Συνέντευξη: Θάνος Μικρούτσικος «Δεν πρέπει να περνάει γενιά, που να μην σπρώχνει τα όρια»!

Θάνος Μικρούτσικος

Δεν πρέπει να περνάει γενιά, που να μην σπρώχνει τα όρια

Τα δάχτυλα ενός παιδιού τεσσάρων χρόνων ακουμπισμένα στα πλήκτρα ενός πιάνου… Στην αρχή έρχεται η ανακάλυψη του ασπόμαυρου κόσμου του. Μετά οι μεγάλοι σταθμοί, ο Μότσαρτ, ο Χατζιδάκις, το τραγούδι, η μουσική του 20ου αιώνα… Και μετά ξεκινούν να χτίζουν τις δικές τους πατρίδες, πάντα με σεβασμό στο «πριν», αλλά «σπρώχνοντας τα όρια», ώστε να έρθει ένα «μετά», που δικαιωματικά δείχνει «πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία»…

Ο Θάνος Μικρούτσικος, οριακός, ασυμβίβαστος, ευγενώς νεωτεριστής και ουσιαστικά οραματιστής πατάει το βήμα του τις δύο τελευταίες γενιές και συνεχίζει να υψώνει τις ιδέες του, δίνοντας το σινιάλο για τις επόμενες. Όχι σερβίροντας έτοιμες λύσεις, αλλά υποδεικνύοντας, χωρίς καμιά τάση επίδειξης, τα σωστά βέλη στους σωστούς στόχους. Από την κλασική μουσική και το θέατρο ως το τραγούδι, αφήνει την υπογραφή του πατώντας τη γερά και φροντίζοντας το μελάνι να πηγάζει κατ’ ευθείαν από την καρδιά, ώστε να μένει ανεξίτηλο στο χρόνο και τις συνθήκες. Συντροφιά του πάντα το απροσδόκητο, αυτό που σε «εκπλήσσει» με την αυθόρμητη ειλικρίνειά του, όπως η φετινή συνεργασία με το Γιάννη Κότσιρα και τη Ρίτα Αντωνοπούλου. Είναι πολύ ιδιαίτεροι αυτοί οι τρεις! Πιάνουν τα πράγματα από την αρχή, τα μπλέκουν, τα ξεμπλέκουν, τους δίνουν άλλη υφή και τα φέρνουν στο σήμερα! Εάν τους βρεις, λοιπόν, να περνούν από την πόλη σου, αγόρασε το πολύτιμο εισιτήριο και μπες στον κόσμο τους. Θα δεις πως ανήκεις κι εσύ εκεί…!

M.C: Φθάνοντας σήμερα, καλλιτεχνικά έχετε τη δυνατότητα να μετράτε πολλά, σε μία κλίμακα τόσο ποιοτική όσο και ποσοτική. Ποια είναι εκείνα τα μεγέθη, που βαραίνουν μέσα σας περισσότερο, πού θεωρείτε πως έχετε αφήσει το σημάδι σας και ποια σημάδια έχουν χαραχθεί μέσα σας;

Θ.Μ: Εγώ είμαι ένας μουσικός, από εκείνες τις λίγες περιπτώσεις, χωρίς αυτή η κατάταξη να είναι αξιολογική, που δουλεύω σε πολλούς διαφορετικούς χώρους. Από τη μία το τραγούδι, από την άλλη η λεγόμενη κλασική και πειραματική μουσική και το θέατρο, τόσο εγχώρια όσο και στο εξωτερικό. Συνεπώς, έχοντας αυτό τον όγκο έργου, μου είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσω περιοχές στις οποίες βρίσκω πιο έντονα το «εγώ» μου. Εάν είχα εντοπίσει αυτή την περιοχή, θα δραστηριοποιούμουν μόνο σε εκείνη. Αυτό δε σημαίνει πως, στους χώρους που κινούμαι, γράφω μόνο αριστουργήματα. Όμως, από τη στιγμή που όσα κάνω, ως πρόθεση, είναι έντιμα, είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου, θα με βρείτε σε όλα στον ίδιο βαθμό, ακόμη κι αν κάποια δεν είναι ολοκληρωμένα.

M.C: Επομένως, η μουσική σας πατρίδα είναι ένα πάζλ…

Θ.Μ: Πρόκειται ακριβώς για ένα πάζλ. Αυτή η τάση ξεκινά ήδη από την παιδική μου ηλικία. Έπαιζα πιάνο από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων. «Περιείχα» από μικρός τον Μότσαρτ, τον Μπετόβεν και αργότερα τον Ντεμπυσσύ. Ταυτόχρονα, λόγω του περιβάλλοντος και της προσωπικής μου εξωστρέφειας, άκουγα πολύ τραγούδι, από το αμερικάνικο ροκ της δεκαετίας του ’50 από τον πειρατικό σταθμό του αμερικανικού στόλου που ερχόταν στο λιμάνι της Πάτρας, μέχρι Χατζιδάκι και Θεοδωράκη. Επομένως, μεγαλώνοντας, είχα δύο διαφορετικά πράγματα που ωρίμαζαν εντός μου. Αργότερα, περνώντας στο πανεπιστήμιο και ερχόμενος σε επαφή με το δάσκαλό μου, Γιάννη Παπαϊωάννου, απέκτησα τη γνώση της μουσικής του 20^ου αιώνα. Έτσι, ήρθε να προστεθεί ακόμη μια πολύ δυνατή επιρροή, που μαζί με τις άλλες δύο χάραξαν το μουσικό μου τοπίο.

M.C: Είστε ένας καλλιτέχνης, ο οποίος χάρη στο δρόμο που επέλεξε να πάρει, πέρα από την ευαίσθητη πλευρά της τέχνης, μέσω του τραγουδιού, ακουμπήσατε και εκείνη την πλευρά της, μέσω της κλασικής μουσικής ή του θεάτρου, που έχει να κάνει με την νοητική εγρήγορση και επαγρύπνηση.  Όλη αυτή η πορεία δημιουργεί μέσα σας την αίσθηση του βάρους ή της ευθύνης για ένα κληροδότημα;

Θ.Μ: Σαφώς το τραγούδι ως μουσικό είδος έχει μεγαλύτερο αυθορμητισμό και αμεσότητα και η φόρμα του θεωρείται πιο εύκολη, αν και αυτόν τον τελευταίο χαρακτηρισμό τον παραθέτω με πολλούς αστερίσκους. Στα υπόλοιπα πραγματοποιείται μια πιο σύνθετη νοητική διεργασία. Ωστόσο, προσωπικά θεωρώ πως σε όλα τα είδη υπάρχει ένα τρίπτυχο, το οποίο φτιάχνει τα πράγματα: χέρι- μυαλό- καρδιά. Φανταστείτε το σαν ένα μηχάνημα, που, όταν παίρνει μπρος το ένα από τα τρία μέρη, τότε αυτόματα ενεργοποιούνται και τα υπόλοιπα. Επομένως, θεωρώ πως η όποια ευαισθησία ενυπάρχει παντού. Όσον αφορά στην ευθύνη του κληροδοτήματος, αν και είμαι οπαδός του «εδώ και τώρα» και αυτό σε αρκετές περιπτώσεις λειτουργεί ευεργετικά, έχω ανάγκη να αισθανθεί ο κόσμος πως πήρα κάτι από τους προηγούμενους και έσπρωξα τα όρια. Αυτόματα αυτό γίνεται κληροδότημα στην επόμενη γενιά. Επειδή, όμως, η ιστορία ποτέ δε γράφεται όπως θέλουμε εμείς, παρά πάντα κουβαλά την υποκειμενικότητα του γράφοντος, εκτός εάν γραφεί ταυτόχρονα από πολλά πρόσωπα, οπότε και αντικειμενικοποιείται μέσα από τις υποκειμενικότητες, δεν ξέρω εάν θα μπορέσει να λειτουργήσει αυτή η τάση ως ένα κληροδότημα για τους επόμενους και ποια διάρκεια θα έχει. Βέβαια, είμαι τόσο ευτυχής με όλα αυτά, που δεν ξέρω εάν με ενδιαφέρει τι θα συμβεί σε 100 χρόνια. Αφήστε, που έχω και ένα ερωτηματικό για το εάν θα υπάρχει homo sapiens μέχρι τότε!

M.C: Έχετε ζήσει ως δημιουργός σε κρίσιμες κοινωνικές καμπές. Κατά πόσο η τέχνη ορίζεται από την εποχή και σε ποιο βαθμό μπορεί να ισχύσει το αντίστροφο;

Θ.Μ: Η τέχνη είναι γέννημα της κάθε εποχής και η φόρμα της στην κάθε εποχή είναι η κοινωνική εμπειρία αποκρυσταλλωμένη. Το γεγονός πως κάποιες φόρμες επιζούν και σε μεταγενέστερες εποχές, δεν αναιρεί πως γεννήθηκαν σε μία προγενέστερη. Η φόρμα της εποχής του Μπαχ δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική, ούτε θα μπορούσε να είναι ίδια με αυτής του Μπετόβεν. Στον 21^ο, που αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες, οι φόρμες ανανεώνονται μέσα σε μια πενταετία. Η τέχνη, παρ’ ό, τι ανήκει στο εποικοδόμημα, έχει να κάνει με την εποχή. Βέβαια, οι εποχές και οι κοινωνίες αλλάζουν και κάποια δημιουργήματα συνεχίζουν να διατηρούν τη διαχρονικότητά τους. Αυτό οφείλεται τόσο στην ευαισθησία του ανθρώπινου είδους, όσο και σε εκείνα τα στοιχεία που δεν αλλάζουν, παρ ό, τι οι κοινωνίες μεταβάλλονται. Για παράδειγμα, η δουλοκτητική κοινωνία, η φεουδαρχική κοινωνία, η καπιταλιστική κοινωνία, αν και είναι εντελώς διαφορετικές, έχουν έναν κοινό πυρήνα, την καταπίεση των στρωμάτων από μια ολιγαρχική εξουσία. Επομένως, ένα έργο θα μπορούσε να επιζήσει και στις τρεις αυτές περιπτώσεις.
Όμως, η αλήθεια είναι πως η τέχνη δε μπορεί να αλλάξει την εποχή. Η σοβαρή τέχνη κάνει τους ανθρώπους ικανούς να αποκτούν κριτική συνείδηση και αυτοί με τη σειρά τους είναι οι μόνοι που μπορούν να διαμορφώσουν διαφορετικά την κοινωνία. Οπότε, σε αυτό το βαθμό περιορίζεται η κοινωνική συμβολή της.  Ένα τέτοιο είναι το παράδειγμα της τέχνης του Μπρεχτ. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε πως η τέχνη διαθέτει ακόμη δύο πτυχές. Πρώτον, είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη γη. Σε τρεις χιλιάδες χρόνια από τώρα, τα σημερινά καλλιτεχνικά δημιουργήματα θα είναι μια πολύ σημαντική πηγή πληροφοριών για τη σημερινή ζωή. Δεύτερον, σε τέτοιες εποχές βαθιάς κρίσης του συστήματος, η τέχνη λειτουργεί και εμψυχωτικά.

M.C: Υπάρχει ακόμη αυτή η τέχνη;

Θ.Μ: Υπάρχει, το εάν φαίνεται είναι το ερώτημα. Είναι διαφορετικό το «είναι» από το «φαίνεσθαι». Για το δεύτερο έχουν μεγάλο μερίδιο τα μέσα προβολής και η εικόνα, που αυτά δημιουργούν, την οποία πολλές φορές, αν και το «είναι» υπάρχει, έρχεται ένα «φαίνεσθαι» να τη σκεπάσει.

M.C: Επομένως, πώς ορίζετε την έννοια της καλλιτεχνικής επανάστασης;

Θ.Μ: Όταν παραλαμβάνουμε κάτι από τους προηγούμενους, με κάποιο τρόπο πρέπει να δημιουργήσουμε μια ρήξη και μια καινούρια συνθήκη. Αυτό πραγματοποιείται μόνο μέσα από το σπρώξιμο των ορίων. Δεν πρέπει να περνάει γενιά, που να μην σπρώχνει τα όρια. Όταν η επόμενη γενιά, λοιπόν, πραγματοποιήσει αυτό το σπρώξιμο, κάποια στιγμή θα επέλθει και η ρήξη με το απώτερο παρελθόν.

M.C: Ας προχωρήσουμε στη φετινή συνεργασία με το Γιάννη Κότσιρα και τη Ρίτα Αντωνοπούλου, που ξεκίνησε το χειμώνα και συνεχίζεται και το καλοκαίρι.
«Συμπράττω». Λέξη σύνθετη, με την πρόθεση «συν» να τη νοηματοδοτεί. Τοποθετώντας το καλλιτεχνικό σας τρίο στο σήμερα, ποια δύναμη εντοπίζετε στη συνύπαρξη;

Θ.Μ: Ξεκινώντας από τη Ρίτα, τη θεωρώ την πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση τραγουδίστριας από το 2000 και μετά. Πρόκειται για μια ερμηνεύτρια πολυφασματική, οι συλλαβές «ζουν» στο στόμα της με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Οι «μαραθώνιοι» που κάναμε με τα τρίωρα προγράμματα πιάνου- φωνής απέδειξαν πόσο εντυπωσιακή είναι!Ο Γιάννης με εξέπληξε! Τον ήξερα ως έναν τραγουδιστή μπαλάντας και λαϊκών τραγουδιών, αλλά όταν άρχισα να τολμώ να του δίνω πιο απρόβλεπτα τραγούδια, βρέθηκα αντιμέτωπος με κάτι απίστευτο. Δε θα ξεχάσω την περυσινή μας εμφάνιση στη Ηρώδειο. Όταν τραγούδησε το «Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς», τέσσερις χιλιάδες κόσμου σιώπησε για να ακολουθήσει ένα χειροκρότημα χωρίς σταματημό. Όταν, λοιπόν, τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να εκτοξεύσουν τα τραγούδια σου μπροστά, είναι δύο καλλιτέχνες τέτοιου ύψους, αποκτάς μια σιγουριά για το αποτέλεσμα. Φυσικά, αυτή η συνθήκη έρχεται να κουμπώσει και με τη δική μου εμπειρία στο πιάνο, αλλά και τους σπουδαίους μουσικούς, που μας συνοδεύουν. Μια δουλειά, λοιπόν, που γίνεται και για επαγγελματικούς λόγους, αποκτά ξαφνικά μια τέτοια ευτυχία και συγκίνηση!

M.C: Και έτσι πραγματοποιείται η ένωση τριών ξεχωριστών ανθρώπων και προκαλείται μια δύναμη η οποία δεν υπάρχει στη μονάδα. Ποια ανάγκη σας ακουμπάει στη δική τους και πώς αυτές στη συνέχεια βρίσκουν το κοινό τους πάτημα;

Θ.Μ: Αισθάνομαι πως η ανάγκη μας είναι κοινή. Ο Γιάννης είχε ανάγκη από ένα συνθέτη κύρους κι εγώ από έναν τραγουδιστή, που μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα μεγάλο τόξο ερμηνευτικού φάσματος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη Ρίτα. Αλληλοεξαρτιόμαστε! Εάν δεν συνεργαζόμουν με τραγουδιστές τέτοιας φύσεως, θα λειτουργούσα ως θεωρητικός μουσικός και εκείνοι με τη σειρά τους, εάν δεν είχαν στα χέρια τους τραγούδια, που μπορούν να αναδείξουν τα πλεονεκτήματά τους, δε θα είχαν την κατάλληλη βάση για να χτίσουν τη συνέχειά τους!

M.C: Το «δέσιμο» προκύπτει ως αποτέλεσμα της διατήρησης της μοναδικής διαφορετικότητας του καθενός ή του εντοπισμού των κοινών στοιχείων;

Θ.Μ: Ο σεβασμός προς το πρόσωπο και τις ιδιαιτερότητες του καθενός είναι αυτονόητος! Φυσικά, στη σύνδεσή μας συντελούν και οι δύο αυτοί παράγοντες, διαφορετικά θα κάναμε λόγο για μια βαρετή τυποποίηση. Τα διαφορετικά στοιχεία όχι απλά συνυπάρχουν δίπλα στα κοινά, αλλά γίνονται και έντονα αντιληπτά!

M.C: Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά, που ορίζετε ως μοναδικά στον καθένα τους;

Θ.Μ: Η μουσική αναφορά του Γιάννη είναι ο Μπιθικώτσης. Πολλές φορές τον αποκαλώ «Μπιθικότσιρα»! Όταν τον ακούς να ερμηνεύει ένα λαϊκό τραγούδι, σου δημιουργεί αυτήν την ανατριχίλα που νιώθεις, όταν ακούς το Μπιθικώτση να λέει το «Άξιον εστί». Επίσης, έχει έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να οριοθετείται. Ξέρει τι πρέπει να κάνει, ακριβώς στο σημείο και το βαθμό, που πρέπει να το κάνει! Από την άλλη, η Ρίτα είναι θύελλα! Εάν την ακούσεις να τραγουδά το «Καραντί», παίρνει κεφάλια! Έχει τέτοια δυναμική, που εκτοξεύει ό,τι λέει και γι’ αυτό, όταν ανεβαίνει στη σκηνή εντυπωσιάζει πραγματικά!

M.C: Στις 20 Ιουνίου θα σας βρούμε στο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη. Από το πολιτικό τραγούδι μέχρι εκείνο της λαϊκής υφής και την προσωπική δισκογραφία του καθένα, η μουσική παράσταση που παρουσιάζετε περνά από διάφορους δρόμους. Ποια γραμμή διατηρεί τη συνοχή της;  

Θ.Μ: Στο φετινό μας χειμερινό πρόγραμμα επιτύχαμε την απόλυτη συνοχή, αν και αυτά που είχαμε στα χέρια μας ήταν όντως πολλά και διαφορετικά. Η αλήθεια είναι πως έχω ένα ταλέντο στο να φτιάχνω τα προγράμματα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να περνά από τον ένα χώρο στον άλλο ομαλά. Ξεκινούσαμε με τραγούδια ερμηνείας και μπαλάντες και καταλήγαμε, στο τέλος του πρώτου μέρους, σε μη λαϊκά, δικά μου τραγούδια, κλείνοντας τον πρώτο κύκλο με τον κόσμο να εισπράττει και αγαπημένες στιγμές αλλά και ερμηνείες. Ξεκινώντας το δεύτερο μέρος με τον Καββαδία και φθάνοντας στο οριακό προσωπικό μου έργο, «7 νάνοι», προχωρούσαμε σε μια πορεία, στην οποία ο κόσμος συνόδευε και παρακολουθούσε ταυτόχρονα, με πρωταγωνιστή πότε τη σιωπή και πότε την αποθέωση, καταλήγοντας σε έναν πολυβολισμό δώδεκα πολύ γνωστών τραγουδιών, όπου πραγματοποιούταν μια έξαρση τρέλας! Προχωρώντας στο χτίσιμο της δομής των καλοκαιρινών συναυλιών, μπορώ να πω πως τη δουλεύω ακόμη. Τώρα πρέπει να συνυπολογίσω και τον παράγοντα του μεγάλου και ανοιχτού χώρου, ο οποίος προκαλεί πρόβλημα στην επαφή. Έτσι η εξωστρέφεια, χωρίς να χαθούν τα στοιχεία των ερμηνειών, πρέπει να είναι έντονη εξ αρχής.

M.C: Η επιβλητική σας καλλιτεχνική παρουσία, μετρά πάτημα δύο προηγούμενων γενεών. Μια παράσταση με το όνομά σας στους κύριους των συντελεστών θα μπορούσε να γίνει μια ωδή στην ανάμνηση. Πώς καταφέρνετε να μη μένετε κολλημένος στο παρελθόν, αλλά να το συνενώνετε με το παρόν;

Θ.Μ: Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ γνωρίζω πού κρύβεται η απάντηση. Εντυπωσιάζομαι κι ο ίδιος πολλές φορές! Βλέπω στο ένα τραπέζι άτομα εξήντα ετών και στο διπλανό άτομα είκοσι χρονών και αμφότερους να εκφράζουν τη συγκίνησή τους, με διαφορετικό τρόπο μεν, αλλά εξίσου. Ακόμη και η νεώτερη γενιά, που χαρακτηρίζεται ως περισσότερο εξωστρεφής, έχει πολύ μεγάλο σεβασμό αλλά και βάθος σε όσα μου λέει. Η μνήμη γίνεται παρόν! Ίσως επειδή ο τρόπος με τον οποίο παίζω μουσική, φέρνει τον ήχο στο σήμερα. Έτσι, σε κάποιους λειτουργεί η μνήμη, γιατί ερωτεύτηκαν με ένα τραγούδι πριν 30 χρόνια και σε κάποιους λειτουργεί το παρόν, γιατί ερωτεύονται με το ίδιο τραγούδι σήμερα. Ίσως, πάλι, έγραψα τραγούδια παλιά, που η φόρμα τους, με σεβασμό στο «πίσω», πατούσε ταυτόχρονα και στο «μπροστά». Αλλά την απάντηση, δυσκολεύομαι να τη βρω!

M.C: Ανάγοντας αυτή την προβληματική σε ένα γενικότερο πλαίσιο, πώς ορίζετε τον καλλιτεχνικό αυτισμό και κατά πόσο θεωρείτε ότι πρωταγωνιστεί στη σημερινή καλλιτεχνική νοοτροπία;   

Θ.Μ: Η συμβουλή μου είναι πάντα η εξής: Μελετάτε το «πριν»! Πάρε τα όρια, μιμήσου και στο τέλος φτιάξε τον τρόπο σου! Εάν «κολλήσεις», δεν έχεις ταλέντο! Όσοι, λοιπόν, επιμένουν σε αυτιστικές τάσεις, είναι άνθρωποι με ελάχιστο ή ανύπαρκτο ταλέντο. Πράττουν καλώς, όταν μελετούν το παρελθόν, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να το ξεπεράσουν και έτσι το επαναλαμβάνουν.

M.C: Ετοιμάζετε ένα δίσκο με τον Οδυσσέα Ιωάννου και το Γιάννη Κότσιρα, με πολιτική χροιά. Σε τι διαφοροποιείται από το πολιτικό τραγούδι προηγούμενων δεκαετιών; Πώς, μιας και έχετε ασχοληθεί με το συγκεκριμένο είδος κατά κόρον, ξεφεύγετε δημιουργικά από τον αυτισμό, που αναφέραμε;

Θ.Μ: Όπως είπα και πριν, η φόρμα του τραγουδιού είναι η κοινωνική εμπειρία αποκρυσταλλωμένη. Δε μπορείς σήμερα να ψάχνεις το πολιτικό τραγούδι, αναζητώντας το στα τραγούδια της δεκαετίας του ’70. Δύο παραδείγματα σπουδαίων πολιτικών τραγουδιών είναι το «Τρύπιες σημαίες» του Πάνου και Χάρη Κατσιμίχα και το «Σιγά μην κλάψω» του Γιάννη Αγγελάκα. Πρέπει, λοιπόν, να αντανακλάται η φόρμα της εποχής, τόσο στα κείμενα όσο και στον ήχο. Εκεί κρύβεται το «κλειδί»! Στο δίσκο, που ετοιμάζουμε με το Γιάννη Κότσιρα και τον Οδυσσέα Ιωάννου, οι στίχοι του Οδυσσέα είναι πολιτικοί, αλλά όχι με την έννοια της κριτικής μιας κατάστασης. Ο στίχος του «Όσοι δεν τα παράτησαν στη μέση, με ένα μόνο πέταξαν φτερό» είναι βαθιά πολιτικός, χωρίς όμως να γίνεται σύνθημα.

M.C: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θ.Μ: Το καλοκαίρι φυσικά θα βρίσκομαι σε περιοδεία, συνεχίζοντας το σχήμα μας με το Γιάννη Κότσιρα και τη Ρίτα Αντωνοπούλου και περνώντας από πολλές πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου. Στην Αθήνα θα μας βρείτε την Παρασκευή, 20 Ιουνίου, στο Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη. Επίσης, ετοιμάζω τη μουσική επένδυση της παράστασης «Το ημέρωμα της στρίγγλας» σε σκηνοθεσία Φωτεινής Μπαξεβάνη και πρωταγωνιστές την Κατερίνα Λέχου και τον Τάσο Ιορδανίδη, η οποία πρόκειται να παίζεται όλο το καλοκαίρι στον εξωτερικό χώρο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».

Θάνος Μικρούτσικος
Γιάννης Κότσιρας
Ρίτα Αντωνοπούλου
στο Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Η παράσταση που αποθεώθηκε, σε μια μοναδική καλοκαιρινή συναυλία στην Αθήνα!

Μετά την εντυπωσιακή υποδοχή που συνάντησαν οι χειμερινές τους παραστάσεις, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Κότσιρας και η Ρίτα Αντωνοπούλου θα ανηφορίσουν την Παρασκευή 20 Ιουνίου στο θέατρο Πέτρας, για τη μεγάλη καλοκαιρινή τους συναυλία στην Αθήνα.

Με όχημα την κοινή τους αισθητική, ανατρέχουν σε σημαντικά τραγούδια και δημιουργούς και παρουσιάζουν ανανεωμένο το προσωπικό τους ρεπερτόριο.

Όμως δεν μένουν εκεί! θα μας δώσουν και μία δυνατή πρόγευση από την επερχόμενη δισκογραφική συνεργασία του Θάνου Μικρούτσικου με τον Γιάννη Κότσιρα και τον στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου. Ήδη, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, το πρώτο τραγούδι από αυτή τη συνεργασία, με τίτλο «Αυτός ο Ήλιος» και συνάντησε την πιο θερμή υποδοχή. περισσότερα…

ads in article ρεπορτάζ}