Θάνος Μικρούτσικος @ κήπο του Μεγάρου
«Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή;»
Το γρασίδι στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής ήταν υγρό. Δεν σε εμπόδιζε όμως να καθίσεις ανάβοντας το πρώτο σου τσιγάρο και περιμένοντας τα αισθήματα να εκραγούν, σε μία πράσινη όαση στην καρδιά της Αθήνας. Για φαντάσου… ένας κήπος στην Βασιλίσσης Σοφίας. Και όχι κήπος ότι κι ότι. Κήπος συναυλιακός, κήπος ερωτικός, κήπος ενωτικός ανθρώπων, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έλεγαν ούτε καλημέρα μεταξύ τους, κι όμως εκείνο το βράδυ έκατσαν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί στο ίδιο υγρό γρασίδι στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ο λόγος για το απρόσμενο έχει ονοματεπώνυμο. Θάνος Μικρούτσικος.
Είναι ίσως ο συνθέτης εκείνος που με την ίδια ευκολία τραγουδά στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο και την άλλη μέρα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Με τα ίδια τραγούδια, με τα ίδια αισθήματα. Εκείνη την Παρασκευή, στις 4 του Σεπτέμβρη, η συνάντηση ήταν σ’ αυτόν τον κήπο και θέλησε να μας πει «Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή;». Να αναρωτηθούμε μαζί του νιώθοντας. Ο Θάνος των ποιητών, ο Θάνος των επαναστατών, ο Θάνος των ερωτευμένων, ο Θάνος των πολλών, ο Θάνος των μόνων. Θάνος και πάσης Ελλάδος.
Σε ένα πρόγραμμα με πάθος και συνείδηση μπόρεσαν να χωρέσουν άπαντα τα αισθήματα που τα μαγικά του δάχτυλα δημιούργησαν. Αλλά και άλλα, τραγούδια των αθανάτων της μουσικής και του λόγου. Το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στους ποιητές. Ο Αναγνωστάκης, ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο πανταχού παρών Καββαδίας, άλλοτε μελοποιημένοι από τον ίδιο, άλλοτε από άλλους σπουδαίους, όπως ο Μίκης. Στο δεύτερο μέρος τραγούδια ερωτικά, λαϊκά, ιστορικά. Ρόζα, Ερωτικό, Πάντα γελαστοί, οι ύμνοι της νύχτας, οι νότες του φεγγαριού.
Δεν ήταν βέβαια μόνος. Η Αφροδίτη και ο Κώστας έδωσαν σάρκα και οστά στις ιστορίες τους. Η Αφροδίτη Μάνου. Αυτά τα μισόκλειστα γεμάτα αίσθημα μάτια της πίσω από τον πορτοκαλί της σκελετό. Κάθε φορά που τραγουδά οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται και το σώμα της πάλλεται μένοντας ακίνητο. Φωνή κρυστάλλινη, γυναικεία. Μπορεί με την ίδια πειστικότητα να τραγουδήσει τον έρωτα, την απογοήτευση και την επανάσταση. Μια ποιήτρια της έκφρασης. Κι ο Κώστας Θωμαΐδης. Τον είχα δει θυμάμαι πριν χρόνια με την Τάνια Τσανακλίδου στην Πλάκα, αλλά δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της παρουσίας του. Φωνή απ’ τα βάθη. Δεν ξέρω ποια βάθη. Του ωκεανού, του Ολύμπου, της γης; Πάντως κάτι βαθύ άγγιζε η εργατική του φωνή. Μαζί και ο πνευστός Θύμιος Παπαδόπουλος, που ένιωθες ότι με το κλαρίνο και το σαξόφωνο του, θα έδινε μορφή στον Αδάμ και την Εύα και ο ενεργειακός και σκηνικά ολοζώντανος Θοδωρής Οικονόμου στο πιάνο.
Δεν έχει νόημα να πω για τα τραγούδια. Για το «Φτερό του καρχαρία» ή «Τον σταυρό του νότου». Αυτά είναι γνωστά. Θέλω να πω ότι μπροστά μου καθόταν μια κυρία που είχε πάει κομμωτήριο μόλις και φυσικά αρνιόταν να καθίσει στο χώμα, γι΄ αυτό και είχε μαζί της καρεκλάκι (πάω στοίχημα ότι είχε κάρτα φίλων του Μεγάρου), μπροστά μου ένας κύριος με καράφλα και λίγα άσπρα μαλλιά που κάπνιζε πίπα, πίσω μου μια παρέα από εικοσάχρονους που κάπνιζαν σαν φουγάρα και πιο πλάι, μια μάνα με τρία παιδιά. Όλοι αυτοί τα τραγούδησαν όλα και χειροκρότησαν στα ίδια πράγματα. Κάπου το είχα ξανακούσει αλλά δεν το πίστεψα. Τελικά ναι. Μόνο η τέχνη είναι επανάσταση.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
