Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Συνέντευξη με τους νικητές του Bob Festival 2016: Αμαλία Καβάλη – Γιάννης Σοφολόγης "Το θέατρο σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις πραγματικά"

Γιάννης Σοφολόγης, Αμαλία Καβάλη Φωτογραφίες από την παράσταση: Δομνίκη Μητροπούλου

Πληροφορίες

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Παραστάσεις σε επανάληψη | Θέατρο

Ποιες παραστάσεις συνεχίζονται για περισσότερες από μία χρονιά; ... Περισσότερα...

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Δημοφιλείς Νέες Παραστάσεις | Θέατρο σεζόν 2023 - 2024

Οι πιο δημοφιλείς νέες θεατρικές παραστάσεις της σεζόν Περισσότερα...

Αμαλία Καβάλη - Γιάννης Σοφολόγης

Το θέατρο σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις πραγματικά

 

Η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στο θέατρο το 2011. Συναντήθηκαν στην πρώτη τους επαγγελματική δουλειά στο θέατρο και από τότε είναι φίλοι. Την φετινή χρονιά διασκεύασαν και σκηνοθέτησαν το μυθιστόρημα «Το πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη» για το Bob Theatre Festival, όπου και κέρδισαν το πρώτο βραβείο. Το musicity.gr τους συνάντησε και μας μίλησαν για την παράσταση, τα όνειρά τους και την ματιά τους στην ζωή και στο θέατρο.

 

Πώς αποφασίσατε να κάνετε μαζί μία παράσταση;

Αμαλία: Είχαμε να συνεργαστούμε από το 2012, ενώ συνεχίζαμε να κάνουμε παρέα και κάποια στιγμή αποφασίσαμε, ενώ έγινε το Bob Festival να κάνουμε μία αίτηση.
Γιώργος: Χρόνια λέγαμε ότι κάτι θέλαμε να κάνουμε μαζί. Αυτό το κείμενο η Αμαλία μου το είχε προτείνει έναν χρόνο πριν, αλλά δεν μπορούσαμε να το κάνουμε και το κάναμε τώρα.
Αυτό το κείμενο είναι θεατρικό έργο;

Γιάννης: Όχι είναι μυθιστόρημα
Αμαλία: Το διασκευάσαμε για το δεκαπεντάλεπτο του Bob Theatre. Για να γίνει μια ολοκληρωμένη παράσταση θα χρειαστεί ξανά διασκευή.

Τι αφορά αυτό το κείμενο;

Γ: Είναι μια ερωτική περιπέτεια αρκετά κωμική. Μια κωμωδία καταστάσεων. Είναι μία πάμπλουτη νεαρή που είναι η πιο περιζήτητη νύφη στην πόλη της και την θέλουν όλοι εκτός από έναν. Αυτός ο ένας, είναι παρ' ολίγον πλούσιος

Α: Και όπως συμβαίνει πάντα αυτόν τον έναν που δεν την θέλει, τον θέλει αυτή.
Και οργανώνει μία ολόκληρη διαδικασία όπου του κάνει την ζωή πατίνι για να ασχοληθεί μαζί της. Γενικώς είναι τρομερή περιπέτεια με happy end. Εμείς προσπαθήσαμε να βάλουμε μέσα στο δεκαπεντάλεπτο τον βασικό κορμό της ιστορίας.

Πώς λειτούργησε η χημεία σας; Άλλαξε γνώμη ο ένας για τον άλλον κατά την διάρκεια της συνεργασίας σας;

Α: Δεν προλάβαμε. Του χρόνου θα συμβεί αυτό. (γέλια)

Γ: Με την Αμαλία δουλέψαμε μαζί κάτω από δύσκολες συνθήκες και έχουμε πλέον αναπτύξει έναν κοινό κώδικα.

Α: Ένας μήνας συνεργασίας με τον Γιάννη, είναι τρεις μήνες συνεργασίας με κάποιον άλλον

Πιστεύατε ότι θα είχε αυτήν την εξέλιξη η παράσταση στο φεστιβάλ;

Α: Ναι, αλλά δεν ξέρεις ποτέ τι δουλειά μπορεί να έχει κάνει κάποιος άλλος.

Τις άλλες παραστάσεις τις είδατε;

Α: Ναι. Πολύ καλές! Μου άρεσε που είχαν διαφορετική προσωπικότητα. Ας πούμε μία ομάδα έγραψε ένα εντελώς δικό της κείμενο. Μία άλλη ομάδα διασκεύασε κάποια παιδικά παραμύθια και τα έκανε μία παράσταση. Έβλεπες ότι υπήρχε έμπνευση!

Γ: Ήταν πολύ καλό το επίπεδο και ανταγωνιστικό. Υπήρχαν ωραίες ιδέες, ωραίες σκέψεις.

Την δική σας παράσταση τι πιστεύετε ότι την έκανε να ξεχωρίσει;

Γ: Στην δική μας παρουσίαση υπήρχε το εξής διαφορετικό. Υπήρχε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα και προσπαθούσαμε να πούμε ολόκληρη την ιστορία μέσα σε δεκαπέντε λεπτά. Νομίζω ότι εκεί υπήρχε μία διαφορά.

Α: Και η ιστορία ίσως ήταν κάπως ενδιαφέρουσα και πιπεράτη. Συνήθως στους ανθρώπους αρέσει να βλέπουν μια ιστορία δύο νέων που συγκρούονται μέχρι εν τέλει να φιληθούν.

Εσάς τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον σε αυτό το κείμενο;

Α: Εγώ πέρασα μια περίοδο που είχα δυσκολία στο να διαβάσω. Ενώ διάβαζα παλιά. Ήταν το πρώτο κείμενο μετά από καιρό που το διάβασα απνευστί. Και πίστεψα ότι ήταν κάτι που θα μπορούσαμε να μοιραστούμε.

Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος στο φεστιβάλ;

Γ: Με πήρε η Αμαλία ένα τηλέφωνο δύο μέρες πριν λήξουν οι αιτήσεις και μου πρότεινε να κάνουμε αίτηση. Μου έφερε τρία κείμενα και καταλήξαμε σε αυτό. Μας δέχτηκαν και μετά αρχίσαμε να δουλεύουμε.

Ποια ήταν τα άλλα δύο κείμενα;

Α: Το ένα ήταν κάποια κείμενα του Ανρί Μισό για τους πίνακές του και το άλλο ήταν ενός άγνωστου έλληνα θεατρικού συγγραφέα, του Ρισσάκη. Λεγόταν ο «Αντιπρόσωπος» και το έγραψε μιμούμενος το θεατρικό ύφος του Γκόγκολ.

Θέλατε να κάνετε κωμωδία.

Γ: Επειδή έχουμε αυτήν την χημεία μεταξύ μας και επειδή έχουμε περάσει πολλές ώρες να γελάμε, τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο, πιστεύαμε ότι θα λειτουργήσει η κωμωδία μεταξύ μας.

Πώς σκοπεύετε να αξιοποιήσετε το ότι κερδίσατε στο φεστιβάλ;

Γ: Το ότι κερδίσαμε σημαίνει ότι μας δίνουν το Bios για κάποιες παραστάσεις του χρόνου. Θα κάνουμε την ολοκληρωμένη διασκευή της παράστασης και θα παίξουμε.

Α: Το έπαθλο του Bob Festival ήταν 1.000 ευρώ και πλέον στο κομμάτι του budget της παραγωγής μπορούμε να μιλήσουμε με άλλους όρους.

Επειδή είστε νέοι πώς βλέπετε τα πράγματα στο θέατρο;

Α: Νομίζω πως για όλους είναι δύσκολα. Και για τους παλαιότερους και για τους νεότερους. Υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση και ένα μεγάλο κομμάτι της αγοράς δεν είναι ανοιχτό. Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να πάει και να ζητήσει μια δουλειά.

Αυτό δεν βοηθά στο να κάνετε δικές σας δουλειές;

Γ: Αυτό είναι το αισιόδοξο κομμάτι της όλης ιστορίας. Επειδή η κατάσταση είναι ούτως ή άλλως δύσκολη. Αυτή η δυσκολία φέρει δημιουργικότητα και αναγκάζει τους ηθοποιούς να κάνουν πράγματα που τους αρέσει. Ούτως ή άλλως είναι ένα επάγγελμα που δεν το επιλέγεις για να κάνεις για να γίνεις πλούσιος.

Και πώς βιοπορίζεται ένας ηθοποιός;

Γ: Δουλεύει σε bar, κάνει τον DJ, οι διαφημίσεις επίσης είναι μία λύση... Και στο ελεύθερο θέατρο η συνθήκη που επικρατεί συνήθως είναι το ποσοστό.

Α: Και πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν βιοποριζόμαστε και όλο τον χρόνο. Δηλαδή μπορεί να έχεις μια δουλειά την πρώτη σεζόν τρεις μήνες, στην δεύτερη σεζόν άλλοι τρεις μήνες και μετά δεν ξέρεις...

Έχετε μπει ποτέ στην διαδικασία να τα παρατήσετε;

Γ: Καθημερινά (Γέλια). Εγώ θα σου πω πως όχι. Η απογοήτευση είναι ένα μεγάλο μέρος αυτής της δουλειάς, αλλά παράλληλα και δημιουργικό. Είναι αυτή η κατάσταση και όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα, μοιραζόμαστε το ίδιο βάρος. Αυτό φέρει μία υπόγεια συλλογικότητα.

Πώς νιώθετε που η Αθήνα έχει 1500 παραστάσεις;

Γ: Επί του καλλιτεχνικού, ποσοστιαία να το δούμε, 1500 παραστάσεις για έναν πληθυσμό 5 με 6 εκατομμύρια δεν είναι λίγο πολλές; Σαν να είμαστε ξαφνικά η Μέκκα του πολιτισμού και παράγουμε τόσο πολύ θέατρο. Νομίζω ότι είναι υπερβολή.

Α: Είμαστε κι εμείς μέρος αυτής της υπερβολής βέβαια. Οι νέοι ηθοποιοί ως επί το πλείστον για να επιβιώσουν καταφεύγουν στον σχηματισμό βραχύβιων ομάδων για να εκφραστούν. Από την άλλη μπορεί μέσα από αυτό το κράμα να βγουν ωραία πράγματα.

Γ: Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα του προβλήματος της παιδείας στην Ελλάδα. Βγαίνουν τόσοι πολλοί ηθοποιοί από τις σχολές. Είναι λογικό όλοι αυτοί οι ηθοποιοί να θέλουν να παίξουν και να κάνουν παραστάσεις.

Τι πιστεύετε ότι είναι εκείνο που λείπει από τις θεατρικές σκηνές της Αθήνας;

Α: Εγώ νομίζω ότι λείπει μία ασφάλεια στην δουλειά μας και αυτό αντικατοπτρίζεται στο ότι δεν γίνεται καθόλου έρευνα. Μέσα σε δύο μήνες δουλειάς προσπαθείς να ανεβάσεις μια παράσταση. Δεν νομίζω ότι αυτή η ταχύτητα είναι αποτελεσματική. Είναι περισσότερο ένας αγώνας δρόμου.

Γ: Αυτού του είδους το άγχος σπανίως είναι δημιουργικό. Μπαίνουμε στην διαδικασία όταν μπαίνουμε σε μια δουλειά να έχουμε πρόβες για άλλες δύο δουλειές. Έτσι δεν μπορείς να δημιουργήσεις.

Ποιο κομμάτι του εαυτού σας καλύπτει το επάγγελμα του ηθοποιού;

Γ: Το παιδί. Με όλες τις έννοιες. Είμαι μαγικό το ότι μπορείς για μια στιγμή να ξεχάσεις ότι έχεις υποχρεώσεις. Η ψυχαγωγία η ουσιαστική και η έκφραση. Αυτό είναι ένα κομμάτι που σε άλλες δουλειές δύσκολα καλύπτει κανείς. Είναι μία έκρηξη αδρεναλίνης που δεν την συναντάς.

Α: Θα έλεγα ότι σε μένα καλύπτει το σημείο της συνάντησης. Πώς είναι όταν συναντάς τον άνθρωπο που ερωτεύεσαι στην ζωή; Είναι σαν ο χρόνος να διαστέλλεται. Το να συναντηθείς με έναν άνθρωπο που είσαι πάνω στην σκηνή, ή τον σκηνοθέτη ή τον συγγραφέα. Σου δίνει την αίσθηση ότι ζεις πραγματικά.

Έχετε κάτι κανονίσει για τον χειμώνα;

Α: Το χειμώνα θα κάνουμε μαζί με την Ιώ Βουλγαράκη τον «Ορλάντο» της Βιρτζίνια Γουλφ στο θέατρο Skrow, σε κοστούμια Μαγδαληνής Αυγερινού. Και από παιδικό, θα είμαι στους «Τρεις σωματοφύλακες».

Γ: Εγώ δεν έχω κάτι ακόμα να πω. Την Κλοτίλδη μας έχουμε προς το παρόν και από κει και πέρα βρίσκομαι σε συζητήσεις.

Αμαλία, πιστεύεις ότι ο Ορλάντο είναι ένα κείμενο φεμισνιτικό;

Θα μπορούσες να το πεις, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θα έλεγα πως τα ερωτήματα που θέτει ο ήρωας είναι περισσότερο υπαρξιακά παρά φεμινιστικά, σερβιρισμένα μάλιστα σε σατιρική μορφή. Είναι σαν η Γούλφ να παίζει με το είδος της βιογραφίας και των ιστορικών κειμένων, σαν να σου κλείνει το μάτι εννοώντας πως δεν παίρνει τον εαυτό της τόσο σοβαρά όσο νομίζουν οι άλλοι. Νομίζω πως ο Ορλάντο είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα μοντερνισμού, πολύ πειραματικός για το "πνεύμα της εποχής" της. Πιο αμιγώς φεμινιστικό μάλλον είναι το "Ένα δικό σου δωμάτιο".

 

Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση φωτογραφιών, video & κειμένων για αναδημοσίευση χωρίς την άδεια μας ή/και αναφορά του musicity.gr και του συντάκτη / φωτογράφου ως πηγή.