσιάς προστάζει να σκεπάσεις με αρμύρα το γυμνό κορμί σου, ”Ερωτικό” είναι, πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι; Τελικά αυτό το κλειδί του παραδείσου δεν πρόκειται να σκουριάσει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Φινάλε, όλοι στη σκηνή στην πιο ειλικρινή, ανιδιοτελή και ευγενική συνάντηση, που έγινε ποτέ, για να γίνει η ανάγκη ιστορία. ”Ρόζα” τα λόγια είναι περιττά … φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά!
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
