Θέατρο/Είδαμε:«Θα σε πάρω να φύγουμε» @ Θέατρο Badminton!

Πληροφορίες

Θέατρο Badminton

Θα σε πάρω να φύγουμε

«Θα σε πάρω να φύγουμε, σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, που κανένα δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει»… Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος είναι αρκετά ευφάνταστος. Σε παίρνει απ’ το χέρι και σε οδηγεί σε μέρη ανεξερεύνητα, ακουστά αλλά ιδωμένα από λίγους, που σ’ έχουν μαγέψει χωρίς να ξέρεις το γιατί. Και σου δίνουν την εξήγηση. Το παρελθόν έχει αξία ανεκτίμητη. Κι αυτό, γιατί σου προσφέρει χώρο να εναποθέσεις τα συναισθήματα σου στο άφθαρτο. Κάτι που δεν έχεις ζήσει, δε το έχεις βλάψει με το βάρος του εαυτού σου, δεν έχεις βίωμα. Έτσι το βλέπεις πιο ειδυλλιακά, πιο αγνά, πιο καθαρά, πιο μαγικά.

Έτσι είδα την τρίωρη σχεδόν παράσταση «Θα σε πάρω να φύγουμε», δια χειρός Φωκά Ευαγγελινού και Άγγελου Πυριόχου, στο υπερμέγεθες και κατάμεστο θέατρο Badminton. Η αλήθεια είναι ότι, όταν ακούς για τρίωρες παραστάσεις, συνήθως άγχος φέρεις παρά θετικά προκατειλημμένος είσαι. Μήπως με κουράσει; Μήπως βαρεθώ; Η παράσταση η ίδια έρχεται να αναιρέσει κάθε αμφιβολία και διχασμό. Η έρευνα και τα κείμενα του Α. Πυριόχου ανέδειξαν με τρόπο ουσιαστικό, ειλικρινή, αληθινό, ζωογόνο και συνετό ένα μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού θεάματος, την Επιθεώρηση. Ξεκινώντας απ’ τη δεκαετία του 1930, η παράσταση μας εισάγει στα μεγάλα στέκια της εποχής, μας γνωρίζει τους μεγάλους πρωταγωνιστές των θεατρικών και μουσικών σκηνών, μας θυμίζει τραγούδια αλησμόνητα, αναφαίρετα συνδεδεμένα με την ταυτότητα του Έλληνα. Σαν ένα ταξίδι που έπρεπε κάποια στιγμή στη ζωή σου να κάνεις για να δεις τις συνθήκες γέννησης όσων σήμερα θεωρείς διαχρονικές αξίες. Απλώς για να νιώσεις την έκσταση τη στιγμή που η Βέμπο αλλάζει τη «Ζεχρά» και γεννά το «Παιδιά, της Ελλάδος Παιδιά» ή όταν μέσα σ’ ένα καλοκαίρι τη δεκαετία του ’60, οι Αθηναίοι μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ της «Οδού Ονείρων» του Μ. Χατζιδάκι και της «Όμορφης Πόλης» του Μ. Θεοδωράκη.

Τις ξεχωριστές αυτές στιγμές αναδεικνύουν οι επίσης ξεχωριστές ερμηνείες όλων των ηθοποιών της παράστασης, η οποία στηρίζεται εν πολλοίς στην υποκριτική και τραγουδιστική δεινότητα των συντελεστών. Ξεχώρισα τον Αντώνη Λουδάρο ως «Κυρία Επιθεώρηση», ο οποίος αποδίδει ένα θεαματικό αποτέλεσμα, σ’ έναν ρόλο που δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να αποβεί θετικά μοιραίος για την καριέρα του. Θα σταθώ επίσης στην μελωδική και αισθαντική φωνή τόσο της Τάνιας Τρύπη όσο και της Χαράς Κεφαλά, οι οποίες δημιουργούν μερικές από τις πιο μοναδικές στιγμές της παράστασης. Στο πλάι τους ο Γιώργος Καπουτζίδης, ο Μέμος Μπεγνής, ο Μιχάλης Μαρίνος, η Μαριάννα Πολυχρονίδη, ο Μίνως Θεοχάρης και ένας ακόμα πολυάριθμος θίασος από ηθοποιούς, τραγουδιστές και χορευτές, αποδίδουν ένα μεστό και ελπιδοφόρο αποτέλεσμα, ότι το ελληνικό θέαμα στην Ελλάδα έχει μέλλον λαμπρό. Ιδιαίτερη μνεία στην Εύα Νάθενα, η οποία έχει σχεδιάσει πάνω από 300 κοστούμια, γεμάτα λάμψη και αντιπροσωπευτικότητα της κάθε εποχής.

Η ιστορία μας αφήνει γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Τότε, που η χούντα εισβάλλει απροσδόκητα στη ζωή των Ελλήνων και η Επιθεώρηση λογοκρίνεται, υποβαθμίζεται, μαυρίζει, μαραζώνει. Η ιστορία της όμως είναι λίγο- πολύ καθρέφτης του λαού που την έθρεψε. Αυτού του λαού που «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά»…

  

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

 

Θέατρο για τα παιδιά