“Λάθος Διευθύνσεις” Θαλασσίνος – Θηβαίος – Εμμανουηλίδης – Στόκας
Είχε πάντα ένα χαμόγελο κρυμμένο κάτω από το θλιμμένο του βλέμμα. Τον παρατηρούσα με τόση προσοχή κάθε που κάτι άσχημο συνέβαινε. Προσπαθούσα να δω αν χαθεί από το πρόσωπο του, μα ακόμα και τότε ήταν σα να ειρωνευόταν για ότι συνέβαινε.
Όταν έμεινε μονός, απλά σκοτείνιασε το βλέμμα του. Τα χέλια ήταν πάντα γυρτά ώστε οι άκρες τους να προσπαθούν να ακουμπήσουν τον ουρανό.
Κάθε απόγευμα ένα ταξί περνούσε από το σπίτι. Την ίδια πάντα ώρα. Κάποτε πήρα το μηχανάκι για να το ακολουθήσω.
Στην άκρη της πόλης. Κάθε απόγευμα μας κοιτούσε και χαμογελούσε. Από τον μικρό λόφο όλοι μοιάζαμε με πιόνια στον χάρτη του. Καθόταν στην άκρη του παλιού εργοστασίου και χάζευε τα πλοία που προσπαθούσαν να βρουν το χαμένο του εαυτό του στο ναυπηγείο. Αμίλητος, χαμογελαστός, κάποια φορά άπλωνε το χέρι και με το δάχτυλο στον αέρα σχεδίαζε το περίγραμμα των πλοίων. Έμοιαζε να μιλά σε κάποιον. Κανείς τριγύρω.
Άλλες φορές έκανε βόλτες στα παλιά κτήρια του εργοστασίου που κάποτε φιλοξενούσε ο λόφος. Τοίχοι που έχουν να του πουν πολλά. Ακουμπά το σκυρόδεμα λες και είναι παλιός φίλος. Σηκώνει το κεφάλι και μετρά τις τρύπες της οροφής. Γυρίζει τον διακόπτη που κρέμεται στον τοίχο και νομίζεις πως η λάμπα ανάβει και φωτίζει όλος ο κόσμος. Περπατά πάνω στα κιτρινισμένα χαρτιά λογιστηρίου και ο χρόνος φυσά ανάμεσα στα σπασμένα παράθυρα. Γυρνά προς την πόλη, μια ανάσα και κλείνει την τσακισμένη πόρτα.
Με βήματα αργά παίρνει το δρόμο της επιστροφής, χωρίς ταξί τώρα, την ώρα που ο ήλιος δύει. Το κόκκινο του χώματος γίνεται χιτώνας μαρτυρίου για τις αναμνήσεις, και η θάλασσα στην άκρη του λιμανιού αίμα που ζωντανεύει τις νέες ιστορίες που θα αφηγηθεί. Ίδιες με εκείνες που κανείς από εμάς δεν θυμάται, αλλά εκείνος μπορεί να γνωρίζει.
Ένα τραγούδι για τον άνθρωπο που ξέρει να αγγίζει τα παλιά σκαριά της ψυχής του καθενός μας, ο «Πατέρας, θείος, αδερφός» κόσμος ο Μάνος Ελευθερίου. Ένα τραγούδι γραμμένο από ένα άνθρωπο που γνωρίζει την τέχνη των λέξεων και πως αυτές μπορούν να φυλακίσουν και να ελευθερώσουν ταυτόχρονα κόσμους, ο Κώστας Φασουλάς. Και ανάμεσα στις σκέψεις η μουσική του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη πνοή που γεννά τα σκίτσα των λέξεων και μπορούν πλέον να μιλούν με τις αξιόλογες και γνώριμες φωνές των Παντελή Θαλασσινού, Χρήστου Θηβαίου, Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και Μπάμπη Στόκα.
Εκεί στην εκπνοή του χειμώνα που το σούρουπο ξεκινά να έχει περισσότερο φως, σε εκείνη την ώρα που οι σκιές μοιάζουν να τρέχουν να προλάβουν τη μικρή στιγμή που μπορούν να ζωντανέψουν. Και κάτι τέτοιες στιγμές γίνονται σωστές όλες οι «Λάθος διευθύνσεις».
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης
Εταιρεία: Mikros Heros
Στίχοι:
Συχνάζεις στα παλιά τα ναυπηγεία
Αλλάζεις σχέδια, προσχέδια και χάρτες
Προσθέτεις πόρτες και παράθυρα στα πλοία
Και στήνεις θέατρα για τους λαθρεπιβάτε
Μοιράζεσαι παλιές φωτογραφίες
Όλες ασπρόμαυρες, κι η μοναξιά στο βάθος
Πατέρας, θείος, αδερφός, στενές φιλίες
Κι όλο μας λες πως είσαι εσύ ο φωτογράφος
Πειράζεις τα ταξίμετρα και γράφεις
Η «κούρσα δωρεάν για όπου πάνε»
Αυτοί που δίνουν λάθος διευθύνσεις
Πως έχουν τάχα σπίτι και γυρνάνε
Αφήνεις σημειώματα στον κήπο
«να του κοπεί το χέρι σ’ όποιον ξανακόψει»
Μια νυχτερίδα στη σκεπή βαρά το χτύπο
Ξυπνάς, θυμάσαι και γελάς κι αλλάζεις όψη
Ξηλώνεις τη γραμμή του τηλεφώνου
Χαρτιά και λέξεις τα σκορπίζεις στον αέρα
Αυτόπτης μάρτυς και προφήτης ενός φόνου
Σε μια πατρίδα που ξανάφαγε τη σφαίρα
