Κάποια μεγάλα μαύρα κουτιά που αξιοποιούνται διαρκώς από τους ηθοποιούς για να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται, είναι τα μόνα σκηνικά που βρίσκονται πάνω σε μια άδεια, σκοτεινή, αλλά όμορφα φωτισμένη από τον Γιώργο Καρβέλα, σκηνή. Σε αυτή τη σκηνή θα ειπωθούν την επόμενη μία και κάτι ώρα, όσα υψηλά και πανανθρώπινα ακούγονται δια στόματος αγγελιαφόρων και χορού στις αρχαίες τραγωδίες.
Ο Αργύρης Πανταζάρας και η καλλιτεχνική ομάδα momentum επιστρέφουν με την παράσταση «Μητρόπολη – Χορός και Άγγελος από το πανάρχαιο δράμα», που παρουσίασαν πέρυσι στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Αυτή η επιστροφή θα συμβαίνει για δέκα παραστάσεις στο Σύγχρονο Θέατρο.
Σαν ιδέα σίγουρα ήταν πολύ φιλόδοξη και ελπιδοφόρα, να συναντιούνται επί σκηνής αγγελιαφόροι και χορικά από τις αρχαίες τραγωδίες και μέσα από τις υπέροχες μεταφράσεις των Νίκου Παναγιωτόπουλου, Γιώργου Χειμωνά και Γιώργου Μπλάνα να συνομιλούν. Επίσης η εκτέλεση αυτής της ιδέας παρουσίαζε σε αρκετά σημεία ενδιαφέρον, κυρίως υποκριτικό και κινησιολογικό. Οι στιγμές των χορικών ξεχώριζαν και τραβούσαν ην προσοχή σε αντίθεση με κάποιες στιγμές αγγελιαφόρων που κούραζαν, με υποκριτικές φλυαρίες και άσκοπες κραυγές και κινήσεις. Εκτός από τα χορικά ξεχώρισε ο διάλογος Μήδειας και Αντιγόνης μέσα από τα πιο διάσημα χορικά τους και τις πιο γνωστές και ολοκληρωμένες μεταφράσεις τους και το πολύ δυνατό φινάλε.
Στο υποκριτικό κομμάτι, ο Γιώργος Κατσής, ο Αγησίλαος Μικελάτος και η Μελισσάνθη Μάχουτ, έδωσαν τις πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες. Ο Αργύρης Πανταζάρας, που μας έχει αποδείξει το πόσο στέρεος ηθοποιός είναι, έδειχνε λιγότερο συγκεντρωμένος από άλλες φορές – ίσως λόγω της σκηνοθετικής ευθύνης – ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος υπήρξε αρκετά υπερβολικός σε φωνή και κίνηση. Η Χαρά Μάτα Γιαννάτου ήταν σταθερή και σε κάποια σημεία φωνητικά αδύναμη.
Εκείνο που χρειαζόταν η «Μητρόπολη» ήταν ένα δραματουργικό υπόβαθρο. Όσο σημαντικά και αν ήταν τα όσα ακούγονταν από τους ηθοποιούς, όσο ενδιαφέρον και αν παρουσίαζαν κάποιες σκηνοθετικές θέσεις, όσο καλές κι αν ήταν οι ερμηνείες, η ροή και η εξέλιξη χάνονταν. Δεν υπήρχε συνοχή ανάμεσα στα χορικά και τις ρήσεις των αγγελιαφόρων, δεν υπήρχε η βάση για να στηθεί ένα οικοδόμημα.
Κατά τα άλλα ήταν μια παράσταση προσεγμένη, δουλεμένη, με εικαστικό και σκηνοθετικό ενδιαφέρον, ωραία κίνηση, σε επιμέλεια Ηλία Χατζηγεωργίου και ταιριαστή μουσική του Γιώργου Πούλιου. Έλειπε μια ολοκληρωμένη και εις βάθος δραματουργική επεξεργασία, που θα έκανε όλο αυτό να ξεφύγει από τα όρια της περφόρμανς και να γίνει μια ολοκληρωμένη παράσταση.
