Κυκλοφορεί από τον Μετρονόμο το νέο τραγούδι “Άσπρα μαντίλια” σε μουσική Κωνσταντίνου Αθυρίδη, στίχους της Γεωργίας Βεληβασάκη και στίχους στα ισπανικά του Luis Borda, που ερμηνεύουν ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, η Γεωργία Βεληβασάκη και ο Luis Borda.
Ένα τραγούδι για τις μανάδες που ύψωσαν το ανάστημά τους απένταντι στην εξουσία, την εποχή της δικτατορίας του Βιντέλα στην Αργεντινή, όταν 30.000 νέοι “εξαφανίστηκαν” αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα και αγιάτρευτες ανοιχτές πληγές, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Κώστα Ιουλιανού Λουλουδάκη, Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ, όπως περιγράφει η στιχουργός στο σημείωμά της.
Το εικαστικό έργο του εξωφύλλου με τίτλο «¡Basta!» (Φτάνει!) είναι του Carlos Terribili και φιλοξενείται στο Museo del Bicentenario στην Αργεντινή.
Δημήτρης Ζερβουδάκης – Γεωργία Βεληβασάκη – Luis Borda | Άσπρα μαντίλια
Μουσική: Κωνσταντίνος Αθυρίδης
Στίχοι: Γεωργία Βεληβασάκη / Στίχοι στα ισπανικά: Luis Borda
Εταιρεία: Μετρονόμος
Στίχοι:
Ο θάνατος φτάνει με μαύρη Ford Falcon
φοράει γραβάτα και βλέμμα κοράκων
αρπάζει παιδιά, μωρά από το στήθος
εμπόρευμα ή λάφυρο, desaparecidos
και στόλισμα αλλόκοτο του Rio del Plata
Alicia, αδερφή μου, τη φρίκη σταμάτα
«Mi niño, μονάκριβο, παιδί μου θλιμμένο
πού να ’σαι, μιαν είδηση στερνή περιμένω.
Κρυώνεις; Διψάς; Ανασαίνεις;
Κανείς δεν μ΄ απάντησε αν ζεις ή αν πεθαίνεις…»
Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo
μάνα καράβι, μάνα ναυάγιο
στρέφεις μ’ ανάποδο βήμα το χρόνο
και με το δάχτυλο στο δολοφόνο
για τα παιδιά σου που ακόμα τώρα
γίνονται λεία σε σαρκοβόρα
νύχια εμπόρων και σαστισμένα
γυρνούν στους δρόμους γυμνά και ξένα.
μάνα αφόβητη, μάνα αγία
σε μιαν ατέλειωτη χορογραφία
το σώμα υψώνεις, γίνεσαι ασπίδα
να μη χαθεί η ύστατη ελπίδα.
Στη Δαμασκό, στην Ειδομένη
άγνωστη, μόνη κι απελπισμένη
κι απ’ τη Λουάντα στη Λαμπεντούσα
αδικημένη, μοιρολογούσα
κάπου μια μάνα πάντα χορεύει
και το παιδί της πίσω γυρεύει.
Hebe, María, Azucena, μανάδες
Delicia, Marta, Tereza, μαινάδες
τα σπλάχνα σας πίσω ζητάτε απ’ τον δήμιο
στα χέρια σημαία, της φρίκης ενθύμιο
κερί αναμμένο, μια φωτογραφία
και το παιδί της πίσω γυρεύει
του δόλιου παιδιού που σας πήραν με βία
Hijo de mi alma…
Pañuelos blancos en Plaza de Mayo
Madres que vuelven del naufragio
Se han vuelto bandera los hijos buscados
por ríos y mares, los hijos amados.
No importa si es hoy, ayer o mañana
Llegara΄ el día, nacerá el alba!
Mientras te busco, hijo de mi Alma!
Danzando en el río su danza macabra
oculta el verdugo su cara de lata.
Su cara de lata delata su alma
vacía, sin sueños, sin risas, sin nada.
Cobarde…
Hay odio en sus ojos, hay sangre en sus manos.
En su odio, cobarde, se oculta el verdugo
pero no te olvides que yo no me olvido.
Todo lo que pasa queda en la memoria!
