Συνέντευξη: Γιάννης Κότσιρας «Ποτέ δεν ένιωσα κατοχυρωμένος στη συνείδηση του κόσμου»!

Γιάννης Κότσιρας

Ποτέ δεν ένιωσα κατοχυρωμένος στη συνείδηση του κόσμου

Για το Γιάννη Κότσιρα οι λέξεις «βεβαιότητα» και «σεβασμός» είναι δύο στάσεις ζωής αντίρροπες, μόνο αποκλίνουσες. Απ' αυτό το σημείο της προσωπικής του κοσμοθεωρίας, ξεκινά να διαμορφώνεται το βάθρο της συζήτησης μας. Κι αυτό είναι σαφές και πρόδηλο, όχι μόνο απ' τη στάση του σώματος του ενόσω μιλά, μορφή δωρική, σεβάσμια, απόλυτα εναρμονισμένη στη δημιουργία της λεπτής διαχωριστικής γραμμής μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αλλά κι απ' τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη σκέψη του. Λες κι έχει την απάντηση, πριν καν διατυπωθεί η ερώτηση. Με φόντο το μεγάλο, επιβλητικό, ρέον μουσικές μυθικές ιστορίες σαλόνι, του βασικού φετινού του συνεργάτη, Θάνου Μικρούτσικου, μου θέτει ευγενώς, επιτακτικώς και δεξιοτεχνικά, σχεδόν υπόκωφα, τα όρια του, εκείνα τα όρια που λένε πως μιλάς μ' έναν άνθρωπο κατοχυρωμένα επιτυχημένο, χωρίς ο ίδιος να το έχει ακόμα αντιληφθεί, με σπουδαία μουσική ιστορία, της οποίας το τέλος θα γραφτεί την κατάλληλη στιγμή, όταν πια δεν θα βαραίνει ούτε τον ίδιο, ούτε αυτούς που την ανέδειξαν, το κοινό.

Τη δεδομένη καλλιτεχνική του στιγμή, τον συναντάς είτε να «αδειάζει», όπως λέει κι ο ίδιος, ψυχή τε και σώματι στις καλοκαιρινές σκηνές των προγραμματισμένων συναυλιών του ανά την Ελλάδα, δίπλα στο Θάνο Μικρούτσικο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου, είτε να προετοιμάζει τον καινούργιο του δίσκο, δια χειρός Οδυσσέα Ιωάννου και Θάνου Μικρούτσικου, χαρίζοντας τη φωνή του σε τραγούδια αμιγώς πολιτικά, χωρίς αυτό να είναι ο αυτοσκοπός. Άλλωστε, για τον ίδιο τον Κότσιρα, το πολιτικό φαινόμενο είναι μια αέναη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού επί διαχρονικών ζητημάτων. «Το θέμα είναι να μην μένουμε στους αριθμούς, αλλά στον άνθρωπο, κάτι που θέτει ως αρχή της η Αριστερά». Κάπως έτσι, διαμορφώνεται το πολιτικό του πορτρέτο, που μέσα απ' τη μουσική του προσπαθεί να αναδείξει, παραμένοντας στην ουσία του αιώνιος κριτής ακόμα κι αυτών που υποστηρίζει. Μέσω μιας έντονης, πολυεπίπεδης, βαθιά ουσιαστικής και ,δημοσιογραφικά χαριτολογώντας, «εφ' όλης της ύλης» συνέντευξη - συζήτηση, το επιμύθιο είναι ένα: Παραφράζοντας τον ορισμό της Patricia Deegan για τον άνθρωπο, ο Γιάννης Κότσιρας μοιάζει με ερώτημα σε διαρκή αναζήτηση απάντησης.  

M.C: Μετά από μία ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία το χειμώνα στο «Σταυρό του Νότου» πλάι στο Θάνο Μικρούτσικο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου, η μουσική σας ένωση συνεχίζει το ταξίδι της με μια μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Πέτρας στις 20 Ιουνίου και έπειτα περιοδεύοντας σε όλη την Ελλάδα. Αλήθεια, τι  βρίσκετε αξιοζήλευτο σε καθέναν απ’ τους δυο τους ξεχωριστά;

Γ.Κ: Επίτρεψε μου να ξεκινήσω απ’ τη Ρίτα. Η Ρίτα για μένα είναι ένα πρόσωπο που με ξάφνιασε θετικά απ’ την πρώτη στιγμή, όχι μόνο επειδή είναι μία πολύ καλή ερμηνεύτρια, αλλά και για το ότι έχει τρομερές υποκριτικές δυνατότητες. Αποτελεί ένα κράμα καλλιτέχνη ιδιαίτερο και συν τοις άλλοις θαυμάζω και τον δύσκολο δρόμο που επέλεξε για να κινηθεί στο τραγούδι, αυτόν που επιλέγαμε κι εμείς παλιά, μακριά από ατυχείς τηλεοπτικές εκπομπές και κάθε είδους φθηνού μάρκετινγκ. Αυτό για μένα της δίνει αρκετούς πόντους. Τώρα, όσον αφορά το Θάνο Μικρούτσικο, ήταν, είναι και θα είναι για μένα, ένας μεγάλος μύθος της ελληνικής μουσικής ιστορίας, είναι αυτό που λέμε «μεγάλος συνθέτης». Μεγάλωσα με τις μουσικές του και όταν ήρθε η στιγμή να συνεργαστούμε, αισθάνθηκα ένα μεγάλο δέος, ακριβώς γιατί είχα να αναμετρηθώ με μια μεγάλη ιστορία.

M.C: Επομένως, πόσο εύκολα διαχειρίσιμο είναι σκηνικά το «βάρος» Μικρούτσικος;

Γ.Κ: Θα σου πω την αλήθεια. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να διαχειριστώ κάποιο βάρος στη σκηνή, ακριβώς γιατί ο ίδιος ο Μικρούτσικος μου το απαγόρευσε, όταν με άφησε να τραγουδάω μόνο με τον δικό μου τρόπο και όχι βαδίζοντας στα χνάρια παλαιότερων τραγουδιστών, κάτι το οποίο φέρω ως χαρακτηριστικό. Κρατώ στην ψυχή μου τις πρώτες εκτελέσεις, αλλά βαδίζω βάζοντας τη δική μου ταυτότητα. Απ’ τη στιγμή που μου το επέτρεψε, το βάρος αλάφρωσε κάπως, γιατί δεν θα είχα να αναμετρηθώ πλέον μ’ αυτούς αλλά με τον ίδιο τον Μικρούτσικο και τον εαυτό μου. Νομίζω πως αυτή η συνεργασία, ήρθε στην πιο ώριμη καλλιτεχνική μου στιγμή.

M.C: Αλήθεια, πού αποκλίνετε απ’ τον Μικρούτσικο, τι είναι αυτό που σας κάνει να κινήστε αντίθετα από εκείνον;

Γ.Κ: Με τον Θάνο έχουμε αρκετές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές. Έπειτα, είμαστε διαφορετικοί ως χαρακτήρες, εκείνος είναι πολύ εξωστρεφής κι εγώ αρκετά πιο κλειστός, δημοσίως πάντα, γιατί στις παρέες μου είμαι θεόμουρλος. Του Θάνου του αρέσει η πολυκοσμία, ενώ εμένα όχι. Έχουμε πολλές διαφορές αλλά αυτό δημιουργεί και την ένωση. Τα ετερώνυμα άλλωστε έλκονται. Δεν θα μπορούσα να συνυπάρξω ποτέ με κάποιον άνθρωπο που θα ήταν η ταυτότητα μου.

M.C: Έχετε αισθανθεί να «κλέβετε» στοιχεία από εκείνον;

Γ.Κ: Φυσικά κι έχω «κλέψει» και μάλιστα αυτό είναι κάτι που γίνεται πάντα και αυτόματα. Είναι λογικό απ’ τη στιγμή που θαυμάζεις έναν καλλιτέχνη, να θαυμάζεις κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, όχι μόνο το περιτύλιγμα, τις μικρότερες λεπτομέρειες. Σε όλες μου τις συνεργασίες απορροφούσα στοιχεία, χωρίς όμως να τ’ αντιγράφω, απλώς τα προσάρμοζα σε μένα. Από την άλλη, όσα ηθελημένα «έκλεψα», άλλα τόσα άφησα στην άκρη και δεν ακούμπησα, λόγω χάσματος εμπειριών και ηλικίας.

M.C: Εσείς με τη σειρά σας έχετε αισθανθεί νέους καλλιτέχνες να «κλέβουν» από εσάς;

Γ.Κ: Νομίζω πως ναι. Κάποια παιδιά έχουν ερωτευτεί την άρθρωση μου στα τραγούδια ή τον τρόπο με τον οποίο μεταβαίνω στις νότες. Άλλοι μου έχουν πει ότι θέλουν να αποκτήσουν το ήθος μου στη μουσική, τη συμπεριφορά μου απέναντι στα τραγούδια. Εύχομαι, αν υπάρχει κάτι καλό σε μένα, όχι μόνο να το πάρουν αλλά να το μεταδώσουν και σε άλλους.

M.C: Μιλήσαμε προηγουμένως για ένωση και χωρισμό, τι σας φέρνει κοντά και τι σας απομακρύνει, κυρίως απ’ τον Μικρούτσικο. Το κοινό, πόσο κοντά και πόσο μακριά σας αισθάνεστε να είναι;

Γ.Κ: Τόσο κοντά μου, όσο και μακριά μου. Ο κόσμος είναι κοντά μου όταν εγώ είμαι πάνω στη σκηνή και αυτό είναι κάτι που χρειάζομαι για να λειτουργήσω ως καλλιτέχνης. Με τον κόσμο υπάρχει μια μοιρασιά που γεννιέται και πεθαίνει όσο εγώ είμαι πάνω στη σκηνή και τραγουδάω. Όταν τελειώνω ένα πρόγραμμα, νιώθω ειλικρινά αδειασμένος. Θέλω τον χρόνο μου για να ανασυγκροτηθώ και συνήθως αυτή η στιγμή είναι και πρέπει να είναι πιο μοναχική, ακριβώς γιατί σε τροφοδοτεί με ενέργεια.  Φαντάσου τη σχέση ενός ζευγαριού. Αν είσαι όλη μέρα μ’ έναν άνθρωπο, κουράζεσαι, θέλεις τη μοναξιά σου για να μπορέσεις να ξαναμοιραστείς. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το κοινό.

M.C: Σας αρέσει να σας μιλούν στον ενικό ή στον πληθυντικό;

Γ.Κ: Οι περισσότεροι μου μιλούν στον πληθυντικό και οι πιο νέοι στον ενικό, πράγμα που μου αρέσει, όχι γιατί με κάνει να νιώθω νεότερος, αλλά γιατί δεν απομακρύνομαι πολύ από κοντά τους. Τον πληθυντικό τον αποζητώ γιατί δείχνει ενίοτε έναν απαιτούμενο σεβασμό, μια όσο πρέπει οικειότητα.

M.C: Αυτή η οικειότητα έχει γίνει ποτέ τροχοπέδη;

Γ.Κ: Την οικειότητα είναι πολύ δύσκολο να την αντιμετωπίσεις. Οι περισσότεροι σ’ έχουν στο μυαλό τους κάπως αυθαίρετα, με την έννοια ότι κρίνουν εξ ιδίων για την προσωπικότητα σου και βγάζουν ψευδή συμπεράσματα. Από τη μία είναι λογικό, αλλά αυτή η μονομέρεια της σχέσης, δίνει από μόνη της δικαιώματα, δυσκόλως αντιμετωπίσιμα τις περισσότερες φορές. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πλάσει μια ιστορία στο κεφάλι τους για μένα, την οποία μου είναι δύσκολο να κατανοήσω και να διαχειριστώ.

M.C: Υπήρξε μερίδα του κοινού που να σας κούνησε το δάχτυλο, λέγοντας σας «δεν συμφωνώ μαζί σου»;

Γ.Κ: Προφανώς και υπήρξε και φαντάζομαι θα υπάρξει και στο μέλλον. Μα, αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά του είδους μουσικής που υπηρετώ. Δεν έχω μόνο κόλακες, έχω πολύ αυστηρό κοινό. Πολλοί με είδαν να επαναπροσδιορίζομαι σε πολλά πράγματα και άσκησαν την κριτική τους γι’ αυτό, μια κριτική πολύ σημαντική, η οποία όμως μπορεί να σε οδηγήσει και σε λάθος μονοπάτια.

M.C: Πιστεύετε πως σας οδήγησε σε λάθος δρόμο;

Γ.Κ: Υπήρξαν φορές που δεν με έβγαλε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, άλλες πάλι λειτούργησε πολύ θετικά. Εν τέλει, νομίζω πως αυτό που πρέπει να σε καθοδηγεί είναι η πρωτογενής, η δική σου άποψη, γιατί αν ακολουθείς το τι λένε οι άλλοι, παύεις πλέον να είσαι αυτός που αγάπησαν, γίνεσαι ένας ξένος.

M.C: Δεν υπήρξατε, άρα, δέσμιος «φορεμένων» επιλογών στην καριέρα σας;

Γ.Κ: Όχι. Να με επηρέασαν στην απόρριψη ή στην αποδοχή προτάσεων ναι, υπήρξαν τέτοιες στιγμές, αλλά οι επιλογές μου ήταν αυστηρές απ’ την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη μουσική. Εξαρχής είπα «Αυτός είμαι. Με θέλετε;». Αν δεν με ήθελαν, μπορεί και να μην ήμουν σήμερα εδώ.

M.C: Αυτή η αυθεντικότητα, σε βαθμό υπερθετικό και απόλυτο, λειτούργησε και ως στοιχείο της επιτυχίας σας;

Γ.Κ: Όχι τόσο στην επιτυχία, όσο στη συνέχιση. Όταν τραγούδησα το «Τσιγάρο», το οποίο έκανε ένα μεγάλο «μπαμ», υπήρξαν πάρα πολλοί, ακόμα και αγαπημένοι μου συνάδελφοι, που με χαρακτήρισαν ως «φωτοβολίδα», ως έναν τραγουδιστή που ήρθε για να φύγει. Από ‘κει και πέρα, το ότι κατάφερα να μείνω στο προσκήνιο, είχε να κάνει με τις αυστηρές μου επιλογές και τα λάθη μου.

M.C: Πώς γίνεται να σε συντηρούν τα λάθη σου;

Γ.Κ: Αν είναι ειλικρινή, γίνεται. Όλα μου τα λάθη είχαν μια ειλικρίνεια, μια τιμιότητα, δεν είχαν «πίσω σκέψη», δεν έγιναν επί τούτου. Με αυτή την έννοια».

M.C: Πάντως, νομίζω πως ο κόσμος δεν έχει σταθεί τόσο σ’ αυτά. Ξέρετε, υφέρπει μια βεβαιότητα γύρω απ’ το όνομα σας, μια δεδομένη καλλιτεχνική αξία. Το αντιλαμβάνεστε κι εσείς έτσι;

Γ.Κ: Θα σου πω την αλήθεια μου. Ποτέ δεν αισθάνθηκα κατοχυρωμένος στη συνείδηση του κόσμου, ποτέ δεν με άφησα να αισθανθώ έτσι και  σε καμία περίπτωση δεν εισέπραξα κάτι τέτοιο. Αυτό που αντιλαμβάνομαι να υπάρχει είναι ένας σεβασμός, τον οποίο διεκδικώ είτε λέω ένα τραγούδι είτε τοποθετούμε πολιτικά. Δεν σου κρύβω ότι κάθε φορά που διακυβεύω αυτόν τον σεβασμό, είτε βγάζοντας έναν καινούργιο δίσκο είτε λέγοντας δημοσίως την άποψη μου για τα πολιτικά, τρέμω.

M.C: Φοβάστε μήπως χαθεί αυτός ο σεβασμός;

Γ.Κ: Προφανώς. Όσο δύσκολα τον κερδίζεις, τόσο εύκολα τον χάνεις».

M.C: Ούτε την επιτυχία αισθάνεστε κατοχυρωμένη;

Γ.Κ: Όχι, ποτέ δεν την αισθάνθηκα κατοχυρωμένη και ποτέ δεν την είδα σαν άλλοθι».

M.C: Είστε μετριόφρων;

Γ.Κ: Όχι, είμαι ρεαλιστής. Δεν είναι θέμα μετριοφροσύνης, είναι το θέμα ότι εγώ δεν γεννήθηκα σ’ αυτή τη δουλειά. Τα χέρια μου ακόμα είναι ροζιασμένα από προηγούμενα επαγγέλματα που έκανα. Η βάση μου δεν είναι το τραγούδι. Πάντα αυτή τη δουλειά την αντιμετώπιζα λίγο πολύ σαν θεατής, έλεγα ότι κάποια στιγμή θα φύγει, ότι θα κάνω κάτι άλλο. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που κάτι με στενοχωρεί, είτε απ’ την αντιμετώπιση του κόσμου είτε απ’ το ίδιο το σύστημα, πάντα λέω, δεν πειράζει, θα πάω να γίνω ηλεκτρονικός που το ξέρω καλά.

M.C: Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεστε, όμως,  την επιτυχία που σας περιβάλλει.  

Γ.Κ: Όταν ζεις μια επιτυχία συνεχώς, δεν μπαίνεις στη διαδικασία της αυτοκριτικής. Δόξα τω Θεώ, έχω φάει πολλά χαστούκια απ’ αυτό το επάγγελμα, έχω κάνει λάθη, τα έχω δει, τα έχω αναγνωρίσει, τα έχω εκτιμήσει, μ’ έχουν διαμορφώσει και μ’ αυτά πορεύομαι. Αν δεν αυτοακυρωθείς, πώς θα γίνεις καλύτερος;

M.C: Αισθάνεστε τον εαυτό σας πολιτικοποιημένο και με ποια έννοια;

Γ.Κ: Πάντα ήμουν πολιτικοποιημένος, με την έννοια ότι τοποθετούμαι επί των πολιτικών θεμάτων με κριτική και αμερόληπτη στάση, όπως πρέπει να κάνει ο καθένας μας.

M.C: Έχετε εκφραστεί και δημοσίως αρκετές φορές επί πολιτικών θεμάτων…

Γ.Κ: Ναι, όμως πλέον έχω σταματήσει να το κάνω, γιατί τις περισσότερες φορές μια τοποθέτηση μπορεί να πάρει παράλογες διαστάσεις. Παρά ταύτα είναι στη φύση μου να τοποθετούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας, από μικρό παιδί αυτό ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω.

M.C: Οφείλει ο καλλιτέχνης να είναι πολιτικοποιημένος;

Γ.Κ: Έτσι πιστεύω, ειδικά ένας καλλιτέχνης με μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Κι αυτό γιατί δεν σηκώθηκε μια μέρα και πήρε το μικρόφωνο από μόνος του, κάποιοι του το έδωσαν. Δεν επιβάλλεται αυτό, κάποιος σου ανοίγει το χώρο. Αυτό το κάνει ο κόσμος. Όταν αναγνωρίζεις την αδικία, όταν βλέπεις αυτούς που σε μεγάλωσαν, σε ανέδειξαν και σε έφεραν εδώ που είσαι σήμερα να κοιμούνται στα παγκάκια γιατί τους πήραν το σπίτι, δεν μπορείς να μένεις απαθής. Εγώ σ’ αυτό στέκομαι. Αντιδρώ στην κομματικοποίηση των καλλιτεχνών, γιατί ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι κριτικός απέναντι σε όλους, ακόμα και σ’ αυτούς που υποστηρίζει. Είναι υποχρέωση του, όμως, απέναντι στον κόσμο που τον ανέδειξε, να θέτει τις απόψεις του. Κι από την άλλη, εμείς ως καλλιτέχνες έχουμε μάθει στην κριτική του κόσμου και κάνουμε αυτοκριτική. Οι πολιτικοί γιατί να είναι στο απυρόβλητο; Είναι αστείο το ότι εμείς κάνουμε μια παράσταση που δεν θα πάει καλά και όταν την κατεβάσουμε, θα κάτσουμε να αναλύσουμε τι έφταιξε και οι πολιτικοί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση θεωρούν τον εαυτό τους και το κόμμα τους πάντα κερδισμένο.

M.C: Ποιοι βγήκαν κερδισμένοι και ποιοι χαμένοι απ’ την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών;

Γ.Κ: Η νίκη της αριστεράς ήταν μεγάλη και ξεκάθαρη στις εκλογές, μια νίκη που διπλασιάζει την αξία της αν σκεφτείς τον ορυμαγδό δημοσιευμάτων στα μέσα ενημέρωσης κατά του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και της καταστροφολογίας που ανέπτυξαν σε περίπτωση ήττας της Ν.Δ. . Η συγκυβέρνηση ηττήθηκε βαθιά, ενώ κερδισμένο βλέπω το Κ.Κ.Ε. και το ΠΟΤΑΜΙ, το οποίο όμως στεγάζει έναν μεταβατικό κόσμο, αυτόν που, όταν θα δει την κωλοτούμπα απ’ την αριστερά, θα πάει στη δεξιά και το αντίστροφο.

M.C: Με αυτή τη λογική και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. στεγάζει έναν μεταβατικό κόσμο, με την έννοια ότι πολλοί υποστηρίζουν πως έγινε αντιπολίτευση απ’ την εισροή «αδικημένων» ψηφοφόρων του δικομματικού τόξου…

Γ.Κ: Κάπως έτσι όμως δεν γεννιούνται και τα κόμματα; Αυτό που δείχνει η διάθεση του κόσμου είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.  ήρθε για να μείνει. Συσπειρώθηκαν μαζί του άνθρωποι που υπερασπίζονται την πολιτική «ξεχνάω τα νούμερα και βάζω πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο»».

M.C: Και τις ιδεολογίες ίσως, πέρα απ’ τα νούμερα;

Γ.Κ: Ίσως κι αυτές. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα εξέπεμψε ένα μήνυμα σ’ αυτές τις εκλογές. Έβγαλε πρώτη την Αριστερά και μέσα στον ορυμαγδό, αντί να εκτοξεύσει, όπως έκαναν άλλες χώρες της Ευρώπης, την Ακροδεξιά, οι Έλληνες της έδωσαν ένα 10%.

M.C: Είναι λίγο ποσοστό αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ένα φασιστικό μόρφωμα που αυτή τη στιγμή είναι τρίτο κόμμα;

Γ.Κ: Την ώρα που σε άλλες χώρες της Ευρώπης διπλασίασε και τριπλασίασε τα ποσοστά του, είναι πολύ αισιόδοξο ότι το φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα πήρε μόνο λίγους πόντους παραπάνω. Κι όχι σε μια τυχαία Ελλάδα, αλλά σ’ αυτή της φτώχειας, της ανέχειας, των αυτοκτονιών και των απολύσεων. Υπό αυτές τις συνθήκες για μένα είναι αισιόδοξο το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή διατηρείται σε αυτά τα ποσοστά. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι στις εκλογές ηττήθηκε συντριπτικά το «παλιό».

M.C: Η Ευρώπη θέλει το «καινούργιο» ή αντιδρά με την ήττα του «παλιού» στην Ελλάδα;

Γ.Κ: Εγώ δεν αγαπώ ούτε την Ευρώπη ούτε το ευρώ, με τη μορφή και τις διαστάσεις που παίρνουν στο σήμερα. Η Ευρώπη σήμερα είναι προτεκτοράτο της Γερμανίας και το ευρώ μέσο επιβολής. Υπό αυτές τις συνθήκες αρνούμαι να αισθάνομαι Ευρωπαίος.

M.C: Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε να σας πει κάποιος, ότι ασκείται δριμεία κριτική στο δικομματικό σύστημα, από την άλλη όμως το 2004 συμμετείχατε ενεργά σ’ ένα απ’ τα μεγαλύτερα παραδείγματα διαφθοράς και κακού συστήματος, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Αισθάνεστε να ενυπάρχει κάποια αντίφαση μεταξύ λόγων και πράξεων;

Γ.Κ: Σε καμία περίπτωση. Καταρχάς, η συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα ήταν εθελοντική, πέρασα από ακρόαση μαζί με πολλούς άλλους ξένους καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο και φυσικά δεν πληρώθηκα. Οι εθελοντές που συμμετείχαν ήξεραν τι έβραζε από κάτω ή, αν ήξεραν, δεν έπρεπε να το κάνουν; Το αποτέλεσμα της Ολυμπιάδας ήταν πολύ σπουδαίο, το αν κάποιοι αποφάσισαν μέσω αυτής να καταστρέψουν μια χώρα, αυτό δεν έχει να κάνει με τον ίδιο το θεσμό ούτε με τη συμμετοχή των ανθρώπων. Δεν αισθάνομαι πως έκανα κάτι κακό. Το τραγούδι που είπα ήταν κακό; Το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε εισακούστηκε; Αυτό είναι που μετράει».

M.C: Στην Ελλάδα είμαστε εύκολοι κριτές; Κρίνουμε επί παντός επιστητού;

Γ.Κ: Μας αρέσει να τσουβαλιάζουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό ακριβώς έχω επιλέξει τον δρόμο της σιωπής, με την έννοια ότι ασχολούμαι μόνο με τη μουσική μου και τίποτα παραπάνω. Τις περισσότερες φορές δεν βγάζω άκρη. Η κοινωνία μας είναι βαθιά διχασμένη και τρέφεται απ’ το μίσος.

M.C: Λύση υπάρχει;

Γ.Κ: Τα υπάρχοντα κόμματα οφείλουν να σοβαρευτούν και να μη βλέπουν μπροστά τους μόνο αριθμούς. Ο άνθρωπος είναι η αρχή και το τέλος. Αν δεν το καταφέρουν, η λύση εναπόκειται στο καινούργιο.

M.C: Εσείς θα πολιτευόσασταν;

Γ.Κ: Όχι, γιατί εγώ έχω κατατάξει τον εαυτό μου σ’ αυτούς που κρίνουν, όχι σ’ αυτούς που κρατούν μια σημαία και πορεύονται. Ασχολούμαι με την πολιτική και όχι με τα κόμματα. Θέλω να είμαι κριτής ακόμα κι σ’ αυτούς που συμπαθώ.

M.C: Ο καινούργιος δίσκος που ετοιμάζετε με το Θάνο Μικρούτσικο και τον Οδυσσέα Ιωάννου μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτικός;

Γ.Κ: Κινείται σ’ αυτά τα νερά, είναι ένας πολιτικός δίσκος, επηρεασμένος απ’ τη συνθήκη που ζούμε, χωρίς όμως αυτό να είναι αυτοσκοπός. Αυτό είναι που τον κάνει και σπουδαίο. Δεν είναι επ’ ουδενί ένας δίσκος που αρέσκεται στο λαϊκισμό. Έχει ένα μεγαλείο ο Ιωάννου στα γραπτά του, δεν ασχολείται με το τώρα αλλά με αυτό που ζούμε πάντα, το οποίο συγκυριακά το ζούμε και τώρα. Το μήνυμα που περνάει το «Αυτός ο ήλιος», λόγου χάρη, είναι ότι πάντα έτσι γίνεται, δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά μπορεί συγκυριακά να συμβαίνει και τώρα. Είναι επηρεασμένος απ’ το σήμερα του κόσμου, αλλά όχι επικεντρωμένος σ’ αυτό. Αυτό τον κάνει και σπουδαίο. Είμαι ειλικρινά ευτυχής γι’ αυτή τη συνεργασία.

M.C: Η προσωπική σας πυξίδα πού στρέφεται, πού προσανατολίζεται στο σήμερα;

Γ.Κ: Επαγγελματικά βρίσκομαι στην πιο ώριμη ηλικία μου, την πιο παραγωγική. Στόχος μου είναι να βγάλω από μέσα μου ό, τι περισσότερο έχω να μοιραστώ. Στα άλλα επίπεδα επιζητώ την ειρήνη, να ζω σε μια καλύτερη Ελλάδα. Προσανατολίζομαι προς μια προσωπική ειρήνη, κόντρα στους καιρούς.

M.C: Είναι λίγο ιδεαλιστική η τέχνη, όταν μιλάμε για τέτοιες εποχές;

Γ.Κ: Αν το δούμε αυστηρά υλιστικά, ίσως να έχεις δίκιο. Όμως ο άνθρωπος θέλει να και την πνευματική τροφή. Η τέχνη τροφοδοτεί το πνεύμα με τρόπο βοηθητικό ώστε ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει τα υλικά προβλήματα. Αντλείς ιδέες, δίνει την αφορμή, τσιγκλάει το πνεύμα να σκεφτεί. Άλλωστε, γι’ αυτό και πάντα η πολιτική κοιτούσε να κάνει τη μουσική σύμμαχο της.

M.C: Την έννοια του καλλιτεχνικού τέλους την έχετε σκεφτεί ποτέ;

Γ.Κ: Την έχω σκεφτεί, σε βαθμό μάλιστα ενοχλητικό για ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχω να δώσω ακόμα πολλά. Νομίζω πως ο καλλιτέχνης, ακριβώς επειδή έχει συνηθίσει στην κριτική, ξέρει πότε πρέπει να αποσυρθεί. Αν δεν το κάνει, υπάρχουν άλλοι λόγοι. Λίγοι μπορούν να συμβιβαστούν με την έννοια της φυγής. Έπειτα, είναι και το οικονομικό. Μην ξεχνάς πως πρόκειται για μια δουλειά.  Μακάρι ο καλλιτέχνης να έχει την πολυτέλεια να φεύγει, όποτε αισθάνεται πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Εγώ ακόμα δεν την έχω αυτή την πολυτέλεια.

M.C: Σας εύχομαι να την αποκτήσετε…

Γ.Κ: Είναι δύσκολο, αλλά το εύχομαι κι εγώ.

M.C: Τι τίτλο θα δίνατε στην κουβέντα που κάναμε;

Γ.Κ: «Η μουσική είναι πολιτική». 

Θάνος Μικρούτσικος
Γιάννης Κότσιρας
Ρίτα Αντωνοπούλου
στο Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Η παράσταση που αποθεώθηκε, σε μια μοναδική καλοκαιρινή συναυλία στην Αθήνα!

Μετά την εντυπωσιακή υποδοχή που συνάντησαν οι χειμερινές τους παραστάσεις, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Κότσιρας και η Ρίτα Αντωνοπούλου θα ανηφορίσουν την Παρασκευή 20 Ιουνίου στο θέατρο Πέτρας, για τη μεγάλη καλοκαιρινή τους συναυλία στην Αθήνα.

Με όχημα την κοινή τους αισθητική, ανατρέχουν σε σημαντικά τραγούδια και δημιουργούς και παρουσιάζουν ανανεωμένο το προσωπικό τους ρεπερτόριο.

Όμως δεν μένουν εκεί! θα μας δώσουν και μία δυνατή πρόγευση από την επερχόμενη δισκογραφική συνεργασία του Θάνου Μικρούτσικου με τον Γιάννη Κότσιρα και τον στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου. Ήδη, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, το πρώτο τραγούδι από αυτή τη συνεργασία, με τίτλο «Αυτός ο Ήλιος» και συνάντησε την πιο θερμή υποδοχή. περισσότερα...