Ελεωνόρα Ζουγανέλη @ Σταυρός του Νότου Plus
Με διάθεση μετακόμισης και επαναπροσδιορισμού…
Έκρηξη ενέργειας, έκρηξη συναισθημάτων, έκρηξη απαστραπτόντων χαμόγελων…
Έπρεπε να το είχα φανταστεί…!
Άλλωστε, η ουρά του κόσμου και μόνο, που περίμενε να μπει στο μαγαζί, μαρτυρούσε πολλά, πριν ακόμη περάσω την πόρτα.
Στη μεγάλη αφίσα ένα κορίτσι γνωστό… Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Σάββατο βράδυ και είχε την τιμητική της, βλέπεις. Πρεμιέρα στο Σταυρό του Νότου. Επιστροφή στη γνωστή της περιοχή, ή, ίσως και μια «μετακόμιση» ακόμη. Θα κατάφερνε, άραγε, να με βάλει στις αποσκευές; Ερώτημα προσωπικό, μεγάλο και φλέγον.
Και ίσως έφτανε να ακουστεί ο πρώτος ήχος από την κιθάρα, συνοδευόμενος από αυτόν του μικροφώνου, για να αρχίσει να μου δίνεται μια απάντηση.
Ντυμένη στα μαύρα, για να γίνεται μεγαλύτερη η αντίθεση με το χρώμα, που εκ φύσεως κουβαλά, άρχισε να ξεδιπλώνει σιγά- σιγά τα μεγάλα χαρτιά της. Άλλωστε, είναι αλήθεια πως κοιτάζοντάς την στα μάτια, μόνο πάθος μπορείς να αναγνώσεις. Έτσι, ξεκίνησε ένα παιχνίδι δοσοληψίας κι αν ήσουν από τους τυχερούς, έφυγες με το δικό σου «δώρο» περασμένο στο χέρι.
Από το «Έχω ένα σχέδιο» στο «Η δουλειά», από το «Τα λέμε» στο «Μονάχα εγώ», από το «Που να σε βρω» στο «Μετακόμιση τώρα», από τον πόνο σε ένα εγκώμιο του φευγιού κι από ‘κει πίσω στις ρίζες, στα λαϊκά δρομάκια, στο «Αφού το θες», στο «Ακρογιαλιές Δειλινά», στο «Παπουράκι του Μπουρνόβα», στο «Θολωμένο μου μυαλό», στο «Μ’ άφησες σαν πόλη τουρκεμένη». Περνούσε από το ένα κομμάτι στο άλλο, καθώς στα ενδιάμεσα άλλαζε ρούχα και όψεις και έκανε αυτό το μαγικό, προσέδιδε στο συναίσθημά της την ένταση της δυναμικής της και άναβε μικρές εστίες με τη λάβα να χύνεται αντρόπιαστα.
Μία να δίνεται πάνω στη σκηνή, μία να σου πιάνει το χέρι και να περπατά δίπλα σου, μία να σε αφήνει να πορευτείς μόνος σου, μία να σου ζητά να την καθοδηγήσεις, πέτυχε κάτι εξαιρετικά δυσεύρετο και κυρίως διακαώς ζητούμενο, να βγάλει την πιο δυνατή κραυγή, το πιο ηχηρό ξέσπασμα και να σ’ αφήσει να μετράς τις ζημιές.
Με την υπερβολή της μετριασμένη αυτή τη φορά, με την ερμηνεία της πιο ώριμη και στοχευόμενη και με οδηγό την προσωπική ανάγκη, μας «χόρτασε» με ταλαντώσεις και ψυχικά ανεβοκατεβάσματα, φτάνοντας στο τέλος να νιώθουμε λίγο περισσότερο «φουσκωμένοι» απ’ ότι θα θέλαμε (να, είναι, βλέπεις, που κάποιες φορές το αίσθημα του ελαφρώς ανικανοποίητου είναι προτιμότερο από αυτό της πλήρους ικανοποίησης, γιατί σου αφήνει μια βαθύτερη επιθυμία για επανάληψη), μα με την αίσθηση της γλύκας να μένει αδιαμφισβήτητα στα χείλη.
Και κάπου εκεί, κάπου ανάμεσα στα άδεια ποτήρια και στις πεσμένες καρέκλες, ανάμεσα στα σώματα, που «άναβαν» και τα φώτα, που μόλις είχαν σβήσει, βρήκα την απάντηση σε κάθε απορία…
1) Κάντε κλικ σε μία φωτογραφία 2) Πατήστε το “Play” για να τις δείτε σε μορφή Slideshow ή τα βελάκια πάνω, δεξιά και αριστερά για χειροκίνητη προβολή.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
- Video 1
- Video 2
- Video 3
- Video 4
ads in article ρεπορτάζ}
