Ο ξεχωριστός συνθέτης Άρης Βλάχος και η προσφιλής του ερμηνεύτρια Αναστασία Έδεν παρουσιάζουν το τραγούδι «Κάψτε το σπίτι» σε στίχους του μοναδικού και αξέχαστου Μάνου Ελευθερίου.
Το τραγούδι «Κάψτε το σπίτι» είναι ο προάγγελος του ομώνυμου δίσκου που περιλαμβάνει συνθέσεις του Άρη Βλάχου, σε στίχους του μεγάλου μας ποιητή, καθώς και απαγγελίες του σε δικά του κείμενα, κάποια εκ των οποίων είναι ανέκδοτα.
Το album «Κάψτε το σπίτι», το οποίο ο Μάνος Ελευθερίου χαρακτήρισε ως «σημαδιακό και διαχρονικό» θα κυκλοφορήσει σύντομα από το Ogdoo Music Group.
Το τραγούδι «Κάψτε το σπίτι» είναι άλλο ένα δείγμα της ευφυίας του Μάνου Ελευθερίου που καταφέρνει να χωρέσει σε μια προστακτική το δράμα του χωρισμού.
Επικαλείται την καθαρτήρια δύναμη της φωτιάς για να απαλείψει την οδυνηρή μνήμη ενός ευτυχισμένου παρελθόντος.
Οι ενωμένοι ίσκιοι διαχωρίστηκαν από την προδοσία και εξέπεσαν από τον παράδεισο του έρωτα.
Το κοινό σπίτι από καταφύγιο και βιότοπος της αγάπης έγινε αίφνης παγίδα και βρόγχος.
Οι αναμνήσεις της χαράς έγιναν πιο επώδυνες από την κατοπινή θλίψη.
Το σπίτι πρέπει να παραδοθεί στις φλόγες μαζί με τους δυο ίσκιους και την εύφλεκτη αγάπη που κάποτε τους ένωνε σε σκιά μια.
Η μνήμη πυρίμαχη θα επιβιώσει από τις φλόγες αλλά τουλάχιστον θα καταστραφούν τα πειστήριά της.
Ο Άρης Βλάχος μελοποιεί τους στίχους του αγαπημένου εκλιπόντα με έμπνευση και πάθος δημιουργώντας ένα τραγούδι που σφύζει από συναισθηματική δύναμη.
Η μουσική του ρέει αβίαστα, αφήνοντας τον λυτρωτικό λόγο του Μάνου Ελευθερίου να την προσανατολίζει.
Η Αναστασία Έδεν εικονογραφεί με την εξαιρετική ερμηνεία της την ιστορία του τραγουδιού, ισορροπώντας με ευλυγισία επάνω από το ρήγμα που χωρίζει την πρότερη ευτυχία και την παρούσα απόγνωση της ηρωίδας.
Το τραγούδι «Κάψτε το σπίτι» κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες:
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Άρης Βλάχος
Στίχοι:
Πάντα οι δυο μας ίσκιοι
ήταν μια σκιά
και στο ίδιο σπίτι
πάντα η χαρά.
Κι ήρθαν περιστάσεις
που δεν τις μπορείς
και οι δυο μας ίσκιοι
ξάφνου ‘γίναν τρεις.
Κάψτε το σπίτι
που ήταν συμφορά
κι οι δυο μας ίσκιοι
ζούσαν μια φορά.
Κάψτε το σπίτι
μαζί και τις σκιές
που ‘γίναν δίχτυ
για τις δυο ψυχές.
Πάντα οι δυο μας ίσκιοι
ήταν μια μορφή
σαν φωτογραφία
με καταστροφή.
Κι ήρθαν καταιγίδες
που τις κουβαλάς
κι ούτε που με είδες
κι ούτε μου μιλάς.
