Σύγχρονο Θέατρο/strong>
Τίμων, ο Αθηναίος
Αναμφίβολα όταν καταπιάνεσαι μ’ ένα τόσο δυνατό σαιξπηρικό κείμενο και επιχειρείς να το προσαρμόσεις στους ρυθμούς του σήμερα ενέχει πάντα την παγίδα της έκθεσης. Αυτής που μπορεί να αποβεί μοιραία αναστρέψιμη κι αυτής που εκλαμβάνεται ως σκηνοθετική πρωτοτυπία ή αλλιώς νέα ουσιαστική ερμηνεία ενός κλασσικού δραματουργού. Στην περίπτωση μας οι οιωνοί ήταν εξ αρχής θετικοί, αν υποτεθεί ότι ο Αλέξανδρος Κοέν σκηνοθετεί πάντα με σεβασμό και γνώση πάνω στο πρωτότυπο για να καθρεφτίσει το μοντέρνο. Η ιστορία του «Τίμωνα του Αθηναίου» μεταφέρεται σκηνικά, ενδυματολογικά και μουσικά στις σύγχρονες πασαρέλες των κολοσσιαίων οίκων μόδας, σ’ ένα χώρο δηλαδή που φωτογραφίζει όλο το ιδιάζον τοπίο αυτού που θα αποκαλούσαμε ψεύτικη λάμψη, πολυτέλεια χωρίς φειδώ, άμετρη σπατάλη χρημάτων, προδοσία, ψέμα, υποκρισία. Οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στη σκηνή κατά μήκος μιας μεγάλης πασαρέλας, με φόντο το απόλυτο μαύρο (Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, Σκηνικά: Χριστίνα Κωστέα), ντυμένοι με ρούχα σαν σε επίδειξη μόδας (Κοστούμια: Celebrity Skin), με λίκνισμα και στάση σώματος που παραπέμπει στα μεγάλα ονόματα της πασαρέλας (Κίνηση: Φρόσω Κορρού) και υπό τους δυνατούς ήχους μιας προσιδιάζουσας σε τέτοιου είδους θεάματα μουσικής, η οποία πολλές φορές καθιστά αδύνατο το άκουσμα του κειμένου.
Αν και η παράσταση ευφυώς σκοπεύει να αποτελέσει ένα σχόλιο και μια ηχηρή αντιστοιχία ανάμεσα στο τότε και το τώρα, αντιπαραβάλλοντας στην ίδια αρένα συναισθημάτων και σύγκρουσης την άμετρη πολυτέλεια του Τίμωνα με αυτή των σύγχρονων οίκων μόδας που οδηγούν στο βαθύ τέλμα της κρίσης (οικονομικής και αξιακής), το όλο εγχείρημα φαίνεται να προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε δύο σειρήνες: αυτή του σαιξπηρικού αυτούσιου και ποιητικότατου λόγου και της μοντέρνας οπτικοποίησής του. Ο Αλέξανδρος Κοέν, σκηνοθέτης και μεταφραστής του κειμένου, αποδίδει μια μεστή, αξιέπαινη και αισθαντική μετάφραση του κειμένου, με όλο το βάθος και την αξία του να λάμπουν εκτυφλωτικά, την ίδια στιγμή που σκηνοθετικά η προσαρμογή στο σήμερα εκτοπίζει, όχι μοιραία, το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Πιο συγκεκριμένα, ενώ το όλο στήσιμο της παράστασης σκηνοθετικά αποτελεί ένα αισθητικά όμορφο θέαμα, καλοδουλεμένο και χωρίς περιττές προσθήκες που θα το κατέστρεφαν, η παρουσία του αυθεντικού σαιξπηρικού λόγου μέσα στην μοντέρνα σκηνοθετική οπτική πολλές φορές μου άφησε τη γεύση μιας αναντιστοιχίας, δύο ασύνδετων κρίκων που το ένα υποσκάπτει το άλλο χωρίς να επέρχεται η ένωση που θα τα λυτρώσει. Παρά ταύτα, ο Κοέν, σκηνοθέτης με ένστικτο παρά υποκινούμενος από συγκεκριμένες φόρμες, δίνει στην παράσταση έναν γρήγορο και συναισθηματικά ανατρεπτικό ρυθμό που μετριάζει την όποια παραπάνω ένσταση και δεν βουλιάζει το καράβι. Σ’ αυτό συμβάλλουν και οι ερμηνείες των ηθοποιών, κυρίως της Ελένης Κρίτα που αποδίδει μια εμβληματική και άξια λόγου ερμηνεία της Φλαβίας, όσο και του Πατρίκιου Κωστή. Ο Μάξιμος Μουμούρης στον πρωταγωνιστικό ρόλο δείχνει να έχει κατανοήσει πλήρως το «βάρος» του σαιξπηρικού λόγου με φυσικό απότοκο μια πειστική ερμηνεία.
Αυτό στο οποίο αξίζει, καταληκτικά, να σταθεί κανείς είναι η δυναμική του σαιξπηρικού λόγου, η διαχρονικότητα και η ποιητικότητα του, στοιχεία που αναδεικνύονται στην παράσταση, κυρίως απ’ την πλευρά της μετάφρασης, αλλά και στο θάρρος ενός νέου σκηνοθέτη, με ευδιάκριτο ταλέντο και ιδιαίτερη οπτική, να τοποθετεί την παράσταση του έξω από τις συνηθισμένες φόρμες και να δημιουργεί μια τέτοιου είδους παράσταση που καλεί τον ίδιο τον θεατή να γίνει ο τελικός κριτής γύρω απ’ το αν αυτή η σύζευξη του παλιού και του μοντέρνου μπορεί να αποτελεί κοινή συνισταμένη και όχι δυο δρόμους παράλληλους μεταξύ τους.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
ads in article ρεπορτάζ}
