Θέατρο Του Νέου Κόσμου
Παράσιτα της Βίβιεν Φράντσμαν
…μόλις μου ‘χε έρθει η περίοδος. Έσκαψα μια τρύπα στην παραλία και κάθισα εκεί μέσα. Ένιωθα απίστευτα… Κοίταγα ψηλά το φεγγάρι και ένιωθα..Δεν ξέρω..Αυτό που λένε «ένα με τη φύση». Ξέρεις τι λέω; Σαν να ‘μουν ένα με τη γη. Και κοίταξα τότε κάτω και είδα ότι είχα αίμα. Και έτρεχε στην άμμο. Και ήταν κομμάτι μου, κομμάτι από το σώμα μου. Θυμάμαι τότε ότι ένα κύμα έσκασε και το καθάρισε, πήρε το κομμάτι μου και το έκανε δικό του. Και θυμάμαι ότι σκέφτηκα: Είμαι μέρος αυτού του κόσμου. Είμαι ένα κομμάτι του. (Λόγια που ακούγονται στην παράσταση)
Οι πιο τρομαχτικές στιγμές είναι αυτές που ο άνθρωπος νιώθει μόνος. Μόνος του, παρατημένος, σχεδόν εγκαταλελειμμένος από την κοινωνία. Αυτές οι στιγμές που δεν καταλαβαίνει αν είναι μέρα ή νύχτα. Σέρνεται στο πάτωμα σαν σαύρα ανάμεσα σε αναμνήσεις και εικόνες. Γελά με πράγματα χαζά. Ακούει περίεργους θορύβους και κάνει γκριμάτσες. Όπως ένα παιδί. Είναι ένα παιδί που μόλις του κλέψανε τις πιο αθώες του στιγμές. Και έτσι φτάνει η ενηλικίωση που βρίσκει χάρτινο καταφύγιο σε ουσίες και εξαρτήσεις. Ένας βούρκος που σε ρουφάει συνεχώς στο παρά τρίχα να γλιτώσεις. Και ο τρόμος γίνεται σκιά που σε ακολουθεί. Βιασμοί, ξύλο, κλοπές δεν είναι τίποτα παρά μία καθημερινότητα και η ψυχική θαλπωρή μοιάζει ουτοπικό όνειρο.
Είναι οι άνθρωποι παράσιτα. Αυτοί που ζουν σε βάρος άλλων μα περισσότερο σε βάρος του εαυτού τους. Τα παράσιτα, ένα έργο της εκπαιδευτικού Βιβιεν Φραντσμαν γράφτηκε στα πλαίσια γνωστής δράσης «Clean Break» από γυναίκες πρώην φυλακισμένες που θέλησαν να δώσουν φωνή στις ιστορίες τους. Το κείμενο μεταφράστηκε από την Αγγελική Κοκκώνη και ανέβηκε φέτος υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο θέατρο του Ν. Κόσμου σε συνεργασία με ψυχολόγους και ανθρώπους του ΚΕΘΕΑ, όπως η Μάρθα Φωστέρη και ο Βαγγέλης Κυργέτσος. Δύο αδερφές, η Πινκ και η μικρότερη, η Ρόλυ, βρίσκονται δεμένες στα άκρα ενός μεγάλου κουβαριού, μπλεγμένες σε εξαρτήσεις χημικές και ψυχικές.
Η παράσταση είναι ένας αέναος διάλογος καθημερινότητας που επιτρέπει στην καθεμία να εκφράσει βαθύτερα συναισθήματα για όσα χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και για όσα απειλούν το παρόν. Γύρω τους, αντί για έπιπλα, βρίσκονται στοιβαγμένα ακανόνιστα σχήματα από αντικραδασμικά υλικά- σφουγγάρια που απορροφούν τις φωνές τους, σαν τόνους από σκουπίδια. Ένας ξεφλουδισμένος τοίχος και μια λάμπα μικρή πάνω από την κάσα. Η εξώπορτα σχεδόν κρυμμένη και ένας νεροχύτης να φαίνεται στο βάθος. Ένα φθαρμένο ξεφτισμένο σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού που υποδηλώνει τη ζωή τους. Μουσική επιβλητική στις σκοτεινές αλλαγές σκηνής (Σταύρος Γασπαράτος) και φωτισμοί διακριτικοί και εύστοχοι (Σάκης Μπριμπίλης) που δίνουν ανάλογο συναίσθημα στις λέξεις τους. Με άλλα λόγια, ένα υπέροχο θεατρικό περιβάλλον που χρησιμοποιείται από τις δύο γυναίκες ως φωλιά.
Τυχαίες μητρότητες που αναπαράγουν τρωκτικά αντί για παιδιά. Μια πρόνοια περαστική και μια πρόσληψη φάντασμα. Αφορμές για να αδυνατίσουν τις ελπίδες κυρίως της μικρότερης αδερφής που υποδύεται υπέροχα η Ιωάννα Κολιοπούλου και στις σκοτεινές και στις φωτεινές της στιγμές. Από την άλλη άκρη είναι χαμένα όνειρα που αγκιστρώθηκαν σε μνήμες. Ένα τραγούδι μοιάζει σωτήριο και όταν αυτό δεν πιάνει πια, ίσως ένα ζευγάρι παπούτσια κόκκινα. Τα παπούτσια «πουθενά δεν είναι σαν το σπίτι» είναι αυτά που καθησυχάζουν την Πινκ όταν τα δένει με μανία στα πόδια της αδερφής της για να μην την δει πάλι να φεύγει. Η Κόρα Καρβούνη έχει τον ρόλο της μεγάλης αδερφής, της άτυχης, του κακού παιδιού. Εκφράζει πιστά την φθορά της και τον ψυχικό της πανικό βγάζοντας έναν πιο κυνικό χαρακτήρα που γλύφει την προδοσία σαν να μην ξέρει άλλο τρόπο να δείξει την αγάπη της για την αδερφή της. Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου μαζί με την κινησιολογία της Έλενας Αντωνίου αναδεικνύει τους φόβους χωρίς να τους ακούμε ξεκάθαρα λεκτικά. Εμφανίζει τις απειλές με σεβασμό στη πρωταρχική θεατρική έκφανση του κειμένου δίνοντας βάση στις εναλλαγές των σκηνών που είναι γρήγορες και συχνές.
Και οι δύο γυναίκες ενσαρκώνουν προσεκτικά τις ηρωίδες μιας πραγματικότητας που δεν γίνεται να παραλείψουμε. Ονειρεύονται διακοπές και μια υγιεινή ζωή που θα τις κρατήσει καθαρές. Δυστυχώς όμως δε τους δίνονται πολλές ευκαιρίες σε αυτή τη ζωή. Η επιλογή δεν ήταν τελικά δική τους. Ποτέ πια δε θα ξανανιώσουν ότι ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο που τις μεγάλωσε για να τις κατασπαράξει. Τα κόκκινα «πουθενά δεν είναι σαν το σπίτι» παπούτσια έχασαν το μαγική τους αξία, και αυτό που κάποτε ήταν φωλιά γίνεται ο πιο σκληρός τους φόβος. Σ’ αυτόν θα παραδοθούν για μια ζωή. Για μια ζωή που τελικά την έχασαν;
Συντελεστές:
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κίνηση: Ελενα Αντωνίου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη – Σάββατο 21.15, Κυριακή 19.00
Τιμές εισιτηρίων: 8 ευρώ
Θέατρο του Νέου Κόσμου: Αντισθένους 7 και Θαρύπου , Αθήνα /Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ», Τηλέφωνο: 210 9212900
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.
