Συνέντευξη: Άννα Ψαρρά: «Μ’ ενδιαφέρει το θέατρο που έχει στόχο τον άνθρωπο»!

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Άννα Ψαρρά

Μ’ ενδιαφέρει το θέατρο που έχει στόχο τον άνθρωπο

Η Άννα Ψαρρά είναι από κείνους τους ανθρώπους που η ευγένεια στους τρόπους και το λόγο τους σε προκαταβάλλουν θετικά απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό. Ανήκει στη γενιά εκείνων των θεατρίνων που με όπλο το ταλέντο και το μεράκι γι’ αυτό που κάνουν ανακινούν την απαιτούμενη – ίσως και λίγη παραπάνω – δύναμη από μέσα τους και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ως καλλιτέχνες τη ζωή μέσα και έξω από αυτή. Όπως άλλωστε λέει και η ίδια «όταν είσαι μέσα στα πράγματα τα ζεις ενώ όταν είσαι απέξω τα παρατηρείς». Θεατρικά φέτος ζει στο Εθνικό Θέατρο μέσα στη «Γειτονιά των Αγγέλων» του Ι. Καμπανέλλη και καθοδηγείται από τη σκηνοθετική άποψη του Κ. Τσιάνου. Το έργο τη θέλει να ανήκει στην τάξη των φτωχών και να έρχεται σε σύγκρουση με αυτή τον πλουσίων όταν γεννάται ένας έρωτας κόντρα στο κοινωνικά επιτρεπτό. Ήρεμη, απλή στους τρόπους της, με συγκροτημένη σκέψη και ξεκάθαρες απόψεις μιλά για το θεατρικό λόγο του Καμπανέλλη, για τη διαχρονικότητα των φαινομένων, για τον έρωτα, την αγάπη, την τύχη και την αλλαγή δίνοντας βάση στη σκέψη. «Δεν σκεφτόμαστε πλέον. Έχει χαθεί το γιατί. Γιατί κάνω ό,τι κάνω. Αυτή η νωθρότητα είναι καταστροφική…».

 

M.C.: Η αγάπη για το θέατρο ερμηνεύεται ως ανάγκη ή συγκυρία;

Α.Ψ.: «Μεγάλωσα στο Λαύριο και στα δεκάξι μου βρέθηκα συγκυριακά σε μια θεατρική ομάδα στην οποία δίδασκε ο σπουδαίος Λάκης Καραλής. Τότε το έβλεπα σαν ένα όμορφο παιχνίδι. Με συνεπήρε το γεγονός ότι μπορούσα να ανήκω σε μια ομάδα όπου θα ζούσα μαζί με άλλους ιδιαίτερες στιγμές. Μαζί τους έκλαιγα, γελούσα, μοιραζόμουν πράγματα. Κάπως έτσι μου μπήκε το μικρόβιο και η συγκυρία έγινε ανάγκη. Ανάγκη να βρίσκομαι μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων που μπορούν να δημιουργούν».

M.C.: Μίλησες για ομάδα. Το θέατρο είναι ένα ομαδικό παιχνίδι και κατ’ επέκταση μια ομαδική κατάθεση ψυχής;

Α.Ψ.: «Το θέατρο είναι μόνο ομάδα. Κάθε ένας αποτελεί τον κρίκο μιας κοινής αλυσίδας. Εμένα προσωπικά αυτό είναι και το όραμα μου για το θέατρο. Καλλιτεχνικά με αφορά το ουμανιστικό θέατρο, αυτό που ασχολείται με τις αδυναμίες, τους φόβους και την ουσία του ανθρώπου. Ένα θέατρο δηλαδή στο οποίο μπορούν να συμμετέχουν όλοι. Ιδανικά θα μου άρεσε να βρίσκομαι σ’ ένα χωριό όπου όλοι οι κάτοικοι μαζί θα παίζαμε θέατρο».

M.C.: Το όραμα όμως κάποια στιγμή χτυπά πάνω στον τοίχο του βιοπορισμού. Αυτό δεν δημιουργεί μια δυσκολία;

Α.Ψ.: «Δεν βρίσκω καμία δυσκολία αν σκεφτείς ότι είμαι ένας άνθρωπος εξαιρετικά ολιγαρκής και προσαρμοστικός στη ζωή μου. Είμαι από εκείνους που μπορούν να κοιμηθούν και στο παγκάκι και στο Χίλτον. Ποτέ δεν είχα τέτοιου είδους ανησυχίες και ενδοιασμούς ούτε μπήκα ποτέ σε διλλήματα. Ίσως επειδή δεν με ενδιαφέρει και η μονιμότητα. Δεν μπήκα σ’ αυτό το επάγγελμα ποτέ με το σκεπτικό του φόβου για το μέλλον γιατί η φύση της δουλειάς είναι αβέβαιη και αυτό ήταν ξεκάθαρο μέσα μου εξαρχής».

M.C.: Η «Γειτονιά των Αγγέλων» του Ι. Καμπανέλη βρίσκει πάτημα στο σήμερα;

Α.Ψ.: «Σαφώς και βρίσκει γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι στη βάση τους, μόνο το περιτύλιγμα έχει αλλάξει. Μπορεί να σκέφτονται για διαφορετικά πράγματα ο δρόμος όμως είναι ο ίδιος. Έχει ενδιαφέρον γιατί βλέπεις πόσο έντονα ορισμένα στερεότυπα της κοινωνίας διαιωνίζονται και περνούν από γενιά σε γενιά».

M.C.: Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε;

Α.Ψ.: «Να αντιληφθείς τα δεδομένα της κοινωνίας ως μέρος της και όχι μέσα απ’ τον μικρόκοσμο σου. Για να καταλάβεις την κοινωνία πρέπει να είσαι μέρος της. Η θεωρία μας για τη ζωή πολλές φορές εμπίπτει μέσα σε κάτι που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει «μικρόκοσμο». Ο προσωπικός μικρόκοσμος του καθενός δομείται πάνω σε σχέσεις και αξίες εκ διαμέτρου αντίθετες με του διπλανού του κι έτσι επέρχεται η σύγκρουση. Στη δική μου ζωή δεν υπάρχουν μικρόκοσμοι και αυτό είναι και προσωπική στάση ζωής. Είμαι μέρος ενός συνόλου και μέσα απ’ αυτό προσπαθώ να αντιληφθώ τον κόσμο. Με ενδιαφέρει το όλον, όχι το μέρος. Έτσι ο καθένας επιχειρεί αλλαγές που αφορούν όλους και όχι τον ίδιο και το στενό του περίγυρο».

M.C.: Η αλλαγή στο έργο έρχεται βέβαια και μέσα απ’ τη δύναμη της αγάπης…

Α.Ψ.: Ακριβώς. Το έργο περνά το μήνυμα, ότι μέσω της αγάπης όλα είναι δυνατά. Ο έρωτας στο έργο ενώνει δύο διαφορετικές κοινωνικές τάξεις ανθρώπων, δύο αντίθετους κόσμους. Το σπουδαίο είναι ότι η αλλαγή μπορεί να επέλθει τελικά μέσω της αγάπης παρά το γεγονός ότι οι καιροί δεν είναι και τόσο ρομαντικοί. Εγώ πιστεύω πολύ σ' αυτή τη δυναμική της αγάπης.

M.C.: Η εποχή του τότε και το πώς οι άνθρωποι της αντιμετώπιζαν τη ζωή τους δίνει έντονα το στίγμα μιας πάστας ανθρώπων γενναιόψυχης και θαρραλέας κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τη σημερινή παθητικότητα.

Α.Ψ.: «Η αλήθεια είναι αυτή. Είναι λογικό βέβαια γιατί όταν έχεις βιώσει το απόλυτο σκοτάδι κι έχεις έρθει σε επαφή με τον αληθινό πόνο του ξεριζωμού και της φτώχειας, αυτόματα τα βλέπεις όλα από άλλη οπτική γωνία. Οι ήρωες σαρκάζονται και γελούν με τον πόνο τους γιατί ξέρουν ποιος είναι, δεν έχουν να περιμένουν κάτι χειρότερο από εκείνον. Εμείς ακόμα δεν έχουμε μάθει να διασκεδάσουμε τον πόνο μας γιατί δεν τον έχουμε αποδεχτεί. Περάσαμε μια εποχή που πολλοί θεωρούσαμε ότι ο πόνος είναι κάτι με το οποίο δεν πρέπει να έρθεις σε επαφή. Οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν, διεκδικούν και ονειρεύονται μέσα στα πλαίσια αυτού που λέμε «η ζωή συνεχίζεται».

M.C.: Αν ο Καμπανέλλης μπορούσε να δει την παράσταση σας τι πιστεύεις ότι θα έλεγε;

Α.Ψ.: «Θέλω να πιστεύω ότι θα του άρεσε. Ο Κώστας Τσιάνος σκηνοθέτησε με σεβασμό στο κείμενο και το ύφος του συγγραφέα και το αποτέλεσμα νομίζω πως προσιδιάζει αρκετά στη γνησιότητα και την αυθεντικότητα με την οποία έγραφε. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από τις αντιδράσεις του κόσμου ο οποίος ταυτίζεται με τους ήρωες και συγκινείται. Φυσικά σ’ αυτό βοηθούν και οι μουσικές του Μ. Θεοδωράκη, χωρίς τις οποίες νομίζω πως κάτι θα έλειπε. Τα τραγούδια του έχουν συνδεθεί με την ιστορία του έλληνα και στο έργο του Καμπανέλλη έρχονται και κουμπώνουν αρμονικά».

M.C.: Το ότι τη δεδομένη καλλιτεχνική στιγμή σου την περνάς όντας κάτω από τη στέγη του Εθνικού Θεάτρου τι συναισθήματα σου δημιουργεί;

Α.Ψ: «Υπάρχει μια προσωρινή ασφάλεια, με την έννοια ότι εφόσον δουλεύεις για έναν δημόσιο οργανισμό κάθε μήνα, βρέξει χιονίσει, θα έχεις ένα σταθερό εισόδημα. Εκτός αυτού, στο Εθνικό υπάρχουν οι «ανέσεις» του τύπου έχω το καμαρίνι μου, τη μακιγιέζ, την ενδυματολόγο ακόμα και γιατρό έτοιμο ανά πάσα ώρα και στιγμή να μου παρέχει τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση ατυχήματος ή αδιαθεσίας».

M.C.: Ο παράγων τύχη τι ρόλο έχει διαδραματίσει στη μέχρι τώρα πορεία σου;

Α.Ψ.:«Σίγουρα μεγάλο αν σκεφτείς ότι είμαι ενεργά επτά χρόνια στο θέατρο και έχω συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Κραουνάκης, η Νικολακοπούλου, ο Μαρμαρινός , o Νανούρης, η Μπερδέκα κ.α. αλλά σίγουρα δεν ήταν μόνο αυτό. Θεωρώ ότι ήμουν αρκετά απαιτητική ως προς τον εαυτό μου. Ό,τι επιδίωξα να έχω το κυνήγησα και δεν μου ήρθε τυχαία».

M.C.: Τι τίτλο θα έδινες στην κουβέντα που κάναμε;

Α.Ψ: «Όσο υπάρχουν άνθρωποι…»
 

 

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.

Με την υποστήριξη μας:

Ανακοινώθηκαν πρόσφατα