Μουσικής...ιστορίες | Ο Άλκης Κανίδης από τους ΕΚΜΕΚ μας διηγείται την ιστορία του «Μέσα μου καίει μια φωτιά»!

Εκμέκ «Μέσα μου καίει μια φωτιά»

Οι κόσμοι που φτιάχνουν τα τραγούδια, ακόμη κι αν είναι κόσμοι φτιαγμένοι από χέρια άλλων, έχουν την ιδιότητα να κουμπώνουν με το δικό σου και να χτίζουν κάθε φορά μια ιστορία από την αρχή. Τη δική σου ιστορία. Στίχοι, λέξεις... Τα τραγούδια που κουβαλούν μέσα σε λίγες μόνο σειρές τη φιλοσοφία ζωής του γράφοντος, αποτελώντας μια μικρή βιογραφία του ψυχικού του γίγνεσθαι, σε κάνουν θαυμαστή της ειλικρίνειάς του. Όπως αυτό το τραγούδι, που γράφτηκε από τους ΕΚΜΕΚ ένα ζεστό Αύγουστο και ήρθε για να θυμίζει ότι το μόνο εύφλεκτο υλικό μας, οφείλει να είναι η αλήθεια μας...

Αν υπάρχει ένα πράγμα που μας κάνει ανθρώπους είναι η πίστη. Είναι το οτι πιστεύουμε στο όνειρο και του δινόμαστε, αφηνόμαστε να μας ανεβάσει όπου θέλει. Χωρίς να ξέρουμε πολλές φορές έτσι όπως ανεβαίνουμε πόσο εύκολα μπορεί να πέσουμε.

Σε έναν κόσμο που την ευαισθησία σου μπορεί να την εκμεταλλευτεί για να σε εξαπατήσει ή να σε τσακίσει, το να παραμένεις ονειροπόλος είναι απο μόνο του μια μικρή(η μεγάλη;) πράξη επανάστασης.

Δεν θα μπορούσα να πω όχι στο όνειρο ακόμη και αν ήτανε σίγουρο εξαρχής πως θα πέσω. Κάποιοι μπορεί να πουν οτι μια τέτοια στάση είναι αφελής. Ας λένε.

Δεν θα μπορούσα να πω όχι στην ομορφιά που περιμένει μετά απο μια δύσκολη ή επικίνδυνη διαδρομή, ούτε στην έκσταση που φέρνει το σμίξιμο δυο ψυχών χωρίς όρους. Δεν θα μπορούσα να δεχτώ ένα βολικό ωράριο και μερικές έξτρα μέρες διακοπές, ούτε να εγκαταλείψω τις «ανώριμα» πιστεύω μου για να συμμορφωθώ με αυτό που θα «έπρεπε» να είμαι.

Όταν βρείς την φωτιά που καίει μέσα σου έχεις δύο επιλογές. Η μία είναι να την φοβηθείς και λίγο-λίγο να την σβήσεις, να ξεχάσεις πως έκαψε ποτέ. Και η άλλη είναι να την αφήσεις να κάψει, να φωτίσει ποιος είσαι στ' αλήθεια και μετά να ζήσεις μ' αυτή την αλήθεια. Με την καρδιά σου. Και με το συναίσθημα σου.

Το «Μέσα μου καίει μια φωτιά» ξεκίνησα να το γράφω μήνα Αύγουστο όταν η πόλη ήτανε άδεια. Είναι ωραίο το γράψιμο τέτοιες μέρες. Η ησυχία με καθαρίζει, με προστατεύει απο το θόρυβο των μικρών και ασήμαντων πραγμάτων. Moλύβια, χαρτιά επάνω στο τραπέζι, η κιθάρα, οι κόκκινες πένες και μια βαθιά μοναχικότητα. Αγαπώ πολύ αυτήν την τελετουργία. Μέσα σ' αυτή την μοναχικότητα φαίνεται πεντακάθαρα αυτό που έμεινε μετά απο αυτό που έζησες. Εκεί καθαρίζει το συναίσθημα. Κι εκεί μεγαλώνει. Εκεί μπορείς να φωνάζεις, να κλαις, να λες τις συγνώμες σου, να βρίζεις ή να ονειρεύεσαι. Εγώ απλά όλα αυτά για να σωθώ τα κάνω τραγούδια.

Στίχοι:         

Μέσα μου καίει μια φωτιά, στιγμή δεν ησυχάζει
Γεμιζει φλόγες ο ουρανός, τ' αστέρια μου τρομάζει
Με παρασέρνει εκει ψηλά, μου λέει πως μ' αγαπάει
Κι ύστερα πάλι στο κενό, σα στάχτη με σκορπάει

Μέσα μου καίει μια φωτιά, με τρώει με ξεσηκώνει
Και στη μικρή μου φυλακή, δρόμους εμπρός απλώνει
βάζει στο νού προσάναμμα, φυτίλι στη καρδιά μου
Γι' αυτό πάντα μυρίζουνε, μπαρούτι τα όνειρα μου

Καίγομαι εγώ σα κλαδί, κι ύστερα πέφτω χάμω
Έρχομαι εκεί στο πλάι σου, λίγο να σε ζεστάνω
Kι όταν ρωτάω απο που, ήρθε η φωτιά κοντά μου
μου δείχνει αυτό τον ουρανό, που γράφει τ' όνομα μου

Μέσα μου καίει μια φωτιά, στιγμή δεν ησυχάζει
Γεμιζει φλόγες ο ουρανός, τ' αστέρια μου τρομάζει
Κι όταν φεύγω μακριά, κι όταν δεν την αντέχω
Εγώ λέει μόνο σ' αγαπώ και πίσω πάλι τρέχω