Συνέντευξη:Στέλιος Μάινας: «Η κοινωνία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από εύφλεκτα υλικά»!

Πληροφορίες

Στέλιος Μάινας

Η κοινωνία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από εύφλεκτα υλικά


Ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της τέχνης είναι πώς καταφέρνει κάθε φορά να σε εκπλήσσει. Η «Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη δεν είναι μόνο ένα κείμενο με εσωτερικές διακυμάνσεις που σε εκπλήσσουν λεπτό προς λεπτό, αλλά κι ένα «γερό χαρτί» στα χέρια του άξιου και μαχητικού ηθοποιού - σκηνοθέτη Στέλιου Μάινα προκειμένου να αναδείξει κάθε αθέατη πλευρά του. Με αφορμή το εν λόγω θεατρικό έργο, ο Στέλιος Μάινας μιλά στο Musicity.gr για την πόλη του, την Αθήνα και την κάθε πόλη, ως σημείο αναφοράς της αυτοσυνείδησης μας. Παρά το γεγονός ότι η πόλη καίγεται, ο Στέλιος Μάινας φαίνεται να σβήνει τη φωτιά μέσω της δημιουργίας, με υλικά αγνά, τίμια, ανθρώπινα, ουσιαστικά, όπως αυτά που έχουν στιγματίσει και τη μέχρι τώρα πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο.

 

M.C: Τι κάνει την «Πόλη» της Λ. Αναγνωστάκη να αυτονομείται από τα άλλα δύο μονόπρακτα της τριλογίας στην αντίληψη σας; Ποιο στοιχείο της «Πόλης» αποτέλεσε την ίντριγκα μέσα σας για να τη σκηνοθετήσετε;

Σ.Μ: Η επανάληψη πάντοτε δυναμώνει τη μνήμη και την απλώνει στον χρόνο. Η Λούλα Αναγνωστάκη εμφανίζεται στο θέατρο το 1965 με τα μονόπρακτα έργα η Διανυκτέρευση, η Πόλη και η Παρέλαση, που παρουσιάζονται στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν σε ενιαία παράσταση με τον τίτλο «Η Πόλη, Ματαίωση... η απαρχή». Είναι η πόλη που μας έχει απογοητεύσει ή εμείς εκείνη, τι σημασία έχει, πιο πολύ μετράει να έχεις γενέθλια πόλη, να ανήκεις κάπου, να είσαι κομμάτι ενός τόπου. Η Λούλα Αναγνωστάκη κι εκείνη η χαρακτηριστική εικόνα μιας διανοούμενης με μαύρα γυαλιά και σκοτεινή γραφή με Ευρωπαϊκό αέρα , σ' ένα θεατρικό τοπίο καθαρά τοπικό, μας ιντρίγκαρε σαν έφηβους . Έκτοτε, διαβάζοντας και βλέποντας κατά καιρούς τα έργα της, ανακάλυψα τι είναι αυτό που με έλκει στον ελλειπτικό της λόγο. Η κρυπτικότητά της, η αφαιρετικότητά της, ένας λόγος έμμεσα ποιητικός. Ο λόγος της , πατάει στον ρεαλισμό μόνο για να εκτοξευθεί, να απομακρυνθεί απ' αυτόν, να αυτονομηθεί .Αυτή η αυτονόμηση χαρακτηρίζει την τριλογία πόλη, και έτσι μπορούν και τα τρία μονόπρακτα να σταθούν μόνα και αυθύπαρκτα, έχοντας ως κοινή αφετηρία την πόλη....

M.C: Τι πιστεύετε πως θα έλεγε η Λούλα Αναγνωστάκη αν έβλεπε την παράσταση σας;

Σ.Μ: Δεν μπορώ να υποθέσω εγώ για τον συγγραφέα που βλέπει το έργο του. Νομίζω πως κάθε συγγραφέας, στέκεται με περιέργεια για να δει τι έχει αφομοιωθεί, τι έχει μεταλλαχτεί, τι έχει προκαλέσει ο λόγος του....

M.C: Πόσο εύκολα τα κάστρα της πόλης μετατρέπονται από «φρούρια προστασίας» σε «φυλακές εγκλεισμού» και πώς θεωρείτε ότι ο άνθρωπος διαχειρίζεται αυτή την πραγματικότητα;

Σ.Μ: Θέλω να πιστεύω πως δεν τα χωρίζει τίποτα. Το «άλλοτε» που λέει και η συγγραφέας γίνεται τώρα. Την ίδια στιγμή οι φύλακες γίνονται φυλακές. Ένας τόνος τα ορίζει και μόνο. Μας διδάσκει και η ζωή η ίδια το έωλο του μόνιμου, και την παντοδυναμία του προσωρινού.

M.C: Ποια στοιχεία της κοινωνίας μας αποτελούν «εύφλεκτα υλικά» και κάνουν την πόλη να καίγεται;

Σ.Μ: Η κοινωνία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από εύφλεκτα υλικά. Οι διαφορές μεταξύ των μεγεθών και των ανθρώπων, η απομόνωση, ο αποκλεισμός, η διαφορετικότητα, η αδικία, η ανισότητα, η καταπίεση, η εκμετάλλευση... θέλετε κι αλλά;

M.C: Γιατί καθίσταται σπουδαίο, κατά τη γνώμη σας, ο άνθρωπος να έχει επίγνωση της αφετηρίας του, του σημείου αναφοράς του; Σε τι βοηθάει την πορεία ζωής του αυτή η μνήμη;

Σ.Μ: Μα για να αποκτήσεις αυτοσυνείδηση, να δημιουργήσεις προσωπικότητα και μ' αυτή θα διδάξεις τα παιδιά σου και εκείνα με τη σειρά τους τα δικά τους. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι σταθερά υγιείς κοινωνίες. Πρέπει να γνωρίζεις ή να ψάξεις να μάθεις για τις ρίζες σου. Φανταστείτε ένα δέντρο με σαθρές ρίζες αντιμέτωπο με τον άνεμο...

M.C: Όταν αυτή η μνήμη έχει να κάνει μ' ένα οδυνηρό παρελθόν, πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί το παρόν και το μέλλον του;

Σ.Μ: Έχω την αίσθηση πως ο άνθρωπος πρέπει να σταθμίζει, να μετρά τα θετικά και τα αρνητικά απ' τα κληρονομήματα του. Όλα είναι δικά του και πρέπει να τα δεχτεί , να σταθεί με αγάπη και κατανόηση σ' όσα του κληροδοτήθηκαν.

M.C: Ο Έλληνας σήμερα τι έχει να θυμάται από την «αφετηρία» του βαδίζοντας στον «προορισμό» του;

Σ.Μ: Ε, καλά, ο Έλληνας έχει πάρα πολλές αφορμές και αιτίες για να αισθάνεται περήφανος για το παρελθόν του. Δόξα τω Θεώ, έχουν φροντίσει άλλοι πριν από μας για μας. Το ζήτημα είναι πως πρέπει και το παρόν να δουλέψει για να δημιουργήσει μέλλον.

M.C: Με ποιον τρόπο υπάρχετε και συνυπάρχετε προσωπικά στη δική σας πόλη, την Αθήνα;

Σ.Μ: Αγαπώντας την, ζώντας και αναπνέοντας μέσα σ' αυτή και γι' αυτή...

M.C: Λαμβάνοντας υπόψη τον έντονο «πολιτικό» χαρακτήρα του κειμένου της Αναγνωστάκη, πιστεύετε στην ανάκτηση της πίστης στην πολιτική από πλευράς κοινωνίας;

Σ.Μ: Πρέπει με πράξεις να αποκαταστήσουμε την αξία της πολιτικής στην καθημερινότητα, να αποκαταστήσουμε την έννοια του πολιτικού ήθους και του πολιτικού πολιτισμού. Ουσιαστικά πρέπει να αποκαταστήσουμε την επικοινωνία μεταξύ μας.

M.C: Αντιπαραβάλλοντας τόσο την «Πόλη» της Αναγνωστάκη όσο και την «Τίρζα» του Γκρούνμπεργκ, εκλαμβάνω μια βαθιά διαμαρτυρία για τον «δυτικό» πολιτισμό και τις πτυχές του. Τελικά, η Ελλάδα είναι θύμα της ιστορίας της ή της δύσης;

Σ.Μ: Η Ελλάδα τραβάει το δικό της δρόμο, αλλά φυσικά σαν μια συνιστώσα της Ευρώπης συμμετέχει στην κοινή μοίρα. Το ζήτημα είναι πώς εμείς και τα παιδιά μας, πληρώνουμε και θα πληρώνουμε, τα αποτελέσματα της παγκόσμιας κρίσης σε συνθήκες ενός άγριου και εκδικητικού καπιταλισμού, μεταλλαγμένου στις ορέξεις και τα μέτρα μόνο των ισχυρών κρατών. Ο φτωχός Νότος, έχουν αποφασίσει, πρέπει να παραμείνει φτωχός , και παραγωγικός. Μόνο έτσι ο Βοράς θα μπορεί να είναι ακόμα πλούσιος.

M.C: Τι σας κάνει να ελπίζετε πως σε 50 χρόνια από σήμερα, αυτά τα έργα με τα οποία φέτος καταπιάνεστε, δεν θα είναι και πάλι επίκαιρα από την αρνητική τους πλευρά;

Σ.Μ: Η ιστορία της ανθρωπότητας επαναλαμβάνεται, αν όχι κάθε πενήντα χρόνια, πάντως σίγουρα, επαναλαμβάνεται. Το παρήγορο με μας είναι πως είμαστε ένας λαός που έχει τραβήξει πολλά και συνεχίζει να τραβάει. Πιστεύω πως θα αντέξουμε, θα βγούμε από το τέλμα, σύντομα. Εμπιστεύομαι τα παιδιά μας, είναι καλύτερα από μας.

 

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

Έξυπνη αναζήτηση:

Που εμφανίζεται ο κάθε ηθοποιός ή τραγουδιστής;


"Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα" = Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες εμφανίσεις του καλλιτέχνη