Συνέντευξη: Νατάσσα Μποφίλιου «Tα τραγούδια βασίζονται στην συγκίνηση. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, να συγκινούν είτε θετικά, είτε αρνητικά. Να τα πάρεις μαζί σου, στην ψυχή σου, να σε κάνουν να κλάψεις, να χαρείς...»!

Νατάσσα Μποφίλιου

Tα τραγούδια βασίζονται στην συγκίνηση... Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, να συγκινούν είτε θετικά, είτε αρνητικά. Να τα πάρεις μαζί σου, στην ψυχή σου, να σε κάνουν να κλάψεις, να χαρείς...

Υπό τους ήχους της μπάντας που έκανε πρόβα, το Musicity συνάντησε ένα απόγευμα Παρασκευής στο καμαρίνι της στην μουσική σκηνή του Μετρό, την Νατάσσα Μποφίλιου. Τι να πρωτοπούμε για το «φαινόμενο» Μποφίλιου. Αν και η συνέντευξη ήταν… εφ όλης της ύλης, στην περίπτωση της τα «λόγια είναι περιττά»! Αυτό που πραγματικά αξίζει είναι να την δεις και να την ακούσεις ζωντανά, το οποίο και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα!

MC: Είσαι από τους λίγους καλλιτέχνες που δεν «φοβούνται» να στηρίξουν όλο τους το πρόγραμμα πάνω στην δική τους δουλειά. Στην αρχή το θεώρησες ρίσκο αυτό; Και αν δεν πετύχαινε τελικά, δεν είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση από το κοινό, θα το άλλαζες; Είσαι δηλαδή του στυλ «ή αυτό ή τίποτα»;     

Ν.Μ: Γενικά, σαν άνθρωπος αυτό που θέλω να κάνω και αυτό που μου αρέσει το παλεύω μέχρι τέλους… Ήξερα ακριβώς τι θέλω να τραγουδήσω. Και ήξερα ότι θέλω να είμαι μια τραγουδίστρια που θέλει να έχει δικό της ρεπερτόριο. Δεν ήθελα να είμαι τραγουδίστρια διασκευών. Όταν το ξεκινήσαμε αυτό, δεν σκεφτήκαμε ποτέ αν θα πετύχει ή δεν θα πετύχει, γιατί αφενός είχαμε τόσο πάθος για αυτό και αφετέρου δεν είχαμε κάτι να χάσουμε. Δεν ήταν ότι είχαμε την μεγάλη εταιρεία που μας είπε «το κάνετε έτσι ή αλλιώς». Το μόνο που ρισκάραμε ήταν η έκθεση μας στο κοινό, η οποία θα γινόταν έτσι και αλλιώς από την στιγμή που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με αυτό και να το δοκιμάσουμε. Πάντως το θεωρούσα πετυχημένο από την αρχή του γιατί είχε μέσα του το απόλυτο αίσθημα που κάλυπτε και τους τρεις.

MC: Πλέον λοιπόν έχεις αποκτήσει «φανατικό» κοινό. Πώς χτίστηκε αυτή η σχέση;  

Ν.Μ: Χτίστηκε πολύ φυσιολογικά, σχεδόν πόρτα-πόρτα. Είμαι πολύ περήφανη γιατί ότι έχουμε καταφέρει, το καταφέραμε από στόμα σε στόμα. Αυτό σημαίνει ότι κρύβει μέσα του αλήθεια και προσωπική σχέση με το κοινό. Δηλαδή όταν εσύ με προτείνεις σε κάποιον να έρθει να με ακούσει και ενώ δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, έχεις βάλει το συναίσθημα σου, την προσωπικότητα σου, την προσωπική σου σφραγίδα σε αυτή την σχέση. Και όλο αυτό λειτουργεί και επιβεβαιώνει ότι για να έχει κάτι διάρκεια και ουσία, πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια και στο αίσθημα. Είναι πολύ καλύτερο και πολύ πιο σημαντικό για εμένα το ότι ο κόσμος έρχεται να με ακούσει επειδή του το έχει πει ένας φίλος και όχι επειδή ήμουν διαφημιστικό προϊόν ή αποτέλεσμα ενός καλού μάρκετίνγκ.

MC: Πολλές φορές, οι παρέες μας, μας ρωτάνε «τι τραγούδια λέει η Μποφίλιου» και πάντα δυσκολευόμαστε να δώσουμε μια απάντηση και καταλήγουμε να λέμε «καλύτερα πήγαινε να την ακούσεις για να καταλάβεις»…

Ν.Μ: Σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ απαντάω ότι κάνουμε αστικό συγκινητικό τραγούδι. Αστικό με την έννοια των αισθημάτων ενός ανθρώπου που ζει σε αυτή την εποχή, δεν σημαίνει ότι σε έναν άνθρωπο που μένει στην περιφέρεια δεν μπορούν να του μιλήσουν τα τραγούδια. Δηλαδή η πόλη συμβολίζει ουσιαστικά την εποχή για αυτό και το χρησιμοποιώ, εννοώντας την σύγχρονη εποχή και επιπλέον τα τραγούδια βασίζονται στην συγκίνηση. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να συγκινούν τα τραγούδια είτε θετικά, είτε αρνητικά. Να τα πάρεις μαζί σου, στην ψυχή σου, να σε κάνουν να κλάψεις, να χαρείς. Δεν έχει ταμπέλα, στυλ. Έχει την ρίζα του και την καταβολή του στο έντεχνο. Πάντως, αισθάνομαι, άσχετα από το αν αυτό που κάνουμε είναι καλό ή κακό αυτό άλλωστε βασίζεται στην υποκειμενικότητα ότι έχουμε φτιάξει ένα σήμα δικό μας και καλλιτεχνικά και από το κοινό και αυτό με γεμίζει με μεγάλη χαρά.

MC: Προτιμάς μουσικές σκηνές ή συναυλιακούς χώρους;

Ν.Μ: Τις μουσικές σκηνές! Στους κλειστούς χώρους, νιώθω πιο καλά, πιο ασφαλής νομίζω. Νιώθω πιο ζεστά και πιστεύω πάρα πολύ στην αύρα και στην ενέργεια των πραγμάτων και των ανθρώπων. Θεωρώ ότι σε ένα κλειστό χώρο η ενέργεια μένει και την αισθάνεσαι πάρα πολύ καλά. Ενώ στην συναυλία επειδή είναι ανοιχτός ο χώρος, η ενέργεια φεύγει. Οι κλειστοί χώροι πάνε καλύτερα και σε έμενα και στην μουσική μου.

Ν.Μ: Νομίζω ότι έχω γίνει γραφική επειδή χρησιμοποιώ συνέχεια αυτή την έκφραση, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη να την αντικαταστήσει… Νομίζω το αίσθημα, που είναι ο μπούσουλας. Αυτό μπορεί να κάνει μια παράσταση πετυχημένη, αλλά και μια παράσταση αποτυχημένη. Και αυτό είναι που αλλάζει κάθε φορά και που σου δίνει την δυνατότητα να είσαι ενεργός και δημιουργικός. Και φυσικά μπορεί μια μέρα σε ένα τραγούδι να βγάλεις κάποιο αίσθημα και την επόμενη που θα ξανατραγουδήσεις το ίδιο τραγούδι, το αίσθημα να είναι διαφορετικό. Είναι κάτι μαγικό και όταν είναι αληθινό και βγαίνει από μέσα σου κάνει μια παράσταση πετυχημένη. Όλα αυτά βέβαια από την θεωρητική άποψη. Στην πρακτική και τεχνική άποψη έχει να κάνει με την σχέση που έχεις με την μπάντα, με την σχέση που έχεις με το μαγαζί που παίζεις, με την σχέση που έχεις με τα φώτα, με τον ήχο, με το κοινό. Τεχνικά για να πετύχει ένα live ακόμα και αν εσύ έχεις το καλύτερο αίσθημα του κόσμου το οποίο θα περάσει ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες χρειάζονται και οι αντίστοιχες τεχνικές λεπτομέρειες. Είναι το περιτύλιγμα στο σοκολατάκι…

MC: Οι παραστάσεις σου στο Μετρό, καταλήξαμε ότι μας αφήνουν με μια αίσθηση «ρομαντικού ρεαλισμού» αν και αντιφατικό… Ισχύει για εσένα αυτό;

Ν.Μ: Πάρα πολύ ωραία! Είναι σαν το αστικό συγκινητικό τραγούδι (γέλια…). Πολύ μου αρέσουν εμένα αυτά. Θυμάμαι είχε πει ο Γεράσιμος μια αντίστοιχη ατάκα κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο, στις πρώτες μας συνεντεύξεις. Μου αρέσει πολύ και από την στιγμή που το αισθανθήκατε, δεν θα διαφωνήσω. Συμφωνώ με ότι αισθάνεται κάθε άνθρωπος. Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος μου, το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το κάθε live. Το ότι δημιουργεί ένα αίσθημα και μια ανάγκη να βάλεις ένα τίτλο, μια λέξη, για εμένα έχει επιτυχία, οπότε συμφωνώ απόλυτα. Πάντως, νομίζω ότι και εγώ είμαι ρομαντική, όπως και ο Γεράσιμος και ο Θέμης. Βλέπουμε τα πράγματα πιο γλυκά από την εποχή μας. Είμαστε λίγο ρετρό. Εγώ είμαι λίγο μπανάλ, παλαιομοδίτησα.

Ν.Μ: Θα ήθελα να ζούσα σε μια εποχή πιο τρυφερή, πιο ανθρώπινη, πιο ουσιαστική. Εποχές που ήταν πιο σημαντική η προσφορά του ανθρώπου στην ζωή. Όταν για παράδειγμα ένας άνθρωπος έφτιαχνε ένα δαχτυλίδι για να το πάρεις, ένα φουστάνι το έφτιαχνες εσύ για να το βάλεις, όταν υπήρχε πιο έντονα η παραγωγικότητα του ανθρώπου στην ζωή του, θεωρώ ότι θα ήταν μια εποχή που θα μου πήγαινε περισσότερο. Αγαπάω τα παλιά χειροποίητα έπιπλα, την παλιά μουσική του 40’, του 50’. Τρελαίνομαι…

MC: Ποιους καλλιτέχνες ξεχωρίζεις και πιθανόν να σε δούμε στο μέλλον να συνεργάζεσαι… 

Ν.Μ: Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Μπορεί κάποιος να νομίζει ότι δεν κάνω συνεργασίες γιατί δεν μου αρέσει τίποτα. Αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Μου αρέσουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες. Είμαι πολύ φανατικό κοινό, πολύ πωρωμένη. Και είναι και πολλοί οι καλλιτέχνες που αγαπώ και από την δική μου γενιά και από τις παλαιότερες γενιές. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί που θα ήθελα να συνυπάρξω μαζί τους. Απλά πιστεύω ότι ακριβώς επειδή είμαι πολύ παθιασμένη με τους καλλιτέχνες που αγαπώ πρέπει να συνυπάρξω μαζί τους όταν θα είναι κατάλληλη η στιγμή και όταν θα υπάρξει αυθεντικό συναίσθημα. Να κάτσουμε μαζί σε ένα τραπέζι, να πιούμε ένα κρασί και να πούμε πάμε να το κάνουμε. Δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ με έναν καλλιτέχνη που αγαπάω επειδή πουλάει ή επειδή μου το πρότεινε η εταιρεία. Όταν υπάρχει χημεία, τίποτα δεν είναι δύσκολο να γίνει. Όταν υπάρχει η ρίζα του στην αλήθεια τους, ακόμα και αν δεν ταιριάζουν οι μουσικές τους, αλλά αγαπάει ο ένας την μουσική του άλλου, είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαν να ταιριάξουν τα πιο απίθανα πράγματα!

Ν.Μ: Γεράσιμος Ευαγγελάτος:  Ο «μέντορας» μου…

Θέμης Καραμουρατίδης:  Η «ψυχή» μου…

Παρασκευάς Καρασούλος:  Δον Κιχώτης…

Κώστας Τσίρκας:  Ο υπεύθυνος για ό, τι έχω κάνει…

Σταμάτης Κραουνάκης:  Καψούρα…

Σταύρος Ξαρχάκος:   Σχολείο…

Ν.Μ: Ήταν μέσα στις τρεις πιο σημαντικές εμπειρίες της ζωής μου. Για εμένα ήταν μια συνάντηση με την ιστορία, μια συνάντηση με αυτό που είμαι καλλιτεχνικά. Δηλαδή άνθρωποι όπως για παράδειγμα ο Σταύρος Ξαρχάκος, διαμόρφωσαν όλη μου την καλλιτεχνική ταυτότητα. Άρα ήταν σαν να συναντιέσαι με τον γονιό σου, όσο και αν ακούγεται περίεργο. Ήταν τεράστια εμπειρία, γιατί είναι μια τεράστια προσωπικότητα, ένας πάρα πολύ σπουδαίος άνθρωπος και φοβερός δάσκαλος. Αισθάνομαι ευλογημένη… Ήταν για εμένα υπέρ-τιμή όταν μου ζήτησε να τραγουδήσω! Θα τον πλήρωνα δηλαδή για να έχω τέτοια ευκαιρία.

MC: Ποια είναι τα άμεσα πλάνα σου;

Ν.Μ: Θα πραγματοποιήσω δυο συναυλίες αρχές Μαϊου στην Κατερίνη και στην Θεσσαλονίκη στο Principal και στη συνέχεια θα κάνω καλοκαιρινή περιοδεία, αλλά με αυτά που έχουν συμβεί με το Σχέδιο Καλλικράτης, δεν έχει βγει ακόμα το πρόγραμμα και ίσως να αργήσει λίγο. Και αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι να συνεχίσω να κάνω κάποιες συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο.

 MC: Σχέδια για δίσκο;

Ν.Μ: Δουλεύω πολύ δυναμικά και τον υπολογίζω μέσα στον επόμενο χρόνο. Περίπου ίδια εποχή με τώρα, δυο χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ.

Ν.Μ: Σαν εμπειρία studio το «Εισιτήρια Διπλά», γιατί ήταν η πιο επαγγελματικά άρτια δουλειά μας. Και βέβαια από πλευράς συγκίνησης  πάντα, η πρώτη ηχογράφηση της «Ασπιρίνης». Δεν μπορώ να πω ποιον δίσκο μου αγαπάω πιο πολύ γιατί δεν τους ξεχωρίζω, πραγματικά! 

Ν.Μ: Ήθελα να ασχοληθώ με το Διπλωματικό Σώμα. Γιατί αγαπάω πάρα πολύ τα ταξίδια και αγαπάω πάρα πολύ τον άνθρωπο και γενικότερα μου αρέσει πολύ οτιδήποτε έχει να κάνει με τις κοινωνικές επιστήμες και την πολιτική, με την έννοια της ουσίας της πολιτικής, που είναι η ζωή του ανθρώπου.

MC: Μιας και αναφέρεσαι στην πολιτική… Πως το βλέπεις το μέλλον της χώρας; Πιστεύεις ότι η γενιά μας μπορεί να αλλάξει κάτι;

Ν.Μ: Πιστεύω ότι αν κάποιος σκεφτεί την ιστορία, πρέπει να είναι αισιόδοξος, γιατί πάντα μετά από κάτι κακό ακολουθεί κάτι καλό. Όσο και αν αυτό ακούγεται τελείως κλισέ, ισχύει. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό το καλό θα προλάβουμε εμείς να το δούμε και δεν ξέρω αν θα βρούμε τα κότσια να αλλάξουμε αυτό που δεν μας αρέσει. Αλλά για να αλλάξει ο κόσμος, ο καθένας πρέπει να αλλάξει τον εαυτό του. Και αυτό που οφείλει ο καθένας να κάνει για να κοιμάται ήσυχος το βράδυ, είναι να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Και όσο και αν ακούγονται κλισέ και βαρετά όλα αυτά, νομίζω ότι είναι ο κανόνας για να συμβιώνουμε και η «μικρή» ζωή που έχουμε να γίνεται πιο αξιόλογη και πιο σημαντική. Έχω σαν μοτίβο στην ζωή μου, κάτι που έλεγε ο Λένιν, ότι «Η επανάσταση ξεκινάει από τον εαυτό σου»! Και φυσικά η δική μας γενιά έχει τα φόντα να κάνει κάτι. Είναι πιο μορφωμένη και έχει τα πνευματικά εφόδια που χρειάζονται. Και είναι μια γενιά που επειδή έχει «ταρακουνηθεί» πάρα πολύ, πιστεύω ότι μπορεί να ξεβολευτεί και θεωρώ ότι δεν έχει και άλλη επιλογή. Και επειδή έχει το… μαχαίρι στον λαιμό και πρέπει να επιβιώσει, θα είναι ανατρεπτική!

MC: Όταν δεν δουλεύεις πως διασκεδάζεις;

Ν.Μ: Πίνω καφέ με τους φίλους μου, πάω σινεμά, θέατρο, σε μουσικές σκηνές και ακούω άλλους συναδέλφους…

Ν.Μ: Όλα τα είδα σχεδόν. Μόνο στον Γιάννη Χαρούλη δεν έχω προλάβει να πάω γιατί παίζουμε τις ίδιες μέρες. Μου άρεσε πάρα πολύ η παράσταση του  Φοίβου Δεληβοριά , απο θέατρο μου άρεσε η «Γυναίκα της Πάτρας», «Το κόκκινο» του Σταμάτη Φασουλή, το «Σιρανό» στο Εθνικό Θέατρο όπου ήταν μια φανταστική παράσταση, νούμερο ένα στις προτιμήσεις μου. Και μου άρεσε πολύ η παράσταση της ομάδας Τεχνικό, που συμμετέχει και η αδελφή μου, με το έργο «Το πάρτι της Βασίλισσας» του Θεόφιλου Κόκκαλη και σε σκηνοθεσία του  Γιώργου  Συμεωνίδη. Όχι επειδή ήταν η αδελφή μου, αλλά επειδή πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ.

Ν.Μ: Δεν ακούω τα πάντα. Ακούω ό, τι θεωρώ ότι είναι ειλικρινές και έχει μια αισθητική που με αντιπροσωπεύει. Την μουσική που ακούω δεν την διαχωρίζω με το στυλ, αλλά σε καλή και κακή μουσική για εμένα.

MC: Η κάθε μια λέξη από τις παρακάτω τι σημαίνει για εσένα;

Ν.Μ: Τραγούδι:  Εγώ…

Φιλία:  Το πιο σημαντικό πράγμα…

 Έρωτας:  Καλή φάση…

 Μίσος:  Επικίνδυνο…

  Οικογένεια:  Εγώ πάλι…

MC: Αν ήσουν στην θέση του Musicity (του δημοσιογράφου…) τι ερώτηση θα έκανες στη Νατάσσα Μποφίλιου;

N.Μ: Δεν σε βαρέθηκες ακόμα; (γέλια…) Δεν αλλάζω μέσα στα χρόνια, πιστεύω στα ίδια πράγματα, κάνω ίδια λάθη...αναρωτιέμαι…δεν θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό; Κάθε μέρα για μένα είναι μια μικρή ανατροπή οπότε τελικά δεν υπάρχει κάτι που θα με εκπλήξει. Κι επειδή συνέχεια το ψάχνω δεν ξέρω που θα καταλήξει. Πιστεύω όμως ότι θα τον τσαλακώνω πάντα τον εαυτό μου για να είναι δημιουργική με την έννοια ότι ανατρέπω την εικόνα μου για να γίνομαι καινούρια και να ανανεώνομαι. Αλλά τελικά επειδή αυτό το κάνω πάντα έχει γίνει πια σταθερό.