Συνέντευξη: Μαρία Κίτσου «Εύθραυστη χωρίς να σπάει»

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Μαρία Κίτσου

Εύθραυστη χωρίς να σπάει



Η Μαρία Κίτσου είναι εύθραυστη χωρίς να σπάει. Έχει τη γοητεία μέσα της, απ' τον τρόπο που ερμηνεύει στη σκηνή, έως τον τρόπο που κινεί τις λέξεις στο λόγο της. Ζει και ονειρεύεται στην Αθήνα, την πόλη των αντιθέσεων, επενδύοντας το συναίσθημα της στην απρόσκοπτη μαγεία των ανθρώπων και του θεάτρου. Έχει προσωπικότητα που καθρεφτίζεται στο ευγενές πνεύμα της, ασκεί και ασκείται στον ερωτισμό με το κοινό, δομεί το καλλιτεχνικό της προφίλ μέσω της επιβλητικότητας του ταλέντου της. Το «υλικό» της είναι το όπλο της, αυτό που βρίσκει τη διέξοδο στο αδιέξοδο των καιρών. Παραδόξως, δείχνει σα να μη γνωρίζει το φως που λάμπει μέσα της. Ίσως αυτό, να είναι και το μυστικό της επιτυχίας της...

 

M.C: Στο «Armadale» του Wilkie Collins κυριαρχούν αλλεπάλληλα μοιραίες συμπτώσεις. Πως βλέπεις αυτές τις «μοιραίες συναντήσεις» στη ζωή;

Μ.Κ:Οι συμπτώσεις πάντα με γοήτευαν και πάντα είχαν αναφορά στη ζωή μου. Αρκεί να σκεφτείς ότι η πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο συνοδεύτηκε από την απώλεια του πατέρα μου, ενώ όταν πήρα το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» συμπληρώνονταν πέντε χρόνια απ' το θάνατο του και απ' το ντεμπούτο μου στη σκηνή. Κατά ένα τρόπο, οι συμπτώσεις με κυνηγούν, αλλά σαφώς δεν είναι η μοίρα που έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα...

M.C: Ενυπάρχει και ο άνθρωπος κάπου μέσα στο παιχνίδι της;

Μ.Κ:Ακριβώς, μ' ένα τρόπο ναι. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο μοιραία και προδιαγεγραμμένα φαίνονται όλα στη ζωή μας, αλλά καταλήγω πάντα στη δική μας δύναμη. Μπορεί η μοίρα να σου ανοίγει ένα φως στο σκοτάδι, όμως από κει και πέρα είναι στο δικό σου χέρι αν θα πορευτείς στο δρόμο αυτό. Το θέατρο στη ζωή μου, για παράδειγμα, ξεκίνησε τελείως τυχαία, από μια παράσταση στη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου. Αυτό ήταν το μοιραίο, το ότι βρέθηκα να είμαι στο συγκεκριμένο χώρο, με συγκεκριμένους ανθρώπους και με συνθήκες ικανές να γεννήσουν τη σπίθα μέσα μου. Το ότι εγώ μετά επέλεξα να δώσω στη δραματική του Εθνικού και μάλιστα δύο φορές, αφού την πρώτη απέτυχα, ήταν κάτι δικό μου. Εγώ το κίνησα, εγώ του έδωσα την ώθηση στο να συμβεί. Είναι ένας υγιής συγκερασμός μεταξύ πεπρωμένου και ανθρώπινης βούλησης κι αυτό φαίνεται να λέει και ο Collins στο «Armadale».

M.C: Τι άλλο θέλει να φωνάξει ο Collins μέσω της ιστορίας του Armadale;

Μ.Κ:Το σπουδαιότερο για μένα κι αυτό που εκλαμβάνω ως κεντρικό άξονα του κειμένου είναι η δυναμική της αγάπης, πόσο καταλυτικά επενεργεί στα γεγονότα της ανθρώπινης πραγματικότητας. Είναι το αναγκαίο συστατικό στοιχείο για να επιβιώσεις, ειδικά σήμερα. Προσωπικά τα 'χω βγάλει πολύ πέρα με την αγάπη, καμιά φορά είναι και η μοναδική σανίδα σωτηρίας.

M.CΒέβαια, η ηρωίδα σου στο έργο καταστρέφεται από την αγάπη...

Αντιθέτως, η αγάπη την ξεκλειδώνει. Η Λύντια όταν καταστρέφει τον εαυτό της, σώζει την ψυχή της. Μέσω της αγάπης σκοτώνει το κακό που υπερτερεί μέσα της. Φυσικά όταν σκοτώνεις ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο κυριαρχεί και σε οδηγεί, νιώθεις ότι αυτοκαταστρέφεσαι, όμως στην ουσία λυτρώνεσαι. Το τέλος της Λύντια είναι κάθαρση για μένα, όχι ήττα.

M.C: Το έργο στηρίζεται σε πολλαπλά δίπολα: αγάπη-μίσος, ζωή-θάνατος, συγχώρεση-εκδίκηση, καλό-κακό, φώς-σκοτάδι. Πώς διαχειρίζεται κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις του;

Μ.Κ:Ομολογώ με δυσκολία, αν κρίνω απ' τον εαυτό μου. Απαιτείται ισορροπία, η οποία προκύπτει έπειτα από ενδοσκόπηση και ουσιαστική σκέψη. Από την άλλη, δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Σκέψου μια κοινωνία που θα επικρατεί μόνο το κακό. Θα είναι μια κοινωνία λύκων.

M.C: Επομένως, κακό θα ήταν να επικρατεί και μόνο το καλό;

Μ.Κ:Κατά μία έννοια ναι. Θα σου πω ξανά πως πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα η ισορροπία, διαφορετικά θα είσαι μέσα σου ένας άνθρωπος άσχημα μοιρασμένος. Πρέπει να κρίνεις τον εαυτό σου, να ζητάς συγγνώμη, να εντοπίζεις την ευθύνη. Εγώ πολύ συχνά υποφέρω, για παράδειγμα, επειδή είμαι τρομερά διακριτική. Φθάνω σε σημείο να νιώθω ότι καταπατούν το χώρο μου, ακριβώς γιατί εγώ δεν μπορώ να αντιδράσω. Η κατάληξη είναι να βασανίζομαι εσωτερικά και να μην ηρεμώ κι σ' αυτό ευθύνεται η κακή «μοιρασιά» που έχω κάνει μέσα μου.

M.C: Στη δουλειά σου έχεις αισθανθεί να σε κυριεύουν δίπολα;

Μ.Κ:Μου έχει τύχει να είμαι σε δουλειές που υπάρχουν θετικά και αρνητικά. Είμαι τυχερή γιατί πάντα η ζυγαριά γέρνει προς το πρώτο μέρος, οπότε η κατάσταση διευκολύνεται.

M.C: Το γεγονός ότι το «Armadale» πρόκειται για ένα έργο μυστηρίου σε κάνει να αναγνωρίζεις καλύτερα πλέον και τα μυστήρια της ζωής;

Μ.Κ:Το μυστήριο υπάρχει στη ζωή για να σε γοητεύει. Δεν χρειάζεται να το αποκωδικοποιήσεις. Εμένα πάντα με σαγήνευαν ιστορίες μυστηρίου, με κάνουν να αισθάνομαι παιδί. Ξέρεις, ξεθάβω από μέσα μου την αθωότητα, αυτή που αποζητά, μέσω ενός απλού μύθου, να έρθει σε επαφή με μεγάλες αλήθειες της ζωής.

M.C: Το μυστήριο της κοινωνίας δεν σε απασχολεί να το ξεδιαλύνεις;

Μ.Κ:Δεν νομίζω πως αυτό που συμβαίνει γύρω μας, σήμερα, δρα με όρους μυστηρίου. Είναι πολύ ξεκάθαρο και εμφανές το τι γίνεται.

M.C: Πώς το εννοείς αυτό;

Μ.Κ:Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις και την απατεωνιά και την εγκληματικότητα και η διαφθορά, αρχής γενομένης απ' το ίδιο το κράτος. Πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου για να μη δεις τι συμβαίνει γύρω σου, την απάτη και την κοροϊδία που μας περιστοιχίζει. Δεν θεωρώ πως είναι κάτι κρυφό αυτό.

M.C: Αφού δεν είναι κρυφό, γιατί δεν αντιδράμε;

Μ.Ζ:Ο Έλληνας είναι φάρα περίεργη. Λυπάμαι, αλλά είμαι αρκετά απαισιόδοξη ως προς το που οδεύει αυτή η κοινωνία. Θεωρώ πως η νοοτροπία σ' αυτή τη χώρα είναι τέτοια, που πρέπει να σου στερήσουν μέχρι και το τελευταίο παξιμάδι για να πεις ότι πεινάω, άρα αντιδρώ. Είναι αυτό που λέμε «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο». Αυτό, όμως, δεν είναι λύση.

M.C: Εν μέσω αυτής της εμφανώς, λοιπόν, αρνητικής κατάστασης τι σε κάνει να ακολουθείς το δύσκολο επάγγελμα του να είσαι ηθοποιός;

Μ.Κ:Για μένα δεν είναι επάγγελμα, είναι χαρά και τη χαρά τη θέλω στη ζωή μου. Δεν σκέφτομαι με όρους επαγγελματισμού στο θέατρο. Αν έκρινα έτσι, θα επέλεγα να κάνω κάτι άλλο. Εμένα το «υλικό» μου είναι αυτό, αποζητά τη σκηνή, την εναλλαγή των συναισθημάτων μέσω των ρόλων, το διαφορετικό. Δεν θα μπορούσα να μην το ακολουθώ, χωρίς φυσικά να μου γίνεται εμμονή. Άλλωστε, η ζωή είναι πρώτη και μετά έρχεται το θέατρο.

M.C: Τι αποζητάς κάθε φορά που ανεβαίνεις στη σκηνή;

Μ.Κ:Να βρω κάτι άλλο απ' αυτό που αισθάνομαι να είμαι. Ίσως με βαριέμαι τόσο πολύ ως άνθρωπο, που θέλω να είμαι χιλιάδες άλλα διαφορετικά πράγματα κι αυτό η σκηνή μου το προσφέρει αβίαστα. Νιώθω ότι στη ζωή δεν έχω την ελευθερία που θα ήθελα να έχω, όχι γιατί μου τη στερούν οι άλλοι, αλλά γιατί η ίδια είμαι περιοριστική με τον εαυτό μου. Στη σκηνή αλωνίζω, δεν καταλαβαίνω Χριστό!

M.C: Αυτή η δυναμική στη σκηνή σ' έχει φέρει ποτέ αντιμέτωπη με το ίδιο το έργο; Έχεις αισθανθεί να του επιβάλλεσαι;

Μ.Κ:Ναι, έχει συμβεί και είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Νιώθω ότι το ιδανικό θα ήταν να υπάρχει μια διαρκής ανατροπή, να μην καταλαβαίνεις πότε εσύ επιβάλλεσαι στο ρόλο και πότε ο ρόλος σε σένα.

M.C: Με τον ανταγωνισμό τι σχέση έχεις;

Μ.Κ:Τον ανταγωνισμό τον νιώθω μέσα μου. Θέλω να ξεπερνάω τα όρια μου, να με εκπλήσσω. Βαριέμαι να επαναλαμβάνομαι.

M.C: Τι κι αν βρίσκεσαι σ' ένα επάγγελμα άκρως ανταγωνιστικό...

Μ.Κ:Δεν έχω αισθανθεί ποτέ ότι βρίσκομαι σε μια αρένα ανταγωνισμού, όσα χρόνια ασχολούμαι με το θέατρο. Θεωρώ ότι έχω δυνατό ένστικτο και κριτήριο. Ξέρω τι δεν θέλω να κάνω κι αυτό με οδηγεί στις σωστές επιλογές.

M.C: Η αλήθεια είναι πως έχεις χτίσει το όνομα σου πρώτο στη μαρκίζα του θεάτρου, χωρίς την συμβολή της διασημότητας και της στήριξης ενός «ευρύ» κοινού...

Μ.Κ:Έχω κάνει λίγη τηλεόραση, αν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι από εκεί πηγάζει η ευρεία αναγνώριση. Μετά τον «Καρυωτάκη» που κάναμε στην ΕΤ1, είχα κάποιες προτάσεις «μεγαλύτερης δημοσιότητας», αλλά οι ανάγκες μου τότε ήταν άλλες. Θέλω τις επιλογές που κάνω, να τις αξιώνω εγώ πρώτα στα μάτια μου και μετά να έρχεται η γνώμη των άλλων.

M.C: Η γνώμη των άλλων φαίνεται να είναι θερμά υποστηρικτική. Σ' έχουν εμπιστευτεί σπουδαίοι θεατράνθρωποι και έχεις συμμετάσχει σε αξιοσημείωτες δουλειές, πέραν του γεγονότος ότι έχεις τιμηθεί και με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Αισθάνεσαι την ανάγκη να διαχειριστείς ένα βάρος;

Μ.Κ:Το βάρος της όποιας επιτυχίας, αν θεωρήσουμε ότι είναι επιτυχία, είναι απέναντι στον εαυτό μου και μόνο. Θέλω να εξελίσσομαι, να μην κάνω εκπτώσεις. Αν αισθάνεσαι έτσι, νομίζω δικαιώνεις μ' ένα τρόπο και όσους σε εμπιστεύονται.

M.C: Με το κοινό δείχνεις να δημιουργείς μια σχέση σχεδόν «ερωτική». Το αντιλαμβάνεσαι κι εσύ έτσι;

Μ.Κ:Το έχω νιώσει πολλές φορές, κι όταν συμβαίνει είναι μαγικό. Αυτό είναι και το ζητούμενο, η χημεία. Από την άλλη, δεν σου κρύβω ότι έχουν υπάρξει στιγμές που αισθάνομαι παντελώς κακή στη σκηνή, θέλω να σταματήσω την παράσταση και να πω στον κόσμο «πάρτε τα λεφτά σας πίσω κι ελάτε μια άλλη μέρα που θα είμαι καλύτερη». Έτσι έχουν τα δεδομένα στο θέατρο, κυνηγάς συνεχώς τη στιγμή, κι όταν δεν την πιάνω, πεισμώνω.

M.C: Αν μπορούσες να δεις τον εαυτό σου από την πλευρά του θεατή, τι θα διέκρινες;

Μ.Κ:Θα έβλεπα ένα πλάσμα που έχει φόβους, που δεν είναι τόσο ελεύθερο όσο θέλει να δείχνει στη σκηνή, ένα σώμα και μια ψυχή που δεν ησυχάζουν ποτέ, που δεν βρίσκουν τη γαλήνη, που είναι μονίμως στην τσίτα...

M.C: Κάνεις όνειρα για το μέλλον;

Μ.Κ:Έκανα, τώρα δεν κάνω. Δεν ξέρω γιατί, η αλήθεια είναι πως το ενοχοποιώ αυτό στον εαυτό μου.

M.C: Τι τίτλο θα έδινες στην κουβέντα που κάναμε;

Επειδή έχει μπει η άνοιξη και στους δρόμους μυρίζω παντού τα νεράντζια, θα πω «συζήτηση με άρωμα νεραντζιού». Τι πιο γλυκό;



 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

Με την υποστήριξη μας:

Ανακοινώθηκαν πρόσφατα