Δυστοπικό, πρωτοποριακό για την εποχή του, αντιπροσωπευτικό ηθογραφικό και λαογραφικό δείγμα της Ισπανίας του ’30. Ο Λόρκα γράφει «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» για να μιλήσει για κάτι που ήξερε καλά. Την καταπίεση. Στο πρόσωπο των πέντε γυναικών, που καλούνται από την αυταρχική μητέρα τους να ζήσουν 8 χρόνια πένθους για τον θάνατο του πατέρα τους, ο Λόρκα βλέπει κάθε Ισπανίδα και Ισπανό που καταπιέζεται από τις κοινωνικές επιταγές, αλλά και από τον φασισμό που καλπάζει.
Η Μαρία Πρωτόπαππα, μετά την Αντιγόνη του Ανούιγ, είδε στην «Μπερνάρντα Άλμπα» ένα ακόμα κείμενο, με το οποίο μπορεί να μιλήσει για καταπίεση, φασισμό και κοινωνική αδικία. Όχι διδακτικά, κουνώντας το δάχτυλο, αλλά με την ελευθερία του χιούμορ και του σαρκασμού. Διασκεύασε δαιμόνια του έργο του Λόρκα, αφαιρώντας του όλα τα φολκλόρ στοιχεία της Ισπανίας, που στην Ελλάδα του σήμερα πιθανώς να έμοιαζαν άκαιρα χωρίς ενδιαφέρον και ανέδειξε τον πυρήνα του, που αφορά στην καταπίεση από κάθε μορφή εξουσίας.
Επέλεξε για το ρόλο της Μπερνάρντα Άλμπα τον Χρήστο Στέργιογλου, έναν ηθοποιό καμβά, για οποιοδήποτε υποκριτικό χρώμα. Ο Στέργιογλου δημιουργεί μια άφυλη δεσποτική Μπερνάρντα, που όπως κάθε εξουσία, είναι αφόρητη, άδικη και βαθιά γελοία. Η επιτυχία της διασκευής, αλλά και της ερμηνείας του Στέργιογλου βρίσκεται στην ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και στο απόλυτα τραγικό.
Η Πρωτόπαππα κατάλαβε ότι τίποτα σύγχρονα τραγικό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό χωρίς χιούμορ και σαρκασμό και μετέφερε ένα κλασικό έργο για την Ισπανία σε έναν ουδέτερο χωροχρόνο, θέτοντας στο κέντρο την ψυχή των ανθρώπων.
Το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, έχει μετατραπεί με τη φροντίδα της Εύας Νάθενα, σε ένα μυσταγωγικό σπήλαιο, από το οπόιο τα θηρία προσπαθούν με αγωνία να βγουν στο φως. Σε αυτό συντελεί και η μουσική του Φώτη Σιώτα, που άλλες φορές είναι σαν soundtrack επικήδειου και άλλες φορές σαν electro trans υπόκρουση που προμηνύει εξελίξεις.
Εκτός από τον Χρήστο Στέργιογλου που είναι το βασικό στοιχείο επιτυχίας της παράστασης (μαζί με τη διασκευή και τη σκηνοθεσία), ξεχωρίζει η γκροτέσκ ερμηνεία της Άννας Καλαϊτζίδου, στο ρόλο της οικονόμου. Οι δυο τους δημιουργούν τους πιο απολαυστικούς διαλόγους επί σκηνής. Οι υπόλοιπες ερμηνείες στέκονται ένα βήμα πίσω και κινούνται σε πιο διεκπεραιωτικούς τόνους. Πολύ έξυπνη και η επιλογή να ερμηνεύσει άντρας τον ρόλο της μεγάλης κόρης της οικογένειας. Πολύ καλός σε αυτό ο Δημήτρης Μαργαρίτης.
Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης είναι επιτυχημένη γιατί η διασκευή είναι σύγχρονη και ουσιώδης, η σκηνοθεσία ευρηματική, λιτή και συνάδει με την ουσία του έργου, η ερμηνεία του Στέργιογλου ένα σπάνιας αξίας θεατρικό show και το σκηνικό περιβάλλον υψηλής αισθητικής και συμβολισμού. Εάν ο θίασος έδινε την εικόνα μιας πιο δεμένης ομάδας θα ήταν ακόμα πιο απολαυστική η εμπειρία, αλλά οι παραστάσεις είναι ακόμα στην αρχή.
Info:
Η παράσταη
Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα
του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα
Παίζεται Τετάρτη έως Κυριακή
Στο Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν – Υπόγειο
