Ο κ. Κ έχει καταφθάσει στην επαρχία στην οποία έχει προσληφθεί ως χωρομέτρης. Είναι αρκετά κουρασμένος αλλά και έτοιμος να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα. Τα πράγματα όμως στην επικράτεια του Πύργου δεν είναι τόσο εύκολα όσο πιθανώς να τα φανταζόταν. Η πρόσληψή του βασίζεται απλά σε κάποιο λάθος και η παραμονή του στην επαρχία του Πύργου μοιάζει εφιαλτική. Ο ίδιος θα προσπαθήσει ξανά και ξανά να εξηγήσει τα αυτονόητα ή να μπει στην διαδικασία να βρει το δίκιο του, κάθε του τέτοια προσπάθεια όμως τον βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στα γρανάζια της εξουσίας που διοικούν τον Πύργο.
Ο «Πύργος», αυτή η αριστουργηματική δυστοπία του Κάφκα, επεξεργάζεται μοναδικά το άτομο και την σχέση του με το κοινωνικό περιβάλλον, την ίδια στιγμή που αποστασιοποιείται από έννοιες, όπως «καλό» και «κακό», «δίκαιο» ή «άδικο». Ο Κάφκα μοιάζει να μην παίρνει θέση απέναντι στις φερόμενες αδικίες που αντιμετωπίζει ο Κ, ούτε να δίνει στους ήρωές του κάποιο συναισθηματικό πρόσημο. Όλα κινούνται από την απρόσωπη εξουσία. Οι εργαζόμενοι του Πύργου δεν είναι σαφές ότι είναι ευτυχείς και αυτόνομοι ή υποχείρια της απρόσωπης εξουσίας που τους διοικεί και ο Κ αναρωτιέται κανείς αν θέλει να βρει τον Πύργο για να δικαιωθεί ή για να καταλάβει μια δική του θέση στο φαντασιακό της διοίκησης. Όπως και να χει, μέσα σε αυτό το περίεργο, δύστροπο και σκοτεινό μοντερνιστικό μυθιστόρημα του Κάφκα, το μόνο βέβαιο είναι πως η γραμμή ανάμεσα στην ελευθερία και την υποδούλωση είναι τόσο λεπτή, που μοιάζει αόρατη, γι αυτό και οι ήρωες του Πύργου, αν και μπορούν να φύγουν από τον φαύλο κύκλο που υπηρετούν, δείχνουν αδύναμοι μπροστά σε μια εξουσία που δεν υπάρχει και γοητευμένοι από το ενδεχόμενο να γίνουν κάποια στιγμή οι ίδιοι αυτή η αόρατη εξουσία.
Από μόνο του το εγχείρημα να ανεβάσει κανείς ένα τέτοιο κείμενο στο θέατρο είναι τολμηρό και δύσκολο, αποτελεί όμως και μία πρόκληση. Κάπως έτσι στο Σύγχρονο Θέατρο ο «Πύργος» του Κάφκα, παίρνει σάρκα και οστά σε μία σκηνοθετική πρόταση του Ορέστη Τάτση, βασιζόμενη στην διασκευή της Έλσας Ανδιαρνού. Μια διασκευή επιτυχημένη, αν σκεφτεί κανείς τη δυσκολία του εγχειρήματος και μια σκηνοθεσία με πολλές αρετές και προτάσεις. Οπωσδήποτε η σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Ζαμάνη συνεργάστηκε άψογα με τη σκηνοθεσία και το αποτέλεσμα υπήρξε αρμονικό. Το ίδιο και το μακιγιάζ της Βασιλικής Κήτα, το οποίο μεταμόρφωνε τον δεμένο και ομοιογενή θίασο των Νίκου Γιαλελή, Δημήτρη Μηλιώτη, Ιάκωβου Μηνδρινού, Σεμίνας Πανηγυροπούλου, Ναταλίας Στυλιανού, Λυγερής Ταμπακοπούλου και Άρη Τρουπάκη.
Σαφώς η επί δύο ώρες (χωρίς διάλειμμα) παρακολούθηση ενός τόσο δύσκολου κειμένου, θα έχουν στιγμές αμήχανες για τον θεατή, γεγονός που ίσως να μπορούσε να διορθωθεί, με λίγο λιγότερο κείμενο και κάποιες ακόμα εύστοχες μουσικές συνθέσεις από τους Κώστα Λώλο και Κώστα Στεργίου. Σε κάθε περίπτωση η παρακολούθηση του «Πύργου» έχει πολλά να προσφέρει στον θεατή και το σημαντικότερο, προσδοκά να του χαρίσει την κινητήρια δύναμη του απεγκλωβισμού από την παράλογη εξουσία της καθημερινότητας.
Ο “Πύργος” του Κάφκα σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο Τετάρτη με Κυριακή έως 16 Ιουνίου 2019
Περισσότερες πληροφορίες… κλικ εδώ
